Dochter saboteert co-ouderschap
Mijn ex en ik (ongehuwd gescheiden, met convenant, in goed overleg gescheiden) hebben co-ouderschap over onze kinderen. Dochter X (nu 14) wilde na de scheiding niet bij mij wonen. Nu is de situatie zo dat mijn ex en ik het erover eens zijn dat het beter is dat zij net als de andere kinderen om de week bij mij en bij mijn ex is. Zo staat het ook in het convenant. Omdat mijn ex en ik het eens zijn, en de scheiding zonder tussenkomst van de rechter is geregeld, gaat het beslisrecht over de woonsituatie alleen ons beide aan. Wij beslissen dus nu dat alle kinderen 'week-op-week-af' gaan. Maar onze dochter X is licht ontvlambaar, koppig en behoorlijk zelfstandig. Ik vroeg me af wat er gebeurt als onze dochter die regeling saboteert? Hoe kunnen we dat dan 'afdwingen'? We kunnen haar moeilijk aan haar haren mijn kant op slepen. En dat willen we ook niet. Moet je dan als ouders in het uiterste geval naar de rechter? Hoe los je dit op?
En terzijde: Het gaat om de situatie waarbij we de bespreekbare voorbij zijn. Ook zijn
Jeugdzorg en/of andere instellingen geen optie, ook niet voor advies. Daar heb ik zo mijn redenen voor.
Rechter
Zou je naar de rechter gaan om haar af te dwingen toch week op week af te gaan? Daar gaat hij/zij nooit in mee, als je dochter dat niet wil. Welke regeling stelt je dochter voor, en waarom?
Inderdaad
Laat haar zelf een voorstel doen. Pubers vinden dat gesleep, vooral als je niet naast elkaar woont, niet prettig en willen een eigen vaste plek.
Je kunt ook een voorstel doen dat ze elke week een keer gaat eten bij de andere ouder en uiteraard samen overleggen hoe het in de vakanties gaat.
De andere ouder zal wat meer moeite moeten doen om een puber te betrekken. Bijvoorbeeld met winkelen of samen iets doen dat beiden leuk vinden.
Serieus?
Jullie willen jullie puberdochter dwingen elke week van de ene naar de andere ouder te verkassen omdat ze hetzelfde moet als haar brusjes en omdat het in het convenant staat.
Heb je ook nog echte redenen? Opvang tijdens de uren dat papa werkt zal op die leeftijd geen factor meer zijn. Of ben je bang dat haar (waarschijnlijk jongere) brusjes haar willen volgen?
Dat je serieus vraagt of je in het uiterste geval naar de rechter moet om het co-ouderschap bij je dochter af te dwingen. Voor wie is dat co-ouderschap nou helemaal bedoeld, voor het gemak van de ouders? Of in het belang van het kind? Als je zo doorgaat ben je haar zo kwijt.
skik
het brengen als vanzelfsprekend
Lastig dat je de situatie eerst zo hebt gelaten, het is nu lastig om het nog te veranderen.
Hoe gaat het met andere zaken waarbij zij het niet eens is met jullie opvoeding? Als ze niet naar school wil blijft ze dan ook thuis?
Komt ze helemaal niet bij haar vader? Of alleen met een lagere frequentie dan haar broers/zussen?
Allereerst
Wat is de reden dat je dochter dat niet wil? Zonder daar inzicht in te hebben kunnen buitenstaanders daar niets zinnigs over zeggen.
Oneens met AnneJ en eens met Bieb
AnneJ haar generalisatie vind ik volkomen onterecht. Genoeg pubers die happy heen en weer pendelen. Nutteloos om daar zo'n generalisatie over te poneren. En gebaseerd op wat?
Waarom wil dit kind het niet? Daar gaat t om.
