De vakantie....

Dat lijkt me vreselijk.

Ik ben niet gescheiden maar wat jij schrijft lijkt me ook vreselijk. Dit noemen ook de kinderen zelf, zij hebben dit constant. Of ze missen mama en 2 weken later weer papa.
Scheiden is vaak toch pijn lijden. Het is soms niet anders, het zal op de ėėn of andere manier toch moeten wennen. Ik hoop dat je je er wat van maakt, de komende 2 weken, sterkte.

Ja hoor ik probeer er zeker wat van te maken.
Het al per jaar weer makkelijker worden hoop ik....
Dit is echt het eerste jaar dat ze echt twee weken weg is....
Vorig jaar was mijn ex niet vrij in de zomervakantie dus had ik mijn dochter zelf lkkr lang.

Zure Marie

Wat vul jij nou allemaal in? Ik lees nergens dat TS het haar kind niet gunt om bij haar vader te zijn. Ze zegt alleen dat ze bang is dat ze haar gaat missen. En dat ze ervan genoten heeft dat haar kind vorig jaar wel lang bij haar was. Dat mag toch? Of mag je niet 'zeuren' over de nadelen van gescheiden zijn? Wat is nou jouw frustratie? Ik word helemaal narrig van jouw reactie.

En TS, ik denk dat het ook een kwestie is van knop omzetten en bewust leuke dingen plannen, je op andere dingen richten. Ook of misschien wel juist genieten van dingen die niet kunnen als je dochter er is. De ruimte nemen om een andere rol te spelen dan die van moeder. En dan juist jezelf in die tweede week een beetje helpen door een paar afspraken te maken met leuke mensen. Of misschien kun je wel een weekje weggaan? Een actieve, creatieve vakantie of zo? Het went vast wel! Misschien bevalt het wel beter dan je nu denkt om eens een keer twee hele weken geen verantwoordelijke volwassene te hoeven zijn!

Groet,
Jo Hanna

Die vaders

Vaders missen hun kinderen ook hoor. Kijk maar eens op andere fora, zoals ouder alleen. Daar zitten veel meer gescheiden vaders die hun kinderen vreselijk missen (en hun ex voor rotte vis uitmaken).

Overigens denk ik dat je kind missen niet alleen bij scheidingen speelt. Of mis jij je kinderen niet als ze op hockeykamp, welpenweek of schoolkamp gaan? Ik wel. Maar dat missen wordt extra zuur als de aanleiding vervelend is, zoals bij een scheiding of een ziekenhuisopname.

Oh help

Door dit soort draadjes voel ik me altijd wat ontaard. Mijn kinderen zijn wel eens twee of drie weken weg geweest. Dan mis ik ze wel, een beetje, maar eigenlijk het meest zo tegen het moment van thuiskomst aan. Oudste houdt ook altijd radiostilte want ze gaat me missen als ze contact heeft, en van jongste krijg ik af en toe een sms'je of telefoontje. In de tussentijd werk ik wat meer, eet ik vooral wat ík lekker vind, en ga wat vaker bij iemand op bezoek. Dat enorme missen tot aan hartenzeer aan toe ken ik dus eigenlijk niet. Ik weet toch wanneer ze weer terugkomen.
Na thuiskomst heb ik altijd binnen twee dagen alweer een moment dat ik ze achter het behang wil plakken

Reactie

Mijn reactie was eigenlijk bedoeld voor Maria. Die vindt blijkbaar dat gescheiden moeders hun kind niet mogen missen. Misschien denkt ze dat die het aan zichzelf te danken hebben?

Ik snap heel goed dat je je kind mist. Twee weken is gewoon lang, zeker als het niet vaak voorkomt en je gewend bent om je leven om je kind heen te plooien. Je bent dan toch dat automatisme kwijt om dingen zonder je kind te doen. Maar twee weken is ook weer te kort om een nieuwe hobby te zoeken, dus het voelt altijd wat geforceerd om leuke dingen te 'moeten'

Katniss

Hier zijn mijn kinderen nooit een week weggeweest. Hoewel het voor zoon weinig scheelde, onlangs die brak zijn welpenkamp halverwege af maar ging vrijwel direct daarna logeren bij oma.

Kijk, ik knuffel ze plat als ze weer terug zijn, daar gaat het niet om, maar ik grijp inderdaad ook vooral mijn kans om die dingen te doen die ik niet of minder makkelijk kan met mijn spruiten in huis. Precies wat jij zegt: ik weet wanneer ze weer terugkomen. En ik weet dat ze in goede handen zijn.

Voel je niet ontaard. Tinus P - wie kent hem nog - heeft op dit forum ooit eens opgemerkt dat waarschijnlijk heel veel mensen hun kinderen helemaal niet zo vreselijk missen, maar dat het nu eenmaal not done is om dat te zeggen. Dus in hoeverre mensen als wij nu een minderheid zijn zal wel altijd onopgehelderd blijven

Groeten,

Temet

Heerlijk, taboe doorbroken

Eigenlijk vind ik het ook lekker rustig als mijn dochter er een paar dagen niet is. Langer dan een dag of drie is ze nooit zonder me geweest dus ik weet niet hoe ik me zou voelen als ze een of twee weken van huis zou zijn. Maar ik vermoed dat het missen best wel mee zou vallen. Simon Carmiggelt heeft eens iets soortgelijks geschreven over zijn vrouw. Dat hij het heerlijk vond als ze eens een tijdje van huis was maar dan wel met het prettige gevoel dat ze binnen afzienbare tijd gewoon weer terugkomt.

missen

Jongste is nu een week op scoutingkamp en oudste een paar dagen logeren. Het is wel stil in huis maar ik mis ze niet echt hoor. Inderdaad, ik weet waar ze zijn en dat ze in goede handen zijn.
Vorig jaar waren ze beiden een week weg, en in die week ben ik op fietsvakantie gegaan. Dat was echt heerlijk!
Nu ben ik wel weer blij dat ze vanavond en morgen weer thuis komen hoor, dat dan weer wel.

excuses

Oké was wellicht wat bot in mijn reactie, excuses daarvoor. Vind het moeilijk om wat ik wil zeggen met de juiste nuance op te schrijven.

