Echtscheiding en naamwisseling

Meisjesnaam

Na de scheiding gewoon weer mijn meisjesnaam. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij gaat dat 'vanzelf' dat je officieel na de scheiding je meisjesnaam weer hebt. Ik ben verhuisd, dus het meeste (energie e.d.) moest opnieuw afgesloten worden, dus meteen maar op nieuwe naam, of ik nu wel of niet al officieel gescheiden was. Ik heb nu (na 12 jaar!!) eigenlijk alleen nog een tvgids op mijn getrouwde naam.

Op mijn werk had ik het op een gegeven moment doorgegeven, maar met de vraag of het personeelsblad nog even op mijn getrouwde naam kon, anders zou mijn "aanstaande ex" het zien, en flippen. Hij vond het heel belangrijk dat ik nog zijn naam had. Oké, we gaan scheiden, maar jij maakt je druk over wanneer ik mijn naam wijzig....wat jij wilt, jongen. Ik vond andere dingen belangrijker.

meteen aangepast

Mijn as. ex heeft er nooit een probleem over gemaakt. Gelukkig maar, want we hebben nog bijna een jaar nog noodgedwongen onder één dak moeten wonen.

Ik geloof dat ik me maar heel weinig heb versproken. Maar de scheiding was ook mijn initiatief en mijn meisjesnaam gebruiken was voor mij iets symbolisch, het afsluiten een periode. Ik gebruikte mijn getrouwde naam omdat dat in mijn omgeving toen nog heel vanzelfsprekend was.

Waar mogelijk (eigenlijk overal) heb ik meteen nadat ik de knoop heb doorgehakt dus mijn eigen naam weer aangenomen, bijv. op mijn werk waar ik destijds veel met de telefoon werkte en mijn naam moest noemen. Ik moet zeggen: het wende snel, ik versprak me zelden!

Ook had ik via mijn werk een enigszins publieke functie. Het gebeurde zeker in het begin nog regelmatig dat ik met de verkeerde naam werd voorgesteld omdat mijn collega's me al jarenlang onder die naam kenden, maar de meesten hadden het al snel onder de knie. Ik heb er nooit een groot punt van gemaakt, maar wel meteen gecorrigeerd met een kwinkslag.

Omdat ik degene was die ging verhuizen heb ik zelf alles opnieuw moeten afsluiten: bankrekening, verzekering, etcetera. Het meeste deed ik toen ik wist waar ik ging wonen.

hoeft niet

Ik ken iemand die de naam van haar ex heeft gehouden. Dat mag ook. Volgens mij omdat ze een lastige arabische naam had en nu een gewone nederlandse.

Mag

Je mag je exmansnaam blijven dragen tot je met een ander getrouwd bent. Zelf ben ik ermee gestopt op het moment dat mijn ex het huis had verlaten, of misschien wel iets eerder. Dat was nog wel een heel gedoe om alles om te laten zetten. Met mijn bankpas is dat nooit gelukt en na drie pogingen heb ik het erbij gelaten. In de tussentijd ben ik nog met een ander getrouwd geweest, maar op mijn bankpas staat dus nog altijd de naam van die eerste echtgenoot Best genant was ook dat ik op een gegeven moment op mijn rijbewijs 'ev achternaamman1' had staan, en in mijn paspoort 'ev achternaamman2'.
Versproken heb ik me alleen, wel een jaar denk ik, met achternaamman1 omdat ik die ook in het dagelijks leven droeg.

Maar Jasmijn....

Het is jouw keuze geweest om man's naam aan te nemen dus logisch dat het ook weer een gedoe is om alles weer terug te draaien na een scheiding.
Een vrouw mag bij huwelijk de naam van de man dragen, als zij en partner dat willen, maar voor de wet houd je in principe gewoon je eigen naam.
Persoonlijk vind ik ook dat je eigen naam zo iets onvervreemdbaars is dat zou ik nooit willen ruilen voor een andere naam. Alles in je leven veranderd, je omstandigheden, je uiterlijk maar je naam dat zou een constante factor moeten blijven. Vind ik.

