Dilemma
Ik zit in een tweestrijd en hoop dat jullie mij een advies kunnen geven. Of iig jullie visie op mijn verhaal.
Mijn man en ik zijn bijna 19 jaar getrouwd en we hebben twee opgroeiende leuke kinderen van 16 en bijna 18 jaar oud.
We zijn altijd goede maatjes geweest. Hebben samen veel leuke en veel verdrietige dingen meegemaakt, we waren er altijd voor elkaar. We hebben een koophuis en financieel redden we het wel. Mijn man heeft een goede baan en ik werk ook, maar mijn inkomen is lang niet afdoende om zelfstandig (met mijn kinderen) van te leven. Tot zover een stukje basis.
Onlangs heeft iemand mij verteld dat hij mijn man heeft gezien met een andere vrouw. Hij zag een auto stoppen, een vrouw stapte uit en liep naar mijn man toe, zij omhelsde hem, ze kusten elkaar zoals je iemand begroet en samen liepen ze een stukje op. Ik heb dit aan mijn man verteld en hij zegt dat het een collega was die hem daar zag lopen. Zij is dus speciaal voor hem gestopt om hem even te groeten. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen, maar niet dat ze dan vervolgens samen aan de wandel gaan. Mocht blijken dat hij wel iets met deze collega heeft, dan ben ik er klaar mee. Maar goed, hij zegt dus dat het een spontane ontmoeting was; zij zag hem lopen tijdens het rijden en is gestopt voor een praatje. Volgens mijn man stelt het niks voor en moet ik niet achterdochtig zijn. Dat zou ik ook niet 123 zijn, maar ik weet dat hij deze vrouw een paar jaar geleden wel heel erg leuk vond. Er is toen niets tussen hen gebeurd zegt hij, maar voor mij voelde het toen niet goed. Ik kreeg een wantrouwen. Als je van iemand houdt en hij volledig van jou, dan hoef je niet te wantrouwen. Mijn intuïtie zei me dat hier voor hem (en ook voor haar?) toch wel gevoelens in mee speelden. Ons huwelijk was goed, maar zoals bij jarenlang samen zijn wel een beetje in een sleur. Veel tijd gaat op aan de kinderen en ook al proberen we wel eens wat samen te doen, de tijd schiet er toch vaak bij in. Ik merk de laatste maanden dat hij er soms niet volledig is. Hij is er wel, maar toch ook weer niet. Mijn man maakt geen overuren of is ook niet verdacht vaker weg. Maar ik voel een soort van afstand tussen ons. Misschien komt dat ook door mij, omdat ik sinds ik weet van hun 'geheime'(?) ontmoeting, ik ook achterdochtig ben geworden.
Hij beweert dat het niks is. Als ik daar vanuit ga, vraag ik me ondanks dat toch steeds vaker af of dit huwelijk nog wel wil. Wil ik met hem verder oud worden? Ik wil voor hem op een voetstuk staan, ik wil dat hij er volledig voor mij is, met alles in hem van mij houdt. En dat alles voel ik niet meer. Maar als ik dan denk aan een scheiding en ik daarbij denk aan hoe zijn leven dan verder gaat...Ik kan de gedachte dat hij een andere vrouw zou hebben niet verdragen. Hou ik dan toch nog zoveel van hem? Ben ik klaar voor een scheiding of heb ik teveel hersenspinsels in mijn hoofd? In hoeverre ga ik het redden als ik alleen ga wonen met mijn kinderen, ook financieel? Krijg ik geen spijt, want eenmaal bij hem weg, dan ben ik hem ook echt kwijt... Pfff, nu ik dit zo opschrijf weet ik het echt niet meer. Mijn hoofd zit te vol...
Tja
Ik vind het nogal wat. Op basis van een vaag verhaal, dat multiinterpreteerbaar is zoveel conclusies trekken.
Ik vind dat je ook nogal veel verlangt van een partner/huwelijk.
Je wilt op een voetstuk staan bij je man, een leven lang, hij moet er volledig voor je zijn en met alles in hem van je houden.
Ik vind het een beetje een kleine-meisjes-prinsessenfantasie.
