Eenzaam

Tip

Maura:
"En beter nog wie weet hoe ik het zo snel mogelijk weer fijn vind om s’avonds alleen in huis te zijn?"
Hyves en MSN?

Je kunt zeggen wat je wil, maar een cybercontact is iig beter dan gene contact

Hmm

Ik weet wel dat er veel mensen op zaterdagavond gewoon op de bank hangen en zappen tot het tijd is om naar bed te gaan. Toen ik nog getrouwd was gingen wij ook niet vaak uit en waren we ook gewoon thuis en keken tv of waren aan het internetten. Dat doe ik nu ook nog steeds eigenlijk, alleen voelt het nu zo sneu en ook wel een beetje mislukt ofzo. Alsof dit alles is wat ik ervan gemaakt hebt. Ik weet wel dat het nergens op slaat maar het voelt toch zo. En dat vind ik zelf zo raar, ik doe hetzelfde als toen ik nog getrouwd was en toen vond ik het juist heerlijk om alleen thuis te zijn, de kinderen op bed en lekker rustig te kunnen gaan doen waar ik zin in had(dus meestal gewoon tv kijken en internetten). Maar nu voelt het eenzaam, terwijl ik hetzelfde doe. En als de kinderen dan ook niet hier in bed liggen en ik dus kan gaan en staan waar ik maar wil, voelt het nog zieliger of sneu ofzo. Ik weet dat het tussen de oren zit maar hoe krijg ik dat er weer tussen uit?

Mislukt

Dat ik ging scheiden dat voelde (en voelt nog steeds) ook als een mislukking, misschien dat het daar mee te maken heeft? Misschien is het ook gewoon zelfmedelijden. Iedereen heeft het gezellig en ik zit in m’n eentje op de bank. Maar waarom ik dat toen ik nog getrouwd was niet voelde snap ik dan niet. Ik ben er nog niet uit. Jullie zetten me in ieder geval wel aan het denken.
Een vaste dag zonder kinderen heb ik niet maar misschien is een cursus wel een idee, dat werken aan mezelf spreekt me wel aan, en ik heb er tijd voor. Maar dat moet dan wel een thuiscursus zijn en dat vind ik dan wel weer jammer.

Cliche van laika

Laika:
"Cybercontact is lang niet altijd 'echt' contact, en het is meer vluchtgedrag."
Ik dacht dat dit cliché inmiddels definitief begraven was -mgoed, als cybercontacten niets zijn, wat doe je dan hier?

Logisch

Ik vind het logisch dat je overdag niet eenzaam bent en 's avonds wel, omdat je overdag wel de mogelijkheid hebt iemand te ontmoeten, wat te doen. En 's avonds blijkbaar niet. Daarnaast, als ik naar mijzelf reken, ben je eind van de dag waarschijnlijk moe, en dat werkt eenzame en depresieve gevoelens zeker in de hand...
Actie lijkt me de enige oplossing; ga wat leuks doen. Wat dan ook. Waarschijnlijk gaan de andere avonden dan ook beter.

Ik heb nog eens zitten denken...

Ook al voel je je overdag niet eenzaam en 's avonds wel, toch zou je ook eens kunnen overwegen om juist overdag wat met mensen af te spreken. Ik merk dat als ik overdag lunch met collega's of ga koffiedrinken met een moeder van school dat ik me 's avonds ook prettiger alleen voel. Dan ben ik zeg maar aan mijn contacttax gekomen zeg maar.
En dan een leuke afspraak met jezelf maken: goed glas wijn, filmpje huren, zoiets.

MR

Herken het heel goed!

Nadat ik bij mijn ex weg was, had ik ook het gevoel dat ik in een eenzaam gebied terecht was gekomen. Op de dagen dat de kinderen er niet waren, zat ik ook op de bank mezelf de vraag te stellen, is dit het nu!? De meeste mensen in de omgeving waren allemaal gesetteld en ik had het idee dat ze echt niet op mij zaten te wachten. Overdag voelde ik mij heerlijk, ik had aanspraak op mijn werk en als ik daar de deur achter mij dicht deed, bekroop mij weer het gevoel daar gaan we weer!

