De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Er zijn ook mensen die Trump een fijne vent vinden om mee om te gaan. Melanie heeft misschien wel eens issues met hem, maar spreekt denk ik toch in dezelfde woorden over hem als Elpisto over zijn vrouw. Ivana was eerlijk over bepaalde trekken van Trump, maar is hem nooit afgevallen. Mogen we niet over Trump als narcist spreken omdat hij geen diagnose heeft? Publiekelijk wordt het wel al meer gedaan.
Thera schreef op 20-07-2025 om 12:26:
Er zijn ook mensen die Trump een fijne vent vinden om mee om te gaan. Melanie heeft misschien wel eens issues met hem, maar spreekt denk ik toch in dezelfde woorden over hem als Elpisto over zijn vrouw. Ivana was eerlijk over bepaalde trekken van Trump, maar is hem nooit afgevallen. Mogen we niet over Trump als narcist spreken omdat hij geen diagnose heeft? Publiekelijk wordt het wel al meer gedaan.
Ja maar als (ex) vrouw van iemand met de meeste macht ter wereld zeggen dat hij een narcist is, is niet iets wat je in dank afgenomen zal worden, toch? Dan keer je je tegen een heel groot systeem. Ik kan me wel voorstellen dat Ivanka het denkt, en Melania ook maar dat publiekelijk gaan verklaren is een tweede. Dat er mensen zijn die hem een fijne vent vinden om mee om te gaan, zegt mij helemaal niets. Dat is met zoveel narcisten. Inderdaad moet de relatie van begin af aan al een soort van sekte-achtige hel zijn geweest om achteraf te kunnen zeggen 'oh miss was zij/hij wel een narcist' imo.
Ik zie het anders. Natuurlijk zal er altijd iets zijn waar je vinger niet op kunt leggen. En om langere tijd de relatie wel goed te houden, moet er iets in de andere partner zijn wat heel stabiel is. Maar dan kan de leuke kant van de te veronderstellen narcistische partner best wel beleefd worden. En is het juist de omkering van dat goede in iets absurd wat benadrukt wat voor rare, het wordt wel de meest vreemde stoornis genoemd, narcisme is. Het is niet een uiterste van een vervelend persoon zijn. Het blijft iets raadselachtigs omdat er ook zoveel mogelijkheden van zo'n persoon zijn om leuk te zijn (niet bij alle, maar wel bij veel) maar als het er op aan komt moet alles wijken voor het ego van deze persoon. Waarvan het probleem dan eigenlijk is dat dat ego leeg is en juist de bevestiging van anderen nodig heeft om te bestaan.
MRI schreef op 20-07-2025 om 13:06:
[..]
Ja maar als (ex) vrouw van iemand met de meeste macht ter wereld zeggen dat hij een narcist is, is niet iets wat je in dank afgenomen zal worden, toch? Dan keer je je tegen een heel groot systeem. Ik kan me wel voorstellen dat Ivanka het denkt, en Melania ook maar dat publiekelijk gaan verklaren is een tweede. Dat er mensen zijn die hem een fijne vent vinden om mee om te gaan, zegt mij helemaal niets. Dat is met zoveel narcisten. Inderdaad moet de relatie van begin af aan al een soort van sekte-achtige hel zijn geweest om achteraf te kunnen zeggen 'oh miss was zij/hij wel een narcist' imo.
Maar eigenlijk snap ik je punt niet zo goed. Jij bedoelt dus ook dat het best zo kan zijn dat de partner van Elpisto wel narcistisch is, terwijl er dus wel veel tijden waren waarin ze fijn was voor hem om mee om te gaan?
Thera schreef op 20-07-2025 om 13:54:
Ik zie het anders. Natuurlijk zal er altijd iets zijn waar je vinger niet op kunt leggen. En om langere tijd de relatie wel goed te houden, moet er iets in de andere partner zijn wat heel stabiel is. Maar dan kan de leuke kant van de te veronderstellen narcistische partner best wel beleefd worden. En is het juist de omkering van dat goede in iets absurd wat benadrukt wat voor rare, het wordt wel de meest vreemde stoornis genoemd, narcisme is. Het is niet een uiterste van een vervelend persoon zijn. Het blijft iets raadselachtigs omdat er ook zoveel mogelijkheden van zo'n persoon zijn om leuk te zijn (niet bij alle, maar wel bij veel) maar als het er op aan komt moet alles wijken voor het ego van deze persoon. Waarvan het probleem dan eigenlijk is dat dat ego leeg is en juist de bevestiging van anderen nodig heeft om te bestaan.
