"een man scheidt alleen als er ergens een andere vrouw in het spel is"
Ik werp hier nu toch eindelijk eens de vraag op die me al enige tijd intrigeert. Ik lees wel eens de column van Elke Geurts (in Trouw ) over haar scheiding. Voor wie die column niet kent: man verbreekt de relatie, schrijfster is daar zeer van ontdaan, en vervolgens beschrijft ze het hele proces: het besef van het onvermijdelijke, de gesprekken met de mediator, het zoeken naar een nieuw huis, etc.
Waar het mij om gaat is dat er in éen van die columns een gesprek aan de orde komt dat zij heeft met een hulpverlener (een relatietherapeute meen ik, maar zij gaat daar niet samen met haar ex heen), die stelt: een man gaat alleen scheiden als er ergens, al is het maar op de achtergrond, een andere vrouw is. Daar hoeft hij dan nog geen verhouding mee te hebben, maar dan is er toch wel ergens een lijntje.
Dit blijkt ook het geval bij de schrijfster: hoewel ex aanvankelijk bezweert dat er geen ander in het spel is, blijkt die er uiteindelijk toch te zijn.
Nu meen ik ook wel eens te hebben geconstateerd dat vrouwen iha scheiden omdat ze hun man (helemaal) niet meer leuk vinden en mannen omdat ze een andere vrouw leuker vinden, maar mijn waarneming is beperkt. Deze mevrouw-de-therapeut heeft meer (ex)stellen gezien. Maar ze is wel erg stellig. En ik heb op school ooit eens iets geleerd over het toetsen van hypothesen door te zien of deze kan worden ontkracht.
Dus ik gooi het hier in de groep: zijn er mensen die een geval (of meerdere gevallen) kennen van een man die het initiatief tot scheiding nam terwijl er geen ander in het spel was, ook niet zijdelings?
Ten overvloede: voor dit verhaal is iedereen even geheel hetero. Mannen die eindelijk uit de kast komen en hun vrouw verlaten voor een man doen niet mee 
Groeten,
Temet
Mijn eerste echtgenoot wilde scheiden onder meer omdat hij een collega leuk vond, maar dat bleek niet wederzijds. Mijn tweede echtgenoot wilde scheiden vanwege de reguliere samengesteld gezin problematiek. Daar was geen ander in het spel en we zijn later ook weer (op lat-basis) samengekomen.
Verder ken ik inderdaad geen gevallen van mannen waar op geen enkele manier een andere vrouw in het spel was.
Nou
ik ken één man die zijn huwelijk beëindigde omdat hij zich in de relatie niet goed voelde. Ik weet niet alle ins en outs maar als ik hem goed inschat, was dat de enige reden. Hij is nu vele jaren verder en nog steeds alleen. Ik heb niet de indruk dat er destijds een ander in het spel was.
In volgens mij alle andere scheidingssituaties die ik ken, had de man, die de uit de relatie stapte, een ander. Dat was niet altijd meteen duidelijk maar uiteindelijk bleek die ander er dan toch langer te zijn.
Aagje
Hmmm....
Misschien verandert je netwerk wel als je zelf gaat scheiden, maar ik ken geen enkele man die het initiatief tot scheiding heeft genomen.
En de vrouwen die ik ken zijn gescheiden om andere redenen, anders zou je nog kunnen denken dat vrouwen uiteindelijk vaak toch het initiatief nemen omdat man een ander heeft en zelf niet denkt aan vertrekken.
AnneJ
Vrouwen nemen veel vaker het initiatief tot scheiden dan mannen. Dat is al jarenlang een feit van algemene bekendheid.
Het aardige is dat er niet zo lang geleden ook onderzoek is gedaan bij echtparen van gelijk geslacht en daar was dit niet anders. Met als uiteindelijk resultaat dat onder homostellen het minst, bij heterostellen meer, en bij lesbische stellen het meest gescheiden wordt.
Groeten,
Temet
Geen ander in het spel
Mijn ex (vrouw) nam het intitatief tot scheiden; noch bij haar, noch bij mij was er een ander in het spel.
mijn ex
Mijn ex zei altijd op een verontwaardigde toon 'mannen gaan alleen scheiden als ze een ander wijf hebben' om er vervolgens aan toe te voegen dat hij zoiets echt nooooooit zou doen, zó zwak van die mannen.
Je begrijpt het misschien al, uiteindelijk is hij bij me weggegaan 'hij had geen ander, beslist niet' maar al na 4 dagen kwam ik erachter dat dat wel zo was, de sukkel.