Zo wilde mijn stief op gegeven moment niet meer naar moeder. Oorzaak bleek kind nieuwe vriend. Die hadden geen klik. Moeder en nieuwe vriend lieten de twee pubers alleen (alsin zonder ouders) thuis om op de jongere kinderen te passen en gingen dan zelf lekker uit. Vond mijn stief niet leuk. Maar als je jong bent (en velen als ze ouder worden nog steeds niet) ben je niet altijd even genuanceerd en diplomatiek. Dus stief kwam met de mededeling definitief bij ons te willen wonen. Niet van de ene op de andere dag maar het gemor werd steeds luider zonder dat het waarom eruit kwam. Gelukkig goed gepraat en heeft moeder de intensiteit van haar relatie waar de kinderen van merken terug geschroefd. Iedereen blij.
omgangsregeling
'Nu is de situatie zo dat mijn ex en ik het erover eens zijn dat het beter is dat zij net als de andere kinderen om de week bij mij en bij mijn ex is.'
Ik kan hier best kwaad over worden. De omgangsregeling is er voor het kind, niet voor de ouders. Als het kind iets echt niet wil, dan regel je wat anders. Jeetje, een kind van 14 is geen plantenbak die je even verhuist zonder rekening te houden met haar gevoelens.
Wel van belang
Ik denk dat het wel van belang is dat opstandige puberdochter ook in deze levensfase in elk geval kontakt heeft met beide ouders, dus ook met moeder. Maar hoe dat kontakt eruit ziet is een tweede.
Het is in elk geval belangrijk dat iemand praat met puberdochter, als vader beter kontakt met haar heeft kan die dat wellicht doen. Een paar dingen staan buiten kijf: puberdochter heeft met vader én moeder te maken, en zal dus ook zelf moeten nadenken over een vorm van kontakt. Vader accepteert het niet dat puberdochter de hele tijd bij hem is en geen kontakt met moeder heeft. Dat zal voor haar duidelijk moeten zijn.
Een tweede grens is, dat er rekening gehouden moet worden met andere kinderen, een eigen regeling voor puberdochter kan, maar het moet wel passen bij de andere kinderen.
Laat haar dan zelf maar nadenken over een oplossing. Dit alles voor de situatie, waarin puberdochter niet wil, omdat zij zich puberaal afzet tegen moeder.
Mocht het zo zijn, dat ze het teveel heen en weer gesjouw vindt, dan zou je daar iets anders voor kunnen bedenken. Bijvoorbeeld:
week 1: alle kinderen bij vader.
week 2: puberdochter alleen bij moeder, andere kinderen bij vader.
week 3: alle kinderen bij moeder.
Week 4. puberdochter alleen bij vader, andere kinderen bij moeder.
Kinderen hoeven dan maar twee keer over te huizen, er is iets meer tijd voor kinderen apart.
Tsjor
heftige titel
En ik vind ook dat je hiermee het doel volledig voorbij schiet.
Co-ouderschap is een model dat de rechten van kinderen rondom contact met ouders kan waarborgen. Het is een model waarmee je zou kunnen zorgen dat de zorg rondom kind goed geregeld kan worden.
Bij een (zelfstandig) kind van 14 kun je mi niets meer regelen zonder stevige inspraak van kind.
Dat er contact moet zijn met beide ouders vind ik geen issue dat in de strijd gegooid moet worden. Dat is gewoon een vanzelfsprekendheid. Ik lees hier nergens dat aan die vanzelfsprekendheid getornd wordt.
Het blijft maar een kind van 14
Wat ik zo verbazend vind is dat je tegenwoordig kinderen van 14 bijna als gelijke dient te beschouwen. Ze zijn puber dus tja..........
Ik ben er nou niet eentje die zegt dat alles vroeger beter was,integendeel maar vroeger luisterde je gewoon naar je ouders, werd er niet uit ten treure met kind wensen rekening gehouden. Je kon gaan doen wat je wilde als je uit huis was en tot die tijd zeiden vader en moeder wat er gebeurde. Als zo'n mokkende puber geen zin heeft om....... Dan moeten beide ouders hetzelfde standpunt hebben, gaan ze mee met die puber dan is het hek van de dam.
Sprookjes Eddeped
Vroeger liepen er ook nogal wat kinderen weg naar het JAC of aanverwanten die het niet konden vinden met ouderlijke bedenksels. Daarvoor liepen ze naar zee. Het is van alle tijden dat pubers voor zichzelf gaan denken en daar soms de consequenties uit (moeten) trekken.
