een minnares erbij- wat moet ik er mee?

reacties van Mirreke

Ik wil even kwijt, dat ik de reacties van Mirreke heel goed vindt.

Ik heb er niet uit gelezen dat ze vindt dat een relatie met 1 man en 2 vrouwen "normaal" is en dat je dat "dus" maar moet accepteren.

Wat Mirreke volgens mij heeft willen aangeven: het gebeurt soms en soms gaat het ook goed.

En heel belangrijk: het gaat erom dat als je zo'n driehoeksrelatie hebt, dat alle partijen daar gelukkig bij zijn, en in dit geval m.n. Els, want die vraagt hier om advies.

Dat veel mensen het idee verwerpelijk of op zijn minst niet wenselijk vinden (ik voor mezelf zou er ook niet gelukkig van worden), betekent niet dat het voor iemand anders, bijv. Els, wel acceptabel kan zijn.

Het allerbelangrijkste is, dat Els zich niets aantrekt van de wereld om haar heen, maar ontdekt wat ZIJ en alleen ZIJ van een dergelijke constructie vindt. Zij moet ermee kunnen leven (beter nog: denken dat ze daardoor gelukkiger is dan in een andere variant).

Ik vraag me wel ernstig af wat man zou doen als Els een duidelijke grens zou trekken: DIT WIL IK NIET!

Gaat hij dan weg of ... stopt hij er toch mee?

Dus het alternatief hoeft geen echtscheiding te zijn, maar kan ook zijn dat hij zich weer meer inhoudt, of in elk geval geen structurele relatie ernaast aanhoudt.

na het gesprek vanmorgen

Zoals ik al meldde heb ik echt baat bij de reacties die gegeven worden. Van iedereen, ook de reacties waar ik zelf niets mee kan, omdat dat voor mij weer iets helderder maakt.
Bij het gesprek vanochtend ging het onder andere over 'afspraken maken'. Je hoort wel eens een moeder tegen haar kind zeggen 'we hadden afgesproken dat jij je boterham op zou eten/ opruimen' of wat dan ook. Maar het kind voelt dan dat het geen afspraak was, maar gewoon een opdracht, een eis.
Dit natuurlijk om ook te kijken naar onze afspraken- waren die dat wel? Of was het een eis?
Wat is min aandeel in het laten commanderen? Ik vind het ook wel fijn dat hij soms het voortouw neemt- hier moet ik echt nog even over denken.

[Oja- vergeten te zeggen maar voor ik voor misverstand zorg: al mijn kinderen zijn volwassen, de jongste is 27 de oudste 35, dus ik praat niet met pubers. Zij hebben hun eigen relaties en wonen al dan niet samen. Een heeft zelf kinderen, dus ik ben oma.]

De warboel in mijn hoofd is zeker niet weg, maar ik heb een bepaalde rust gekregen, onder ander dat ik er niet door redeneren uit kan komen, maar dat ik moet proberen de flarden gevoel te benoemen. Het lijkt nu net of de angst weg is. We hebben het er ook over gehad dat ik te horen krijg dat ik goed voor mezelf moet zorgen en dat ik dat wel weet, maar dat ik geen hap door mijn keel krijg, weer ben gaan roken.
Maar ik ben ook gaan sporten deze week. En, gek genoeg, a het gesprek ben ik op een terrasje een broodje gaan eten. Heerlijk. Heel gek gevoel!

Het verhaal over de wolven heb ik ook besproken (de vergelijking was dat iedereen twee wolven in zich heeft, een kwade en een goede- die je voedt overwint). Wat hij vertelde was dat dit soort dingen opgaan als je op het niveau van het individu kijkt, maar niet als je kijkt naar de situatie binnen een relatie.
Grappig dat de wat bozige reactie 'jij een wolf en zij een reisje' weliswaar naast de bedoeling van de vergelijking zat, maar desondanks toch ook scherp benadrukte dat er iets niet klopte.Leerzaam was dat hij zei dat de meeste van dit soort complexe realties hooguit een paar jaar duren.
Nu ben ik een beetje moe, het is dank zij alle reacties een heel mooi traject geworden hier. Ik ben in de trein, een reis van 2,5 uur, om op bezoek te gaan bij mijn dochter. Ik kom hier gauw weer terug.