Ik ben begonnen met een cursus buiten de deur (ook vanwege de sociale contacten)! Dat dat inhield dat ik 1x in de 2 weken oppas nodig had (de andere week waren ze bij ex) dat moest dan maar. Ook heb ik de stoute schoenen aangetrokken en vriendinnen gevraagd of ze een keer zin hadden om bij mij te komen eten, zonder partner. Sommige hadden zoiets van nee, mijn partner is dan thuis, de andere vonden het geweldig, even een avondje zonder partner

Na maanden begon mijn sociale leven weer druk te worden en was ik blij als ik een avond een keer niks te doen had.

Zinvol

Jullie zeggen allemaal hele zinnige dingen, en dat zet mij erg aan het denken. Het eenzame gevoel gaat er niet van weg, het lijkt eerder erger te worden.
Ik vind het inderdaad lastig om zelf mensen te moeten vragen, ik denk dat ik het toen ik nog getrouwd was ook gewoon heel makkelijk vond om altijd gezelschap bij de hand te hebben als ik zin had in iets leuks of als er iets in de stad te doen was. Nu is die vanzelfsprekendheid weg. Iedereen is gesetteld zoals Begripvol ook schrijft en ze zitten niet op mij te wachten. Ik voel me te afhankelijk van een ander als het op leuke dingen aankomt doen.

Ja ken het

Alhoewel ik niet allen ben, in mijn omgeving zijn er in 4 jaar tijd 7 (!) van de 10 moeders met wie ik veel optrok inmiddels ook gescheiden. We spreken soms wat af door de week 's avonds. Maar de eenzaamheid overvalt me op de meest onverwachte momenten. Op een dorpsfeest waar veel mensen zijn en waar we altijd als gezin naartoe zijn gegaan. Als ik naar mijn werk boodschappen doe en ik alleen maar singles tegenkom, als ik stress met de kids heb, als ik ze naar hun vader heb gebracht (moet zometeen weer doen, brrrr) en weer naar huis rijd, als ik 's avonds het licht uitdoe, als ik opsta en voor mezelf ontbijt maak.

En soms kan ik innig tevreden zijn met de stilte om me heen. Maar vaker is het gewoonweg pijnlijk en eenzaam. Het zal wel minder worden Maura, als je je draai hebt gevonden.

Blijf lekker posten hier, dat lucht ook wel op (merk ik nu). O ja, nog wat, moederdag was een absoluut dieptepunt. De kids waren weliswaar hier, maar geen ontbijt samen met papa gemaakt, geen koffie op bed. En overal gezinnen die overduidelijk moederdag op een of andere manier vierden. Auw!

Liefs,
Harmy

Ik zie juist om me heen alleen maar gezinnen. Met koninginnedag en inderdaad moederdag zie ik alleen maar gezellige gezinnetjes om me heen. Ook in de supermarkt zie ik mensen die boodschappen doen voor een "heel" gezin, zeg maar meer als 3 stukjes vlees. Slaat nergens op, weet ik ook wel, maar daar denk ik wel aan op de 1 of andere manier. En in relatieproblemen lees ik net dat iemand schrijft over het in bed stappen en gelukkig naast je man gaan liggen of zoiets en dat vind ik erg pijnlijk om te lezen. Het licht uit doen en alleen in bed stappen vind ik eenzaam. Innig tevreden zijn met de stilte om mij heen dat heb ik helaas nooit. Daar ben ik veel te onrustig voor s'avonds. Ik ben vandaag de hele dag weggeweest met een vriendin en de kinderen, hele leuke dag gehad, maar nu voel ik me misschien wel juist extra alleen nu ik weer alleen op de bank zit. Eigenlijk had ik onderweg naar huis de neiging om even te bellen dat we weer op de terug weg waren……