En dat ouders vinden dat zij er toch over gaan.....?
Tja Eddeped
Toen ik vroeger 14 was, was ik nog een braaf meisje maar 2 jaar later was ik toch echt wel zelfbewust genoeg om me niet zomaar meer alles in de schoenen te laten schuiven. Dat besef komt vanzelf met het ouder worden. Zou me dan niks verbazen dat een willekeurige 14 jarige dat besef nu al zomaar heeft. De wereld is veranderd, zou zomaar kunnen dat de kinderen meeveranderd zijn.
Tja Anne, het jac
Ik dreigde mijn ouders ook altijd dat ik naar het jac zou gaan, mijn moeder heeft mij toen meegenomen en mij tot voor de deur gereden. Ik had het er telkens over maar schijnbaar wist ik niet waar ze zaten, daarom bracht ze mij nu maar. Ik kon uitstappen en daar naar binnen gaan of nooit meer ermee dreigen. Ik kreeg de keus maar wel een die duidelijk was.
Ja hoor Eddeped
Misschien als die ouders dan hetzelfde doen dat het kind dan ook eindelijk gehoorzaam wordt en doet wat de ouders willen?
nee anne
het gaat er mij niet om dat die ouders hetzelfde moeten doen, het gaat er mij om om het verschil aan te geven dat we tegenwoordig in de overlegmodus zitten met kinderen. er wordt overlegd met peuters, kleuters pubers enz. zogenaamd op hun niveau terwijl er ook gewoon eens gewoon geluisterd kan worden.
er is een surinaamse cabaretier, verveer heet hij geloof ik die daar een hele mooie visie op heeft, hoe surinaamse moeders en vaders dat doen. nou ben ik geen surinamer maar dat overleggen met kinderen is in de nederlandse cultuur te ver doorgeschoten naar mijn mening. en in dit geval met dit kind, wil ze niet naar papa, nou kind nog een paar jaar, als je 18 ben mag je zelf beslissen. hoe simpel kan je het maken? probleem is dat een van de ouders er wel aandacht aan gaat geven, een luisterend oor, een vriend(in) van het kind zijn. en daar weet een kind meedogenloos gebruik van te maken. en dreigt het kind om helemaal weg te lopen? prima, zoek een kamer, zorg voor je geld en veel succes! binnen een week zijn ze terug!
Zit wat in Eddeped
Maar betreft hier wel een puber en wezenlijke zaken. Het is niet voor niets dat kinderen in deze leeftijd wel gehoord worden in een echtscheidingsprocedure. En bij medische zaken.
Het is heel normaal dat ze een mening vormen en die kans ook krijgen. Door tot hun 18e de baas uit blijven hangen ontneem jeze die kans.
Gehoord ja maar ze hebben niet het laatste woord
Dat rechters ook luisteren naar de wensen van kinderen is niet hetzelfde als dat zij bepalen. Kenmerkend verschil tussen een volgroeid brein en een niet volgroeid brein is het kunnen overzien van consequenties op middellange en lange termijn. Het verhaal van het kind serieus nemen, goed luisteren, goed doorvragen en tot een weloverwogen beslissing komen is hetzelfde als blind de wens (van dat moment) van kind volgen. Ik vind het ook niet eerlijk tegenover een kind als je hem of haar daar niet goed in begeleidt. Ze mogen kind zijn, met alle kronkels en bokkensprongen die daar bij horen, juist door daar een weg in te zoeken (dus niet klakkeloos jouw mening doorduwen en ook niet klakkeloos kinds wend volgen) heb je respect voor het kind én voor zijn kind-zijn.
Maw: stel dat kind op 14de mag besluiten uitsluitend bij één ouder te wonen en steeds minder bij de ander komt. Er op zijn 25e achter komt dat hij geen band heeft kunnen opbouwen met de ander, wat zeg je dan? 'Jij wilde het toen zo graag?'.
In gesprek, luisteren, doorvragen en samen op zoek naar een oplossing. Is mijn bescheiden mening.