Wil je dat?

Wil je dat hij zijn minnares opgeeft? Wil je dat hij een exclusieve relatie met jou heeft?
Bedenk dat voor jezelf zonder aan de consequenties te denken. Er zijn namelijk altijd consequenties voor alle partijen. Hij wil graag iets maar ik neem aan dat hij nog steeds van jou houdt. Jij wil iets, houdt nog steeds van hem maar hebt je grenzen. Je kunt je grenzen niet negeren, dat breekt je op en daar wordt je niet gelukkig van.

Er zijn meerdere mogelijkheden:
1. exclusieve relatie zonder slippertjes
2. exclusieve relatie met slippertjes maar zonder bijvrouw
3. relatie met een of meerdere bijvrouwen en/of slippertjes

In alle gevallen kun jij zeggen wat jouw voorkeur heeft en waar je nog mee kunt leven, en in alle gevallen kan hij zeggen wat zijn voorkeur heeft maar waar hij nog mee kan leven omdat hij veel van jou houdt en je niet kwijt wil.
Vul niet in voor hem wat hij zal kiezen, hij kan misschien verliefd zijn maar hij zal ook een stuk realiteitszin hebben, hij weet ook dat jij grenzen hebt.

opties

Dag Fransien, wat schrijf je dat helder in een lijstje.
Het woord 'bijvrouw' alleen al maakt mij tot hoofdvrouw (wat ik eigenlijk ook zo voel_ maar ik begin aan alles te twijfelen).
Dat niet invullen voor een ander (nivea) is inderdaad een valkuil, goe dat je me daarop wijst!
Pff-

Mooi he, dit forum!

Het helpt mij ook nog steeds om mijn gedachten fijn te slijpen en mijn gevoelens te analyseren. En af en toe lekker te kunnen klagen en me zielig voelen. Alles kan hier.
Ik hoop zo voor je dat je er met je man uit komt! In ieder geval ben je goed met jezelf bezig. En wat goed dat dat gesprek je meteen veel heeft gebracht. Ga je nog eens terug?

Weet je waarom?

Els,
Ik heb "ff" deze draad doorgelezen. Daarbij bekruipt mij de vraag "waarom"?
Weet je waarom jouw man met een ander is begonnen. Dat hij verliefd werd vind ik te makkelijk. Ik ben van mening dat het heel normaal is dat na haren in een relatie het helemaal niet vreemd is dat je iemand anders tegen komt die je charmeert. Echter wanneer je genoeg bij je eigen relatie vind, dan is het normaal dat je dat bij fantaseren laat.
Is het misschien een onderhuidse ontevredenheid, een onstilbare nieuwsgierigheid (groen gras bij de buren), of ....
Wat is de reden voor hem om zijn zo bijzondere relatie met jou (als ouders hebben jullie hebben samen zo veel gedeeld en nog te delen) zo op het spel te zetten?
Kan het zijn dat hij na het bevredigen van zijn nieuwsgierigheid tot inkeer komt? Ben jij bereid om hem due "ontdekkingsreis" te laten maken? En tot hoe ver?

waarom

Dag Pennestreek: Inderdaad- wat een plezierig en oprecht forum. Ik kan het nu niet opbrengen om bij andere topics te kijken, maar dat zal ik tzt zeker doen. En ja ik ga nog eens terug- maar met tussenpozen. De tijd moet ook zijn werk doen en allerlei dingen moeten hun beloop hebben. Hij verwees me naar een vrouwelijke therapeut, omdat hij de komende tijd minder tijd heeft. Ik vond het wel prettig nu dat het een man was. Zijn voorstel was 1 * per maand. Ik moet nog even nadenken over man of vrouw als gespreksgenoot: ik ben bang dat vrouwen uit automatisme de vrouwelijke positie misschien beter begrijpen en verdedigen, terwijl ik natuurlijk ook een rol in dit geheel heb, die een man misschien eerder 'oppakt'. Ik weet dat niet zeker. Dit brengt me op

