een greep uit het leven van een stiefmoeder met stiefkind met autisme

Verdiep je grondig in zijn autisme

Krijgen jullie professioele hulp voor de omgang met N?
Hebben jij en je partner boeken gelezen en cursusen gevolgd voor ouders van kinderen met autisme?
Een kind met autisme opvoeden gaat heel anders dan een kind zonder autisme opvoeden. Het is zwaar en moeilijk in het begin. Maar als je je erin verdiept en probeert wat in het hoofd van N te kruipen, te begrijpen waar zijn reacties vandaan komen, dan zal het een stuk gemakkelijker worden. Daar heb je veel kennis en jarenlange ervaring voor nodig.

Een huis vol met kinderen is voor N misschien wel veel te druk. Vader heeft gelijk: als je hem dan niet met rust laat, dan escaleert de boel. Dan kun je wel boos op N worden, dat is zelfs begrijpelijk, maar daarmeee help je hem echt niet, integendeel.

Als jullie je niet grondig in zijn vorm van autisme willen verdiepen, er geen tijd en moeite in willen steken, alleen maar willen dat hij gezellig meedraait in dit drukke gezin, dan kan N misschien beter bij zijn moeder wonen. Daar zal iedereen gelukkiger van worden.

Derde ouder

Jij doet je stinkende best maar dit zou van de kant van vader moeten komen. Het kind heeft al 2 ouders en geen behoefte aan een derde, hoe goed ook bedoeld. Zet een stap terug en leg het op het bordje van je partner.

Zelf leren

https://www.geefmede5.nl/home

http://www.autismecentraal.com/public/index.asp?lang=NL&pid=0

Hier een daar heb je ook in de reguliere GGZ wel goede therapeuten en trainingen maar het beste is jezelf scholen en leren om anders naar die situaties te kijken.

Veel wat je aangepraat wordt onder het mom van psychoeducatie of opvoedcursus benadert gewoon niet wat er inmiddels al echt aan deskundigheid is.

Naar je kamer

Als er gedoe was en het was niet eenvoudig op te lossen, het kon soms een urenlang drama zijn, daar moest een eind aan komen.
Dan pakte ik ze op en zette ze op hun kamer. En als ze dan terug achter mij aan bleven komen zette ik ze voor 3 minuten buiten. Dan even bij de deur praten of de bui gezakt is, zonodig even sorry zeggen en weer naar binnen. En dan even kijken wat voor activiteit of rust er handig was, in overleg. Naar je kamer, of het was tijd om in bad te gaan, of geeft niet wat.

Niet gewoon

Een kind met autisme wordt nooit ‘gewoon’, hoe streng, hard of consequent je hem ook aanpakt. Terugslaan heeft dan ook zeker het tegenovergestelde effect, net als straffen in het algemeen, hij wordt alleen maar angstiger en dus nog ‘dwarser’.
Jullie eisen aan hem zijn veel te hoog.
Verder wat Annej zegt

Rust, rust, rust

Ik heb een zoon met ASS. In milde vorm. En als hij overprikkeld raakt trekt hij zich juist heel erg in zichzelf terug, dus juist geen (verbale) agressie. In die zin dus veel 'gemakkelijker' dan jouw stiefzoon. Maar in aanpak natuurlijk weer wel vergelijkbaar. Inderdaad, situaties waarin dingen plotseling veranderen, zoals wanneer er ineens mensen thuiskomen, kosten zoon gewoon heel veel (sociale) energie. Datzelfde geldt voor samen eten. Hij brengt het wel op om gewoon gezellig aan tafel te zitten en de dag te bespreken, maar na het eten gaat hij linea recta naar boven. Ik vraag hem dus bijvoorbeeld niet om de tafel af te ruimen, dat is gewoon teveel van het goede. Tafel dekken lukt wel, dan zijn er nog niet zoveel prikkels geweest. Zo schipperen we een beetje.

Jouw stiefzoon uit zijn overprikkeling anders, maar het is een uiting van onvermogen. Hij kan niet met de situatie omgaan, en is niet bij machte iets te veranderen. Hij kiest de enige weg die hij kent, en dat is die van boosheid. Het is de kunst om hem te leren daar andere wegen in te vinden. En dat kan echt alleen op momenten dat hij rustig is, anders komt de boodschap echt niet aan. Dan kun je met hem praten over hoe zijn uitbarsting ontstaat, en op welk moment hij zelf (!) kan ingrijpen, en hoe dan. Een codewoord kan helpen. En inderdaad een eigen plek waar hij zich terug kan trekken. Zodat hij kan aangeven (en niet op dat moment uitleggen!) dat iets hem teveel wordt, en dat hij dan zijn rust kan opzoeken.

