Dochter wil bij papa wonen [6 jaar oud]
Hallo Allemaal,
Ik ben niet nieuw om deze site echter is het al lang geleden dat ik een topic heb geplaatst of gereageerd.
Ik loop tegen een dilemma aan waarbij ik ervaringen zoek van andere ouders in een vergelijkbare situatie.
Eind 2008 kwam mijn nu ex-man thuis met de mededeling dat hij wilde scheiden.
Ik was 3 maanden zwanger van onze derde. Dit heeft het leven van mijn kinderen en mij behoorlijk op zijn kop gezet (al is dit een understatement van de eeuw) maar wij hebben met ons 4-tjes onze draai gevonden.
Nu is de situatie als volgt.
Drie kids (nu 6, 4 en 1,5 jaar) wonen bij mij. De oudste twee gaan op woensdagmiddag naar hun papa en om het weekend van vrijdag 17:00 uur tot zondag 17:00 uur.
Op verzoek van de papa gaat de kleinste nooit naar hem toe. Daarnaast is er een periode geweest van dat papa zijn momenten met de kinderen afzei of verkorte.
Omgang loopt op dit moment redelijk.
Nu heeft dochter aangegeven liever bij papa te gaan wonen. (om allerlei kinder redenen zoals, bij papa heb ik meer vriendinnen, papa maakt mijn lievelings eten en bij papa krijg ik mooiere kleding). De werkelijke reden heeft denk ik zelf meer met haar loaliteitsconflict en haar band met haar papa te maken.
Ik vind dit erg emotioneel en als ik primair zou reageren wat mijn antwoord NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.
Maar ik ben van mening dat dit niet in het belang is van mijn dochter.
Nu is mijn vraag het volgende, wat is het beste voor een kind.
Ik zie voor haar zoveel beren op de weg. Ze wordt dan gescheiden van haar 2 broertjes, de omgang wordt dan ook aangepast voor de woensdag want papa kan niet en op het schoolplein staan bij dochter en bij zoon (wonen 50 kilometer van elkaar vandaan) dus oudste zoon ziet vader dan alleen nog maar om het weekend.
Ze moet wederom van school wisselen (dat is dan al de tweede schoolwisseling in drie jaar).
Wat als ze naar een aantal maanden door heeft dat als je vaker bij papa bent daar ook regels gelden zoals bij mama of wanneer ze haar broertjes gaat missen. Ik wil niet dat ze dan weer een school wisseling moet mee maken.
Ik heb al voorgesteld om een proefperiode in te lassen, echter is mijn ex het daar totaal niet mee eens.
Hij is van mening, alles zwart/wit om duidelijk te blijven naar haar.
Ik ben van mening dat een kind van 6 nog heel niet kan inschatten welke gevolgen deze keus van bij papa wonen heeft.
Hij verwijt mij nu dat ik deze obstakels opgooi omdat ik het wil tegen houden. Echter ik probeer hier echt heel duidelijk mijn dochters belang voorop te hebben staan en niet zo'n belangrijke beslissing even tussen door te nemen.
Natuurlijk spelen er bij mij nog veel meer emoties en vragen door mijn hoofd, maar de mail is al lang... dus ik beperk mij even..
Hopelijk willen jullie mij een spiegel voor houden, mee denken en ervaringen delen. Ik hoor ze heel graag.
Vlinder
Come on
Kind is 6. Die heeft niets te willen.
Jeetje..
Geen ervaring. Maar ik zou ook net als jij NEEE schreeuwen van binnen. Vreselijk zeg, zes jaar nog maar.
Misschien is het maar een gril van haar joh, zoals je zelf al zegt. Bij papa is alles leuker. En volgende week doet ie iets stoms en dan denkt ze er al weer anders over. Of hoelang wil ze dit al?
"Hij verwijt mij nu dat ik deze obstakels opgooi omdat ik het wil tegen houden". Nou die hoef je niet op te gooien, die zijn er gewoon. Grootste obstakel zou toch mijn moederhart zijn (daar heeft ie een punt) maar dat is dan jammer.
Sorry geen advies, ik hoop dat het overwaait.. Is daar kans op?
Overwaaien, nee... denk het niet
Ze is wel net 6 maar al een tijdje hier mee bezig, dit is niet een gril van een week... Ze heeft het er al zeker een half jaar over, echter omdat haar papa weinig tijd maakte was het geen werkelijkheid...
Ik wil nooit meer naar papa toe (6 jaar)
Zou dat een optie zijn? Natuurlijk niet. Ik heb hier ook moeite mee. Ik vind een kind van 6 veel te jong om verantwoordelijkheid te dragen voor zo'n belangrijke keuze. Je geeft zelf al aan dat je verwacht dat ze vanuit emotionele problemen (loyaliteitsconflict) tot deze keuze komt. Dan is de logische stap dat je haar probeert te helpen met haar probleem in plaats van haar oneigenlijke emotionele keuze te bevestigen. Voor mijn gevoel help je haar daarmee van de regen in de drup.
