De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Pennestreek schreef op 14-11-2024 om 20:34:
Ach Elpisto, ik vind het zo onbegrijpelijk dat je vrouw weer in die rollercoaster is gestapt. Met achterlating van haar lieve man EN haar kinderen. Want die staan duidelijk niet bovenaan haar prioriteitenlijstje. Niet te bevatten dat iemand zo'n verstandverbijstering kan hebben...
Maar ze is daarin niet uniek. Helaas. Ik ken meer van dit soort gevallen, waarin iemand een volkomen andere persoon lijkt te zijn geworden, bijna van de ene op de andere dag. Inderdaad, met wie ben je dan zo lang samen geweest?? Een mindfuck van jewelste.
En jij komt er wel weer overheen, maar je kinderen, ach, wat moeten die nou toch met zo'n moeder? 'Gezellig' een nieuw gezinnetje vormen met die nieuwe man en zijn kinderen. Bleh. Maar ja, het is wat het is. Nu maar hopen dat het allemaal toch soort van meevalt en ze toch wel rekening houden met de kinderen. Maar daar heb ik een hard hoofd in. En dan ben jij de verantwoordelijke en stabiele ouder. Tegen wil en dank...
Ik vind je enorm sterk overkomen. Veel verwerking heb je denk ik in de eerste ronde al gedaan. En je bent in de afgelopen tijd gegroeid. Gelukkig hebben je kinderen jou.
Ik wens je het allerbeste. En je kinderen natuurlijk ook. Dikke knuffel.
Ik denk dat inderdaad ook. Het verdriet zit hem niet eens zo zeer in de scheiding, een 2e affaire. Ik heb er wel rekening mee gehouden na die 1e keer dat die kans een stuk groter was geworden.
Het zit hem meer in andere dingen. Het is vooral een mindfuck dat ik zo blind ben geweest. Dat ze blijkbaar vanaf dag 1 eigenlijk aan het liegen en manipuleren is geweest, gelet op de verschillende verhalen die her en der nu naar me toe komen. Het voelt een beetje alsof er niet zo heel erg veel echt was aan de afgelopen 13 jaar.
En natuurlijk het gekut met de kinderen. Dat ze mij door de modder trekt richting iedereen die het maar wil horen, daar moet ik echt om lachen. Dat is typisch narcistisch.
Voor de kinderen vind ik het wel een dingetje ja. Ik hoop dat de rust die er nu is, of die er lijkt te zijn, hun ietwat ruimte en tijd geeft om te wennen aan de nieuwe situatie, voordat ze zich echt in dat "nieuwe gezinnetje" stort met die gozer.
Toch maar weer eens dit topic onder het stof weg halen. Een half jaar is er gepasseerd inmiddels en eindelijk lijkt er licht aan het einde van de tunnel te komen. De hypotheekaanvraag is eindelijk maar dan toch de deur uit en met enig fortuin kan ik binnen een week of 2 de offerte ondertekenen. Dan is het nog een kwestie van naar de notaris en klaar is kees. Ex heeft nog niks weer, dus dat wordt nog wel even een dingetje. Ik ben zo langzamerhand op een punt dat ik haar er ook direct uit zou willen hebben als de hypotheek rond is. Maar mezelf kennende zal ik haar wel niet op straat zetten.
Er is dus weer genoeg gebeurd het afgelopen half jaar. Ik zal het maar niet allemaal uit typen, want dan zitten jullie met elkaar een half uur te lezen. Maar een week of 2 nadat ik het laatste bericht hier postte, stond mevrouw weer aan de deur.
Ze zat in de ziektewet, drama, huilen. Ex-vriendje ( of huidig vriendje, dat is lastig te beoordelen inmiddels) bedreigde haar en dat was allemaal vrij heftig. Ik heb haar er toen weer ingelaten, ze woonde bij een bos ergens op een vakantiepark en daar stond die constant aan de deur en dat vond ze allemaal niet zo heel erg fijn. Zeker ook niet voor de kinderen.
Afijn, ik weet de tijdlijn niet helemaal meer, want het volgde elkaar allemaal vrij snel op. Maar een week later vertrok ze weer, om vervolgens 2 week later weer voor de deur te staan. Wou niet meer leven, blablabla. Uiteindelijk kwam er uit dat ze WEER naar die fantastische gozer ging. Gebleven tot begin januari, toen was ze weer foetsie en stond ze eind januari op een zondagnacht ineens met kussen en een auto vol spullen aan de deur. Kids wakker van de bel, moeders huilend aan de deur dat ze ons zo mistte. 1 grote clusterfuck.