Maar wat hiervoor ook al werd genoemd, er schijnt een taboe te zijn op het niet missen van je kinderen tijdens vakanties. Ik kan daar gewoon van genieten. Ben ook al zo'n "ontaarde ouder" dus (geldt overigens ook voor mijn man).

Maar wellicht dat het ook komt, omdat ik (en mijn man overiges ook) opgegroeid ben in een milieu waar het heel gewoon was dat er over en weer bij neefjes/nichtjes, grootouders, etc. gelogeerd werd. En van kleins af aan en dan gerust een week of langer. En ook onze kinderen doen dat.
Of onze ouders ons misten tijdens die logeerpartijen? Volgens mij niet. En contact hadden we eigenlijk ook niet met het thuisfront (ver voor het smartphonetijdperk).

Ik ben dus geen "tijgermoeder" geloof ik.

temet

en tinus P ken ik ook nog hoor. Ik ben ook onder een andere nick. Was Tinus P. ook niet diegene die steeds schreef ' Wat zei de huisarts" als je in gezondheid weer met iets kwam? hahhah

Als

Als ik weet dat mijn kinderen het naar hun zin hebben mis ik ze niet. Ja, hun aanwezigheid, maar niet pijnlijk emotioneel.

ja maar ...

Het gaat toch niet over iets objectiefs? Ik mis mijn kinderen ook niet zo snel. Maar iedereen is toch anders? Nou lijkt het weer net alsof TS haar kind eigenlijk niet zou moeten missen. Maar zo werkt het toch niet? De niet-kindermissers kunnen toch juist de kindermissers voorzien van ideeën om de kinderen misschien wat minder te missen? En dat het niet missen van je kinderen een taboe is ('pssst niet verder vertellen') herken ik in mijn omgeving niet. Ik vertel in ieder geval gewoon altijd dat ik het wel fijn vind om een tijdje kinderloos te zijn en ik heb daar nog nooit een rare reactie op gekregen, juist meestal begrip. Maar goed, het kan natuurlijk zijn dat je als moeder zelf vindt dat je je kinderen moet missen om een goede moeder te zijn. Heb ik geen last van. Ik denk juist dat het voor mijn kinderen veel fijner is dat ik ze niet mis. Dan zijn zij ook vrij om mij niet te missen. En wij halen 'houden van' niet door de war met 'missen'. Dat is ook wel een belangrijke.

Groet,
Jo Hanna

Missen.

Mijn ooit 6 jarige ging wel eens 1 of 2 nachtjes logeren. Met een jaar of 11/12 was er eens een kamp, ook hoogstens 2/3 nachten.

Hij is nu 16 en hij is nog nooit zo lang zonder ons van huis geweest. Ik vind 2 weken best lang, vooral als hij pas 6 jaar zou zijn.

Yep, ik zou hem, als het 10 jaar geleden, aan de orde was geweest, ook gemist hebben.

Begrijp je wel...

... heb ik ook. Mijn 4 schatjes gaan vandaag met ex en zijn vriendin en haar 3 kinderen op pad. Ruim 3 weken. Tja.
Volgend jaar is het mijn beurt weer. We hebben het zo geregeld dat we om de beurt de eerste keus hebben in de zomervakantie, zodat er ruimte is voor een wat langere vakantie, en zeilkamp, en vakantiebaantjes, en thuis op de bank hangen, en logeren met vriendjes.
Maar het blijft lastig.

Ik zou ze ook vreselijk missen denk ik.
Terwijl ze vaker weg zijn, ook weleens week op kamp oid. Nee, dan mis ik ze helemaal niet.
Maar co ouderschap lijkt me al een harde dobber als ze zo jong zijn. Ze zijn dan niet sporadisch weg maar zeer regelmatig. Ik zou dan ook meer gericht raken op mijn kinderen denk ik. En 2 weken met 6 jaar vind ik gewoon lang. Ook scheelt het enorm of je weet dat alles oke is en of ze jou niet missen. Als ze mij zouden missen zou ik het veel moeilijker vinden.

zo heerlijk rustig

na 3 weken waarvan 2weken fietsen ben ik eerlijk gezegd dochter best wel even zat en zij mij ook. Kortom zij is blij met vader vertrokken naar Italie en ik geniet van de rust in huis. Over drie weken ben ik blij dat ze er weer is.

Dat missen heb ik nooit gehad, ook niet bijzonder emotioneel toen ze bv voor het eerst naar school ging.

Ik denk dat je daar een type voor bent of niet.

Geen gemis

Ik mis mijn kind ook niet als hij er niet is. Heerlijk om even je eigen dingen te kunnen doen zonder op te letten dat je op tijd kind van KDV moet halen of bij de oppas. En als ik hem weer zie vind ik het supergezellig en ben ik blij.....