Maura

Ben je al wel weer opzoek naar een nieuwe partner? Ik weet wel dat het sociaal gewenst is te zeggen dat je het eerst leuk moet hebben met jezelf, maar dat is natuurlijk niet altijd zo. Zelf heb ik ook graag mensen om mij heen. Dus ik nodig de buren uit voor een bbq. Voor mij is dat dan ook genoeg, maar misschien voor jou niet? Dat mag hoor, daar is niks mis mee. En vraag je uberhaupt je buren wel voor een bbq? Zelf vond ik het best nog een stap, als alleenstaande een stel uitnodigen. Gelukkig was het enorm gezellig Dat maakt de drempel voor een volgende keer wat lager.
Leef je nu anders dan voor je scheiding? Behalve dat je nu alleen bent? Je schrijft dat de scheiding opzich als enorm falen voelt, heel herkenbaar hoor. Heb je er wel een beetje vrede mee? Of helemaal niet? Ben je tevreden over je leven? Wat wil je? Waar wil je later op terug kijken? Dit is het moment om zaken anders aan te gaan pakken he?
Als mijn kinderen er niet zijn, mis ik ze zo enorm. Ik wil het liefst opkrullen op de bank en de ogen uit mijn kop janken tot ze terug zijn. Maar dat laat ik mijzelf niet toe. Dus ik plan die dagen helemaal vol, en dat helpt mij. Ik zoek mensen op, plan grote klussen in huis, doe de boodschappen. De muziek hard aan; ik heb een leuke cd gemaakt met 'haat' muziek, stomme ex.
Ik eet wat ik zelf lekker vind. Ik ga pas naar bed als ik omval van vermoeidheid, inslapen kost me dan geen moeite. Ik bel me suf. Chat enorm veel. Het zijn allemaal pratische dingen, die ervoor zorgen dat ik niet opkrul op de bank. Ik wil persee een leuk leven hebben, voor zover mogelijk, dus zoek ik de dingen op die mijn leven leuker kunnen maken. En in mijn geval is het leven zonder ex een enorme vooruitgang, al zag ik dat eerst niet. Hoe is dat bij jou?

Pffffff

Ik heb net gereageerd op een posting van Morgana Fata in relatieproblemen. Het helpt me inderdaad om op te schrijven wat ik denk en voel. Het wordt me nu toch wel duidelijk dat ik mijn ex mis. Niet de man die hij nu is maar de man die hij ooit was en die nooit meer terug zal komen.

Maura

Wat ik zelf sterk mis is de toekomst zoals ik dacht dat die zou zijn. We zouden dit jaar naar zuid frankrijk op vakantie gaan bijvoorbeeld. Of op die ene plek ik de tuin een boom planten. Allemaal in één klap weg. Ik ga er maar vanuit dat ik met dit soort plannen, doordat de tijd vanzelf verstrijkt, niet meer zo vaak geconfronteerd word.
Daarnaast ook het idee van samen zijn, de rest van ons leven. Samen de kinderen opvoeden, samen het leven tegemoet treden, als één team. Ook ineens weg. Maar die dingen, die waren er eigenlijk al niet. We waren geen team meer, we waren niet echt meer samen. Het was nooit zo geworden als ik dacht dat het zou zijn, alleen zag ik dat niet. Dat was een onrealistisch beeld.

Nou heb ik niet zoveel problemen met de avonden, voornamelijk omdat ik geen tijd heb, of mijzelf gun, om te treuren. Net als zonnetje geniet ik ervan dat ex niet op mijn lip zit. Vooral de laatste paar maanden, waarin hij dus die ander had, we nog wel samenwoonde, waren erg zwaar. Daardoor kan ik juist genieten van mijn eigen huisje, mijn eigen eten, en de rust die dit alles met zich meebrengt. De kinderen daarin tegen, mis ik echt enorm als ze er niet zijn. Na vier jaar full-time thuis, valt dat me erg zwaar. Bovendien ben ik er niet van overtuigd dat hij er goed voor zorgt, en dat maakt het niet makkelijker.
Hoe was je relatie eigenlijk. Buiten het feit dat hij dus vreemd ging he? Kwam de scheiding echt als donderslag bij heldere hemel? Was jij eigenlijk gelukkig?