Toen begon het gedoe weer met die gozer, verhalen over dode oma's die boos waren op haar, hij probeerde zo'n beetje alles wat ze tegen hem verteld had te manipuleren om haar te bewegen weer naar hem te gaan. Doodsbang, blablablabla. Uiteindelijk bleek het weer allemaal gelul. Of naja, die appjes van hem niet, maar wel dat ze doodsbang was, want ik las wat berichten aan een "vriendin" dat ze niet meer wou sporten, omdat ze zoveel moeite had om hem tegen te komen. Mind u, dat was nadat ze de kinderen verteld had dat mama terug kwam en nooit meer weg zou gaan ( Alsof ik daar geen zeggenschap in heb) en aan mij vroeg of ik niet alsjeblieft een sportschooltje in onze blokhut wou maken, zodat ze niet meer naar de sportschool hoefde want ze had zon hekel aan hem, dat ze hem niet meer wou zien.
Toen ging er bij mij echt wat om. Ik dacht echt bij mezelf: Nu sta je weer haar te helpen met iets wat blijkbaar maar weer voor de helft waar is. Toen is er 3 week later wat gebeurd en toen ben ik echt ontploft. Ik heb haar echt voor alles uitgemaakt en een aantal dingen gezegd waar ik gigantisch spijt van heb en niet trots op ben. Niet omdat ze niet waar waren, maar ik baal er ontzettend van dat ik me op die manier heb laten gaan. Ik kon niet meer. Vrienden van ons waren daar bij, die zeggen nog steeds dat ze het begrijpen. Maar ik ben er niet trots op.
Naja, sindsdien is de sfeer wel helemaal naar het nulpunt. Ongeveer een week later zat ze weer bij bovengenoemde eikel, om het ook weer af te kappen. Toen heeft die mafklapper mij benaderd ( Couldnt care less, ik had ja niks meer met haar), maar hij heeft ook mijn werkgever benaderd. En daar trek ik wel een lijn.
Dus ja, heerlijke clusterfuck weer. Eigen schuld. Ik had haar gewoon in haar sop moeten laten gaar koken en voor mijn kinderen een grens moeten trekken. Maar goed. Zoals het nu lijkt, zijn we ook het laatste stukje bijna klaar en dan kan eindelijk de rust in huis weer een beetje terugkomen. Want dat veranderende gedrag is echt doodvermoeiend. En het liegen/manipuleren al helemaal.
Het narcisme druipt er wel vanaf he?!
Wat ik op maak uit je verhaal is dat ze echt denkt dat de hele wereld om haar draait en iedereen er is om haar te helpen, plezieren etc. wanneer het haar uit komt. Ze houdt niet eens rekening met hoe de kinderen dit allemaal ervaren.
Hopelijk heb je straks je rust teruggevonden en ben je ook in staat om haar "nee" te verkopen als ze weer voor de deur staat met een dramatisch verhaal en verwacht dat jij haar uit de brand zal helpen. Sterkte nog met de laatste loodjes!
JohanV76 schreef op 23-05-2025 om 10:01:
Het narcisme druipt er wel vanaf he?!
Wat ik op maak uit je verhaal is dat ze echt denkt dat de hele wereld om haar draait en iedereen er is om haar te helpen, plezieren etc. wanneer het haar uit komt. Ze houdt niet eens rekening met hoe de kinderen dit allemaal ervaren.
Hopelijk heb je straks je rust teruggevonden en ben je ook in staat om haar "nee" te verkopen als ze weer voor de deur staat met een dramatisch verhaal en verwacht dat jij haar uit de brand zal helpen. Sterkte nog met de laatste loodjes!
Ze is er inderdaad redelijk heilig van overtuigd dat alles haar "overkomt". Ik weet nog dat we op haar aandringen bij de mediator zaten en dat die vroeg: Kunnen jullie je het exacte moment dat je verliefd werd op elkaar nog herinneren. Toen we het daar later over hadden zei ze: Ik was niet direct verliefd op je, maar wist wel direct dat je de vader van mijn kinderen zou worden.
Ik vond dat echt een bizarre uitspraak. Maar goed. Ik begreep net dat we met 2 week al bij de notaris terecht kunnen. Dat zou echt super zijn.
Sorry, ik heb dit draadje niet gevolgd. Zo te zien is ze lekker bezig...
Hoe oud zijn je kinderen, en zijn er afspraken rond het contact tussen de kinderen en hun moeder? Ik begrijp dat ze bij jou wonen, en dat is zo te lezen maar goed ook
Elpisto schreef op 23-05-2025 om 09:33:
Dan is het nog een kwestie van naar de notaris en klaar is kees. Ex heeft nog niks weer, dus dat wordt nog wel even een dingetje. Ik ben zo langzamerhand op een punt dat ik haar er ook direct uit zou willen hebben als de hypotheek rond is. Maar mezelf kennende zal ik haar wel niet op straat zetten.