Wel erg zwart-wit gesteld
Er zullen namelijk vast wel mannen te vinden zijn die geen ander hadden en toch wilden scheiden, maar ik ben er heilig van overtuigd dat deze groep in de minderheid is.
Van gescheiden hetero stellen die ik ken is het merendeel van de scheidingen door de vrouw geinitieerd en bij die paar stellen waarbij de man degene was die de relatie verbroken heeft, zat er inderdaad iemand in de wachtkamer.
Als schijn dreigt te bedriegen
Vragen staat vrij, natuurlijk. Althans jezelf vragen stellen. Hardop een vraag stellen, in de hoop of veronderstelling dat een ander die beantwoordt, betreft in zekere zin een luxe. Dat is alleen gegeven aan mensen die daartoe de vrijheid hebben en die durven te nemen. Onder onvrije omstandigheden, zoals een dictatuur, houdt men vragen meestal maar beter voor zich.
Een van de vragen die men zich juist bij tegenslag lijkt te stellen, is die naar de zin van het leven. “Op de vraag wat de zin van het leven is, antwoordt iedereen met zijn of haar levensverhaal” murmelde de Hongaarse schrijver György Konrád in het Engels tijdens een interview. – Het is een veel aangehaald citaat. – Wie nu ogenblikkelijk denkt dat het hier om een ontwijkend antwoord ging, heeft het helemaal mis.
Het was een nadrukkelijk statement recht uit het hart van een schrijver die over een vlottere pen beschikt dan mond: zijn reactie op het totalitaire denken en doen dat hij had meegemaakt. Hij onderstreepte er het belang van individuele verantwoordelijkheid én vrijheid mee. Een duo dat heel goed hand in hand kan gaan zonder het collectief te schaden.
Ofschoon borrelpraatjes nog wel eens anders suggereren, betreft de juridische voorziening van het burgerlijk huwelijk geen dictatoriaal keurslijf. Het ontslaat mensen niet van hun individuele verantwoordelijkheden; noch berooft het hen van hun vrijheid. Wat dit betekent in de praktijk? Een enorme diversiteit aan gedrag, waaronder uiteraard ook clichématig denken en doen.
Wat heeft een mens nuchter beschouwd aan generaliserende uitspraken in de trant van ‘de man dit en de vrouw dat’? Tenzij terdege (!) wetenschappelijk onderbouwd, zijn het toch eigenlijk maar wankele pogingen om grip te krijgen op de werkelijkheid. Niet meer en niet minder! Zelfs wie uiterst veel vertrouwen stelt in zijn/haar vermogen tot manipuleren, doet er beter aan bedrieglijke schijn te laten voor wat het is. Sterker nog? Juist die!
Rode krullenbol
Hypothese
Als ik hoor van een man die wil scheiden, dan neem ik altijd als hypothese dat hij een ander heeft.
Tot nu toe is deze hypothese altijd correct gebleken. Er zijn vast wel witte raven en zwarte zwanen, maar het is wel opvallend dat ik die nog niet ben tegengekomen.
Inmiddels ben ik wel op de leeftijd dat er al heel veel scheidingen in mijn leven voorbij zijn gekomen. Soms duurt het wel een tijdje voor die mevrouw in de wachtkamer dan tevoorschijn komt. Dat was dan al die tijd 'gewoon een goede vriendin'. Tot na een 'redelijke wachttijd' bekend wordt dat het 'de vriendin' is.
Het komt bij vrouwen ook wel eens voor, maar daar ken ik veel meer voorbeelden waar werkelijk niemand in de wachtkamer zat.
Dit helpt natuurlijk helemaal niet om je 0 hypothese te toetsen.
Ik ken er een.
Is gescheiden, zijn ex had vlot een ander, hij is jaren alleen geweest.
Oh, ik ken er nog een bedenk ik me nu.
Misschien ken ik er wel meer.
Is van de stelling de wens niet de vader van de gedachte?
“een man gaat alleen scheiden als er ergens, al is het maar op de achtergrond, een andere vrouw is. Daar hoeft hij dan nog geen verhouding mee te hebben, maar dan is er toch wel ergens een lijntje.”
Dit doet toch alsof mannen het toonbeeld van monogamie zijn.
Alsof zelfs maar het begin van de gedachte aan een andere vrouw dan die ene, tot een breuk met die ene moet leiden.
Ik weet het nog zo net niet.
Lijkt me toch meer een cultuurdingetje.
Ik ken ze niet.
