dochter wil duidelijkheid
Sinds een maand zijn mijn bijna ex-man en ik uit elkaar. Het gaat goed en het contact is beter dan ik had verwacht. Met de kinderen gaat het ook vrij goed, ook al hebben ze wel hun moeilijke momenten.
Mijn dochter vertelde dat het voor haar heel belangrijk om te weten "hoe lang pappa al verliefd was op die ander". Ik weet dat hij al jaren verliefd was op haar maar dat hebben we - uiteraard - nooit aan de kinderen verteld. Ik weet ook dat dat niet het antwoord is dat mijn dochter wil horen.
Wat vinden jullie: moet ik mijn ex-man vragen om een wenselijk antwoord te geven of zal ik het gewoon helemaal aan hem overlaten?
ik denk
Dat je haar met zulke vragen naar haar vader moet verwijzen. En je er zelf niet mee moet bemoeien: niet tegenover je dochter en niet tegenover je ex.
En ik denk zelf trouwens ook dat het beter is als je ex eerlijk is dan wanneer hij een 'wenselijk' antwoord geeft. Maar dat is aan hem.
Jippox
Dat heb ik ook gedaan: haar doorverwezen naar haar vader.
Maar ik vroeg me af of ik met mijn ex moest bespreken dat zij dit aan hem gaat vragen en of hij haar dan een beetje wil sparen.
Ik denk ook dat het beter is als ze een eerlijk antwoord krijgt. Ik denk alleen dat ze hem die vraag niet durft te stellen...
Pfff... ik maak het wel lekker ingewikkeld, zeg.
Hoi Vastberaden,
fijn dat je in wat rustiger vaarwaten bent terecht gekomen.
Op je vraag:
Je kunt moeilijk alle ins en outs m.b.t. je voorbije huwelijk met haar gaan bespreken, en sommige zaken eruit lichten lijkt me onwenselijk. Dit geeft een zeer vertekent beeld en kan haar de gedachte geven dat ze partij moet gaan kiezen.
De zekerheid dat jij van haar houdt en dat haar vader van haar houdt is het belangrijkste om haar mee te geven.
En dat vader en moeder elkaar verder loslaten en hun eigen leven zo goed mogelijk leiden, en er allebei altijd zullen zijn voor haar.
Het is een (geweest) conflict tussen jou en je ex-man.
Jasam
Hoi Jasam.
Op zich is het vaarwater wel rustiger maar ik heb het ontzettend moeilijk met het gevoel dat ik ingeruild ben en dat iemand anders letterlijk en figuurlijk mijn plaats heeft ingenomen. Ook al is het contact goed.
Het feit dat het aan de andere kant inmiddels verre van rozengeur en maneschijn is (en hij dus nu hardop zegt dat wij het eigenlijk erg goed hadden en eigenlijk "best op een lijn zaten") maakt me dan tegelijkertijd ook weer heel erg boos.
Nou ja, ik vind het verwarrend. En ik merk dat ik het erg moeilijk kan loslaten. Dat ik hém moeilijk kan loslaten. Niet dat ik weer een stel met hem wil zijn. Maar het gevoel dat hij alle intimiteit deelt met iemand anders...
Maar goed, misschien heeft dat ook meer tijd nodig dan een maand 
Balen!
Jammer dat je ex zich nu pas realiseert dat alles wat nieuw en leuk lijkt in een andere relatie, binnen de kortste keren toch ook weer heel gewoontjes en zonder extatische spanning wordt.
Er is nu zo'n vertrouwensbreuk ontstaan.
Hij had beter in jullie relatie kunnen investeren dus, als ik je woorden goed begrijp, geeft hij dat nu toe, met zo slecht hadden we het niet? Liever je lul achterna lopen dan inventief en originele dingen verzinnen voor je bestaande relatie. Balen!
( Vergeef me als ik een verkeerde conclusie trek )
Hear, hear...
Ook de "nieuwe vrouw" wil dat hij zijn vieze sokken en onderbroeken in de wasmand gooit 
nee, Jasam...
Het gaat niet over vieze sokken in de wasmand...
De nieuwe vrouw blijkt niet los te kunnen (en willen) komen van haar vorige leven en van haar exman.
Het leven van mijn ex is nu vele malen ingewikkelder dan het ooit is geweest. Hij heeft al meerdere keren op het punt gestaan om ook de stekker uit zijn nieuwe relatie te trekken. Dat heeft hij nog niet gedaan omdat hij er alles voor heeft opgegeven. Maar hij is ongelukkig (zijn woorden)....
En nu realiseert hij zich wat we hadden. En dat dat helemaal zo slecht niet was.
En sukkel die ik ben: ik voel nog met hem mee ook.
