Echtscheiding en kinderen 18 en ouder
Hoe werkt dat als je gaat scheiden en een kind is 18 of ouder en studeert?
Wie bepaalt dan of en m.n. hoeveel je *moet* bijdragen aan je studerende kind?
Onze dochter is 19, woont op kamers, we hebben beide een aardig salaris (bovenmodaal, de een nog meer dan de ander). We betalen nu nagenoeg alles (wil mijn man), maar na echtscheiding weet ik niet wat WE zouden *moeten* betalen en wat *ik* dus zou moeten betalen. Ik wil zeker bijdragen, maar misschien niet mijn deel (naar rato) van wat we nu betalen.
Wie weet hoe dit werkt?
Tja
Volgens Duo hoeft er niet zoveel. Volgens mij is hun max berekening ca 250 euro per maand. Ik zou eens overleggen met je dochter. Hoeveel heeft ze nodig buiten echte studiekosten. En dan bijv de kosten voor kamer en boodschappen bijdragen en voor persoonlijke kosten zelf werken of lenen.
Grootste verliezer
Beetje zonde als je kind de dupe wordt. Je betaald nu alles voor je kind, je gaat scheiden en nu mag ze het maar uitzoeken.
Dat bepaal je zelf
Bij mijn scheiding was een kind 18 en een jonger.
In het convenant maak je afspraken over kinderalimentatie en partneralimentatie. De kinderalimentatie gaat alleen over kinderen onder de 18 jaar. En die moet dan vanaf 18 jaar aan het kind betaald worden. Tot 21 of langer indien zo afgesproken.
Je mag wel afspraken maken over een 18-plusser maar het moet niet.
Jullie 18-plusser woont op kamers. Je zou afspraken kunnen maken over de maandelijkse bijdrage per ouder. Misschien een minimumbijdrage? Dan kan elke ouder zelf beslissen of die meer wil betalen.
Je ex heeft niets te zeggen over de wel/niet extra bijdrage van jou.
Dit lijkt me wel iets om met je dochter te bespreken. Weet zij dat jij het niet eens bent met de huidige regeling?
Is er een noodzaak dat ze op kamers woont (afstand) ?
Lekker negatief weer Dees....
Er staat nergens dat deze 19-jarige het verder zelf maar moet uitzoeken.
En TS geeft aan dat ze wil bijdragen.
phyrne en Sas
Phyrne, onze vrijwillige bijdrage is volgens DUO 410,00 € voor onze thuiswonende zoon, dus daar zit geen max. aan volgens mij. En hij mocht willen dat hij dat hij dat krijgt....
En Sas, volgens mij heeft Dees wel gelijk. Nu wordt de gehele studie op kamers door beide ouders betaalt in één huishouden. Bij scheiding wil TS wel bijdragen, maar niet naar rato. Dan moet dus óf vader meer gaan bijdragen dan wat ie nu doet, of dochter moet dan gaan lenen wat ze nu niet hoeft. Dees zei het wat kort door de bocht maar dat komt toch ongeveer op hetzelfde neer.
Het is wat vreemd dat bij scheiding nu dochter de dupe wordt.
Ik lees dat anders
Dochter heeft al die tijd geluk gehad dat de mening van vader over de bijdrage de doorslag gaf. Moeder vond de bijdrage aan dochter te hoog.
Dat is uit te leggen.
Na de scheiding maken ze allebei hun eigen keuzes. En ja, dat kan financieel minder goed uitvallen voor dochter.
Maar het had ook gekund dat ze binnen het huwelijk tot de conclusie waren gekomen dat de mening van TS ook meetelt. En dat ze minder waren gaan bijdragen als gezamenlijk besluit. Dat is een afweging van ouders die ook hun verantwoordelijkheid is.
Is dochter dan ook de dupe? Of is dat een logisch gevolg van een andere afweging.
Mutsje
Ik heb daar nooit een brief over gekregen. Een paar jaar geleden heb ik wel eens een rekenmodel ingevuld maar die kan ik nu niet meer vinden. Ik weet nog wel dat er bij elk inkomen steeds hetzelfde lage bedrag kwam.
Phyrne
Daar was ik zelf ook heel verbaasd over. Onze zoon heeft bij duo alleen zijn OV kaart geregeld. Op de duo website heb ikzelf een overzicht ingevuld om te kijken wat hij nodig heeft als thuiswonende student. Raar genoeg was dat lager dan het bedrag wat Duo per brief aan ons liet weten wat zij denken wat wij als ouders vrijwillig zouden moeten bijdragen. Hééél raar.
Ben eigenlijk wel benieuwd of er meer ouders zijn die zo’n brief hebben gekregen, terwijl er geen beurs of lening is aangevraagd. Beetje rare bemoeienis van de overheid.