Morgana fata en eiersnijder

Wat jij schrijft over de toekomst dat vond ik de eerste tijd ook heel erg, dat mijn hele toekomst weg was klinkt heel dramatisch maar zo voelde dat in het begin heel sterk. Nu begint dat gelukkig wel anders te worden. Het voelt nog wel zo dat zijn vriendin een soort van mijn toekomst heeft en dat gun ik haar helemaal niet. Vreselijk idee dat zij ooit met mijn ex en mijn kinderen op vakantie gaat. Gelukkig dit jaar nog niet en ik hoop met heel mijn hart dat het volgend jaar (het liefst dit jaar nog) uit is. Is een rare vorm van jaloers zijn, denk ik. Ik vond het grappig om te lezen dat je haar snollie noemt, hoe ik haar noem dat kan ik hier maar beter niet neer schrijven. Ook het samen zijn een team zijn, samen zullen we alles gaan beleven, de goede dingen maar ook de tegenslagen, we zullen er samen voor staan en er mee dealen. Dat mis ik. Wij hadden een goed huwelijk, dat vond ik, maar vreemd genoeg hij ook. Hij miste waarschijnlijk wel iets maar heeft dat nooit uitgesproken, hij kreeg het gevoel van is dit nu alles. Gelukkig kan ik de kinderen met een gerust hart bij hem achterlaten. Het scheelt wel dat zijn vriendin er tot nu toe niet bij is als de kinderen bij hem zijn want dat gun ik haar dus echt niet, een gezinnetje vormen met mijn kinderen.
Juist dat wat zonnetjes schrijft dat zou ik ook wel willen maar het voelt gewoon niet zo, ik geniet niet van een uurtje buiten fietsen en eieren snijden of van alles wat ik altijd al deed dat is juist wat ik me nu afvraag, ik doe nog steeds de dingen die ik altijd deed maar ik beleef er geen plezier meer aan ik vind het zelfs niet leuk meer om te doen. Toen ik nog getrouwd was deed ik s’avonds dezelfde dingen als nu, dat voelde goed en ik was er gelukkig mee zelfs. Nu doe ik diezelfde dingen alleen nu voelt het eenzaam, dat is wat ik nou raar vind. Zit puur tussen mijn oren want aan de dingen die ik doe ligt het niet.

Maura

Vind je helemaal niks in je leven meer leuk om te doen? Of alleen de avonden niet?

Morgana fata

Ik wil niet gelijk zeggen dat ik het allemaal niks meer aan vind maar ik beleef er ook geen plezier meer aan maar overdag kan ik daar beter mee omgaan dan s’avonds. Overdag zie ik ook wel steeds gelukkige gezinnen om me heen en denk ik bij veel dingen die om me heen gebeuren aan toen ik nog getrouwd was. En dat dat nu voorbij is en dat dat niet meer terug komt. Maar s’avonds als de kinderen op bed liggen (en erger nog als de kinderen bij ex zijn) dan voel ik me eenzaam en ook wel een zielig/sneu als ik alleen op de bank zit. Ik heb er al veel over nagedacht en denk dat het met 2 dingen te maken heeft. Als eerste hadden wij geen slecht huwelijk (en zeker ik vond het niet slecht, ik was gewoon gelukkig getrouwd) en ben ik dus buiten het vreemdgaan om niet slecht behandelt. Ik wel eens lees in relatieproblemen, dat er in het huwelijk geen aandacht en interesse voor elkaar is of geen lichamelijk contact. Ik was “gewoon” gelukkig getrouwd en daarom is het moeilijk om te blijven zeggen tegen mezelf dat hij mij niet waard is. Ik was gewoon gelukkig tot die andere vrouw langs kwam en daar zit het tweede probleem. Ik ben een raar soortig jaloers op haar, terwijl ik nooit echt met d’r zou willen ruilen, gun ik het haar gewoon niet. Ik weet dat als ik hier alleen op de bank zit dat zij bij hem is. Het voelt zo oneerlijk. Ik zal me waarschijnlijk beter voelen als ook mijn ex alleen op de bank zou zitten en niet met haar. Jij schreef in je eigen draadje in relatieproblemen: Hem en snollie wens ik vooral een lange relatie toe. Ik weet nl. hoe gezellig hij is, als het nieuwe eraf is. Kijk dat gevoel heb ik dus niet. Maar ik wou dat ik dat wel had. Dan zou ik me er misschien ook makkelijker overheen kunnen zetten dat het voorbij is. Maar ik weet nog te goed hoe gelukkig ik was toen ik getrouwd was. En nou heeft zij hem. En dat blijft maar in mijn hoofd zitten.

Maura

"Maar ik weet nog te goed hoe gelukkig ik was toen ik getrouwd was. En nou heeft zij hem. En dat blijft maar in mijn hoofd zitten."