Daarom niet mans naam

Ik vind het van de zotte om je naam te veranderen als je gaat trouwen. Wat een feodaal systeem zeg. En de verhalen over wat voor gedoe het is om alles weer goed te krijgen na een scheiding bevestigen mijn mening.

Miekemieke

Klopt helemaal hoor, en ik had hem ook aangenomen omdat ik dacht dat ik hem voor eeuwig zou houden, soort romantisch idee, van "wij horen bij elkaar". Maar dus wel lastig dat dit alleen weer gedoe voor de vrouw is en niet voor de man. (maar idd dat was mijn keuze, het moest niet). Zou het wel handig vinden als e.e.a. wat makkelijker gemaakt zou worden. Er komt in zo'n scheidingstijd al zoveel op je af. Bijv. een soort scheidings-service (net zoals je bij verhuizen hebt, dat heel veel instanties al ingelicht worden zodra je scheiding is ingeschreven bij de burgerlijke stand) En dat je dan standaard je eigen naam krijgt en niet mevrouw de vries g/v jansen (want dat kwam er bij mij standaard te staan) ik zie het nut er niet van in om die ex naam te houden.... (maar dat dan wel mogelijk is als je het speciaal aangeeft, nu moet je dus zelfs ook daar weer moeite voor doen)

paspoort en naam veranderen als je trouwt

Oh ja, dat paspoort...
Ik heb nog een paar jaar rondgelopen met "echtgenote van..." in mijn paspoort. Omdat ik er van uit ging dat dat verder geen gevolgen zou hebben als ik eens de grens over wilde en ik geen zin had in gedoe heb ik het maar gelaten, een paspoort heeft immers geen onbeperkte houdbaarheid

Renée, toen ik meer dan dertig jaar geleden trouwde was het "in mijn kringen" de gewoonste zaak van de wereld om de naam van je man aan te nemen. Het hoefde toen al niet, en ik wist dat er vrouwen waren die hun eigen naam hielden, maar voor ons was het zoiets vanzelfsprekends dat we er niet bij nadachten.
Raar? Misschien wel. Maar de generatie na jou zal waarschijnlijk dingen raar vinden die voor jou juist vanzelfsprekend zijn
En om het verhaal compleet te maken: tegenwoordig denk ik er ook heel anders over dan vroeger Mocht ik ooit trouwen, dan gaat het héél anders dan toen!

heb

Heb jaren ervoor al, toen ik mijn paspoort moest vernieuwen, het "echtgenote van" er uit laten halen en mijn meisjesnaam gaan gebruiken. Toen ik ging scheiden heb ik bij elke instantie mn naam laten aanpassen. Dat was verder geen punt, ik moest die instanties toch al bellen omdat ik gas licht, water, internet enz moest aanvragen. Ik ging het huis uit, vandaar.

Astrid

"Heb jaren ervoor al, toen ik mijn paspoort moest vernieuwen, het "echtgenote van" er uit laten halen en mijn meisjesnaam gaan gebruiken."

Oh, dus toen je nog getrouwd was, kon je dat "echtgenote van" er uit laten halen?

Wat vond je man er van? (neem aan dat toen nog niet bekend was dat jullie gingen scheiden)

Maar wel slim om dat bij vernieuwing alvast te doen.

En ging je sowieso tijdens je huwelijk opeens alleen je meisjesnaam gebruiken, of bedoelde je dat je alleen in je paspoort alleen je meisjesnaam vermeldde?

Lannie, ja

Ja hoor dat kon, ik niet eens meer of ik er een formulier voor moest invullen; het is al een aantal jaren terug. Heb het wel gezegd tegen man, ben altijd open geweest over alles. Huwelijk was al jaren (altijd al)slecht. Was niet met de intentie dit te doen ivm echtscheiding, meer het gevoel dat ik erbij had zijn naam te dragen en dan ook nog "echtgenote van". Het klopte gewoon niet voor mn gevoel.

Ik heb verder niets doorgevoerd hoor, nam de telefoon nog aan met man's achternaam. Voor mij gaf het (misschien gek) een bevrijdend gevoel dat ik dat in elk geval als eerste mini-stapje kon zetten en met name omdat ik wist dat het er toch wel aan zat te komen voordat mijn paspoort opnieuw verlopen zou zijn.