Ja ik denk dat we het grotendeels eens zijn hoor. Maar als iemand echt NPS heeft, kan de relatie nooit stabiel geweest zijn, dat bedoel ik. Relaties met NPS(of andere cluster b) persoonlijkheden zijn per definitie instabiel, een roller coaster van goede en slechte tijden. Waarbij de partner zich natuurlijk kan hechten aan die mooie kant. Bijvoorbeeld omdat dat door haar of zijn jeugd is ingeprent. En maar blijven hopen op een herhaling of een bestendiging van die mooie kant. Maar het enige consistente in de relatie is de inconsistentheid en inderdaad het valse zelf. Dat de mooie kant eigenlijk ook vals is en een masker blijkt als het masker afvalt en alles idd om de Nps-er blijkt te gaan waarbij het mooie ook veelal een manipulatie was.
Maar goed, natuurlijk kan ik niet zeggen of Elpisto-ex narciste is of niet. Als hij zegt 'ja vanaf het begin af aan was het al op eieren lopen en rare, hele slechte tijden afgewisseld door wat betere' komt het er in de buurt. En zeker als ze een diagnose heeft. Maar ik viel eigenlijk gewoon Pinokkio bij die aangeeft dat we voorzichtig om moeten gaan met de term narcisme.
Ik heb hier veel over nagedacht door mijn eigen ervaringen natuurlijk ook. Ik denk dat het voor kan komen dat er periodes zijn waarin het eigenlijk over het algemeen wel goed gaat als de andere persoon niet heilig is ofzo, maar het zo kan opvangen en zo ook een zelfstandig persoon kan zijn dat de meeste tijd het instabiele van de narcistische persoon wat wegvalt. Bij mij was er voordat de kinderen pubers werden echt veel minder echt destabiliserend dan daarna. Het was een groot verschil. Terwijl door wat er daarna gebeurde echt alleen maar verklaard kon worden door de stoornis. Bizarre dat hij dat zelf met bepaalde woorden (niet eens de term narcisme gebruikend) op zijn sterfbed heeft beschreven over zichzelf. Dus mijn ervaring komt overeen met Elpisto en dan bedoel ik de verbijstering hoe je partner kan zijn, afgezet tegen andere tijden.
Hij zegt dat 95 procent het goed was en 5 procent echt helemaal niet. Nu kan het natuurlijk wel zo zijn dat ik je hoofd die bizarre 5 procent meer ruimte in gaan nemen dan de goede tijden. Gewoon nuchtere constatering van mijn kant. En het kan zijn dat je lange tijd zelf nog wel die 95 procent kan beleven met dat bizarre aan de kant te drukken in je hoofd. En het kan zijn dat die 5 procent dan ineens 50 procent wordt of meer en het dan niet meer lukt natuurlijk.
Thera schreef op 20-07-2025 om 15:04:
Hij zegt dat 95 procent het goed was en 5 procent echt helemaal niet. Nu kan het natuurlijk wel zo zijn dat ik je hoofd die bizarre 5 procent meer ruimte in gaan nemen dan de goede tijden. Gewoon nuchtere constatering van mijn kant. En het kan zijn dat je lange tijd zelf nog wel die 95 procent kan beleven met dat bizarre aan de kant te drukken in je hoofd. En het kan zijn dat die 5 procent dan ineens 50 procent wordt of meer en het dan niet meer lukt natuurlijk.
Ja maar is er dan sprake van NPS? Bij mijn relatie met (later gediagnosticeerd als NPS hebbende) een narcist was het percentage andersom. En volgens de deskundigen is de relatie met zo iemand de hele tijd inconsistent. Want in die redenering is iedereen een narcist natuurlijk. Maar goed het is een interessant onderwerp maar als je door wil praten, wat mij betreft in een nieuw draadje want ik wil het draadje van Elpisto niet kapen.
MRI schreef op 20-07-2025 om 14:50:
[..]