Je bent niet zozeer eenzaam, maar je mist je man nog steeds. Je hebt je scheiding nog voor geen millimeter verwerkt en je bent jaloers op de nieuwe partner van je ex.
Dat lijkt me een bezoekje aan een psycholoog waard, om dat eens van je af te praten. Of je kunt ook kiezen voor een drastisch andere therapievorm: Daten en merken dat er meer mannen op de wereld rondlopen dan je ex.

Ik sluit me aan bij tinus

ik heb hetzelfde doorgemaakt. Denken dat je gelukkig getrouwd bent. Leuk de vakantie plannen voor het jaar er na, want dan zou dochterlief nog geen 2 zijn en konden we lekker goedkoop naar de US. Dat was maandag. Ik zou de financien nog even op een rijtje zetten en woensdag zouden we boeken. Dus niet, die woensdag heb ik hem het huis uitgezet want mijnheer wilde niet meer met mij verder was de mededeling op dinsdag. Een aantal maanden later bleek het nieuwe liefje er al te zijn sinds mijn zwangerschap.

Mijn leidinggevende heeft mij per direct naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker gestuurd. En die professionele hulp heeft mij goed gedaan. Ik heb de scheiding een plek gegeven en wij kunnen nu goed met elkaar omgaan. Natuurlijk ben ik af en toe jaloers maar niet meer dan een gezond soort. Dank zij oa Tinus zie ik nu ook de voordelen van gescheiden zijn. Je kunt stappen bij de fleet, ongegeneerd eens met een zak chips, voeten op tafel en onpedagogisch verantwoord je gang gaan.

De meeste ouders doen dat ad-hoc, als gescheiden ouder doe je dat wat verder vooruit gepland.
Maar voor ik dat inzag heb ik wel een paar gesprekken gehad met een prof en dat heeft echt nut. Dus morgen even de huisarts bellen voor een verwijzing of zelf contact op nemen met maatschappelijk werk.

Maura

"maar ik beleef er ook geen plezier meer aan" Kijk, dat vind ik zorgelijk. Dat is één van de tekenen van een depressie. En daar zou ik echt wat aan gaan doen als ik jou was.
Praten met een hulpverlener klinkt heel zwaar, maar kan echt opluchten hoor. En daarnaast zou ik gewoon lekker gaan daten . Van wat flirten knap je enorm op namelijk.
Mijn ex is in ons huis blijven wonen. Ons huis wat een 1.5 jaar geleden samen gekocht hebben, samen zouden opknappen en samen oud ik zouden worden. En nu zit snollie dus in MIJN huis, op MIJN bank. Daarnaast wordt ze binnenkort voorgesteld aan mijn kinderen. *zucht*. Vooral in het begin had ik daar erg veel moeite mee. Dat ze mijn leven ging leven, zoals ik dat graag gehad had. Net als jij dus. Maar... zo gaat dat niet natuurlijk. Zij is een heel ander persoon, en doet dus ook andere dingen met je ex. Het is nooit wat jij met hem had, altijd anders.

Morgana fata

Morgana Fata,

Ik zou er niet meteen een label aan hangen. Jij schrijft: "Kijk, dat vind ik zorgelijk. Dat is één van de tekenen van een depressie. En daar zou ik echt wat aan gaan doen als ik jou was."

Om een diagnose 'depressie' te stellen, moet je eerst een jarenlange opleiding doen, die heb jij niet gedaan. Het hebben van 1 kenmerk van depressie, maakt nog geen depressie. Dus geef vooral goed advies, maar probeer niet te labelen als je daarvoor niet bent opgeleid, en al helemaal niet op basis van een kort stukje dat iemand op een forum schrijft.

Liora

Liora

Nou nou, ik doe toch helemaal geen diagnose. Vind ook dat je een beetje overdrijft met je commentaar. Ik zeg alleen dat het één van de tekenen van een depressie is, niet dat ze depresief is. En dat ik, in haar schoenen, daar wat aan zou doen. Dus dat ze nergens meer lol aan beleefd, daar zou ik wat aan gaan doen...