Brave Hendrik , het heeft niet alleen met gewenning en dergelijke te maken, er zijn ook verschillen in temperament ( ik ben een beetje een klein (bang) keffertje denk ik wel eens, en hij een grote lobbes- maar dat klopt niet echt helemaal). Er zijn ook andere dingen die wellicht een rol spelen die ik hier niet allemaal kan noemen, maar een van de dingen is dat wij in de eerste 20 jaar, tussen alle dingen, werk en druk gezin door, ook een soort machtsstrijd hebben gevoerd, die uiteindelijk in gezamenlijk overleg is beëindigd in 2006. Dat heeft rust gebracht- we hebben samen besloten dat hij, zonodig, het laatste woord heeft. Dat heeft enorm geholpen.
Wat ook een punt is dat wij niet minder maar meer op elkaar betrokken zijn geraakt de laatste jaren, waardoor ook allerlei intieme zaken besproken konden worden waardoor er naast verdriet ook een ander soort intimiteit is ontstaan die dwars door alles heen gaat. Ik voel echt dat hij van me houdt- maar natuurlijk denk ik dan: mooie manier zeg . Er zo'n lied van Al Stewart, 'Night of the 4th of May' met in de tekst:
..
And I had to say please come back
Though I felt all the while
My resistance slipping away
Why did I have to fall for you
Anyone else
Wouldn't have hurt me
Half
As much as you
.....

Nou, de tranen stromen als ik dat hoor- want natuurlijk maakt het zo'n indruk omdat we zo op elkaar betrokken zijn. Als ik hem zat was was dit allemaal geen issue.
En er is aan de andere kant natuurlijk ook dat positieve liedje van de Hermes House band: I will survive! Geweldig.

Maar ik zit nu nog tussen deze twee invalshoeken in.

Els

"En er is aan de andere kant natuurlijk ook dat positieve liedje van de Hermes House band: I will survive! Geweldig."

Da's van Gloria Gaynor, die van de HHB is maar een cover.

Als man is het natuurlijk best leuk om meerdere vrouwen te hebben (al geeft het vast ook zo zijn problemen) maar als je weet dat het je 'primaire' relatie pijn doet moet je toch wel vrij egocentrisch zijn om het door te zetten. Of je vindt je primaire relatie misschien toch niet zo belangrijk.

laatste woord

Els, je schrijft: "maar een van de dingen is dat wij in de eerste 20 jaar, tussen alle dingen, werk en druk gezin door, ook een soort machtsstrijd hebben gevoerd, die uiteindelijk in gezamenlijk overleg is beëindigd in 2006. Dat heeft rust gebracht- we hebben samen besloten dat hij, zonodig, het laatste woord heeft."

Bij die machtstrijd kan ik me wel wat voorstellen. Zal wel vaker in relaties gebeuren.

Maar dat jullie besloten hebben, dat hij, zonodig, het laatste woord heeft....

Ik weet niet wat ik daarvan moet denken.

Heeft dat hem niet teveel macht gegeven, die hij gebruikt (misbruikt) heeft door slippertjes te hebben en nu zelfs een serieuze relatie met een andere vrouw naast jou?

En.... waarom heb jij daarmee ingestemd?

Het voelt voor mij heel ongemakkelijk, zelfs om het maar te lezen dat jij dat besloten hebt.

gelijkwaardig

Alles kan, in relaties. Maar de voorwaarde is wel dat er gelijkwaardigheid is. En daar is volgens mij bij jullie geen sprake van Els, zeker niet als ik je laatste bericht lees.

Ik snap ook niet waar je zo lang over na moet denken. Alles in jou gilt dat je dit zo niet wilt. Wat is daar nog onduidelijk aan? Als jij je grenzen niet bewaakt, doet niemand het. En hoe rationeel je daar ook mee om wilt gaan, je lichaam (gevoel) liegt niet.

ik trek het even niet meer

Het was een fijne dag. Maar de paniek slaat toe.
Morgen verder.
Jajaja iedereen heeft gelijk.