Het is een langdurig proces, waar je inderdaad het voortouw aan de vader moet laten. Maar wel jullie wel samen mee aan de slag moeten. Hebben jullie een vorm van begeleiding? Heeft je stiefzoon begeleiding? Daar zou ik wel achteraan gaan. Dat helpt.

Hier op OO wel eens gelezen: een kind met een etiket kost 2 keer zoveel energie bij het opvoeden, met de helft van het resultaat. En dan sta jij ook nog eens op 0-1 achterstand, omdat je stiefmoeder bent.

Maar onthoud: hij doet dit niet om jou/jullie pijn te doen, hij weet alleen niet hoe hij zich anders moet gedragen. Het is een schreeuw om hulp. Als je het zo kunt bekijken scheelt dat vast al heel veel in hoe jij je eronder voelt. En kun je meer je rol pakken in het begeleiden van deze jongen.

Zelf weg

Been there, done that. Met een doorgedraaide ASS-er valt weinig meer te beginnen.
Ik ga nu zelf weg. Kan mijn zoon (16) tot rust komen. Vorige week flipte hij omdat hij geen zin had de vaatwasser uit te ruimen. Dat flippen komt voor mij dan uit het niets he. Tja, ik kook niet voor kinderen die hun klus niet doen.
Dus hem flippend achtergelaten en zelf bij de chinees gaan eten. Met mijn telefoon uit. Na een half uur hem bericht dat hij een diepvriespizza kon bakken.
Toen we 1,5 uur later terugkwamen was de storm voorbij.
Helaas deed hij een paar dagen later weer zo, daar heeft hij toen de volgende dag excuus voor gemaakt.
Maar je hebt als (stief)ouder een hele dikke huid nodig. Waar ik allemaal voor uitgemaakt wordt...

Te ver

Maar waarom luister je niet naar N als hij zegt dat M liegt? En waarom mag B aan zijn spullen komen? En waarom mag hij niet naar boven maar de anderen wel? Ik lees een aantal dingen waarvan ik denk: autistisch of niet-autistisch; die lijken me voor elk oudste kind lastig. En helemaal in een samengesteld gezin.
Ik vind het natuurlijk rot voor jullie als ik het zo lees, maar mijn hart ging toch vooral uit naar N en naar de moeder van N. Het zal je maar gebeuren, dat je zo gebeld wordt. Is dit niet al veel te ver gegaan? Ik ben het met AnneJ eens, moeten jullie niet eens overleggen of jullie huis wel een goede plek is voor hem?

Regels, regels

Ik zou die regels maar eerst eens loslaten en wat relaxter gaan leven.

Dat gedoe met die deur dat is echt niet de moeite waard om je daar druk over te maken. N doet de deur open maar duwt M daarbij om. Geen excuus sessie daarna. Bij mijn zoon kon ik daar dan later een keer iets van zeggen. Niet op dat moment zelf. Laat gaan.

Hetzelfde met die schoenen op de bank. Hij doet het erom. Nou dan laat je hem dat een keer doen. Bij ons thuis zit iedereen met zijn voeten op de bank. Daar is het een bank voor en niet een stoel. Als wij bezoek hebben zit iedereen wel netjes maar anders hangt iedereen maar wat op de bank (zonder schoenen natuurlijk).

B mag niet aan de spullen van N komen. Punt. Volkomen logisch.

N mag niet naar boven en de rest wel. Dat is d us echt niet aardig. Jullie laten wel erg jullie afkeer merken op die manier.

N reageert niet zoals andere kinderen. Dat is zo. Je kan normaal gedrag niet met regels afdwingen. Hij mag soms dingen op een bepaald moment wat andere kinderen niet mogen. Dat is nou eenmaal zo. Echt zo wordt hij niet de baas in huis.

Vader en N hebben gelijk

Jij moet je er niet mee bemoeien en je hebt 'niets' over N te zeggen.

Dat gedoe bij de deur was wel een excuus waard, maar het was tussen vaders 2 kinderen, dus zijn pakkie an. Ik lees tussen de regels door dat jij vaak aan het corrigeren bent en dat vader wijselijk zijn mond houdt, totdat het hem te gortig wordt.