Winst voor ieder
Er was een jongen die aangaf liever continu bij zijn vader te willen wonen ipv het heen en weer met kleding en boeken etc. Het maakte hem onrustigen dat reageerde hij af op zijn moeder. Zijn ouders gingen mee in zijn verzoek terwijl zijn zusjes wel om de week van adres wisselden.
De sfeer verbeterde, de jongen kwam beter in zijn vel en ging ook weer beter op school. Hij ging wel op een vaste avond bij moeder en als het zusjes week was, bij zijn zusjes en moeder eten. Het was fijn zo met elkaar om te gaan. Omdat het beter op school ging, kon hij met zijn moeder ook leuke nieuwtjes delen ipv die bezorgdheid. Er viel een last van hem af.
(Er zijn ook kinderen die bij vader willen wonen omdat ze later uit mogen gaan of vader dichter bij hun vrienden wonen.)
Tijdens de scheidingsfase hadden hun kinderen al genoeg ruzie mee mogen maken. Moesten ze om het verzoek van een kind nu weer ruzie gaan maken.? Ruzie heeft een grote inpact op de kinderen.
TS en haar man zijn in goed overleg uit elkaar gegaan, ik hoop dat ze die lijn kunnen doortrekken door met puber te overleggen zodat moeder en dochter elkaar blijven zien alleen in een andere opzet.
Ik denk
dat we Blanca niet meer terug gaan zien.
Vroeger
Vroeger bestond co-ouderschap ook niet, dus konden kinderen daar ook niet tegen in verzet komen. Dan hadden ze gewoon 1 huis, waar ze altijd woonden. Soms gingen ze bij vader logeren, maar ze hadden 1 vaste plek, zodat ze altijd met hun vrienden konden afspreken en niet nog eens naast het plannen van hun huiswerk ook nog eens na hoefden te denken waar hun boeken lagen en als ze voor een verjaardag werden uit genodigd of ze dat weekend bij vader of moeder waren. Voor pubers wordt hun slaapkamer steeds meer hun eigen plek, hun domein waar ze zich terug trekken.
Ik denk dat het voor mijn pubers alleen zou werken als beide ouders zo ongeveer naast elkaar wonen en dat beide ouders op de puberkamers precies hetzelfde hebben staan, dus dat alles dubbel is. Playstation, electrische tandenborstel, make-up, schoolboeken, rekenmachines, voetbalschoenen, scheenbeschermers, wedstrijdtenue, bedrijfskleding van hun bijbaantje, medicijnen etc.
De meeste mensen zijn best gestresst als ze op vakantie gaan, moeten nadenken wat er allemaal mee moet, zorgen dat dat schoon is etc, je moet goed vooruit denken en plannen. Wat voor weer wordt het, wat voor activiteiten zouden we daar kunnen gaan doen, heb ik nog voldoende medicijnen voor die periode etc. Een puber die elke week moet wisselen heeft dat dus elke week.
vakantie is anders
"De meeste mensen zijn best gestresst als ze op vakantie gaan, moeten nadenken wat er allemaal mee moet, zorgen dat dat schoon is etc, je moet goed vooruit denken en plannen. Wat voor weer wordt het, wat voor activiteiten zouden we daar kunnen gaan doen, heb ik nog voldoende medicijnen voor die periode etc. Een puber die elke week moet wisselen heeft dat dus elke week"
Verschil is wel dat je voor een vakantie meestal naar een onbekende plek verder van huis gaat. Als je wekelijks wisselt naar een plek om de hoek weet je veel beter wat je te wachten staat en kan je makkelijker wat ophalen wat aanzienlijk scheelt in de stress.
Mee eens
Het zijn vooral de praktische kanten die als vervelend worden ervaren en afhankelijk van afstand en de tijd die een kind bij een ouder verblijft. Maar als tijd vrijwel gelijk is en afstand wel meevalt dan is het voor d ouders een kleine moeite om of wekelijks de boel heen en weer te verhuizen of dingen dubbel aan te schaffen. Wat iemand ook schrijft, in het nog niet volgroeide brein is nu een gedachte ontstaan die nog niet overzien kan worden wat de gevolgen later kunnen zijn. Daarnaast zijn pubers vrij egoïstisch en denken dat de wereld om hen heen draait en er zijn vele ouders die daar in mee gaan.