Bekijk het op een zakelijke manier

Els,
Misschien mis ik het, ik ben als man niet zo goed in het tussen de regels door lezen. Weet jij nu werkelijk wat jouw man mist? Weet hij het zelf wel? Of is zijn ontdekkingstocht op het groene gras van de buurvrouw een zoektocht naar zijn eigen behoeften?
Ik heb dat in ieder geval zelf wel gehad. Ik was daarnaast niet duidelijk in het uiten van mijn behoeftes en het aangeven van mijn grenzen, die ik pas kende nadat ik ze eerst zelf was over gegaan. (Braaf betekende vroeger dapper / ondernemend ). Bovendien durf ik nu pas veel beter mijn grenzen aan te geven ook op die vlakken waar flinke waarvan ik weet dat daar een groot meningsverschil in is.
Onze therapeut liet ons inzien dat ook in een intieme relatie het nodig is dat je geschillen op een zakelijke manier benadert. En dat begint met het echt goed kennen van elkaars standpunten. Bovendien, wanneer je het op een zakelijke manier bekijkt, dan is het vaak ook makkelijker knopen door te hakken en stevig achter jouw standpunt te gaan staan.

Bijzonder

Als ik zo'n verhaal hoor vraag ik me altijd af wat er precies zo bijzonder is aan zo'n man. Dat hij ermee weg komt en vrouwen liever een kruimeltje hebben dan helemaal niet, en dan voor de lange duur. Zoals mijn (Amsterdamse en ietwat grofgebekte) collega zou zeggen: 'Heeft die gast een gouden l*l of zo?'

zakelijk en grofgebekt

Brave Hendrik: dank voor je reactie. Mijn standpunten zijn fluïde- dat is toch het hele punt. En bovendien is er zoiets als voortschrijdend inzicht.Er zijn veel dingen waar ik nu ik 60 ben anders over denk dan toen ik 40 was. - ik zie een hoop in. Maar dat is niet zakelijk.
En Vesper, dank voor je reactie. Nee, ik denk niet dat het daar in zit. Het heeft met mijn 'ziel' te maken, met zielsverwantschap - of niet dus- maar je kan het ook op de manier van je collega bekijken van de buitenkant.

Tijd

Voor zaken die je op zo veel manieren kan bekijken heb je tijd nodig. Tijd on alle kanten rustig te bekijken en te kunnen afwegen. Maar daar heb je nu natuurlijk niet zo veel aan.
Echter als je er later op terug kijkt....

Zielsverwantschap

Els, je hebt het over zielsverwantschap.

Ik vermoed dat jij dan veel meer zielsverwantschap voelt naar je man toe, dan hij zielsverwantschap naar jou toe voelt.

Anders zou hij niet iets doen waar jij zo ongelukkig van wordt.

Heb je wel eens nagedacht over (het gebrek aan) gelijkwaardigheid in jullie relatie?

En wat vind je daarvan?

wat doet je twijfelen?

ik heb je reacties gelezen en ook de andere reacties. ik vind het zo sneu voor je, je verdriet, je vraagtekens etc. maar ik snap zelf echt met al mijn boerenverstand niet wat je doet twijfelen om te blijven? te blijven met een man die met een ander seks heeft? ik kan me voorstellen dat je je bedonderd voelt. verdriet hebt. in de put zakt. het zwart voor je ogen wordt. en dat daar nu het ding ligt. maar toch niet dat je twijfelt bij hem te blijven?

het zit kennelijk in zijn systeem

zoals je het in je beginpost al schrijft. Af en toe vreemdgaan. Je hebt daar steeds mee kunnen/willen leven, maar zoekt nu uit of dat zo blijft, zeker als er een vaste derde voor een bepaalde periode in beeld is.

Dat kun je alleen zelf beslissen. Het kan je sterk doen voelen, als 'hoofdvrouw' maar ook triest, omdat je niet de enige mag zijn. Wijsheid gewenst!