Verder het volgende:

- een flippend kind moet je met rust laten, dat wordt namelijk echt niet rustiger van al dat gedoe dat je ervan maskt
- voor een kind dat de aandacht zoekt is negatieve aandacht in ieder geval beter dan geen aandacht, dus om het negatieve gedrag niet te belonen werkt negeren van slecht gedrag en belonen van goed gedrag veel beter.

En:

Geef je je 5-jarige ook corrigerende tikken? En doet vader dit ook? Hij mag jou niet slaan, en dan krijgt ie op z'n donder en sla jij hem. Zie je zelf ook in dat dat nogal tegenstrijdig en meten met twee maten is?

Bij ons

Ik heb drie niets-aan-de-hand pubers. Maar ze konden wel opvliegend zijn toen ze wat jonger waren. Een situatie zoals jij beschrijft had hier ook voor kunnen komen. Maar, wij handel(d)en heel anders. Ik zal zeggen hoe wij het doen, mogelijk kun je daar iets mee.

'M. in de tuin vroeg ik of ze de voordeur even open wilde doen. N. verscheen bij de deur en deed de deur open. M. was omver geduwd omdat N. als haantje de voorste naar de deur wilde. Eenmaal binnen gekomen vroeg vader aan N. zijn excuses te maken aan M. en aan tafel te komen zitten voor het eten.'
Die excuus-opdracht zou ik niet geven:
- excuses maak je alleen als je zelf echt spijt hebt van gedrag.
- Ik zou hooguit zeggen: ik vond het erg vervelend dat je M. omverduwde en ik zou het fijn vinden als je tegen M. zegt dat je er spijt van hebt.
Ik draag dan toch mijn normen overg(iemand omver duwen is nok) maar ik kom níet in een machtsstrijd (over al dan niet excuses aanbieden) met N.
Mogelijk was alles wat daarna gebeurde dan níet gebeurd.

Ik zou op enig moment ('s avonds of de volgende dag) wel op het omverduwen terug komen. Waarom deed hij dat? Snapt hij dat dat voor M. vervelend is? Dat soort vragen, meer belangstellend dat straffend, om te weten waarom hij dat deed en te voorkomen dat het nog een keer gebeurd.

'Vader geeft N. de keuze dat hij aan tafel komt zitten of naar boven gaat. N. weigert allebei en staat als een opgewonden standje te vertellen dat hij geen van beide gaat doen en gewoon niet gaat luisteren. Vader geeft nog een keer aan dat N. naar zijn kamer moet en of hij hem anders boven moet brengen. N. blijft bij zijn bewering waarna vader op staat en N. heel uitdagend rondjes gaat lopen om de tafel. Vader geeft het op en komt naar de tafel. N. gaat vervolgens op de bank zitten en probeert de aandacht te trekken met woorden door verschillende dingen te zeggen. Wij negeren N. en gaan eten.'
Door weer gedrag af te willen dwingen (gaan zitten of naar boven), brengt vader zichzelf (weer) in een lastige positie. Temeer omdat je zo'n groot kind echt niet naar boven kunt 'brengen'.
Ik zou hier gezegd hebben: N. we vinden het fijn als je bij ons aan tafel komt zitten. En het verder te laten. Daarmee haal je een potentieel conflict/machtsstrijd/escalatie uit de lucht.

Ik begrijp dat jij/jullie graag vast houden aan regels, maar je maakt het jezelf, en de anderen, zo erg moeilijk.
N. een beetje ruimte geven betekent niet dat je hem niet (goed) opvoedt. Je kunt prima aangeven wat voor jou/jullie belangrijk is, maar het, zolang het niet gevaarlijk is, aan N. overlaten om daar wel of niet iets mee te doen. Mogelijk kweek je daarmee zoveel goodwill dat hij een volgende keer uit zich zelf rustig aan tafel komt zitten.

'Vervolgens gaat N. verder in zijn aandacht vragende rol en gaat uitdagend met zijn voeten op de bank zitten. Meerdere malen gevraagd of hij zijn voeten van de bank wil halen waar door N. niet op gereageerd wordt. Vervolgens wat duidelijker en directer uitgelegd dat de regel is voeten van de bank. N. zijn voeten gaan vervolgens van de bank en blijft met woorden de aandacht trekken. Uitdagend kijkt hij of er naar hem wordt gekeken en zet dan toch weer zijn voeten op de bank en blijft dit meermaals herhalen. Meerdere malen heb ik N. hierop gewezen. Vader zegt dat we het moeten laten gaan.'
Ja, vooral laten gaan. Als het al zo vervelend is gelopen, dan gaat N. nu niet alsnog netjes luisteren.