Maar wat mij meer intrigeert waarom ze er bijna allemaal om liegen. Zoiets kan je meestal uiteindelijk niet verbergen en je gaat zwaar voor schut als je er eerst tegenover iedereen over liegt, terwijl iedereen er onmiddelijk het zijne/hare van denkt. Het is zo veel beter om er eerlijk over te zijn en voorkomt zo idioot veel gedoe, pijn en ellende. Mijn meest betrouwbare en meest degelijke ex had écht geen ander, het lag allemaal aan mij, ik was zó veranderd en zó anders na de geboorte van de jongste. Er waren zelfs mensen die medelijden met hem hadden want die arme man werd min of meer gedwongen zijn gezin met jonge kinderen te verlaten door zo'n vreselijk mens. Totdat ik op een heel vreemde manier een liefdesbriefje in handen krijg met een niets verhullende inhoud, zwart op wit. Het was voor mij zo veel beter geweest als hij had meteen gezegd; Narcis, ik vond je een leuk mens maar heb Truus ontmoet en die vind ik veel leuker, ik ben straalverliefd en wil het met haar gaan proberen. Voordat iedereen hier nu op gaat reageren dat men niet zo maar vreemd gaat en dat het niet aan één persoon te wijten valt, ja later realiseerde ik mij dat ik dingen heb laten liggen en bepaalde signalen genegeerd heb maar dat neemt niet weg dat hij niet had moeten liegen.
Hier
Moest hij mij niet en heeft dat altijd in het midden gelaten.
Scheiden vond ie teveel gedoe.
Dat heb ik dus maar voor hem besloten.
De mannen die ik ken(de) en gescheiden zijn gingen idd meestal van het ene naar het andere bed. Mijn ex heeft geen nieuwe partner, ik ook niet, dus daar wijken we toch af.
Enige logica
Ik kan me voorstellen dat het perspectief voor mannen die denken aan scheiden is: dan zit ik alleen op een zolderkamertje, zonder kinderen. En dat is dan zielig. Bovendien komt er nog een flinke alimentatieverplichting bovenop, dus veel beter zal het niet worden.
Terwijl vrouwen het perspectief hebben: dan sta ik er alleen voor, voor de zorg voor de kinderen. Maar dat de kinderen om haar heen zijn (op een welwillend weggegeven weekend na), dat staat voorop. En dat is dan stoer: je bent een sterke vrouw, je kunt het.
Nu mogen er allemaal berichten komen waarin de uitzonderingen op dit archetypische beeld worden, maar als je hier al een tijdje meeleest dan denk ik dat er genoeg signalen zijn die het archetypische beeld ondersteunen.
Met andere woorden: het zou best wel eens zo kunnen zijn dat mannen de stap tot scheiding zetten als ze zelfs maar het kleinst mogelijke perspectief zien, dat ze niet alleen op een zolderkamertje komen te zitten.
Tsjor
Vriend
Mijn vriend had een vage vriendin toen hij nog getrouwd was met zijn ex. Dat werkte niet, hij maakte het uit met die minnares en hij is weggegaan bij zijn vrouw omdat hij niet verder wilde met haar. Ben ik naïef of verdient mijn vriend de hoofdprijs (koelkast) in deze draad 
? Het is zo'n lieverd!
Het klopt wel hoor: ik ken veel vrouwen die bij hun man weg zijn gegaan omdat ze hem spuugzat waren. Aan de andere kant ken ik niet veel gescheiden mannen zó goed dat ze mij de details zouden vertellen. Ik weet het eigenlijk niet, het is wel iets om over na te denken
Mannen
Ik heb wel eens mannen horen beweren dat vrouwen altijd wel een reserveman ergens in de wacht hebben staan. Lijkt mij onzin, misschien net als dit verhaal?
Die vrouwen
Nou, als ik het geweeklaag van de vrouwen hier op het forum lees over hun mannen die spoedig exmannen zijn, dan krijg ik toch wel het idee dat getrouwde vrouwen die van hun man af willen hun buik wel vol hebben van mannen en voorlopig ook geen nieuwe willen.
Er zijn zelfs twee hele series geschreven van twee vrouwen hier die een scheidingsproces van jaren hebben gehad en ons dagelijks op de hoogte hielden van de ontwikkelingen. Erg vermakelijk. Ik geloof zelfs dat de een uiteindelijk niet gescheiden is, maar dat ben ik alweer vergeten, want er wordt hier zoveel slechts verteld over mannen waar de klagende vrouwen ooit mee getrouwd waren en kinderen kregen, dat ik me afvraag of ze nooit aan hun eigen beoordelingsvermogen hebben getwijfeld.
Ik ben blij
dat je je vermaakt hebt Desiree.
Was de ellende hier toch nog ergens goed voor...
