De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Ik denk, klinkt hard om te zeggen, maar dat je haar meer moet vergelijken met een kleuter. Die kan ook onverklaarbaar gedrag hebben wat af hangt van hoe die kleuter zich op dat moment voelt. Hoe het zich voelt, zo ervaart het de wereld. En dat kan een half uur later weer totaal anders zijn.
Waarschijnlijk ervaart zij jou nu op een andere manier dan waarop zij jou ervaart in een ander bui. Maar dan is ze eigenlijk bezig met het plaatje in haar hoofd dat ze op dit moment van jou heeft (in plaats van met de Elpisto in de werkelijkheid). Daar houdt ze nu veel van. Helaas kan soms zomaar dat plaatje in haar hoofd veranderen en daar doe je dan vrij weinig aan.
Thera schreef op 16-06-2025 om 22:53:
Ik denk, klinkt hard om te zeggen, maar dat je haar meer moet vergelijken met een kleuter. Die kan ook onverklaarbaar gedrag hebben wat af hangt van hoe die kleuter zich op dat moment voelt. Hoe het zich voelt, zo ervaart het de wereld. En dat kan een half uur later weer totaal anders zijn.
Waarschijnlijk ervaart zij jou nu op een andere manier dan waarop zij jou ervaart in een ander bui. Maar dan is ze eigenlijk bezig met het plaatje in haar hoofd dat ze op dit moment van jou heeft (in plaats van met de Elpisto in de werkelijkheid). Daar houdt ze nu veel van. Helaas kan soms zomaar dat plaatje in haar hoofd veranderen en daar doe je dan vrij weinig aan.
Dat herken ik denk ik ook, er werden tijdens onze mediator sessies bepaalde dingen genoemd die gewoon echt niet klopten dat ik dacht waar komt dit vandaan. Zo gaf zij aan dat ze er qua huishouden alleen voor stond terwijl als er iets niet waar is dan is dat het, ondanks dat zij 18u werkte en ik min. 40u deed ik namelijk zeker de helft qua schoonmaak kookte ik elke dag (en ruimde daarna ook weer alles op), zorgde ik dat iedereen zijn brood klaar was, enige wat ik weinig tot niet deed was de was. Achteraf hoorde ik zelfs van mijn schoonfamilie dat zij zich soms zelfs verbaasden dat bij verjaardagen bijvoorbeeld ik telkens rondliep om iedereen te voorzien en zij gewoon tussen de fam zat. Heb hier nooit een probleem van gemaakt maar toen zij dit riep dacht ik hoe dan!? Ook riep ze wat anders dat ik zei maar wanneer dan geef eens een voorbeeld, ja die had ze niet maar t was zo... net alsof in haar hoofd ik ineens een ander persoon ben
Thera schreef op 16-06-2025 om 22:52:
[..]
Ik denk, klinkt hard om te zeggen, maar dat je haar meer moet vergelijken met een kleuter. Die kan ook onverklaarbaar gedrag hebben wat af hangt van hoe die kleuter zich op dat moment voelt. Hoe het zich voelt, zo ervaart het de wereld. En dat kan een half uur later weer totaal anders zijn.
Waarschijnlijk ervaart zij jou nu op een andere manier dan waarop zij jou ervaart in een ander bui. Maar dan is ze eigenlijk bezig met het plaatje in haar hoofd dat ze op dit moment van jou heeft. Daar houdt ze nu veel van. Helaas kan soms zomaar dat plaatje in haar hoofd veranderen en daar doe je dan vrij weinig aan.
Ik weet het niet eerlijk gezegd. Ik probeer er bij weg te blijven om al te veel de amateur-psycholoog te gaan uit hangen en mezelf daar mee gek te maken wat het precies is. Ik denk wel dat het vooral een kwestie is van: Wat is ze nodig. Zit ze in zo'n situatie waarin ze dicht bij haar gevoel blijft, dan kun je alle kanten met haar op en heel goed met haar praten. Maar vindt ze dat dat gevoel te dicht bij komt en voelt ze zich dan echt kut, dan doet ze alles om daar uit te komen. Ze kan haar persoonlijkheid/normen-waarden etc. dan gewoon 180 graden draaien. Dat gaat alleen niet lang goed, want ja, hoe lang kun je tegen jezelf liegen en dan komt het weer terug.
Maatschappelijk werk heeft in elk geval aangegeven dat ze via de huisarts een doorverwijzing moet krijgen voor een psycholoog en eventueel EMDR therapie, want ze vonden het te heftig om haar te kunnen helpen. Dat zegt denk ik ook wel wat.
Goed dat ze verdere hulp accepteert. Hopelijk brengt haar dat wat. En jou en de kinderen daarmee ook.
Je schrijft over rare mindfuck in jezelf.
Zou je op dit moment haar weer als vrouw terug in je leven willen? Of is door alles dat echt een gepasseerd station?
Xxx
Anna Cara schreef op 18-06-2025 om 07:30:
Goed dat ze verdere hulp accepteert. Hopelijk brengt haar dat wat. En jou en de kinderen daarmee ook.
Je schrijft over rare mindfuck in jezelf.
Zou je op dit moment haar weer als vrouw terug in je leven willen? Of is door alles dat echt een gepasseerd station?