En denk: mijn leven is vrij en vrij van negatieve energie. Van zijn negatieve energie. Maar ik kan er nog niet van genieten, helaas.
Sukkel? Medelijden of liefde maakt je geen sukkel
Schat, zet je ego en trots even aan de kant en bekijk wat er voor jou nog mogelijk is, als je nog liefde voor hem voelt.
Kijk naar de toestand vanuit het perspectief "Wat zou ik echt willen"
Je voelt met hem mee, is het medelijden of is het liefde wat je voelt.
Hij heeft je zo ontzettend veel pijn gedaan, en toch voel je met hem mee. Probeer klaarheid te vinden in jezelf.
Ik hoop toch echt niet dat je er ook maar een heel klein beetje over denkt om hem terug te nemen. Dat moet je niet doen hoor! Typisch wel weer, dat hij nu zelfmedelijden heeft en bij jou komt uithuilen dat het allemaal zo tegenvalt.
On topic moet je je dochter idd doorverwijzen naar haar vader. Als ze het hem niet durft te vragen dan is dat maar zo. Komt het misschien over 2 of 10 jaar, of helemaal nooit.
duidelijkheid
Ik zou zo'n vraag zien als een opmaat voor een eerlijk gesprek over de scheiding. Wat betekent het voor jou en wat betekent het voor je dochter. En heeft het zin om iemand de schuld te geven en hoe gaat het soms in het leven al is het heel erg verdrietig en blijft het toch wel schrijnen, zeker voorlopig. Zo'n gesprekje dus.
En je kunt haar natuurlijk naar vader verwijzen, met name omdat die toch ook zijn eigen verhaal heeft, maar ik zou er ook geen been in zien om te vertellen hoe lang die liefde er al was en wat dat voor jou betekent heeft. Houd het wel positief en hopelijk leert je dochter er ook wat scheidingsvaardigheden bij. Blijf je eigen beste vriend, blijf met compassie naar elkaar kijken, je bent allebei maar mensen, en maak er het beste van, er is altijd een nieuwe toekomst en een nieuw verhaal en nieuwe relaties.
en probeer
je medeleven te beperken tot het medeleven naar een ander mens, niet naar hem als (aankomend ex-) partner. Zodra ik die scheiding kon maken, kon ik van hem houden als mens en vader van onze zoon. Dus dat je het niet als optie ziet hem hierom terug te nemen. Denk dan weer aan de redenen waarom het samen niet werkte.
eerlijkheid
Voor onze dochter vind ik het belangrijk dat ze de ruimte krijgt voor zo'n gesprek met haar vader. Maar ik zie dat wel als zijn verantwoordelijkheid.
Het enige wat ik kan doen is haar (en de andere kinderen) de veiligheid bieden om vragen te mogen stellen.
Toen mijn eigen ouders gingen scheiden omdat mijn vader al jaren een ander had (ook food for thought, trouwens...) heeft mijn moeder nooit een slecht woord gezegd over mijn vader of over de andere vrouw. Dat heb ik als kind als heel fijn ervaren en dat wil ik mijn kinderen ook geven. Ze mogen best weten dat ik het niet leuk vind maar ik wil ze die veiligheid bieden, boven alles.
En even ot: nee, ik pieker er niet over om hem terug te nemen. Volgens mij is dat ook helemaal niet aan de orde maar deze man is voor mij geen relatiemateriaal meer. Althans, niet in de zin van een liefdesrelatie. Ik vraag me uberhaupt af of hij in staat is tot een liefdevolle, open, gelijkwaardige en onvoorwaardelijke relatie met ruimte voor de ander. Of hij echt in staat is om te geven. Om zichzelf te geven. Als ik zie hoe hij nu omgaat met zijn nieuwe partner dan zie ik "ons" patroon zich gewoon herhalen. Dat is een hele vreemde gewaarwording.
Maar dat is dus eigenlijk niet meer mijn probleem ...
anno
Je omschrijft het ongeveer zoals ik het voel.
Het medeleven dat ik voel met hem, om zijn teleurstelling, zijn gevoel van ongelukkig, komen voort uit liefde. Hij heeft me ongelofelijk veel verdriet gedaan en toch hou ik van hem als vader van onze kinderen en als de man waar ik bijna de helft van mijn leven mee heb gedeeld. Ik wens oprecht dat hij gelukkig is met zijn nieuwe liefde en ik vind het heel erg om hem nu zo te zien. En aan de ene kant bied ik hem graag een schouder maar aan de andere kant voel ik ook wel dat ik toegroei naar een moment waarop ik dat niet meer wil. Dat ik het niet meer wil weten.
Maar hij is geen slecht mens. Integendeel. Alleen kunnen we nooit meer liefdespartners zijn.
Ik zie het maar als een losmakingsproces.