Noodgedwongen heeft ze alle grenzen van je verpletterd. Het is tijd Elpisto dat jij aan jezelf gaat werken. De impact is heftig geweest zeker onbewust. Jij gaat haar eruit zetten. Woning of geen woning. Ook niet meer luisteren naar haar uitspraken. Zakelijk houden. Toon 1 keer aan dat je karakter hebt. Please
Wow, wat denigrerend, "toon één keer aan dat je karakter hebt...". Het lijkt mij dat Elpisto heel veel karakter heeft.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je wel alles regelt, en dat doe je blijkbaar heel zakelijk, terwijl je toch niet overgaat tot haar op straat zetten. Ik heb zelf ook in die situatie gezeten. Het duurde toen nog een half jaar. Ik denk dat jij dat ook juist kunt, omdàt je zakelijk bent, omdàt je je grenzen kunt aangeven en omdàt je zoveel karakter hebt. Ik hoop natuurlijk dat het korter is. Ga je bepaalde afspraken met haar maken over een termijn?
Temet schreef op 23-05-2025 om 11:06:
Sorry, ik heb dit draadje niet gevolgd. Zo te zien is ze lekker bezig...
Hoe oud zijn je kinderen, en zijn er afspraken rond het contact tussen de kinderen en hun moeder? Ik begrijp dat ze bij jou wonen, en dat is zo te lezen maar goed ook
In principe is het week om week dus dat contact is er wel. Maar door die omstandigheden woont ze dus nog steeds bij me in.
Renate46 schreef op 23-05-2025 om 12:43:
[..]
Noodgedwongen heeft ze alle grenzen van je verpletterd. Het is tijd Elpisto dat jij aan jezelf gaat werken. De impact is heftig geweest zeker onbewust. Jij gaat haar eruit zetten. Woning of geen woning. Ook niet meer luisteren naar haar uitspraken. Zakelijk houden. Toon 1 keer aan dat je karakter hebt. Please
Trust me, dat aan mezelf werken is wel al gebeurd. Ik heb de tijd genomen om vooral heel hard met mezelf aan de slag te gaan, hobbies op te pakken en te doen wat ik zelf wil, zonder rekening te houden met wat iemand anders daar van vind. Het 2e gedeelte ben ik het iets minder mee eens: Ik vind dat ik juist aangetoond heb karakter te hebben door weer de helpende hand te geven aan de moeder van mijn kinderen. Dat zij die weer verprutst, zegt niet iets over mijn karakter toch?
Thera schreef op 23-05-2025 om 12:58:
Wow, wat denigrerend, "toon één keer aan dat je karakter hebt...". Het lijkt mij dat Elpisto heel veel karakter heeft.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je wel alles regelt, en dat doe je blijkbaar heel zakelijk, terwijl je toch niet overgaat tot haar op straat zetten. Ik heb zelf ook in die situatie gezeten. Het duurde toen nog een half jaar. Ik denk dat jij dat ook juist kunt, omdàt je zakelijk bent, omdàt je je grenzen kunt aangeven en omdàt je zoveel karakter hebt. Ik hoop natuurlijk dat het korter is. Ga je bepaalde afspraken met haar maken over een termijn?
Lastig, ik probeer het een beetje te nemen per stap. Dus de volgende stap is woning op mijn naam en dan kunnen we inderdaad gaan praten over een termijn. Als ik dat nu doe, krijg ik direct weer de " zet de woning maar te koop" opmerking naar mijn hoofd.
Op straat zetten vind ik inderdaad vrij heftig. Aan de ene kant zou ik dat eigenlijk diep van binnen wel willen doen, want hoe ze doet tegen mij waar de kinderen bij zijn, is echt beneden alle peil en laten we wel zijn: Ze heeft echt alles aan elkaar gelogen en gemanipuleerd om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen.
Ik kan dat allemaal wel hebben, ik weet waar het weg komt, maar voor de kids is het niet zo lekker. En laten we wel zijn: Het wordt steeds lastiger om er niet tegen in te gaan. Aan de andere kant: Ik zet niet alleen haar op straat, ik zet ook mijn kinderen op straat.
Ze heeft in elk geval nu voor de 2e keer een bod gedaan op een woning. Dat sluit volgende week dacht ik dus laten we hopen dat daar wat uit komt.