Ja ik denk dat we het grotendeels eens zijn hoor. Maar als iemand echt NPS heeft, kan de relatie nooit stabiel geweest zijn, dat bedoel ik. Relaties met NPS(of andere cluster b) persoonlijkheden zijn per definitie instabiel, een roller coaster van goede en slechte tijden. Waarbij de partner zich natuurlijk kan hechten aan die mooie kant. Bijvoorbeeld omdat dat door haar of zijn jeugd is ingeprent. En maar blijven hopen op een herhaling of een bestendiging van die mooie kant. Maar het enige consistente in de relatie is de inconsistentheid en inderdaad het valse zelf. Dat de mooie kant eigenlijk ook vals is en een masker blijkt als het masker afvalt en alles idd om de Nps-er blijkt te gaan waarbij het mooie ook veelal een manipulatie was.
Maar goed, natuurlijk kan ik niet zeggen of Elpisto-ex narciste is of niet. Als hij zegt 'ja vanaf het begin af aan was het al op eieren lopen en rare, hele slechte tijden afgewisseld door wat betere' komt het er in de buurt. En zeker als ze een diagnose heeft. Maar ik viel eigenlijk gewoon Pinokkio bij die aangeeft dat we voorzichtig om moeten gaan met de term narcisme.
Maar ik heb nooit gezegd dat het een stabiele relatie was. Tenminste, niet wat ik me kan herinneren.
Dat was het namelijk niet. Dat staat wel los van hoe ze het merendeel van de tijd voor me was. Maar volgens mij heb ik hier wel al eens benoemd dat ik in de 1e zwangerschap wel 6 keer naar mijn hoofd heb gegooid gekregen " dat ik mijn kind niet zou zien opgroeien". Of hoe ik niet op vrijgezellenfeest mocht voordat ik ging trouwen. Ik heb idd altijd op eieren gelopen. Toen ik dat minder ging doen, was het wel heel snel gebeurd met de leuke, lieve vrouw zeg maar.
Heel af en toe zal ik dit nog wel eens blijven updaten. Zo lang ik me daar goed bij voel. Het schrijven, meelezen en diverse adviezen zijn echt een soort van kleine therapie geweest om bepaalde zaken te kunnen duiden en hoe om te gaan met bepaalde situaties.
Vakantie zit er inmiddels dus alweer een week of 3 op. We hebben een heerlijke vakantie gehad op ons vaste stekkie. Ik was vooraf wel wat angstig dat ik daar toch wat vervelende gevoelens bij had, maar achteraf viel dat heel erg mee. Echt tot rust gekomen en eigenlijk verder heel erg weinig gedaan, behalve lekker met de kids in de weer zijn, zwemmen, ijsjes eten. Noem het maar op.
Ik meende een goede basis gelegd te hebben, samen met ex, om deze keer gewoon fatsoenlijk het co-ouderschap uit te kunnen voeren met zijn 2en. Of ik dan heel erg naïef ben, of hardleers daar ben ik nog niet helemaal uit, maar sinds ik terug ben van vakantie is het weer 1 groot drama vanuit mijn ex. Daar loopt mijn hoofd op de een of andere manier toch weer van vol, want ik krijg er echt een gigantische error van in mijn hoofd. Vandaar dat ik dan toch weer hier kom om het een klein beetje van mij af te schrijven.
Ik heb haar in de 2/3 weken voorafgaand aan mijn vakantie dus weer met van alles geholpen. 2 weken lang elke dag in haar woning aan het werk geweest, omdat ze graag nog met de kids voor mijn vakantie in die woning wou slapen ( en omdat ik haar niet vertrouw en mijn sleutel terug wou), nog een klein stukje bemiddeld in het contact te herstellen tussen haar en haar ouders. Noem het maar op. Het was ook weer het standaard riedeltje, " Ik wil je niet kwijt, ik snap dat ik verkeerde keuzes gemaakt heb en ga daar hulp voor zoeken" " Je bent alles voor mij en ik geloof in onze liefde en we komen hier wel uit".
Wat er gebeurd is terwijl ik op vakantie was, geen flauw idee. Mijn meest accurate gok is dat diezelfde gekkie weer een beeld is ofzo, maakt ook niet zo heel erg veel uit wat de aanleiding is: Maar de, laten we het haatcampagne noemen, gaat gestaag gewoon weer verder.