Jaloers

Ik denk ook wel dat Tinus gelijk heeft. Ik heb mijn scheiding nog niet verwerkt en ben jaloers op vriendin van ex omdat zij hem heeft en ik niet. En dat is echt belachelijk want ik wou zelf scheiden omdat ik mezelf te goed vond om zo door hem behandeld te worden. Nogal stom om dan daarna jaloers te worden. Maar ik vind de drempel naar de huisarts nog wel veel te hoog. Maar hoe verwerk je eigenlijk een scheiding? Wat zou een maatschappelijk werker of psycholoog vragen of doen? Is het niet zo dat de tijd alle wonden heelt?
Ik heb ook even gegoogled op depressie maar ik denk niet dat ik echt een depressie heb. Ik herken mezelf wel in een paar symptomen maar lang niet in alle en ik functioneer normaal, thuis en op mijn werk. Ik ben wel erg goed in doen alsof het allemaal vreselijk goed met me gaat, en ik heb ook helemaal geen zin om het hierover met andere mensen te hebben. Dus wat dat betreft zou het wel goed voor me zijn om naar de huisarts of maatschappelijk werk te gaan. Maar ik moet daar nog wel eerst heel wat moed voor verzamelen.
En daten daar moet ik echt niet aan denken, ik denk ook niet dat ik daar dan plotseling wel veel plezier aan zou gaan beleven. Ik zou trouwens niet eens iemand weten met wie ik überhaupt zou willen en/of kunnen daten.
Amk jouw situatie toen, lijkt inderdaad best wel op die van mij, zo te lezen heb jij je scheiding goed verwerkt. Misschien een stomme vraag maar heeft dat lang geduurd? Morgana mijn ex woont ook nog in ons huis en dat gevoel van, mijn huis en mijn bank heb ik ook maar vooral het idee dat zij gezinnetje gaat spelen met mijn ex en mijn kinderen dat vind ik een vreselijk idee. Gelukkig weten mijn kinderen nog niet van haar bestaan, maar ik vrees voor de dag dat ze met verhalen over haar thuis komen, daar moet ik nu echt nog even niet aan denken.

Nou

in elk geval een stuk sneller als mijn collega die het ook wel even helemaal alleen ging doen die scheiding verwerken. Zij is drie jaar eerder gescheiden en is er nu nog niet klaar mee. Terwijl ik na een jaar toch wel gewoon verder kon.
En ja, dat komt echt door die gesprekken met de maatschappelijkwerker. Het is leuk praten met familie, die kletsen meestal vrolijk met jou mee en zijn het roerend met je eens. Maar zo'n buitenstaander heeft een heel andere kijk op de zaak. En dat is wel eens fijn om gewoon keihard waarom vragen te krijgen over je eigen handelingen. Waarom doe je iets? Waarom zou je niet dat doen? Wat levert het je op? Wat kost het je?

Nog iets leuks over zondag: Ik heb zondag gezellig bij hun taart gegeten en zijn nieuwe vrouw van harte gefeliciteerd met haar verjaardag en met de kleine die woensdag 1 wordt. Het is bij ons nu zo'n 2,5 jaar geleden.
Ik kwam binnen en gelijk is het duidelijk hoe de gezagsverhoudingen gelden voor mijn dochter. Eerst ik, dan een stuk verder haar vader en dan vlak daarachter bonusmam. Het is gewoon een leuk mens. Maar dat heeft ook te maken met hoe zij zich opstelt. Ze wil niet mijn rol hebben.

Die tijd hoeft niet de wonden te helen heb ik aan mijn collega gemerkt, maar die tijd kan wel korter worden doordat mensen je op een andere manier naar dingen laten kijken en je na laten denken over je eigen handelingen. De huisarts krijgt dit soort vragen veel vaker als je denkt. Die van mij vroeg gelijk of ik behoefte had aan gesprekken en dacht dat ik het meest had aan maatschappelijkwerk. Daar was een wachtlijst en ik was al bij de bedrijfsmaatschappelijkwerker. Een heerlijk nuchtere man en het waren gewoon leuke gesprekken met een lach en een traan.