Overigens wilde ik niet van mijn man af (sowieso vreselijke uitdrukking).
Voor de statistieken van Temet: ik ken er wel een paar die gescheiden zijn om andere redenen dan een nieuwe liefde. Zowel man als vrouw. Maar dat zijn wel uitzonderingen.
desiree
Er zijn zelfs twee hele series geschreven van twee vrouwen hier die een scheidingsproces van jaren hebben gehad en ons dagelijks op de hoogte hielden van de ontwikkelingen. Erg vermakelijk.
Wow, dat is op het gebied van lompheid toch wel een toppertje. Vrouwen die hier hun hart uitstorten over de meest ellendige zaken die een mens kan meemaken gereduceerd tot "vermakelijk" Het zijn echte mensen hoor, geen driestuiverroman-heldinnen.
Geluk en arrogantie
Als je de juiste partner treft en allebei een persoonlijke ontwikkeling doormaakt die goed met elkaar samengaat, dan heb je onvoorstelbaar veel geluk. Natuurlijk moet je alert zijn, met elkaar in contact blijven en voor elkaars en je eigen (geestelijke) gezondheid en welzijn zorgen...maar een geslaagd huwelijk is zeker niet enkel een verdienste, of het resultaat van jouw persoonlijke inzet. Er komt heel veel geluk bij kijken, daar ben ik mij steeds meer van bewust.
Wie dat geluk verwart met "goed beoordelingsvermogen", kan al snel neigen naar een arrogante houding ten opzichte van diegenen die het minder hebben getroffen.
Dat deze zeer persoonlijke draadjes op dit openbare forum ook voor een vorm van vermaak zorgen, zou niemand moeten verbazen. Dat iemand dit hier moet benadrukken, zonder dat dit enig doel dient in de discussie, dan zegt veel over die persoon
Ik heb het geluk weinig echtscheidingen te hebben meegemaakt van dichtbij, maar de theorie van Temet gaat in de meeste gevallen wel op.
Twee vrouwen
Ik heb wel eens een andere theorie gehoord, namelijk dat mannen juist niet willen scheiden voor die ander. Ze willen die ander erbij. Twee vrouwen. Polyamour is zelfs vreselijk hip, al zie je als het daar over gaat op tv juist vaak een vrouw met twee mannen.
Ik denk dat het een “soort” is, die man die bij het eerste lijntje al de dikke lijn met zijn vrouw doorhakt. En die soort heeft dan weer vrouwen die in therapie gaan. Zo komt een therapeut aan wijsheden.
Of de soort het doet voor een beetje perspectief, zoals tsjor zegt kan natuurlijk. Maar het kan natuurlijk ook dat de motieven gelijk zijn aan die van vrouwen, die kennelijk meestal scheiden omdat ze het “gewoon” niet meer zien zitten.
Het eerste lijntje is een wake-up call misschien?
Ik ben trouwens wel benieuwd naar wat er precies bedoeld wordt met “lijntje”. Ik hoop toch niet dat het immoreel is om binnen het huwelijk toch ook nog wel eens overvallen te worden door de charmes of zelfs alleen maar aardigheid van “een ander”.
We zijn toch gewoon mensen. En onze primaire reacties gewoon maar biologie.
Zou dat veel vrouwen ook niet de trigger zijn om te bedenken dat het leven meer te bieden heeft?
Ja dat herken ik ook
Dat mannen er geen moeite mee hebben om er gewoon een vrouw bij te hebben. Dat wordt pas een probleem zodra de lieftallige echtgenote daar achterkomt en er een probleem van maakt.
Overigens kennen scheidingen ook een erfelijke factor. Mensen uit hechte huwelijken scheiden minder vaak dan mensen uit gebroken gezinnen. Zou daar ook een biologische factor meespelen, of zou het vooral 'sociaal erfelijk' zijn?
Man en ik hebben beiden geen gescheiden familieleden, vwb de ouders, broers, zussen, tantes en ooms. Ik heb 5 gescheiden neven / nichten (van de 52), man 0 van de 7).
Mirjam: Ik hoop toch niet dat het immoreel is om binnen het huwelijk toch ook nog wel eens overvallen te worden door de charmes of zelfs alleen maar aardigheid van “een ander”.
Ik hoop het ook niet!
nee
Hier had ex geen ander. Ik ook niet. Ik denk wel dat we het allebei wel in gedachten hadden. Omdat de laatste jaren zwaar en grotendeels onprettig waren. Twee van mijn vriendinnen hakte de knoop wel pas bewust door nadat er een nieuwe liefde was.