Wat doe jij eigenlijk allemaal voor hem?
De meeste huwelijken hebben hun moeilijke periodes, mensen gaan soms ook meer hun eigen weg en huwelijken waarbij de man zijn leven lang zijn vrouw op een voetstuk zet lijken mij gewoon niet gezond.
Het lijkt er op dat je dus gewoon weg wilt om je man te straffen, amar als je dan denkt dat hij evt. ergens anders geluk zou kunnen vinden dan kun je dat niet verdragen.
Het klinkt allemaal vreselijk verongelijkt en verwend, een beetje klein meisjesgedrag.
je kleurt het in
Via via heb je gehoord over een bepaalde situatie. Een aantal feitelijkheden. Auto stopt. Man zoent de vrouw. Ze lopen samen een stukje.
That's it. Vervolgens interpreteer je dat op een nogal eenzijdige manier en hebt een bepaalde waarheid gecreëerd. Misschien is die waar, maar het kan net zo goed wat anders zijn.
Bij ons op het werk wordt ook wel eens gezoend bij binnenkomst. Als ik zomaar ergens een collega op straat zou tegenkomen, kan het maar zo zijn dat we elkaar ook even zoenen. Is bij ons helemaal niet vreemd. En ik heb wel een paar favoriete collega's (ook mannen), met wie ik graag even een stukje ga lopen. Of even lekker lunchen. Heb zojuist toevallig een zakelijke afspraak gemaakt waar ik met een collega naar toe ga (een man). Altijd gezellig. 'we gaan dan wel samen lunchen he?', is het eerste dat we in zo'n geval roepen. En geloof mij: daar zit niets meer achter dan dat het gewoon een leuke collega is.
Nogmaals, ik zeg niet dat er bij jullie niets aan de hand is, maar ik vind je erg ver gaan in het inkleuren van 1 enkele gebeurtenis. Jouw onderbouwing 'ik voel een afstand' en 'mijn intuïtie' zijn natuurlijk ook niet bepaald feitelijk.
herkenbaar
Mark,
Ik vind het een nare reactie. Hier zit Flower niet op te wachten. Ik heb het zelf ook meegemaakt en het is vreselijk als je voelt dat je niet meer op die onvoorwaardelijke 1e plaats staat. Helemaal als je dingen hoort en ziet maar je man het steeds wegwuift en zegt dat je beren ziet. Je krijgt daar een heel naar onderbuik gevoel van. De uitspraak 'voetstuk" klinkt misschien wat overdreven. Alsof er niets meer dan jij mag zijn. Zo werkt het natuurlijk niet maar ik snap het gevoel wel. Bij mij bleek achteraf dat er toch wel wat gaande was. Of mijn inmiddels ex man haar toch wel erg leuk vond of dat het zijn losmakingsproces van mij was (ik was geen prioriteit meer) maakt niet uit. Je moet het wel incasseren en wordt gek in je hoofd als je nog wel zo van hem houdt.
Flower, ik wens je heel veel kracht en sterkte. Ik heb zo 4 jaar in een poppenkast gezeten en de mensen beseffen niet hoe ze iemand hiermee beschadigen. Op is op maar als het een kerel is gooit hij het open!
Benauwend
Ik ben het zowaar wel met Mark eens. Eerlijk gezegd vind ik je opstelling benauwend en egocentrisch. Waarom zou een van jullie op een voetstuk moeten staan? En waarom vind je dan dat jij daar thuishoort en je man niet? Je zegt dat je er in het geval van een verhouding wel klaar mee bent, en ook dat je sowieso bent gaan twijfelen. Dat mag hoor, maar waarom vind je dat jij wel onvoorwaardelijke liefde kan eisen zonder die zelf te geven?
Hard
Ja hard is het wel, de reactie van Mark. Maar ik ben het er helemaal mee eens. Misschien wel eens goed een wat directe reactie, maar je zou dit eens moeten laten bezinken.