In het jaar dat we bezig waren met de scheiding ben ik ook aan de telefoon mijn meisjesnaam gaan gebruiken. Geboortenaam zou misschien een betere omschrijving zijn

meisjesnaam

Oké, eigen naam dan.

E/v

E/v (echtegenooot/echtegenote van) komt alleen op verzoek op je paspoort te staan. Mijn man en ik hebben het allebei op ons paspoort staan. En ik vind dat wel handig, juist vanwege dingen als op reis met de kinderen. Of omdat ik zijn naam gebruik. En uit romantisch oogpunt vind ik het ook wel leuk. (Dat mag nu, het is bijna Valentijnsdag. En omdat het bij ons allebei erin staat voelt het ook niet als minderwaardig of bezit van ofzo.

Overigens hadden we het op ons eerste paspoort na ons trouwen staan, maar op het tweede paspoort was het bij hem opeens verdwenen. Bij het derde exemplaar hebben we het er weer heel nadrukkelijk op laten zetten.

Hier mocht E/v alleen bij de vrouw op het paspoort

Dit is wel ongeveer 16 jaar geleden.
Ik verlengde mijn paspoort en kreeg de vraag of ik E/v op mijn paspoort wilde. Toen ik vroeg of mijn man dat ook op zijn paspoort kon krijgen, was dat niet mogelijk. Toen heb ik het ook niet gedaan. Oja, hij verlengde zijn paspoort tegelijk met mij.
E/v leek toen eerder te betekenen: eigendom van

Tijgeroog

Grappig hoe je daarin van mening kunt verschillen. Ik vind de term e/v echt vreselijk, alsof je bezit bent geworden.

Maar ik sta er sowieso anders in. Sinds mijn 17e samen met mijn man maar nooit getrouwd en zou, al zou ik trouwen, nooit mijn naam veranderen.

veel veranderd door de jaren heen

Ik kreeg in de jaren tachtig automatisch e/v in mijn paspoort. Later wist ik dat je dat ook kon weigeren, maar echt actief werd dat niet vermeld. Idem dito voor het blijven voeren van je eigen naam, als je gaat trouwen. Het kon wel, al was het toen nog niet bepaald de norm in "ons milieu" (een wat gezapige kleine stad, geen Bible Belt maar wel wat traditioneel-christelijke invloeden) en vooral "feministische malligheid". Ik ben jong getrouwd en ging braaf mee in wat er van me verwacht werd.

Later dacht ik er toch anders over, minder veroordelend, maar heb er tijdens mijn getrouwde jaren niet veel aan gedaan. Ik vond het wel best zo.

Tegenwoordig denk ik daar toch sterk anders over. Omdat de traditie waaruit het voorkomt toch een soort onderdanigheid van de vrouw verlangt, ook al was daar al in de jaren tachtig veel minder van over. Ben daar toch wat principiëler in geworden. Dat een man de naam van zijn vrouw kan aannemen wist ik niet eens omdat ik er nog nooit van gehoord heb, terwijl er nog steeds jonge vrouwen trouwen en de naam van hun man aannemen (hoewel ik vaak ook de dubbele naam zie: mansnaam-eigennaam). Dat mág, hoor, maar het is een beetje te vanzelfsprekend, vind ik nu.

Wat dat betreft is mijn opvatting door de decennia heen grondig op de schop gegaan

(voor de mensen die het er niet mee eens zijn: het is slechts mijn mening, niet De Waarheid )

Hortensie

Ik denk dat we ongeveerp van dezelfde generatie zijn. Ik ben vijftig.

Renée

Maar dan waarschijnlijk wel afkomstig uit een ander "ons soort mensen" (waarbij ik gerust durf te bekennen dat die van mij over het algemeen tamelijk traditioneel waren en ik dat aanvankelijk ook wel best vond - ik wist niet beter). Ik denk dat dat ook wel meespeelt.