Inzet ouders
Daarom geef ik ook aan dat het bij mijn kinderen alleen zou werken als ouders heel dichtbij elkaar zouden wonen en als werkelijk alles dubbel zou zijn, zodat ze niks heen en weer hoeven slepen. Ik vind dat het denkwerk bij de ouders moet liggen en niet bij de kinderen. Van TO weten we ook niet hoe ver zij en ex bij elkaar vandaan wonen en of de ouders bereid zijn het denkwerk uit handen te nemen en het het kind zo makkelijk mogelijk te maken. Zodat het kind alleen maar datgene hoeft te plannen wat andere pubers ook moeten, meer planwerk is vaak teveel gevraagd voor pubers.
Dus zul je met puber rond te tafel moeten en proberen boven water te krijgen welke beren er op de weg zijn en kijken of je die beren weg kunt nemen. Dus dan bestel je een extra set schoolboeken en dan komt er in beide huizen een laptop, dezelfde haarfohn, electrische tandenborstel, make-up remover, voetbalschoenen etc.
Maar een rechtszaak tegen je kind beginnen slaat natuurlijk nergens op. Stel dat het al bestond? Hoe zie je dat dan voor je? Dan komt ze die week en dan? Dan doet ze chagerijnig, slaat met deuren, blaft je af, komt te laat thuis, doet geen huiswerk, maakt troep etc. Ga je dan weer een rechtzaak beginnen dat ze verplicht gezellig moet doen? Dat zouden een hoop problemen oplossen zeg in pubergezinnen als dat zou kunnen, kun je gelijk ook jeugdzorg afschaffen. Als puber niet doet wat je wilt begin je gewoon een rechtszaak.
roue verveer als opvoedgoeroe
Roue Verveer is een grapjurk geen pedagoog.
http://www.volkskrant.nl/opinie/surinaamse-opvoeding-leidt-ook-tot-schijnheiligheid~a4045108/
Die harde opvoeding met een grote afstand tussen ouders en kinderen hebben de Surinamers gewoon overgenomen van de Hollanders uit de 19e eeuw.
Trouwens 'de Surinamer' bestaat niet. De meeste ouders die ik ken hebben net zo goed een 'onderhandelingshuishouden' met hun kinderen. Dat heb je namelijk nodig in deze moderne tijd.
Alleen honden schijnen nog bazen te hebben.
Even reageren
Katniss, ik reageer nog even!
Dank Eddeped, geheel met je eens. En voordat iedereen heel emotioneel wordt: natuurlijk span je geen rechtszaak aan. Het gaat erom dat er een dilemma is. Ex en ik zijn het erover eens dat de 'nieuwe regeling' (iedereen week-op-week-af) het beste is (en neem dat voor het gemak maar aan) voor onze dochter en alle betrokkenen.
Maar omdat dochter X een nogal radicale puber is, kan het zo zijn dat zij daar niet aan wil. Maar een 14-jarige kan nog helemaal niet overzien wat goed voor haar is. Daar is het brein nog niet genoeg voor ontwikkeld. Dwingen gaat gepaard met sjaggerijn, maar een 14-jarige is zoals gezegd niet in staat om een weloverwogen keuze te maken in deze. Ik kan slecht meegaan in haar gedachten, omdat ik weet dat het niet goed is voor haar. Ze distantieert zich van de anderen en is bij mijn ex vaak alleen. Dat is ook niet goed.
De andere kinderen zijn overigens geheel tevreden met de huidige gang van zaken. Zij willen niet kiezen tussen ex of mij en vinden 'voor elk wat wils' bij papa en bij mama. Ieder heeft een eigen vaste plek (ook dochter X!) in beide huizen, met eigen spulletjes.