Sterkte, Jo Hanna
Andere kant
Mijn stiefzoon van 7 wil graag 50/50 omgangsregeling. De mogelijkheden zijn er, alleen moeder wil het niet. Stiefzoon heeft een sterke band met zijn vader, het zijn twee handen op één buik en maatjes van elkaar. Er wordt trouwens met stiefzoon hetzelfde omgegaan, als met mijn kinderen die hier fulltime wonen, dus geen verwennerij, niet laat naar bed e.d.
Stiefzoon heeft het er erg moeilijk mee, als hij weer terug moet, hij wil niet weg en het is elke keer weer één groot drama. Ik sta als "buitenstaander" toe te kijken hoe moeilijk stiefzoon het daarmee heeft, het is hartverscheurend en kan me indenken hoe het voor mijn man is om zijn kind zo te zien. Maar de omgangsregeling is vastgelegd, moeder wil niet anders en daar hebben beide heren zich bij neer te leggen.
Het is niet dezelfde situatie als bij jouw dochter, maar wel iets om over na te denken?
Te jong
Vlinder:
"Ze is wel net 6 maar al een tijdje hier mee bezig, dit is niet een gril van een week... Ze heeft het er al zeker een half jaar over, echter omdat haar papa weinig tijd maakte was het geen werkelijkheid..."
Ja en kinderen van 6 kunnen ook heel lang bezig zijn met vuilnisman of topvoetballer willen worden.
Ik denk dat je de mening van je dochter wel serieus moet nemen, maar dat ze domweg te jong is voor dit soort keuzes en de gevolgen niet kan overzien.
Soms is afkappen heel effectief. Dan zeg je gewoon dat het niet kan, net zoals dat je ook niet zomaar naar een warm land waar de zon altijd schijnt kunt verhuizen. Er te 'soft' op ingaan suggereert dat zo'n wens realistisch is.
Duidelijkheid, grenzen en helpen
Ik denk (weet!)dat je met 6 jaar zo'n keuze niet kunt overzien. Ouders maken daarom de belangrijke keuzes in die jaren. Ik denk ook dat je terecht heel grote bezwaren signaleert. Niet apart opgroeien van broer/zus zou ik bijv. heel zwaar vinden wegen. En het feit dat vader deze bezwaren niet wil zien, zegt mij al dat jij een meer verantwoordelijke ouder bent!
Ik denk dat dochter vooral duidelijkheid wil. Door het in de lucht te laten hangen, cq. het serieus als optie te overwegen, dáárdóór waait het niet over. Misschien smacht ze er wel naar dat je zegt: "geen sprake van, ik kan je niet missen". Misschien test ze jouw liefde wel, de grenzen/uitersten daarvan. Dat doen kinderen nl. ook nog wel eens. Als jij het niet wilt en het voelt niet goed: niet doen! Want wat is er (aan de andere kant) zo erg aan als ze bij jou blijft?
Praat met haar over het loyaliteitsconflict en hoe ze daarmee kan omgaan(in kinderbewoordingen dan). Daar heeft ze véél meer aan.
Met 9 jaar naar mijn vader gegaan
Hallo Vlinder,
Zelf ben ik met 9 naar mijn vader gegaan. Ook jong, maar zeker geen kindergril gebaseerd op kleding of lievelingseten. De band met mijn vader was altijd al beter dan die met mijn moeder. Ik denk dat mijn moeder er toen heel goed aan gedaan heeft om me te laten gaan. Ze kon de negatieve beoordeling van mijn vaders rol als echtgenoot loskoppelen van de beoordeling van hem als vader die juist positief uitviel ondanks dat hij ook daar op bepaalde vlakken er andere normen en waarden op nahield. De omgangsregeling is toen aangepast zodat de kinderen vaker samen waren bij de ene of de andere ouder.
Wat het beste voor jouw dochter is kan ik natuurlijk niet beoordelen, dat kan alleen jij. Je moet overwegen of je ex een goede verzorgende vader zal zijn voor je dochter, wat iets heel anders is dan de overweging of hij het op dezelfde manier zou doen als jij. Natuurlijk doet hij het op een andere manier. De vraag aan jou is, is dat werkelijk slecht of alleen maar anders dan je zou willen?
Verder vind ik een half jaar nog niet zo lang om de wens van je dochter als blijvend te bestempelen en 6 jaar is ook een stuk kleiner dan de 9 jaar die ik had. Ik denk dat ik als ouder misschien nog een jaartje zou wachten en ondertussen de boel echt goed doorspreken met je ex. Eén voorwaarde moet wel zijn dat ze net zo goed weer terug kan na een jaar mocht ze zich bedenken en dat jullie beiden niet aan haar gaan trekken.
Groeten Primavera
Tip
Ga er niet negatief op in als ze erover begint dat ze naar papa wil. Zeg dingen als;'Ja, papa is ook zo lief he en wat fijn dat je het zo gezellig hebt bij hem. Maar je woont nu eenmaal hier, dat hebben we zo besloten.