Sas; als je als ouders voldoende verdient om je kind zonder lening de studie te laten doen, dan vind ik het toch best vreemd dat je als moeder nu niet meer wil ondersteunen naar rato. Ze wil dus minder dan nu bijdragen, dat lijkt me toch naar dochter toe moeilijk uit te leggen. Als of je dat niet over hebt voor je dochter, terwijl kennelijk de financiële middelen wel aanwezig zijn.
Mutsje
De ov-kaart is ook al een lening.
Een lening met voorwaarden. 1 ervan is dat hij niet betaald hoeft te worden zolang je studeert en recht hebt op studie. En recht is iets anders als ontvangen.
Studie = studiefinanciering
.
Phryne
Daar kreeg je geen brief over, was een bericht in mijnoverheid, bij duo op jouw naam. Laatst nog weer gekregen hier.
Triva
Nee, nergens een brief of melding van een brief. Ik zag net wel op Mijn Duo dat er een ouderbijdrage stond. 77 euro, dus als ze het daarvan moet hebben kan ze aan de bedelstaf. Ook zag ik nergens mijn andere kind (tussen 12-18), terwijl ik zeker weet dat ik haar al eens heb opgevoerd. Dat lukte in ieder geval niet want iedere keer als ik het BSN wilde invullen blokkeerde de site. Ik heb mijn rondje frustratie dus weer gehad vandaag. Het heeft echt nog nooit gewerkt op die Duosite dus dat heb ik ook in de enquête gezet, ‘jullie hebben de slechtste site die ik ken’. 
Lening
De OV kaart is inderdaad een lening als je je studie niet (op tijd) afmaakt, maar heeft nu nog geen consequenties voor de maandelijkse uitgaven van zoon. Staat ook niet in de berekening op de duo site meegenomen. Alleen de kosten van reizen buiten de OV kaart tijden geven ze een indicatie voor. Wij kregen gewoon een brief van duo als getrouwd stel wat ik zou moeten betalen en wat mijn man zou moeten betalen ( dus opgesplitst).
Misschien kan TS zich gewoon houden aan die duo norm? Dan is het duidelijk wie wat betaald na rato.
Mutsje
Jij zegt: 'Als of je dat niet over hebt voor je dochter, terwijl kennelijk de financiële middelen wel aanwezig zijn.'
Zo simpel ligt dat voor mij niet. Ik vind dat een 19-jarige ook een eigen verantwoordelijkheid heeft. Alles betalen vind ik geen goede boodschap. Dat heeft niets te maken met wat ik voor een student over heb, maar alles te maken met financiële opvoeding.
Mijn oudste studeert ook, ze leent daarvoor via DUO. En ze krijgt een bijdrage van haar ouders.
En ja, we zouden alles kunnen betalen. Maar dat doen we bewust niet.
In ons geval zijn we het daarover eens, de scheiding heeft daar geen verschil in gemaakt.
Het is voor mij net zoiets als : je geeft een kind/puber niet zomaar alles wat die wil, omdat je het kunt betalen. Ze kunnen zakgeld krijgen en als ze meer luxe willen moeten ze ervoor werken.
Wat ik wel doe, is sparen voor later, voor als ze een huis willen kopen. Dan kan ik daaraan bijdragen. Of aan een ander doel, bijvoorbeeld een zinvolle specialisatie in het buitenland.
Voor mij maakt het ook verschil of een student wel op kamers moet of dat het een luxe wens is omdat student ook thuis kan blijven wonen. In dat laatste geval is mijn bijdrage een stuk lager.
Sas
"Wat ik wel doe, is sparen voor later, voor als ze een huis willen kopen"
Het maakt zo natuurlijk niets uit. Mijn kinderen kunnen dat huis direct zelfstandig kopen.
Of je het nu eerder dan later geeft is hetzelfde.
Wij hebben alles ( kunnen betalen) betaald en ze hebben ook gewerkt. Allebei vanaf hun 15e. Eigen keus. Daar hebben ze enorm veel van kunnen sparen.
Ze kunnen heel goed met geld omgaan, kennen de waarde en hebben zinvolle lessen van hun ouders meegekregen.
Elke richting die je gaat met je kinderen is w.m.b. een goede tenzij je niet ingrijpt ( op jongere leeftijd) als ze grootser spenderen dan ze bezitten.
timing
Ik weet niet wat de reden voor Annabel is om rond een scheiding iets te veranderen in de bijdrage aan een studerend kind, het kan zijn dat ze de les van Sas (eigen verantwoordelijkheid) mee wil geven, maar in dit geval zou ik dan toch kijken naar de timing.