...

waarom zoek je niet lekker een huisje voor jezelf, probeer er finaniceel goed af te komen, zoek leuke nieuwe mensen, pak oude hobbies op, maar mijn god (sorry hoor), hoe kan je in vredesnaam ook maar een seconde bij een man blijven die met een andere vrouw seks heeft? daar voel je je als vrouw toch veel te goed voor!

Kamille

"waarom zoek je niet lekker een huisje voor jezelf, probeer er finaniceel goed af te komen, zoek leuke nieuwe mensen, pak oude hobbies op, maar mijn god (sorry hoor), hoe kan je in vredesnaam ook maar een seconde bij een man blijven die met een andere vrouw seks heeft? daar voel je je als vrouw toch veel te goed voor!"

Er zijn hele volksstammen die daar anders over denken en die zich daar nog steeds goed bij voelen. Bij een partner blijven die er meerdere (emotionele) liefdesrelaties op na houdt is een heel ander ding. Daar voelen veel van die volksstammen zich dan weer minder goed bij.

Ik vind persoonlijk emotioneel vreemdgaan veel bedreigender dan (alleen) lichamelijk vreemdgaan.

Hoe dat 'als vrouw' voelt (de uitdrukking alleen al!) weet ik natuurlijk niet zeker, maar ik vermoed dat dat niet heel anders ligt dan bij mannen.

...en dat emotioneel vreemdgaan

wordt vaak onderschat.Terwijl dat juist een basis legt voor vertrekken uit de al bestaande relatie.

Zonde

Als je begin 60 bent is het aantal gezonde, vitale levensjaren dat je nog rest niet meer eindeloos. In weerwil van sommige zalvende berichten hier, zou ik die niet willen verspillen aan therapieen om aan mezelf te werken, mijn grenzen te leren kennen, aan de relatie te werken of ander quasi spiritueel navelgestaar.

Wat ik doodzonde vind is dat er zoveel zelfstandige, intelligente vrouwen zich in laten pakken door mooie metaforen, lieve berichtjes en goede gesprekken van iemand die ondertussen snoeihard de vloer met ze aanveegt.

Als twintiger had ik ze nog wel onder mijn vriendinnen. Meiden die een ongecompliceerde relatie met een betrouwbare man maar saai vonden en liever sniffend naast de telefoon, de kat op schoot, glas wijn bij de hand "Als hij maar gelukkig is, vrouwen die teveel in liefde investeren" van Robin Norwood lazen.

Maar het verbaast me dat vrouwen die tot de jaren des onderscheids zijn gekomen het egocentrisme achter die schijnbare gevoeligheid van hun soulmate niet kunnen doorzien.

Norah Ephron, een Amerikaanse schrijfster, heeft er ooit tegen gewaarschuwd:

"Beware of men who cry. It's true that men who cry are sensitive to and in touch with feelings, but the only feelings they tend to be sensitive to and in touch with are their own"

Kenfan

Mooie reactie. Het is waar dat je vaak juist heel voorzichtig moet zijn met emotioneel vaardige mannen. Ik zal niet zeggen dat het allemaal bedriegers en manipulators zijn maar het omgekeerde is vaak wel waar. Alle oplichters en manipulators zijn heel handig in het bespelen van je gevoelens.

Als je zeker van je man wilt zijn kun je misschien maar beter een hoog functionerende autist nemen waar hier zo over geklaagd wordt.