'In mijn gedachte denk ik is het dan normaal dat N. van 11 jaar de dienst uit maakt binnen ons gezin, een gezin waarin wij verwachten dat de kinderen zich aan regels houden. N. zijn aandacht vragende woorden worden steeds grover en uitdagender.'
Tja, de kinderen moeten zich aan de regels houden vind je. Het lijkt met dat N. zich gedwongen voelt dingen te doen die hij niet wil (excuses maken, gaan zitten, naar boven/niet naar boven). Bij ons thuis zou zoiets vroeger ook zo hebben kunnen escaleren. Daar zijn wij snel niet meer in meegegaan. Wil je niet mee-eten? Prima, dan niet.

'Ik krijg wederom nare en vervelende uitspraken naar mijn hoofd. Mijn hart zit ondertussen in mijn keel en mijn handen beven en voelen klam, van binnen denk ik dat dit toch allemaal de bedoeling niet kan zijn.'
Nee, dat klopt, dit is niet fijn zo. Ik zelf heb veel gehad aan het boek van Gordon 'Luisteren naar kinderen'. Dit boek heeft mij helemaal uit een (potentiële) machtsstrijd gehaald. Gordon gaat voor op opbouwen van een goede relatie, waardoor 'vanzelf' een plezierige omgang volgt.

'N. staat op en wil ook naar boven gaan. N. wordt hierop aangesproken en wordt geacht beneden te blijven om verdere onrust boven te voorkomen.
Vader is ondertussen nog bezig Me. te eten te geven. N. wordt agressiever en bozer en schreeuwt dat hij zelf wel bepaald dat hij wel of niet naar boven gaat en dat ik daar geen reet mee te maken heb, hij geeft aan dat ik niets te vertellen heb.'
Ik snap wel dat jij het boven rustig wilt hebben, maar voor N. lijkt me dit niet fijn. Weer iets opgelegd wordt: hij mag niet naar boven.

'Ik verzoek hem wederom te gaan zitten en zich te gedragen. '
Nu moet hij gaan zitten. En wat als hij niet gaat zitten? Dan heb je weer een conflict! Laat het gaan, geen hem geen nieuwe opdracht, waarover je wéér in conflict moet gaan als het het niet wil doen.

'N. gaat zitten en pakt het tafeltennisracket af wat ik net op zij aan het leggen was. Hij schreeuwt en roept dat dat van hem is en pakt het af. Ik geef hier weer aan dat N. rustig moet doen en gewoon moet gaan zitten en zich moet gedragen. '
Tja, N. heeft nu al zoveel commentaar gehad, hij kan weinig meer van jou velen. Ik zou het racket los gelaten hebben hebben zonder daar veel woorden aan te besteden.

'Zijn brutale en boze manier van uiten over een tafeltennisracket besluiten mij tot het afpakken van het racket. Ik vraag N. het racket te geven, er komt een hoop geschreeuw en boos onacceptabel gedrag, van dat ik niets te vertellen heb tot aan dat ik een bitch ben en ga zo maar door.. Vervolgens pak ik het racket af en leg het weg. N. ziet waar het wordt neergelegd en pakt het weer terug, ik vraag hem nogmaals het racket te geven en leg hem uit dat als er wordt gezegd dat het wordt afgepakt hij daarnaar te luisteren heeft, ik citeer hierbij dat dat één van de regels is. Een hoop agressie, boosheid en geweld komt mij toe. N. schreeuwt ik geef je een mep hoor, ik wil het racket pakken en N. geeft mij op hetzelfde moment een klap met racket. '
Ook hier vind ik dat jij echt een rol hebt in het laten escaleren van het conflict. Ik zou niets afpakken wat van hem is op zo'n moment. Jij wilt gewoon dat hij naar je luistert, je wilt dat afdwingen. Nu, dat lukt je dus niet (meer). Je zult, naar mijn mening, in moeten zetten op een plezierige relatie, zodat hij jou graag tegemoet komt en wíl voldoen aan (enkele) regels die voor jou belangrijk zijn.
Verder zou ik later op terug komen op deze incidenten om rustig te bespreken hoe het nu zo gekomen is en wat hij, en jij! een volgende anders zouden kunnen doen om het niet meer zo uit de hand te laten lopen.