Ik denk dat je beter even goed voor jezelf moet zorgen nu: ga lekker wandelen en winkelen ofzo, lekker lezen en lees van Mark en Cobra's reactie nog eens door en probeer eens eea te relativeren.
engel
De bedoeling van het forum is niet per definitie dat we elkaar reacties geven ' waar je op zit te wachten'.So ms is het benoeemen van bepaallde opvallenddheden ook heel helpend!
sorry mijn toetsenbord slaat op hol.....
moeilijk
Oordelen over iets wat je zelf niet hebt meegemaakt is altijd moeilijk. Ook staan de woorden zwart op wit zonder nuances en is er altijd je eigen manier van lezen. Mensen vragen om hulp of tips op dit forum. Soms zit je ook vast in je eigen gedachten spoor en kunnen opmerkingen je anders naar iets laten kijken maar toch......Is dit niet mijn manier om iemand te helpen.
Nogmaals.
Ik ben van mening dat mensne vaak meer gebaat zijn met duidelijke en kritische reacties dan met het meehuilen met de TO over hoe zielig hij/zij wel niet is.
Misschien is dat mannelijk, ik weet het niet. Het hangt er ook van af waar het over gaat natuurlijk, maar in dit geval lijkt mij dat TO eigenlijk niet zoveel problemen heeft, maar vooral problemen maakt.In zo'n geval geef ik graag ongezouten mijn mening.
Natuurlijk
Natuurlijk snapt iedereen dat ze gewoon bedoelt dat ze onzeker, wanhopig, angstig is. Dat ze als partner zijnde de enige wil zijn, dat ze in een goede relatie niet op die manier zou reageren. Dat ze echt die sleur wel snapt, maar dat er al een barstje was omdat haar echtgenoot die collega eerder al leuk vond en dat al voor angst heeft gezorgd.
Dat het feit dat een andere vrouw je misselijk zou maken, hoeft nog niet te betekenen dat je zoveel van hem houdt; het kan uiteraard wel, dat moet je uitzoeken. Dat rotgevoel kan ook het ervaren van het verraad (ik zeg niet dat hij je verraad)zijn, het gevoel dat hij het bij een andere vrouw wel zou kunnen, niet bij jou, degene bij wie hij hoort.
Als je de angst van een breuk of de breuk met verraad hebt ervaren buiten je wil om, is er een onzekerheid en wantrouwen in je tegen soms de hele mensheid. Het maakt vreselijk veel kapot, zelfs als er in werkelijkheid nog niet eens zoveel is gebeurd. De dreiging alleen maakt alles in je al los.
Uitzoeken wat er is gebeurd. Waarom heeft die persoon melding gemaakt van een begroetingskus? Kun je je man vertrouwen, is jullie relatie toe aan een oppepper in de vorm van therapie, heb jij therapie nodig voor je onzekerheid enz.
@Kayak
Waarom zou TO zich in hemelsnaam onzeker, wanhopig en angstig voelen zoals jij stelt. Wanhopig? Kom op zeg. Feietelijk is er nisk verkeeds gebeurd. Haar man is gezien terwijl hij iemand een begroetingskus gaf (je minnares zoen je waarschijnlijk vol op de mond) en terwijl hij eens tukje mee opliep met desbetreffende dame. Dat duidt helemaal niet op vreemdgaan, anders kun je in iedere amn die een vrouwelijke kennis/college/vriendin begroet wel een potentiele vreemdganger zoeken.
Ik vind het wel vreedm waarom iemand het nodig vindt dit zo uitgebreid aan TO mee te delen. Probeert iemand te stoken of is het gewoon zo'n type dat het heerlijk vindt te roddelen en de reactive dan te zien. Dat TO hier zo onzeker van wordt is natuurlijk haar problem. Dat ze een bepaalde ontrevedenheid ervaart in haar leven is in eerste isntantie ook ahar problem. Dat kun je neit bij haar man leggen omdat hij haar neit voortduren onvoorwaardelijk op een voetstuk plaatst.
Ik vind het allemaal vreselijk onzeker en ook egocentrisch overkomen. Alsof het leven van haar man volledig om TO moet draaien.
Misschien
Misschien omdat manlief haar eerder leuk vindt/heeft gevonden, zoals TS aangaf?