Het is weer vervelend doen tegen de kinderen, opmerkingen tegen hun als " Let goed op met wie je kinderen krijgt later" zijn schering en inslag. De kids beginnen zich daar echt heel erg ongemakkelijk bij te voelen, terecht natuurlijk. Constant hele suggestieve opmerkingen maken, op het moment dat ik haar met de kids tegenkwam in mijn week bleef 1 van mijn dochters bij mij staan, waarop ze dan later aan mijn dochter vraagt " Of ze van papa niet naar mama mocht lopen". Of als dochter vraagt, de lieverd, of papa het wel gezellig zal hebben nu de kinderen er niet zien, een opmerking maken als " oh, papa is dan vast nu bij zijn nieuwe vriendin" om daar dan heel snel een opmerking "grapje hoor" achteraan te gooien. Andersom dan vervolgens de kinderen een half uur negeren als ze mij tegenkomen in haar week en naar me toe rennen.
Mij niet even informeren dat ze geïnformeerd is dat de sporttijden gewijzigd zijn, waardoor ik er 10 minuten te laat sta. Het is allemaal heel kinderachtig. Nu weiger ik me tot dat niveau te verlagen, dus ik blijf gewoon steevast alles wat ik met haar delen moet of overleggen moet via de app sturen, maar vaker niet dan wel krijg ik niet eens een reactie en moet ik maar zien of het akkoord is. Ik vind het doodvermoeiend eerlijk gezegd. Ik kan het nog wel redelijk van me afzetten dat ze weer van alles tegen andere mensen roept. Ik weet immers zelf wel dat het niet waar is en iedereen die qua omgeving dicht betrokken is geweest weet wel hoe het verhaal zit, omdat ze zoveel verschillende verhalen verteld heeft.
Maar dat stukje dat ik weer voor haar klaar sta om haar mee te helpen in die woning en dan toch weer dit gedrag, dat zit me toch wel weer meer dwars dan dat ik toe wil geven.
In elk geval is er nu via school maatschappelijk werk aangevraagd, omdat de oudste zo klaar was met haar gedrag, dat die haar op een hele duidelijke manier verteld heeft hoe hij daar over dacht. Dat die het niet normaal vondt dat zijn mama dronken op een kinderverjaardag half in der nakie stond te dansen, dat die het gevoel had dat die er al een jaar lang niet toe deed voor haar en dat die klaar was met haar boze gedrag en haar grote mond over mij. Hopelijk kan het kereltje daar een beetje zijn ei kwijt. Ik heb al meermaals geprobeerd mijn ex ervan te overtuigen dat ze hem echt een beetje aan het kwijt raken was, maar dat strandde steevast uit op nog veel meer gedoe, omdat het volgens haar allemaal wel mee viel. Net zoals haar antwoord op in je nakie staan te dansen op een kinderverjaardag: Zo gek was dat allemaal niet. Het is eigenlijk discussiëren zoals ze ook altijd met mij deed: de vraag uit de weg gaan, gevoel van iemand negeren en als dat niet werkt, dan maar net doen of je gek bent.
Ik weet allemaal niet zo goed meer wat ik hier nog mee aan moet. Elke vorm van communicatie met haar gaat gepaard met 86 uitroeptekens in een bericht, als ze al reageert, ze schijnt constant dronken te zijn waar de kinderen bij zijn en doet vervolgens richting de buitenwereld niks anders dan roepen hoe agressief ik was en hoe zo'n drankprobleem ik heb ( Ik drink dus eigenlijk vrijwel nooit en ben in de verste verte niet agressief).
Ik zit echt een beetje met de handen in het haar hoe ver ik dit nog laat komen. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat ze tot aan een jaar geleden echt de meest fijne moeder was die ik voor mijn kinderen zou kunnen wensen. Maar ik kan dit gedrag richting de kinderen toch ook niet langer negeren? Eigenlijk hoop ik dat zoonlief bij maatschappelijk werk goed kan vertellen wat die mij steeds verteld over wat hem dwars zit, zodat ze wellicht met haar ook een gesprek kunnen aan gaan. Dat ze ergens het licht ziet ofzo, want ik vind dit niet alleen voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf echt een onhoudbare situatie.
Bleek ze ook nog 3 huissleutels van mij in haar woning verstopt te hebben, die zoonlief gevonden had. Dat soort dingen. Ik weet echt niet meer wat ik hier van maken moet. En eerlijk: Het vooruitzicht dat ik hier nog een jaar of 6/7 tegen aan moet lopen te hikken, word ik niet bepaald vrolijk van.
