De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Er zijn ook mensen die Trump een fijne vent vinden om mee om te gaan. Melanie heeft misschien wel eens issues met hem, maar spreekt denk ik toch in dezelfde woorden over hem als Elpisto over zijn vrouw. Ivana was eerlijk over bepaalde trekken van Trump, maar is hem nooit afgevallen. Mogen we niet over Trump als narcist spreken omdat hij geen diagnose heeft? Publiekelijk wordt het wel al meer gedaan.
Thera schreef op 20-07-2025 om 12:26:
Er zijn ook mensen die Trump een fijne vent vinden om mee om te gaan. Melanie heeft misschien wel eens issues met hem, maar spreekt denk ik toch in dezelfde woorden over hem als Elpisto over zijn vrouw. Ivana was eerlijk over bepaalde trekken van Trump, maar is hem nooit afgevallen. Mogen we niet over Trump als narcist spreken omdat hij geen diagnose heeft? Publiekelijk wordt het wel al meer gedaan.
Ja maar als (ex) vrouw van iemand met de meeste macht ter wereld zeggen dat hij een narcist is, is niet iets wat je in dank afgenomen zal worden, toch? Dan keer je je tegen een heel groot systeem. Ik kan me wel voorstellen dat Ivanka het denkt, en Melania ook maar dat publiekelijk gaan verklaren is een tweede. Dat er mensen zijn die hem een fijne vent vinden om mee om te gaan, zegt mij helemaal niets. Dat is met zoveel narcisten. Inderdaad moet de relatie van begin af aan al een soort van sekte-achtige hel zijn geweest om achteraf te kunnen zeggen 'oh miss was zij/hij wel een narcist' imo.
Ik zie het anders. Natuurlijk zal er altijd iets zijn waar je vinger niet op kunt leggen. En om langere tijd de relatie wel goed te houden, moet er iets in de andere partner zijn wat heel stabiel is. Maar dan kan de leuke kant van de te veronderstellen narcistische partner best wel beleefd worden. En is het juist de omkering van dat goede in iets absurd wat benadrukt wat voor rare, het wordt wel de meest vreemde stoornis genoemd, narcisme is. Het is niet een uiterste van een vervelend persoon zijn. Het blijft iets raadselachtigs omdat er ook zoveel mogelijkheden van zo'n persoon zijn om leuk te zijn (niet bij alle, maar wel bij veel) maar als het er op aan komt moet alles wijken voor het ego van deze persoon. Waarvan het probleem dan eigenlijk is dat dat ego leeg is en juist de bevestiging van anderen nodig heeft om te bestaan.
MRI schreef op 20-07-2025 om 13:06:
[..]
Ja maar als (ex) vrouw van iemand met de meeste macht ter wereld zeggen dat hij een narcist is, is niet iets wat je in dank afgenomen zal worden, toch? Dan keer je je tegen een heel groot systeem. Ik kan me wel voorstellen dat Ivanka het denkt, en Melania ook maar dat publiekelijk gaan verklaren is een tweede. Dat er mensen zijn die hem een fijne vent vinden om mee om te gaan, zegt mij helemaal niets. Dat is met zoveel narcisten. Inderdaad moet de relatie van begin af aan al een soort van sekte-achtige hel zijn geweest om achteraf te kunnen zeggen 'oh miss was zij/hij wel een narcist' imo.
Maar eigenlijk snap ik je punt niet zo goed. Jij bedoelt dus ook dat het best zo kan zijn dat de partner van Elpisto wel narcistisch is, terwijl er dus wel veel tijden waren waarin ze fijn was voor hem om mee om te gaan?
Thera schreef op 20-07-2025 om 13:54:
Ik zie het anders. Natuurlijk zal er altijd iets zijn waar je vinger niet op kunt leggen. En om langere tijd de relatie wel goed te houden, moet er iets in de andere partner zijn wat heel stabiel is. Maar dan kan de leuke kant van de te veronderstellen narcistische partner best wel beleefd worden. En is het juist de omkering van dat goede in iets absurd wat benadrukt wat voor rare, het wordt wel de meest vreemde stoornis genoemd, narcisme is. Het is niet een uiterste van een vervelend persoon zijn. Het blijft iets raadselachtigs omdat er ook zoveel mogelijkheden van zo'n persoon zijn om leuk te zijn (niet bij alle, maar wel bij veel) maar als het er op aan komt moet alles wijken voor het ego van deze persoon. Waarvan het probleem dan eigenlijk is dat dat ego leeg is en juist de bevestiging van anderen nodig heeft om te bestaan.
Ja ik denk dat we het grotendeels eens zijn hoor. Maar als iemand echt NPS heeft, kan de relatie nooit stabiel geweest zijn, dat bedoel ik. Relaties met NPS(of andere cluster b) persoonlijkheden zijn per definitie instabiel, een roller coaster van goede en slechte tijden. Waarbij de partner zich natuurlijk kan hechten aan die mooie kant. Bijvoorbeeld omdat dat door haar of zijn jeugd is ingeprent. En maar blijven hopen op een herhaling of een bestendiging van die mooie kant. Maar het enige consistente in de relatie is de inconsistentheid en inderdaad het valse zelf. Dat de mooie kant eigenlijk ook vals is en een masker blijkt als het masker afvalt en alles idd om de Nps-er blijkt te gaan waarbij het mooie ook veelal een manipulatie was.