Als je onzeker bent, de sleur in je huwelijk zit, de dingen niet meer lopen zoals je graag ziet, kan ik me zo'n soort angst best voorstellen als je weet dat je man iemand leuk vind/vond. Zelfs al heeft de beste man er niets mee gedaan.
Je hebt nu eenmaal geen controle over gevoel, gedachtes, noch over de daden van de ander.
Ook ik heb eens vermoed dat...en mn maag keerde zich om, hyperventilatie enz. Niet omdat ik niet wist dat het niet goed zat, maar voor het verraad dat misschien komende was.
Net zoals je als ouder wel eens kan denken aan wat je kind kan overkomen. Je weet dat de kans klein is, maar toch krijg je het er even spaansbenauwd van.
Nee, niet het hele leven hoort om TS te draaien, dat is denk ik ook helemaal niet wat ze bedoelt, al ben ik haar niet.
Het gevoel dat je met vertrouwen in een relatie zou horen te zitten, dat je je niet druk zou horen te maken of je man of vrouw een ander leuk vindt, hij of zij houdt immers van jou zoals je in een relatie mag verwachten.
Meer dat soort gevoelens denk ik.
Mijn ex ging met elke vrouw van werk wandelen, lunchen, begroetingskussen, zelfs op afspraak. Werd zelfs, daar kwam ik achter, womanizer genoemd op het werk. Laat dezelfde man nou nooit met mij hebben willen lunchen, een zoen geven, willen wandelen.
Kijk dat is irritant. Niet dat hij wandelt, luncht, begroet, gezellig toch.
Maar dat hij dat niet ook met mij deed.
Ik denk dat om de ene of andere reden, TS onzeker is. Of dat bij haarzelf of vanwege manlief komt weet ik niet, niemand kent de situatie. Daar moet ze nu achter zien te komen, dan kan ze gericht handelen. Dat zei ik ook in vorige posting: ga samen of alleen in therapie, want dat er iets niet lekker loopt is duidelijk en zoek uit bij wie dat ligt en wat je er aan kunt doen.
En verder vind ik het heel gek dat iemand meent zoiets door te moeten vertellen en haar onrust te geven.
Misschien was deze persoon van mening dat het weer werd aangewakkerd? Zolang er niks is moet je niks oprakelen denk ik. Nu wordt het spook alleen maar groter. Aan de andere kant, als het echt zo is komt het toch wel uit.
...
Dank je wel voor alle reacties.
Zoals Engel en Kayak al aangeven bedoel ik het woord 'voetstuk' inderdaad niet zo letterlijk. Het is moeilijk om een lang verhaal of gevoelens duidelijk te omschrijven.
Als ik nadenk over Mark's reactie, dan komt het idd wel een beetje over als een prinses of klein meisje verhaal. Ik moest er wel om lachen, want als je me kent, dan zou je weten dat ik absoluut zo niet ben.
Natuurlijk moet het kunnen dat je als man en vrouw ieder zijn dingetjes hebt en het leven hoeft niet alleen om mij te draaien. Ik ben een zelfstandig iemand, kan mezelf ook goed vermaken. Vroeger was ik iemand die altijd maar ja en amen zei tegen iedereen, maar door de loop van de jaren heb ik wel geleerd om ook voor mezelf op te komen. Ik kan niet tegen onrecht en ben een sociaal en zorgzaam iemand.