Ik kan me dat ook voorstellen. Niet in zin, ik verlaat je pas nadat ik een ander heb gevonden. Maar in zin, ik wil heel graag stoppen met deze relatie en ik durf het pas nu ik verliefd op een ander ben geworden.
Over die columns van Elke Geurts. Ik heb er een paar gelezen, maar ik vond het tamelijk naar. Ze schrijft voor jan en alleman over haar ex. Over hoe hij haar en de kinderen zomaar liet zitten. "het gezin opblies".
Dus nu kent heel IJburg haar kinderen als de kinderen met de nare vader.
verder ot
Dat vind ik nou ook, Alkes, die ex man heeft ongetwijfeld elke zaterdag met angst en beven de column van zijn ex tegemoet gezien.
Maar, volgens mij staat er een zekere toenadering op stapel; het begint nu wel steeds meer op een soap te lijken...
Familie
Hier ook geen echtscheidingen in de familie, bij mij niet en bij man niet. Allemaal huwelijken van 50 of 60 jaar, haha. Zijn wij nu saai of juist gelukkiger? Als ik voor mezelf spreek denk ik het laatste, maar zeker weten doe ik het niet.
Tsja
Ik kan het wel onderschrijven: De meeste mannen verlaten hun vrouw voor iemand anders, want veel mannen kunnen niet goed alleen zijn en hebben veel aandacht nodig.
Sterker nog: Ik ken veel stellen (waaronder ex en ik overigens) waarbij de man vreemd ging, dit uit kwam, en de vrouw de man nog een kans gaf, dus: relatietherapie, meer aandacht voor elkaar, etc.
Uiteindelijk ging dit altijd mis. En dat kon dan 1 jaar of 10 jaar duren; die man ging toch weer vreemd. En het huwelijk eindigde alsnog.
Maar goed, de relatietherapiebusiness vaart er wel bij, en Esther Perel verkoopt daardoor een heleboel boeken
Victoria
Veel mannen gaan volgens mij (ik praat vanaf de zijlijn) vreemd omdat ze door hun vrouw seksueel zijn kaltgestellt. Dat gebeurt andersom ook (zie talloze andere draadjes), maar in de meerderheid van de gevallen is het de vrouw die geen zin meer heeft in seks (ja, ik weet dat ze daar dan weer allemaal logische lijkende redenen voor hebben).
Veel mannen reageren daar dan op door een vrouw erbij te zoeken voor de seks. Dat vinden zij weer heel logisch en ik snap dat wel. Als je partner (M/V) geen zin meer heeft in seks dan haal je dat gedeelte toch gewoon buiten de deur? Die partner vindt dat dan meestal weer niet zo logisch, maar dat is omdat ze niet snappen dat ze zelf de relatie al eerder opgeblazen hadden.
"Ik ken veel stellen (waaronder ex en ik overigens) waarbij de man vreemd ging, dit uit kwam, en de vrouw de man nog een kans gaf, dus: relatietherapie, meer aandacht voor elkaar, etc. Uiteindelijk ging dit altijd mis."
Ik denk dat echtscheidingen en relatieconflicten meestal voor een groot deel over seks gaan. Dus als je dat deel uit je beschrijving laat simplificeer je de boel nogal.
"En het huwelijk eindigde alsnog."
Hoe was de seks-situatie bij jullie, trouwens?
Jutta
"Hier ook geen echtscheidingen in de familie, bij mij niet en bij man niet. Allemaal huwelijken van 50 of 60 jaar, haha. Zijn wij nu saai of juist gelukkiger? Als ik voor mezelf spreek denk ik het laatste, maar zeker weten doe ik het niet."
Lage neurotische aanleg vermoed ik. Ik zou er maar onbeschaamd gelukkig mee zijn. En als je daar ooit aan twijfelt lees je gewoon even een paar draadjes in 'echtscheiding en erna'. Jij en ik en Allison...
De helft van de vrouwen heeft een reserveman
Tenminste als je dit artikel mag geloven:
Heel wetenschappelijk klinkt het niet, maar het geeft in ieder geval aan dat hetzelfde soort paranoide gedachten aan de andere kant leeft.
Bij ons niet
Dat aspect van de relatie heeft bij ons altijd goed gezeten. Ik denk dat je een punt hebt Ad, dat de seks wel een heel belangrijk deel van de relatie uitmaakt, en dat dat voor mannen en vrouwen (vaak? Soms?) anders ligt, of anders beleefd wordt.
Ik denk zelfs dat wij nog bij elkaar zijn omdat dat lijntje altijd in stand is gebleven tussen ons. Als dat er niet was geweest was de breuk nog veel lastiger te lijmen geweest.