Scheiding is al een ingrijpende verandering. Ik zou denken: laat voor het kind eerst alles hetzelfde en ga pas later, als alles scheidingsstoffen zijn neergedaald aan de gang met je eigen opvattingen over wat kinderen moeten meekrijgen.
Tenzij er natuurlijk financiele redenen zijn om het anders te doen.
Tsjor
Sas
Het feit dat je de opleiding van je kind betaalt, betekent toch niet dat kind automatisch zich niet financieel verantwoordelijk zal gedragen? Hij krijgt bij ons voldoende om maandelijks door te komen, maar voor extra's moet hij zelf werken.
Eerlijk gezegd kan ik jou redenering niet volgen; je wilt je dochter leren verantwoord met geld om te gaan en geeft als boodschap dat ze dus geld moet lenen bij DUO? Weet je, geld lenen kost geld, ook bij DUO.
Als je nou zou zeggen dat ze naast jullie bijdrage ook werkt, vind ik het een andere zaak. Maar geld lenen omdat ze op jullie bijdrage niet rond kan komen, terwijl je het haar wel kan geven, is in mijn ogen geen financieel opvoeden. Je geeft eigenlijk als boodschap mee dat je prima kan lenen wat je tekort komt en dat het niet erg is om schulden te hebben.
Tevens zeg je dat je liever spaart voor later, om eventueel te kunnen helpen bij de aanschaf van een huis. Nou dat lijkt me heel verstandig, want de lening van DUO wordt weliswaar niet in de BKR opgenomen, maar wel meegewogen door banken bij aanvraag van de hypotheek. Dus je spaart nu eigenlijk om het gat op te vullen dat ze straks niet van de banken krijgt bij een aanschaf van een huis omdat ze een schuld heeft bij DUO.
hmm
Ik begrijp ook even niet waarom een (volwassen) kind meer leert van lenen. Ik ben het wel eens dat ik op kamers niet ga zitten sponsoren als dat niet hoeft maar ik probeer toch dat lenen te voorkomen en dat moet gewoon kunnen als je kind thuis blijft wonen.
Eens met Myra
' Elke richting die je gaat met je kinderen is w.m.b. een goede tenzij je niet ingrijpt ( op jongere leeftijd) als ze grootser spenderen dan ze bezitten.'
Ieder kiest de richting die bij ouders en kind past.
En daar wil ik best over discussiëren, daar is dit een forum voor.
Maar oordelen als 'iets niet over hebben voor je dochter' vind ik kortzichtig.
Ik ben het eens met Tsjor dat de situatie nu lastig ligt, door de scheiding.
Het is altijd goed om het scheidingsstof eerst te laten zakken.
Daarom heb ik ook geadviseerd om dit eerst met dochter te bespreken. Zo'n verandering doe je niet zomaar even en moet je zorgvuldig afwegen.
Maar wat je ook niet doet, is je vastleggen over een maximale bijdrage omdat ex dat wil. Daar ga je zelf over zodra je gescheiden bent. Ook al wil je wel naar rato bijdragen, zou ik dat nooit vastleggen in een convenant.
Maar dat neemt niet weg dat het interessant kan zijn om de verschillende aanpakken te bespreken, zonder te oordelen.
Reactie
Bedankt voor alle reacties.
Het is niet zo dat ik niets over heb voor mijn dochter. Oei, rare opmerking na 19 jaar erg veel overgehad te hebben voor mijn kinderen en ook nu zeker nog te willen bijdragen.
Ben alleen niet de mening toegedaan dat als je het kunt betalen dat je dan dus ook maar alles voor je kinderen moet betalen. En wat is "alles"? U vraagt, wij betalen? Je moet toch sowieso een grens trekken?
Ze woont op kamers, gunnen we haar, en op en neer reizen (ca 5 kwartier of iets langer) is lang maar evt. te doen.
Sas verwoordt het precies zoals ik het ook zelf zie. En inderdaad, ik was het al niet met mijn man eens om (nu al) zoveel aan dochter te betalen.
Er spelen voor mij verschillend aspecten mee.
-Het opvoedkundige aspect (zelf ook verantwoordelijk voelen).
-Het "verwende gedrag", wat ik een beetje bij haar terug zie. Ze lijkt het vanzelfsprekend te vinden dat wij alles betalen (volgens NIBUD), terwijl ze echt veel krijgt vergeleken bij heel veel andere studenten. Toch doet ze zielig alsof ze geen geld heeft. Iets meer dankbaarheid had ik wel gewaardeerd. Daarnaast zie ik dat ze vindt dat we ook maar meer moeten betalen als ze een duurdere kamer wil hebben (want in zo'n goedkope wil niemand zitten). Terwijl ze alleen al zou kunnen zeggen dat ze de kosten voor een duurdere kamer wel voor haar rekening neemt (spaargeld/bijbaantje). Nee, moeten wij betalen.