Heftig hoor het samen thuis zitten lijkt me echt een crime. Het eenrichtingsverkeer herken ik wel ook dat alles haar 'overkomt' hopelijk heb je snel uitsluitsel van je bank want dat zal ook op je nek zitten qua onduidelijkheid (tenminste had ik wel) nog een tip aangaande hypotheek; toen ik rentevoorstel kreeg moest ik voor bindende offerte nog akte van verdeling regelen, toen ik de notaris (uit convenant) belde had die ineens een wachtlijst van 3 mnd rondje bellen hadden sommige nog meer uiteindelijk bij eentje in de buurt binnen 2 weken akte gekregen maar miss wel iets wat je alvast kunt checken als je het niet al hebt geregeld.
anoniemn schreef op 23-05-2025 om 13:26:
Heftig hoor het samen thuis zitten lijkt me echt een crime. Het eenrichtingsverkeer herken ik wel ook dat alles haar 'overkomt' hopelijk heb je snel uitsluitsel van je bank want dat zal ook op je nek zitten qua onduidelijkheid (tenminste had ik wel) nog een tip aangaande hypotheek; toen ik rentevoorstel kreeg moest ik voor bindende offerte nog akte van verdeling regelen, toen ik de notaris (uit convenant) belde had die ineens een wachtlijst van 3 mnd rondje bellen hadden sommige nog meer uiteindelijk bij eentje in de buurt binnen 2 weken akte gekregen maar miss wel iets wat je alvast kunt checken als je het niet al hebt geregeld.
Dat is al geregeld inderdaad, de notaris is daar as we speak mee bezig.
Toch nog weer een update:
Ze is inmiddels vertrokken gisteravond. Afgelopen weekend was weer een knap staaltje werk, waarin ze vrijdagnacht weg was en dacht dat ze dan zaterdag ook nog wel weer op pad kon. Dus even vriendelijk er aan herinnerd dat ze de nacht er voor al op pad geweest was ( Naar een nieuwe lover dus) en dat ik dan zaterdag weg mocht, ik had namelijk afgesproken met mijn vrienden.
Dat werd een grote discussie vanuit haar kant en ik heb daar een grens getrokken.
Toen kon het dus ineens wel en ze zit nu ergens op een vakantiepark. Hopelijk kan ze daar blijven.
Fijn om even wat rust voor jou en de kinderen te hebben. Hoop voor je dat ze er even kan blijven
Ik denk dat het goed is als je vrouw gewoon op een camping blijft voorlopig. Jullie moeten loskomen van elkaar en ze liegt en manipuleert je. Bij een fysieke scheiding kun je ook makkelijker en duidelijker afspraken maken over de kinderen. Wanneer zijn ze bij jou en wanneer bij haar. En als ze bij haar zijn, dan dient ze voor ze te zorgen en niet naar haar zoveelste nieuwe lover te gaan. Je vrouw lijkt bepaald niet stabiel. Dat is naar, voor haar en de kinderen, maar niet een probleem dat jij op moet lossen door telkens naar haar pijpen te dansen. Voor de kinderen lijkt het me ook niet goed als ze telkens weggaat en weer terugkomt. Onduidelijk en onveilig. Ze zegt dat ze nooit meer gaat en lover appt en ze gaat toch weer. Niet betrouwbaar. En ik zou mijn kinderen ook niet willen voorleven dat je zo met elkaar omgaat en ook niet dat je jezelf zo moet laten behandelen. Als zij terug wil komen, kan dat alleen als jij dat ook wil.
MamaE schreef op 26-05-2025 om 13:32:
Ik denk dat het goed is als je vrouw gewoon op een camping blijft voorlopig. Jullie moeten loskomen van elkaar en ze liegt en manipuleert je.
Over "ze manipuleert je", ik vind het altijd wel gezond om hier onderwerp en lijdend voorwerp uit elkaar te trekken. Zij probeert hem te manipuleren. Maar dat betekent niet dat hij gemanipuleerd wordt perse. Ik had daar zelf altijd last van. Ik wist hoeveel het mij had gekost en opgeleverd om mij los te maken en dan blijven mensen angstig zeggen dat je natuurlijk wel op dat moment een gemanipuleerde bent.
Thera schreef op 26-05-2025 om 14:55:
[..]
Over "ze manipuleert je", ik vind het altijd wel gezond om hier onderwerp en lijdend voorwerp uit elkaar te trekken. Zij probeert hem te manipuleren. Maar dat betekent niet dat hij gemanipuleerd wordt perse. Ik had daar zelf altijd last van. Ik wist hoeveel het mij had gekost en opgeleverd om mij los te maken en dan blijven mensen angstig zeggen dat je natuurlijk wel op dat moment een gemanipuleerde bent.
Een hele fijne nuance. Ik laat me inderdaad al een tijdje niet meer door haar manipuleren. Het enige waar ik mee zat nog, was dat ik haar niet op straat wou zetten. Hoe zeer ik haar acties ook verafschuw. Maar dit was wel de druppel om dat het raam uit te gooien. Je kunt met mij alle kanten op en ik kan altijd wel redelijk goed het grotere geheel zien, maar ik weiger me op die manier nog te laten misbruiken.