Maar goed, natuurlijk kan ik niet zeggen of Elpisto-ex narciste is of niet. Als hij zegt 'ja vanaf het begin af aan was het al op eieren lopen en rare, hele slechte tijden afgewisseld door wat betere' komt het er in de buurt. En zeker als ze een diagnose heeft. Maar ik viel eigenlijk gewoon Pinokkio bij die aangeeft dat we voorzichtig om moeten gaan met de term narcisme.
Ik heb hier veel over nagedacht door mijn eigen ervaringen natuurlijk ook. Ik denk dat het voor kan komen dat er periodes zijn waarin het eigenlijk over het algemeen wel goed gaat als de andere persoon niet heilig is ofzo, maar het zo kan opvangen en zo ook een zelfstandig persoon kan zijn dat de meeste tijd het instabiele van de narcistische persoon wat wegvalt. Bij mij was er voordat de kinderen pubers werden echt veel minder echt destabiliserend dan daarna. Het was een groot verschil. Terwijl door wat er daarna gebeurde echt alleen maar verklaard kon worden door de stoornis. Bizarre dat hij dat zelf met bepaalde woorden (niet eens de term narcisme gebruikend) op zijn sterfbed heeft beschreven over zichzelf. Dus mijn ervaring komt overeen met Elpisto en dan bedoel ik de verbijstering hoe je partner kan zijn, afgezet tegen andere tijden.
Hij zegt dat 95 procent het goed was en 5 procent echt helemaal niet. Nu kan het natuurlijk wel zo zijn dat ik je hoofd die bizarre 5 procent meer ruimte in gaan nemen dan de goede tijden. Gewoon nuchtere constatering van mijn kant. En het kan zijn dat je lange tijd zelf nog wel die 95 procent kan beleven met dat bizarre aan de kant te drukken in je hoofd. En het kan zijn dat die 5 procent dan ineens 50 procent wordt of meer en het dan niet meer lukt natuurlijk.
Thera schreef op 20-07-2025 om 15:04:
Hij zegt dat 95 procent het goed was en 5 procent echt helemaal niet. Nu kan het natuurlijk wel zo zijn dat ik je hoofd die bizarre 5 procent meer ruimte in gaan nemen dan de goede tijden. Gewoon nuchtere constatering van mijn kant. En het kan zijn dat je lange tijd zelf nog wel die 95 procent kan beleven met dat bizarre aan de kant te drukken in je hoofd. En het kan zijn dat die 5 procent dan ineens 50 procent wordt of meer en het dan niet meer lukt natuurlijk.
Ja maar is er dan sprake van NPS? Bij mijn relatie met (later gediagnosticeerd als NPS hebbende) een narcist was het percentage andersom. En volgens de deskundigen is de relatie met zo iemand de hele tijd inconsistent. Want in die redenering is iedereen een narcist natuurlijk. Maar goed het is een interessant onderwerp maar als je door wil praten, wat mij betreft in een nieuw draadje want ik wil het draadje van Elpisto niet kapen.
MRI schreef op 20-07-2025 om 14:50:
[..]
Ja ik denk dat we het grotendeels eens zijn hoor. Maar als iemand echt NPS heeft, kan de relatie nooit stabiel geweest zijn, dat bedoel ik. Relaties met NPS(of andere cluster b) persoonlijkheden zijn per definitie instabiel, een roller coaster van goede en slechte tijden. Waarbij de partner zich natuurlijk kan hechten aan die mooie kant. Bijvoorbeeld omdat dat door haar of zijn jeugd is ingeprent. En maar blijven hopen op een herhaling of een bestendiging van die mooie kant. Maar het enige consistente in de relatie is de inconsistentheid en inderdaad het valse zelf. Dat de mooie kant eigenlijk ook vals is en een masker blijkt als het masker afvalt en alles idd om de Nps-er blijkt te gaan waarbij het mooie ook veelal een manipulatie was.
Maar goed, natuurlijk kan ik niet zeggen of Elpisto-ex narciste is of niet. Als hij zegt 'ja vanaf het begin af aan was het al op eieren lopen en rare, hele slechte tijden afgewisseld door wat betere' komt het er in de buurt. En zeker als ze een diagnose heeft. Maar ik viel eigenlijk gewoon Pinokkio bij die aangeeft dat we voorzichtig om moeten gaan met de term narcisme.
Maar ik heb nooit gezegd dat het een stabiele relatie was. Tenminste, niet wat ik me kan herinneren.
Dat was het namelijk niet. Dat staat wel los van hoe ze het merendeel van de tijd voor me was. Maar volgens mij heb ik hier wel al eens benoemd dat ik in de 1e zwangerschap wel 6 keer naar mijn hoofd heb gegooid gekregen " dat ik mijn kind niet zou zien opgroeien". Of hoe ik niet op vrijgezellenfeest mocht voordat ik ging trouwen. Ik heb idd altijd op eieren gelopen. Toen ik dat minder ging doen, was het wel heel snel gebeurd met de leuke, lieve vrouw zeg maar.