-Gescheiden leven is duurder dan samen een huis hebben, dus het wordt echt krapper financieel na de scheiding. Ik weet nog niet hoe dat precies uitwerkt.
-Er is onzekerheid of er wat met mijn baan gebeurt (niet direct maar op de iets langere termijn). Ik ben al wat ouder, weet niet hoe snel ik dan als het mis gaat, een andere baan heb en hoeveel ik daar dan mee verdien. Ik hou ook daarom graag een ruime buffer aan.
- Er is nog een kind dat vast een vervolgopleiding gaat doen. Ik vind het niet eerlijk haar eerst alles te betalen en dat het geld dan misschien op is voor zusje. Dus ik wil liever nu wat minder betalen en als 2e ook klaar is dan kijken wat er evt. nog qua lening afgelost kan worden bij beiden. Of op een later moment afhankelijk van de mijn en hun (financiële) omstandigheden.
Overigens kan er ook bij gewerkt worden door dochter, al is het maar in de vakanties. Doet ze nu wel een beetje gedurende het schooljaar, maar niet heel veel. Nu vond ze dat afgelopen zomer niet nodig. Had eerder wel gewerkt dus spaargeld, maar ik hoop toch dat ze komende vakanties wel wat probeert bij te verdienen. Het wordt anders allemaal wel erg makkelijk.
Tot slot: er zijn ook studenten die alles van ouders krijgen en dan toch nog gaan lenen. Doet ze volgens mij niet, maar die mogelijkheid is er ook nog. Wil je je kind geen lening aandoen, gaan ze toch lenen om leuke reisjes te maken of veel feest te vieren.
Al met al vraag ik me ook af: moet ik voor dochter "alles" overhebben, moet ik dan zelf maar goedkoper gaan wonen? Of mag het ten koste gaan van de toelage straks voor zusje? Of mag ik gewoon mijn eigen ruime financiële buffer voor mezelf en zusje aanhouden en dus na scheiding volstaan met datgene wat ik echt "moet" bijdragen?
Tsjor (e.a.?): wel een punt dat de vraag is of het gelukkig is om de financiële aanpassing meteen samen te laten vallen met de scheiding. Dat zal ik in mijn achterhoofd houden.
dochter
En nog even over oudste dochter.
Voordat mensen zeggen "je bent alleen maar negatief over je dochter": Ik hou ontzettend veel van haar. Ze heeft veel kwaliteiten en ik ben regelmatig trots op haar. Maar dat ze verwend gedrag vertoont, ja, daar heb ik moeite mee.
En ze windt pa makkelijk om haar vinger, die ook nog eens de neiging heeft om haar boven jongste voor te trekken, en daar heb ik ook moeite mee.
Maar ik denk in zijn algemeenheid zeker niet negatief over haar.Ik help haar graag waar ik kan en dat weet ze ook.
Onzekerheden
De uitkomst van de echtscheiding is een financiële onzekerheid, woonruimte is een financiële onzekerheid en je baan is en financiële onzekerheid. Ik snap best dat je even de adem in wil houden en je beurs dicht.
Dat er nog een tweede kind aan komt snap ik niet zo goed, want dat weet je toch op voorhand? Ik heb drie kinderen, en ik had niet zoveel inkomen en altijd tijdelijk werk. Dus bij de oudste ben ik op het minimale gaan zitten.
Jullie hebben beiden nu een situatie geschapen waarbij bij dochter verwachtingen zijn gewekt, terwijl de praktijk voor de tweede en bij naderend onheil wellicht niet houdbaar is.
In de afspraken rond de echtscheiding kun je uitrekenen wat ieder zou moeten betalen voor de kinderen, dan doe je even alsof ze 18 is en geen 19. Ondertussen krijg je straks ook van DUO te horen wat je bij zou moeten kunnen dragen voor de studie van je kind (of je unt het zelf berekenen. Dan is de vraag wanneer je de verandering inzet en op basis van welke motieven.
Zelf minder geld hebben na de scheiding is een goed motief. Pedagogische motieven zullen nu alleen maar boosheid oproepen. Het kan zijn dat ze daarna meer gaat zeuren bij vader. Moet ze vooral doen, maar dan moet vader op voorhand ook weten hoe jij hiermee om wil gaan: let op, ikd raai de kraan dicht, dus ze zal bij jou komen. Hij moet dan weer zelf weten wat hij daarmee gat doen.
Na de scheiding neem je ieder voor jezelf beslissingen.
Tsjor