'B. en M. hebben het boven ook meegekregen wat N. teweeg heeft gebracht beneden.'
N., vader én jij! hebben wat teweeg gebracht. Het is echt actie/reactie wat mij betreft, het ligt niet alleen bij N..

'Ik zie N. zijn schoenen aantrekken en N. probeert de voordeur open te doen, deze zat op slot. N. schreeuwt ik ga toch weg. N. gaat via de tuindeur naar buiten, ik ga buiten een sigaret roken in de tuin en praat met B. Vader ziet N. achterin de tuin over de schutting klimmen en N. loopt weer weg.'
Weglopen is natuurlijk niet oke, maar waar moet die jongen anders naar toe? Hij is overstuur en kan geen kant op. Ik snap dat hij die uitweg kiest, maar natuurlijk kan/mag dit niet.

'Vader heeft veel frustraties en is boos en uit dit tegen mij, tevens krijg ik het verwijt dat het mijn schuld is dat N. is weggelopen en dat ik hem met rust moet laten.'
Dat was denk ik wel verstandig geweest.

'Ik geef vader aan dat het begint bij het onacceptabele gedrag van N. en dat dit niet juist is en ik hierbij bepaalde zaken niet kan accepteren.'
Het kan zijn dat jij bepaalde zaken niet kunt accepteren. Maar, sommige dingen zul je wel moeten accepteren. En enkele zaken kun je misschien afdwingen, maar het meeste zal toch moeten gebeuren omdat je dingen voor elkaar wilt doen, en rekening met elkaar wilt houden (N. met jou en andersom). Als N. en de andere kinderen, ouder worden, wordt het steeds moeilijke om ze te dwingen jouw regels te volgen. Het boek van Gordon gaat niet (specifiek) over kinderen met autisme. Maar de situatie die jij beschrijft, had hier, in ons 'gewone' gezin, ook zo kunnen gebeuren.

'Maar van binnen voel ik de pijn en verdriet dat ik weer verantwoordelijk wordt gehouden wat er zich deze avond bij ons heeft afgespeeld.'
Ik denk dat je er ook wel een rol in hebt gespeeld.

'Huilend val ik in slaap en sta zo de volgende ochtend op met een leeg en verdrietig gevoel van binnen.'
Dat vind ik erg verdrietig voor je! Ik denk dat je het goed bedoelt en vooral ook goed wilt doen, voor iedereen! Het zou fijn zijn als iemand je kan helpen een goede manier te vinden om om te gaan met N. Als jij jouw manier van doen verandert, verandert de manier van reageren van N. automatisch ook. Hierboven zijn al tips gegeven over je verdiepen in autisme. Maar een gewoon 'opvoedboek' of een cursus 'omgaan met pubers' helpt je/jullie misschien ook op wel.

Succes en sterkte!

Vakantie

Je hebt het over een weekend Valencia.
Een autistisch kind maak je over het algemeen niet blij met uitjes. Want dan is alles anders, moet je bv. op dezelfde kamer slapen met anderen en zo. Je ritme is anders, het schema is anders, je kunt nergens tot rust komen. Mijn zoon kon van uitjes/vakanties enz. al weken van tevoren uit zijn doen zijn. Soms realiseerde ik me dat nog helemaal niet, en realiseerde ik me dat pas later.

Je beschrijft hoe zo'n weekend is verlopen. Het eerste wat mis gaat is al dat vader meteen verlangt dat er excuses moeten worden aangeboden. FOUT! Dan krijg je al meteen strijd.

Ik sluit me aan bij de anderen: jullie moeten je gaan verdiepen in autisme. Want als je op deze voet verder gaat, escaleert het steeds meer.

Ik heb zelf vier kinderen, en 1 stiefdochter, de oudste van het stel. Zij is toen ze volwassen was gediagnosticeerd met ASS. Wij wisten dus niet wat er was. Maar voorspelbaarheid en rust bleek ook toen al heel belangrijk.

Zorg ervoor dat de oudste een plek heeft waar hij tot rust kan komen, die van hemzelf is. Een kamer die hij niet hoeft te delen. En accepteer dat hij rust nodig heeft. Drijf dingen niet op het spits... dat is een recept voor drama's.

Slaan is a no-no. NIET meer doen.

Doe een oudercursus. Die zijn er en je hebt er veel aan. Bovendien: wat goed is voor autistische kinderen is goed voor alle kinderen. Dus je hele gezin vaart er wel bij.