Oeps

Lieve allemaal,
bedankt weer voor de reacties.
Inmiddels heb ik weer wat verder proberen te denken- en het is nog steeds niet zo dat ik hem zomaar de deur uit wil doen (alsof dat kan, met kinderen en kleinkinderen).
Er is mij aangeraden om even de communicatie stil te zetten tot hij terug is, dat is zaterdag. En daar zit ook wat in. Het idee hierachter is, dan kun je je inleven hoe het is om zonder hem te zijn.
Maar mij maakt het blij dat ik een paar maal per dag lieve berichtjes krijg ( niet: 'ik mis je' overigens, maar kusjes en dat soort dingen). Dat wil absoluut niet zeggen dat hij, omdat hij mij lieve berichtjes stuurt, niet meer van haar houdt... Zo kan en mag ik dat niet opvatten.
Misschien is het ook wel suf dat ik me daar blij mee laat maken. Maar voor mij geeft het aan dat hij kennelijk die twee sporen volgt.
Nu zit ik hier alleen- hij ligt in bed met iemand anders, en dat is een heel vervelende gedachte kan ik zeggen. Maar het is dus kennelijk nu zo.
Vanuit deze realiteit moet ik mijn gedachten bepalen, dat is lastig.
Ik ben blij te weten dat er mensen zijn die ook begrijpen dat ik nog geen besluit heb genomen. Het is nieuw voor me- in deze heftigheid.
Misschien is het raar voor jongeren om je te realiseren dat ook oudere vrouwen, in de 'leeftijd des onderscheids' zich zo kunnen voelen. Ik heb het idee dat ik ook de nakomende jaren, als die mij gegeven zijn, liefde wil kunnen voelen, knetter-verliefd wil kunnen zijn en mateloos wil kunnen genieten van wat mij geboden wordt en wat ik anderen kan bieden.
De dagelijkse zorg voor de kinderen is voorbij- er is een nieuw tijdperk aangebroken.
Ik vraag me nu soms af of ik het ook niet plezierig vind dat hij niet altijd om me heen is, dat er ruimte is tussen ons om elk datgene na te jagen waarbij je je goed voelt. Soms heb ik een verschrikkelijke dip, maar het gaat toch ook vaak prima.

Ik weet nog steeds niet of ik me er 'in laat luizen' zoals wel veel gesuggereerd wordt. Ook over de emotionele exclusiviteit is veel gezegd- maar wat ik met hem heb is iets tussen ons- wat hij met haar heeft is tussen hen. En deze vakantie heeft dat laatste oneindig veel sterker gemaakt. Ik kan nooit meer ontkennen dat hij een vriendin heeft. Ik kan niet zeggen dat het een bevlieging was. Ik kan niet zeggen ach een keertje voor de lichamelijke intimiteit. Nee: loud and clear wordt mij in mijn gezicht gewreven dat dit aan de gang is. Of ik nou zo blij ben met die openheid- ik weet het niet. Maar ontkennen wat er aan de hand is is ook niet slim.
Face your fears zeggen ze wel, en dat is wat nu met me gebeurt.
Natuurlijk denk ik wel eens ik zet een ander slot op de deur en ik laat je er niet meer in- zoek het maar uit met je tweede liefde.
Ook vind ik sommige redenaties bij nader inzien vals, terwijl ze me eerst troost gaven. Hij zei: ik laat je nooit in de steek- als we uit elkaar gaan ben ji het die weggaat. Maar in zekere zin heeft hij mij nu emotioneel en fysiek wel in de steek gelaten- en legt hij de verantwoordelijkheid bij mij. Zijn 'goedmakertjes' zijn dan die lieve berichtjes.
Maar toch, maar toch...
Ik weet niet goed wat te doen als hij thuiskomt. Moet ik er zijn? Moet ik juist weggaan ?( dat andere slot ga ik niet doen)
Wat moet ik zeggen? Hoe zal ik doen? Ik hoop toch werkelijk niet dat ik erg emotioneel ga worden- maar garantie tot de deur..

Kortom: nog steeds de vraag: kiezen of delen. En het spijt me, maar ik ben er nog steeds niet uit.

Vertel hem hoe jij je gevoeld hebt

Ik wil je eerst een dikke knuffel geven.

Volgens mij is het heel belangrijk dat je na dit tripje heel duidelijk aan je man laat weten hoe ellendig jij je gevoeld hebt. Een man die van je houdt, wil dat niet. Hij zal je natuurlijk troosten en zeggen hoeveel hij van je houdt, maar dat is niet genoeg. Hoe gaat hij jou toekomstige pijn besparen?