Even voor de goede orde: ex en ik wonen op spuugafstand van elkaar. Juist omdat we dat voor de kinderen makkelijk vonden. Die hebben namelijk niet voor de scheiding gekozen maar worden wel opgezadeld met de consequenties. En daar willen we ze zo weinig mogelijk mee belasten. Spulletjes (alleen kleding en schoolspullen) worden met ze ingepakt en ze worden door ons verscheept. Ze hoeven dus zelf niet te zeulen.
En ja, je wordt gehoord door een rechter. Maar dan zijn er twee dingen: er moet wel een rechter aan te pas komen. En dat is niet het geval als ouders het eens zijn. En de rechter velt nog altijd het oordeel. Je kan we bij een ouder willen wonen die 80 uur per week buiten de deur werkt (voorbeeld!), maar dat gaat een rechter natuurlijk nooit goedvinden als er niet een vorm van opvang geregeld is.
Om de tafel is leuk, maar mijn dochter doet daar niet aan mee. Begrijp me goed, dat hebben we al heel vaak gedaan over allerlei zaken. Dat hebben we al diverse malen meegemaakt. Manipulatie (poging tot) , schreeuwen en dreigen met van alles zijn ook aan de orde. We blijven ondertussen proberen te achterhalen waarom ze niet wil meewerken. Meer dan een 'daarom' is er tot op heden niet uitgekomen.
We proberen dus contact te houden en hopen op een goed gesprek.
neutraal
kan iemand anders die ze vertrouwd dat gesprek met haar aangaan? Gewoon tussen neus en lippen eens laten vallen "zeg dat co-ouderschap, wat vind jij daar nou van?"
Ik stuur mijn dochter wel eens naar haar stiefmoeder als ze iets heeft waarbij mijn ex en ik haar 'vijand'zijn. Tegen ons zal ze dan niets los laten, maar bij haar stiefmoeder wel. Of als die ook 'onderdeel van het probleem' is naar haar stiefoma/opa waar ze ook een goede band mee heeft.
Dat levert dan meer resultaat dan "daarom"
klinkt fantastisch
Nu alleen nog dat kleine hobbeltje; je dochters verzet breken tov dit fantastische plan.
Er achter komen wat er precies scheelt is een langdurig proces, en zolang jullie *volledig verantwoord* lijnrecht to dochter blijven staan kom je er misschien wel helemaal nooit achter.
Dan trek je ooit de conclusie dat je er 'alles aan gedaan hebt' en dat *blijkbaar* dochter gewoon hopeloos is.
Leef voor, geef het goede voorbeeld. Durf je eigen manipulatie, eigenwijsheid, starheid en vooringenomenheid los te laten. Durf een proces aan te gaan waarbij het uitgangspunt is dat je 'het niet weet'. Pas dan geef je je dochter de ruimte ook, wrs heel langsaam, maar iig op haar eigen tempo, zo'n proces aan te durven gaan. Misschien haakt ze zelfs wel bij jullie aan, maar alleen als je kleine signalen hierin herkent en erkent.
vraag
Heeft je dochter wel een idee/voorstel van hoe ze het wel wil? En zo ja, wat is dat dan en waarom vinden jullie dat niet haalbaar?
Dwingen
Misschien heeft puber wel meer behoefte aan alleentijd die ze krijgt door bij haar vader te wonen. Juist als je op 'spuugafstand' woont lijkt me dat nou geen enkel probleem.
Maar goed, je vind dat met 14 jaar pubers nog maar even moeten afgaan op het inzicht van de ouders en niet op dat van henzelf. Ik wens je sterkte. Ga vooral het gevecht aan. Sommige pubers knappen daar mogelijk flink van op.
Dwingen
Misschien heeft puber wel meer behoefte aan alleentijd die ze krijgt door bij haar vader te wonen. Juist als je op 'spuugafstand' woont lijkt me dat nou geen enkel probleem.
Maar goed, je vind dat met 14 jaar pubers nog maar even moeten afgaan op het inzicht van de ouders en niet op dat van henzelf. Ik wens je sterkte. Ga vooral het gevecht aan. Sommige pubers knappen daar mogelijk flink van op.