In mijn basis stukje heb ik kort aangegeven dat wij echte maatjes zijn, soulmates, eerlijkheid en groot vertrouwen... Maar de laatste tijd lijkt dat alles allemaal te vervagen, waarschijnlijk door een onvermijdelijke sleur. Veel tijd gaat op aan werk, de kinderen, en er is weinig tijd voor elkaar. De kinderen worden wel groter en hebben ons op een andere manier nodig. Het is wel wat zoeken naar wat we dan voortaan met ons tweeën kunnen ondernemen. In die fase zitten we als gezin, als echtpaar. Soms heb je nu eenmaal wel eens een periode van sleur in een huwelijk, maar voor mijn gevoel is het nu anders, ik kan het niet goed omschrijven. Des te meer voelt het voor mij niet fijn dat mijn man nu met deze vrouw gezien is. En ja, ook mijn man gaat regelmatig met zijn collega's (mannen en vrouwen) ergens wat eten, of een borreltje doen. Dat vind ik ook helemaal niet erg. Deze vrouw werkt bij hetzelfde bedrijf, is geen directe collega, maar hij ziet haar wel af en toe. En deze vrouw is al eens eerder in beeld geweest zoals ik in mijn eerste verhaal al schreef. De persoon die het mij verteld is geen stoker en is er, ondanks de begroetingskus, van overtuigd dat hier iets niet klopte. De manier waarop, het late tijdstip, de plek (donker), houding, etc. Ik heb de ontmoeting niet gezien, dus ik weet ook niet of dat wat deze persoon zag, of ik dat ook zo gezien zou hebben. Wat ik wel vreemd vind is dat deze vrouw op dit late tijdstip bewust daar gaat stoppen alleen maar om hem te begroeten, ze ziet hem immers soms al op het werk. Ik zou nooit eerder aan mijn man getwijfeld hebben als ik al geen bepaalde afstand zou voelen. Ik heb hem altijd volledig vertrouwd. Wat geef ik hem? Is ook een goede vraag. Ik ben er altijd voor hem, in zeer positieve zin, maar als ik eerlijk en kritisch naar mezelf kijk, dan realiseer ik me wel dat de afstand die ik al voelde ook deels bij mij ligt. Ik ben ook druk, maak daardoor misschien ook te weinig tijd voor hem. Ik zei dat ik twijfel of ik wel verder wil. Dat dit nu met deze vrouw gebeurt is, brengt mij nog verder in twijfels. De opmerking van het houden van of het verraden voelen vind ik ook een goeie. Natuurlijk doet het pijn als je door iemand 'aan de kant gezet wordt' omdat hij of zij een ander leuker vindt... Dat moet ik dus uitzoeken. Hoe kom je er achter of het houden van nog zo sterk is? Goede vraag die ik mezelf nu stel. Ik denk dat ik ook wel onzeker ben, maar van deze situatie wordt ik dat nu ook wel.
Flower
Dank voor je toelichting.
Ik denk dat je er maar op 1 manier achterkomt of je nog genoeg voor elkaar voelt. En dat is juist nu flink investeren in jullie relatie. Tijd voor elkaar maken, samen dingen ondernemen, misschien zelfs wat gesprekken met een relatiecoach oid. Als je nu beiden op je eigen eilandje blijft zitten, dan gaat de afstand zeker niet weg en zal denk ik alleen maar groter worden.
Maar stel nou, dat je concludeert dat je inderdaad wat uit elkaar ben gegroeid en dat het niet meer wordt zoals vroeger... wat zou je dan willen? Uit elkaar gaan? Onderschat niet dat een scheiding (met kinderen) een mega impact heeft. Op jou, op je man en op de kinderen. Sociaal, emotioneel, financieel, praktisch. Ik denk dat je relatie wel écht slecht moet zijn, wil je dat allemaal door gaan maken.
En dan kom je toch weer op het punt van Mark (hoewel misschien wat cru geformuleerd): vroeger komt gewoon niet terug. Na zoveel jaren spat de verliefdheid er niet meer af, ga je beiden je eigen gang, kan het allemaal wat saaier worden, ziet een relatie er over het algemeen heel anders uit. That's life. Pick your battles. Met een scheiding ben je mogelijk veel slechter af.
Medusa
Dank voor je reactie.
Heb jij ervaring met een relatiecoach?
Investeren in de relatie ben ik wel voor in.
We moeten weer leren praten met elkaar,echt praten ipv de koetjes en kalfjes.
Ken je dat nummer van U2? Stuck in a moment?
Zo voelt het.
Ja, ervaring
Ik ben niet medusa, maar ik heb er wel ervaring mee. En het is beter NU in je relatie te investeren, dan pas wanneer het (bijna) te laat is. doen dus!
niet zelf
Niet zelf, maar in mijn omgeving diverse mensen wel. Als mijn relatie in een dip zou zitten, zou ik ook zeker op coaching/begeleiding inzetten.
Oke
Dank je wel, ik ga eens googelen en het hier bespreken.