Je kunt wel wat vaker papa bellen of afspreken dat papa je een middag extra komt halen als je zo graag bij hem bent. of je maakt een tekening en die sturen we naar papa. Kortom bevestig dat het fijn is bij papa en wees duidelijk dat ze gewoon bij jou en haar broertjes woont.
Als papa inderdaad afspraken afzegt en helemaal niet bereid is haar extra te halen of moeite te doen voor andersoortig contact merkt ze dat vanzelf.
Is dat wel zo, dan nog is de kans groot dat de strijd ermee stopt, omdat je haar wel de ruimte geeft van haar vader te genieten.
Verder intrigeert mij de opmerking dat de jongste- opverzoek van vader- nog wel niet naar hem toe gaat... Wat ligt hieraan ten grondslag?
Dit roept bij mij ook het beeld op van een niet al te betrouwbare /egocentrische vader. Hoe kun je nu een kind zo uitsluiten? Of denkt hij dat hij de biologische vader niet is? En is dat zo?
Ik vind deze informatie essentieel voor je situatie.
Maar allereerst vind ik inderdaad dat je een wens van een 6 jarige op deze manier niet zo serieus moet nemen.Wel haar gevoel: maar niet de wens om daar te gaan wonen. Het is jammer dat je dat tot nu toe al wel gedaan hebt: dat geeft onrust en onduielijkheid.
In die zin ben ik het roerende met je ex eens: er komt geen proefperiode!!!
succes
Nooit negatief over papa
Hoi Koentje,
Even wat extra toelichting,
Alle drie de kinderen zijn van mijn ex, zonder twijfel. Deze twijfel is er ook niet bij de ex. Ik was dan ook niet degene die vreemdging in de relatie.
Ik was zoals ik al in mijn eerste posting vertelde, drie maanden (gepland en gewenst aan beide kanten) zwanger toen ex met de mededeling kwam uit de relatie te willen.
Het is een heel verhaal om hier neer te pennen wat er allemaal is voorgevallen, maar ex verdient geen prijs voor beste scheiding ooit.
Waarom ex de jongste niet wilt zien, hij zegt dat het te druk is. Hij is van mening dat zodra de jongste kan lopen en met de oudste twee kan mee doen dat hij het dan beter aan kan.
Mijn mening hierover, ex is te druk met nieuwe vriendin (die er al was tijdens huwelijk) en heeft haar hele andere verhalen opgehangen over zwangerschap dan de werkelijkheid.
Ik heb naar mijn kinderen toe nooit kwaad of negatief gesproken over hun papa. Ik maak het niet mooier wanneer hij weer niet zijn verantwoordelijkheden neemt en zij dat merken (papa die niet komt opdagen op een schoolvoorstelling bijv.), ik verdedig hem dan niet... maar kwaad spreken nooit.
Ik heb richting mijn dochter het een tijd gelaten voor wat het was, ik heb inderdaad benoemt dat ze bij mij woont maar dat ze vaak naar papa kan.
Echter denk ik dat papa trekt... of eigenlijk dat weet ik zeker.
Ik sta dus tegen over een heftig lastige ex die dochter aan het opstoken is.
En ieder heeft gelijk als ze zeggen... ze is pas 6...
Ik weet alleen niet zo goed om te gaan met de situatie.
Een verdrietig kind zien is lastig, en ik heb zelf een moeder die het ons onmogelijk maakte bij papa te zijn...
Ik denk dat ik nu de verkeerde kant inschiet om maar te voorkomen dat ik mijn kinderen hierin te kort doe of ze weg houd van hun papa.
Nou vlinder...
te druk en te lastig! Issie nou helemaal besodemieterd! Dit zou me gigantisch kwaad maken: te veel werk om de jongste erbij te hebben...
Nee, dit is een onbetrouwbare vader lijkt mij zo, en ik zou voet bij struk houden: dochter niet naar papa. Laat hem beginnen met extra zijn best voor haar te gaan doen. Laat je dochter maar vragen of hij haar extra haalt of extra laat logeren, buiten de vaste bezoekregeling. Dat doet hij waarschijnlijk toch niet en je hoeft het dus dan nergens over te hebben. Hoezo bij jou wonen? Het is je al te veel moeite om haar extra TE HALEN? En hoezo... de jongste is op zich al te veel moeite voor je?
Wat vind je moeilijk aan de situatie met je dochter?
Je moet je goed bedenken dat zij ook verdrietig is rondom de scheiding. Dat loyaliteitsconflict los je niet op door haar naar papa te laten gaan./ Ze komt dan pas echt in een loyaliteitsconflict want dan gaat ze jou missen. Je bent nu zo vanzelfsprekend aanwezig en dat realiseert zij zich niet. Dat overziet ze niet: ook door haar leeftijd. Misschien moet ze wel die strijd leveren vanuit haar onrust over de scheiding.
Daarom bedoel ik: haal het uit de strijd en ga gewoon niet steeds op die wens in. Hardnekkig blijven herhalen dat de situatie zo blijft en dat je heel goed begrijpt dat ze papa mist. En houd jezelf voor dat ze niet ongelukkig is om dat ze niet bij papa is, maar omdat ze het moeilijk heeft met die scheiding!