Uiteindelijk heb ik toch nog mijn eigen opvattingen ontwikkeld dus het is nog goedgekomen met me

Na 40 jaar

Toevallig kreeg ik van de week een briefje van een oudtante van me die na dik 40 jaar gaat scheiden. Ze blijft ook na haar scheiding de naam van haar ex dragen. Omdat ze die naam inmiddels al langer gebruikt dan haar eigen naam en omdat ze vindt dat ze anders ook met haar (klein)kinderen breekt. Ik vond het eigenlijk wel mooi.

Zelf heb ik ook mansnaam aangehouden. Vooral omdat ik mijn eigen achternaam niet fijn vind en geen contact heb met mijn kant van de familie. Zou het ook verschrikkelijk vinden als ik die naam weer zou moeten gaan dragen. En daar hebben we (voor we trouwden!) het ook nadrukkelijk over gehad. Ik mag deze naam blijven gebruiken zolang ik het wil. Geloof dat we zelfs in de huwelijkse voorwaarden daar iets over op hebben laten nemen

Mikkie

Misschien komt het over als een "eigendom van" maar aangezien het ook oo het paspoort van m'n man staat is dat niet zo erg, want dan is hij lekker ook mijn eigendom.

Ik ben nog geen veertig, nu 11 jaar getrouwd (en inderdaad al aan m'n derde getrouwde paspoort toe), maar gebruik wel de naam van m'n man. Misschien niet erg feministisch, maar het voelt prima. Wel zou ik, als we het opnieuw zouden doen, voorstellen om mijn achternaam te gebruiken in plaats die van m'n man. Die van mij is (in tegenstelling tot die van m'n man) erg zeldzaam, en inmiddels is toch wel duidelijk dat de mannen in mijn tak van de familie geen kinderen willen of kunnen krijgen. De enige andere tak moet dus de naam zien te "redden". Ik had die naam toch wel graag doorgegeven. Anderzijds zou m'n man er moeite mee gehad hebben, m'n schoonmoeder er erg verdrietig over geweest zijn en kan het mijn ouders niet zo veel schelen. Dus wat dat betreft scheelt het een hoop gedoen.

Renee

"Ik vind het van de zotte om je naam te veranderen als je gaat trouwen. Wat een feodaal systeem zeg. En de verhalen over wat voor gedoe het is om alles weer goed te krijgen na een scheiding bevestigen mijn mening."

Je hebt het bijna goed, ik fix het even voor je:

"Ik vind het van de zotte om te gaan trouwen. Wat een feodaal systeem zeg. En de verhalen over wat voor gedoe het is om alles weer goed te krijgen na een scheiding bevestigen mijn mening."

Zo, da's beter...

madeleine albright

is al sinds 1982 gescheiden van meneer Albright, maar gebruikt nog steeds zijn achternaam.

Hanne

Ik heb me altijd afgevraagd wat het nut was van het houden van de naam van je ex (zie je nog wel eens bij bekende vrouwen).

Maar wat jij schrijft is inderdaad wel iets waarbij ik zeg: ja, ik kan me er wel wat bij voorstellen.

Ad

"Ik vind het van de zotte om te gaan trouwen. Wat een feodaal systeem zeg. En de verhalen over wat voor gedoe het is om alles weer goed te krijgen na een scheiding bevestigen mijn mening."

Ik chargeer nog even verder: ik trouw nooit meer

Kinderen

Simpel, de belangrijkste reden om de naam van je echtgenoot aan te nemen is het feit (zeker zoveel jaar geleden) dat jullie kinderen ook zijn achternaam zullen krijgen. En het is fijn als je kinderen dezelfde achternaam hebben als jij.

Het is in dat opzicht heel vervelend als het huwelijk eindigd in echtscheiding. Achternaam kinderen wijzigt nl niet. Nu ben ik ook nog eens hertrouwd. Had er geen bezwaar tegen om de naam van man2 aan te nemen. Dus op het naamplaatje bij onze voordeur prijken dus achternaam man2 en ik, en de achternaam van ex. Dus van de kinderen. De postbode zal wel denken dat dat mijn meisjesnaam is..

Arawen

" En het is fijn als je kinderen dezelfde achternaam hebben als jij."

Da's inderdaad (ook) een nadeel van niet getrouwd zijn. Misschien wel het enige. Dat de kinderen en ik dezelfde naam hebben en mijn vriendin (hun moeder) niet.