Dat hoort er ook bij
Hoi allemaal,
Ik ben niet zo’n schrijver of forumganger, maar ik merk dat ik na mijn scheiding veel heb aan het lezen van de ervaringen van anderen. Ik loop tegen het volgende aan.
Ik heb 4 maanden geleden van mijn ex de mededeling gekregen dat hij verder gaat met zijn minnares. Extreem pijnlijk en ondanks de onstabiele maanden die eraan vooraf zijn gegaan, toch nog onverwachts. Ik zie dat onze relatie vooral eenrichtingsverkeer was en dat zijn ego de “tropenjaren” met onze peuter van 3 niet heeft overleefd. Maar de pijn... O de pijn. Er achter komen dat hij een jaar een geheim leven heeft geleid en dan al die leugens, niet alleen naar mij, maar ook naar ons kind. Die pijn is niet te beschrijven. De eerste maand was een hel, maar nu scherpe randjes zijn er nu af. Toch blijft het nog erg zwart om me heen en dat heeft vooral te maken met alle dingen waar je in eerste instantie niet over nadenkt, maar ineens realiteit zijn.
Als eerste dat er een omgangsregeling moet komen en ik dus mijn kind moet gaan missen, omdat hij deze keuze heeft gemaakt. Onmenselijk en ik ervaar het als pure moedermishandeling. Mijn kleintje, uit mijn buik, uit liefde geboren. Het is zo wreed.
Dan alle financiën en zijn plotselinge drang om vooral z’n eigen zaakjes op orde te hebben. En daarbij geconfronteerd worden met zijn uitgaven in zijn nieuwe leven met zijn minnares /vriendin.
M’n kind en ik moeten ons huis uit en ik heb geen idee waar we terecht gaan komen. Die onzekerheid snijdt constant.
En dan contact of het ontbreken daarvan met de ex schoonfamilie. Het lijkt wel of ze me ontwijken en geven me ongevraagd advies over hoe ik met m’n kind moet omgaan in deze tijd.
Ik merk aan mezelf dat m’n verdriet omslaat in wroeging en boosheid. Ik ben zo bang dat ik hierin blijf hangen. Ik snap dat ik deze (zakelijke) periode van scheiden eerst moet doormaken voordat ik het kan afsluiten. Maar hoe kom ik hier doorheen zonder negatief te worden.
Ik kan het gedrag van m’n ex niet plaatsen en hoewel ik eigenlijk denk dat m’n leven zonder zijn narcistische karakter alleen maar beter kan worden, ben ik zo in m’n vertrouwen beschadigd. Ik weet even niet hoe ik dit een plek kan geven.
Ik ben op zoek naar bemoedigende woorden denk ik. Hoop dat het echt allemaal goed komt en dit voorbij gaat.
Even kort
Dit is inderdaad een hele nare, donkere, negatieve periode. Maar het goede nieuws is: dat gaat vanzelf over. Tijd doet echt een heleboel. Dat zie je zelf al, met een maand zijn de hele scherpe kantjes eraf.
Wees lief voor jezelf. Boos zijn, wraak willen, het zijn allemaal menselijke en normale reacties op zulk verraad. Zie het voor wat het is, een normale reactie. Probeer er alleen niet in mee te gaan. Ook hier helpt tijd. Doet of zegt je ex iets dat jou raakt, reageer er dan niet direct op. Laat je emoties even zakken. Dat kun je ook zo aangeven. Ik kom er later op terug, maar reageer nu te emotioneel.
Focus nu op het afhandelen van de scheiding. Zorg ervoor dat je niks tekort komt. Je hoeft je ex ook niet het vel over de neus te halen, maar jullie moeten allebei een nieuw leven op kunnen bouwen. En als het je in je eentje niet lukt, roep dan hulp in van een goede vriend of familie, zodat ze mee kunnen kijken/adviseren.
Je klinkt heel nuchter en sterk. Je komt er wel. Maar het helpt als je nu de focus op het afhandelen kunt leggen, en op jezelf. Het verwerken van het verdriet en de pijn komt later. Volgend jaar om deze tijd ben je al gewend aan je nieuwe bestaan. Heus.
en als aanvulling op wat Pennestreek heeft gezegd ...
.. na verloop van tijd ga je de tijd dat je zonder kind bent leren appreciëren, omdat je dan me-tijd hebt dat je volledig aan jezelf kan wijden.
Het eerste jaar na mijn scheiding vond ik het verschrikkelijk wanneer mijn kinderen niet bij mij waren (ook vaders kunnen hun kinderen missen, hoor), maar het went grotendeels en na verloop van tijd zie je de voordelen ervan, als verzachting van de pijn.
hier een vader die zijn kinderen erg mist
Hier een vader die sinds oktober in scheiding ligt. Helaas een vechtscheiding, mijn vrouw gunt mij niets. Zelfs contact met de kinderen probeert ze te beperken. Daar zet ze ook haar familie voor in, helaas. Daarom ben ik het huis uit, dat is rustiger voor de kinderen. Pijnlijk en moeilijk voor mij (en ik denk ook voor de kinderen), maar volgens mij wel het beste voor de kinderen.
Ik zie ze nu 1 middag doordeweeks en om de week 2 dagen in het weekend. En dat is verschrikkelijk weinig. Het is een heel zware tijd, met veel verdriet om het gemis van de kinderen. Maar ik blijf voor ze vechten. Helaas volhardt mijn vrouw in haar wens om in een andere plaats te gaan wonen, een klein en gesloten dorp waar ik niet zal gaan wonen (daar zijn meerdere redenen voor). Ik hoop dus op een goede omgangsregeling, maar realiseer mij dat het contact met de kinderen (nu 3, 4 en 7 jaar oud) beperkt zal blijven tot een weekend om de week, hopelijk de woensdagmiddag tot donderdagochtend en een deel van vakanties en feestdagen. Ik moet er niet aan denken hoe weinig ik ze dan zie. Ik hou me voor dat ik er altijd voor de kinderen zal zijn, en dat ik met het beperkte contact instem in de hoop dat zij daardoor zo min mogelijk schade oplopen door de scheiding. Lastig.... Maar kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Daarom zal ik er altijd voor ze zijn, zal ik proberen zo veel mogelijk betrokken te blijven bij hun leven, zal ik er voor zorgen dat als ze bij mij zijn ik er volledig voor hen ben. Ik hoop dat ze zo later terugkijkend realiseren dat ze helemaal niet zo'n verkeerde vader hebben. Ik hoop dat de pijn inderdaad minder gaat worden. Op dit moment is het erg zwaar, loodzwaar en heel verdrietig.
Ook toegeven
Wat ik uiteindelijk heb ervaren is dat de pijn pas dragelijk wordt als je accepteert dat je gewond bent. Je hebt een beschadiging opgelopen die nooit meer weg gaat, en daar moet je een manier voor vinden om mee te leven. Elke keer als het bij mij weer zwart wordt ga ik even naar 'binnen', naar de beschadiging en zucht diep. En dan weer proberen te focussen op wat er verder nog wel allemaal is. Kleine stapjes en ik vind t nog steeds moeilijk maar het gaat langzaam aan steeds beter.