Ik vind dat je man van een slippertje af en toe, waar jij wel of geen weet van hebt, wel een paar heel grote stappen gezet heeft. Dit is van een totaal ander kaliber, en als jij je daar niet goed bij voelt, heb je alle recht om er nee tegen te zeggen. En dan mag HIJ kiezen: ofwel hij vertrekt naar zijn nieuwe liefde en neemt afscheid van zijn oude leven, ofwel hij kiest rigoureus voor jou.

Ik heb niet het hele draadje gelezen

Als ik aan mijn eigen ervaring denk dan weet ik dat het heel moeilijk is om te zeggen: stop, dit is mijn grens. Toch is het wel datgene dat jij zal moeten doen: jouw grens aangeven.

Wellicht kan het helpen als jij probeert objectief naar de situatie te kijken. Wat zou jij bijvoorbeeld adviseren aan een vriendin als die met jouw verhaal bij jou aan zou komen?

In elke relatie is het belangrijk dat beide partijen zich aan de gezamenlijke regels houdt. Een regel/afspraak kan pas worden gewijzigd als beide partijen het ermee eens zijn. Ben jij het eens met deze wijziging? Naar wat ik wel heb gelezen, ben jij dat niet. Het punt waar jij dan nu mee zit, is welke consequentie wil je hangen aan dit feit. Hij heeft jullie afspraken eenzijdig gewijzigd. Laat je hem hiermee wegkomen, of doe je er wat tegen?

Ik heb het gevoel dat jij er wel wat tegen wil doen, maar dat je bang bent voor het resultaat. Misschien moet je gaan kijken of je op een andere manier dan scheiden/uit elkaar gaan toch een duidelijk statement kan afgeven naar je man toe.

Je zou kunnen voorstellen om te gaan latten. Dat jullie nog een wel een relatie onderhouden, maar dat jullie beide jullie eigen woonruimte hebben. Dat geeft jou de vrijheid om te doen wat jij wilt. Daarbij is er een groot verschil in de situatie nu. Jij hebt dan de touwtjes in handen wanneer wel en wanneer niet. Jij kan hem dan ook een relatie bieden zonder gezeur.

Verder wens ik jou heel veel sterkte en wijsheid. Probeer jezelf niet te verliezen in een angst voor de onzekere toekomst.

wat mij opvalt

els, je schrijft: Inmiddels heb ik weer wat verder proberen te denken- en het is nog steeds niet zo dat ik hem zomaar de deur uit wil doen (alsof dat kan, met kinderen en kleinkinderen).
Waarom zou dat niet kunnen? Jouw man is momenteel op reis met een andere vrouw. Niet een dagje weg, niet een weekendje maar een reis van in ieder geval 12 dagen. Denk je echt dat jouw kinderen het niet zullen begrijpen als jij aangeeft hier niet mee verder te kunnen?

Voor je kinderen en kleinkinderen hoef je het niet te doen

Je kinderen zullen het snappen als jij aangeeft dat dit over je grenzen ging. Je kinderen zullen het je niet kwalijk nemen dat je je grenzen hebt en dat je die ook stelt. Verder kun je nog steeds een lieve moeder en oma zijn, juist omdat je nu niet meer de dagelijkse zorg hebt.
Als je toch besluit om een eigen huis te gaan zoeken en als twee mensen verder te gaan, friends with benefits als je dat wil, als gewone vrienden, of als kennissen, dat is helemaal aan jou.

In je reacties merk ik een beetje dat het eerst een slippertje was, daarna een minnares waar je niet mee geconfronteerd werd, nu een bijvrouw.
Met de slippertjes ben je akkoord gegaan, en nu lijkt het een beetje van wie a zegt moet ook b zeggen. Alsof jij je nu moet verantwoorden dat je er niet mee akkoord gaat ipv dat hij zich moet verantwoorden waarom hij een tweede vrouw wil.
In je reacties lijk je niet zo blij met een tweede vrouw erbij in je huwelijk. Voor jou hoeft dat niet, jij lijkt het ook eigenlijk niet te willen.