Xxx
Dat is een gepasseerd station. Om 2 redenen eigenlijk. 1. Ik kan haar echt niet vertrouwen. Ze liegt echt alles aan elkaar. En 2. Hoe kun je nou, na alles wat er gebeurd is, hier nog steeds staan en roepen: jij bent de liefde van mijn leven, jij bent mijn wereld, ik hou zo veel van je. Huilen. En tegelijkertijd voor elke sukkel meer moeite doen dan voor mij? En als ik dat vraag dan is het: " dat snap ik ook niet of weet ik niet".
En dat kan natuurlijk, dat ze dat oprecht niet weet. Maar daar moet ze misschien voor zichzelf achter komen, niet voor mij.
En, is het deze week zo ver? Haar huis?
Anna Cara schreef op 22-06-2025 om 08:44:
En, is het deze week zo ver? Haar huis?
Nee, ik moet 10 juli tekenen en zij zelf de 21e.
Tussendoor is het vakantie straks, dus in principe zien we elkaar de komende tijd niet zo heel erg veel meer. Al moet ik zeggen: Sinds het gedoe met die gozer en sinds die weer uit beeld is, kun je haar weer een stuk beter hebben.
Maar goed, nog even uitzitten dus. Ben er wel aan toe.
Hè dat lijkt me ook niet makkelijk dat je haar zo weer kunt hebben, kan me voorstellen dat je er aan toe bent vond het birdnesting al niks laat staan als je nog samen in een huis moet wonen.
anoniemn schreef op 23-06-2025 om 13:31:
Hè dat lijkt me ook niet makkelijk dat je haar zo weer kunt hebben, kan me voorstellen dat je er aan toe bent vond het birdnesting al niks laat staan als je nog samen in een huis moet wonen.
Ik ben er wel echt aan toe ja om niet constant met haar geconfronteerd te worden ofzo. Of ja, ik trek dat hele "ik hou zoveel van je" gewoon heel slecht. Dus ik hoop dat dat straks minder gaat worden.
Ja snap ik, zeker als ze dat soort uitspraken doet terwijl er zoveel gebeurt is. Hopelijk wordt dit minder als ze straks haar eigen plek heeft en jij ook je eigen huis weer fulltime tot je beschikking hebt
Elpisto schreef op 23-06-2025 om 12:46:
[..]
Nee, ik moet 10 juli tekenen en zij zelf de 21e.
Tussendoor is het vakantie straks, dus in principe zien we elkaar de komende tijd niet zo heel erg veel meer. Al moet ik zeggen: Sinds het gedoe met die gozer en sinds die weer uit beeld is, kun je haar weer een stuk beter hebben.
Maar goed, nog even uitzitten dus. Ben er wel aan toe.
Het is bijna 10 juli. Gaat alles nog volgens planning?
En heb je zelf al plannen voor de vakantie met de kinderen? Iets leuks om naar vooruit te kijken?
Pennestreek schreef op 06-07-2025 om 19:56:
[..]
Het is bijna 10 juli. Gaat alles nog volgens planning?
En heb je zelf al plannen voor de vakantie met de kinderen? Iets leuks om naar vooruit te kijken?
Alles verloopt inderdaad nog volgens planning. Donderdag tekenen en dan is de woning voor mij.
Ik ga inderdaad met de kids gewoon naar onze vaste plek in Zuid-Frankrijg voor 2 week.
Lekker man, je zal echt nog wel je momenten hebben maar het is toch erg fijn dat deze horde dan genomen is. Is zij dan ook al weg of heeft ze nog meer tijd nodig?
anoniemn schreef op 07-07-2025 om 08:51:
Lekker man, je zal echt nog wel je momenten hebben maar het is toch erg fijn dat deze horde dan genomen is. Is zij dan ook al weg of heeft ze nog meer tijd nodig?
Zij krijgt de 21e haar sleutel. Tussenin gaat ze nog een weekje op vakantie met de kids en ik ben vanaf 1 augustus weg met de kids. De planning is dat als ik halverwege augustus terug kom, ze foetsie is.
Ach, ik weet het niet. Ik heb veel verwerking in die zin wel al gedaan in een half jaar tijd vorig jaar. Het is meer nu dat ik me gewoon heel erg erger aan alle loze woorden, haar aanwezigheid zeg maar. Ik denk dat het vooral als een opluchting zal voelen als ze weg is.
Tuurlijk is er soms nog wel verdriet om wat ooit was. Maar het is meer ergernis dan dat ik me er nog heel erg druk over maak. Ik ben absoluut van mening dat als ik " de liefde van haar leven ben" zoals ze blijft roepen, dat ze dit allemaal niet gedaan had. Dat maakt dat ik niet meer hang aan die woorden, maar het vooral ergerlijk vind. Ik denk niet dat ze snapt wat ze allemaal aangericht heeft. En dat is prima, voor mezelf. Maar maakt het wel dat ik me constant erger aan haar. Dus ik gok vooral opluchting.
Dat snap ik volledig ingeruild worden is al niet leuk en als het dan bij haar mislukt en je krijgt dit soort gezever zit je helemaal niet op te wachten, hoop dat je je rust vindt en krijgt!