Sorry voor het lange bericht alvast, maar ik merk echt dat ik op bepaalde punten echt vastloop.
Fijn dat je een goede vakantie hebt gehad met de kinderen.
Je zegt dat je vastloopt, maar wat ik lees is dat eigenlijk vrijwel alle problemen en angsten die je noemde opgelost zijn. Je ex heeft een andere woning, je hebt je sleutels terug, je zoon gaat naar maatschappelijk werk om te praten, en je hebt voor jezelf een manier gevonden om te communiceren.
Ik zou je wel adviseren om zelf ook kontakt op te nemen met maatschappelijk werk, zodat je zou kennen. Het is nu ingeschakeld via school, maar ik denk dat het belangrijk is dat maatschappelijk werk weet dat er wel degelijk een betrokken ouder in beeld is.
Wat niet veranderd is is het gedrag van je ex, behalve dan dat het lijkt alsof het erger geworden is. Klopt dat? Is ze vaak dronken? Verder doet ze zoals ze voorheen ook deed sinds afgelopen jaar. Je kunt haar nu zeker niet meer veranderen, dat is voorbij. Voor een vechtscheiding zijn er twee nodig die vechten, dus als je je daaraan onttrekt (wat je volgens mij doet) dat is er alleen maar één die kabaal maakt.
Je hebt haar nog geholpen, heel mooi. Je dacht dat je daarvoor beloond zou worden met wat vriendelijker gedrag, maar dat is niet zo. Dat is een les die je geleerd hebt. Of je haar nog een keer helpt met iets zal afhangen van je eigen beslissing, als jij het zelf wil kun je het doen, maar je weet nu dat er niets tegenover staat.
Kortom: volgens mij loop je vooral vast op haar gedrag, maar daarvoor heb je al een goede beslissing genomen, namelijk uit elkaar gaan.
Ik ging net hetzelfde schrijven als Tsjor. Lees je eerste berichten hier nog eens terug, die lijken wel van een andere man te komen. Je bent al ontzettend ver gekomen en je doet het hartstikke goed.
Nu nog vaker even diep zuchten en haar laten gaan. Probeer wel in de gaten te houden of je kinderen nog goed gaan.
Wat ik lees is dat je enorm teleurgesteld bent in je verwachtingen. Met jouw ex-vrouw is het niet mogelijk om op redelijke en fatsoenlijke basis het co-ouderschap uit te voeren. Dat was een stuk relaxter voor je geweest en jouw beeld van haar kantelt (weer). Zou je zelf geen verwijten maken, natuurlijk hoop je op het beste.
Eens met de vorige reageerders, zo knap hoe je hiermee omgaat. Je vraag: hoe ver laat ik dit komen? Wat had jezelf in gedachte?
Het lastige, wellicht wanhopige, teleurstellende, is dat als je gaat scheiden en dat niet zo vlot verloopt, je toch dat vooruitzicht hebt om nog jaren met dat gedrag om te moeten gaan. Je bent gescheiden, maar ergens kún je bijna niet losraken van iemand, omdat je je alleen al zorgen maakt om het effect op je kinderen.
Helaas kun je je kinderen niet vor elk verdriet en elke beschadiging beschermen.
En de moeder van je kinderen helpen omdat dat je kinderen helpt, is ook zo gek niet.
Je zit nog volop in het proces van losmaken, dat is niet met een paar keer knipperen gebeurd, zeker niet omdat je situaties ziet die zo schadelijk kunnen zijn.
Ik denk dat met de tijd je zult ervaren dat jij als zelfstandig ouder enkel kunt roeien met de riemen die je hebt. En zijn die er niet, dan met je handen. Dat zal tijd met je doen en fijn dat er via school iemand betrokken is bij je oudste.
Misschien is het leerzaam om zelf in "therapie"( in de leer) te gaan. Niet per se voor jezelf, maar hoe je de schade voor jou en de kinderen kunt beperken, wat je wel of niet moet doen in het contact met haar.
Ben het eigenlijk wel eens met Tsjor: het gaat eigenlijk best goed.
Hopelijk komt je ex bij zinnen. Maar ik zou er niet op rekenen.
Ik zou wel al haar mails en appjes bewaren, dat kan je misschien nog een keer nodig hebben