Een kenmerk van een slippertje is dat er weinig geïnvesteerd wordt in tijd en geld, het is puur voor de sex.
Een kenmerk van een geheime minnares is dat er (wat) meer geïnvesteerd wordt in tijd en geld, maar dat het overgrote merendeel van de tijd en het geld in de officiële relatie zit.
Een kenmerk van een tweede vrouw is dat de hoeveelheid tijd en geld gelijkelijk over de vrouwen verdeeld wordt.

Het is een glijdende schaal, maar wel een waarbij jij steeds meer inlevert. Je ziet het nu gebeuren: hij is twee weken weg en betaalt zijn vakantie uit de gezamenlijke pot, dwz jij hebt de helft van zijn vakantie met een ander betaald.
Als hij terugkomt, verwacht ik dat hij ook openlijk steeds meer tijd aan de ander gaat besteden en haar ook steeds vaker mee zal nemen naar zijn (maar ook jullie gezamenlijke) vrienden. Hun relatie zal steeds meer openbaar worden en je zult hem inderdaad moeten gaan delen.

Jij bent de enige die kan beslissen of je dit wil.

Zoals ik het interpreteer

is Els nu juist bezig te ontdekken of dit wel haar grenzen zijn. Ja, dit doet zeer, maar doet het zeer genoeg om te kappen met deze man? Want daar hangt nog wel meer aan vast. Als je zestig bent geworden met elkaar heb je kinderen en Els heeft ook een kleinkind. Ook al ga je uit elkaar, die hele familie blijf je houden. En je blijft elkaar zien.

Je kunt je afvragen: waarom doet het zeer. Je neemt afscheid van een bepaald beeld, van emotionele exclusiviteit en van monogamie. Als je nu kapt ben je veel meer kwijt dan alleen dit stuk pijn. Misschien komt er wel een pijn voor in de plaats die veel groter is. Ook gooi je meer weg dan het stuk wat de pijn veroorzaakt. Er is bij Els blijkbaar ook veel wat haar bindt en wat hen samen bindt. Ik denk dat het zaak is om te onderzoeken wat uiteindelijk zwaarder weegt. En dat is aan Els. Ik vind zelf ook dat je kunt ontwikkelen en veranderen in een relatie. Het feit dat je man meer vrijheid op dit vlak wil, kan ook betekenen dat Els meer vrijheid krijgt of pakt op een ander vlak. Zodat je toch in evenwicht blijft, op een of andere manier.

Ik ben het wel eens met wat iemand anders hierboven zei: de spelregels zijn ineens veranderd. Maar dat moet je natuurlijk eigenlijk in gezamenlijk overleg doen. Jouw man echter, heeft dit echter afgedwongen, en zegt daarbij dat hij hierin voor jou blijf kiezen, maar dan wel in een nieuw stelsel namelijk bestaande uit twee liefdes. En dat als jij het niet trekt, dat jouw keuze is. Terwijl het zijn keuze is jou in deze positie te brengen. Dat heeft wel weer iets scheefs. Makkelijke redenatie.

Enfin, wat de meesten zeggen: als hij van jou houdt, zou hij jou niet zo ongelukkig moeten maken, geldt dan natuurlijk ook andersom: als jij van hem houdt, moet jij hem niet ongelukkig maken en hem dit verbieden... Dat het ene maatschappelijk geaccepteerder is dan het andere, doet daar niets aan af. En ik vind het trouwens ook iets bevoogdends hebben: dat je verantwoordelijk bent voor elkaars geluk. Ik denk dat een mens vooral verantwoordelijk is voor zn eigen geluk. Een situatie kan veranderen maar daarin kun je toch weer proberen het geluk te vinden.

Ik blijf herhalen: het is aan jou, op basis van wat jij kunt en wilt verdragen, wat voor jou belangrijk is. Nu bij hem weggaan, betekent bij alles van hem weggaan, ook het stuk dat je zo fijn vindt.

Ik zou sowieso de tijd nemen om voor mezelf hierin duidelijkheid te krijgen... Jullie zijn al zo lang samen, dat is het wel waard.