Rouwverwerking

Maura:
"Maar hoe verwerk je eigenlijk een scheiding? Wat zou een maatschappelijk werker of psycholoog vragen of doen? Is het niet zo dat de tijd alle wonden heelt?"
Nee, het gaat niet vanzelf.
Ik geloof zelf, dat het een vorm van rouwverwerking is, het accepteren van een bepaald verlies, en vervolgens dat je ook met dat verlies verder kunt leven. Ik heb geen kant-en-klaar recept voor rouwverwerking voor je: Voor sommige mensen helpt van-je-af-praten, voor anderen een goede huilbui of wat servies stukgooien.

Maura:
'En daten daar moet ik echt niet aan denken, ik denk ook niet dat ik daar dan plotseling wel veel plezier aan zou gaan beleven. Ik zou trouwens niet eens iemand weten met wie ik überhaupt zou willen en/of kunnen daten."
Daten en sex is onderdeel van de stap 'het leven gaat door'. Niet iedereen is daar op hetzlefde moment aan toe, sowieso heeft niet iedereen dezelfde behoefte op dit punt.
Maar als je wil, is er een overaanbod aan datingsites singleparties en ouwelullendisco's waar je vrolijk je gang kunt gaan.

Maura:
"Morgana mijn ex woont ook nog in ons huis en dat gevoel van, mijn huis en mijn bank heb ik ook maar vooral het idee dat zij gezinnetje gaat spelen met mijn ex en mijn kinderen dat vind ik een vreselijk idee. Gelukkig weten mijn kinderen nog niet van haar bestaan, maar ik vrees voor de dag dat ze met verhalen over haar thuis komen, daar moet ik nu echt nog even niet aan denken."
Ook (juist!) dit is essentieel onderdeel van die rouwverwerking. Afhankelijk van wat in je kop zit: Wees eens een keer lekker boos (dus geef toe dat je boos bent), of -als je die fase al hebt gehad- neem juist afstand van je boosheid.

Verjaarsvisite

Lara:
"Ik bedoel dat van mijn vriendinnen die ook gescheiden zijn er niemand is die ook naar verjaardagsvisite gaat bij haar ex en zijn nieuwe gezin."
Dat hoeft ook niet. wat veel belangrijker is, is dat je je leven niet meer laat domineren door je scheiding en je ex, en dat je een werkbare verstandhouding hebt met je ex.
Je hoeft niet bij ex op verjaarsvisite, maar een kopje koffie aanbieden cq aannemen als je de kinderen komt ophalen vind ik toch wel een mooi concreet doel.

Idd tinus

het hoeft natuurlijk helemaal niet. Maar het maakt de situatie wel erg werkbaar als je een 'normale' verstandhouding met elkaar hebt. Onze dochter heeft tijd nodig om om te schakelen en een onderdeel daarvan is dat wij even bij elkaar blijven om wat te overleggen. Ze is tenslotte nog maar 3.5 en interpreteert de wereld wel eens iets anders. Daar hebben we wel een schrift voor waar we alles inschrijven maar een trucje laten zien dat je kunt is natuurlijk veel leuker.

Ik ging er ook niet specifiek op viste, ik kwam mijn dochter ophalen zodat hij niet weg hoefde bij de visite, en dan is het heel vreemd als de kamer vol zit met familie die mij ook graag wil zien (zijn vader en broers) om dan alleen bij de voordeur te komen en dochterlief mee te slepen. Dat zou dochterlief ook heel vreemd gevonden hebben.

Mijn maatschappelijkwerker heeft best een grote rol gespeeld. Ik maak nu ook een scheiding, mijn ex als partner en mijn ex als vader. Als partner wil ik 'm niet meer terug, maar als vader van ons kind zal ik nog de rest van mijn leven te maken hebben. Laat het dan een beetje plezierig zijn. Wij hebben ons als doel gesteld dat onze dochter bij belangrijke evenementen nooit hoeft te denken wie zal ik uitnodigen of hoe moet ik ze uitelkaar houden. Wij zijn er gewoon alle twee voor haar en we doen normaal zodat zij zich daar prettig bij voelt.

Ik feliciteer hem dan ook niet bij die verjaardag en we zitten ook niet bij elkaar te kletsen. Ik schuif wel aan bij zijn familie want die komen ook bij mij over de vloer. Net als de exen van zijn broers. 1 van die broers heeft bij zijn ex het grootste deel van de verbouwing van haar huis gedaan. Dus wat dat betreft zijn wij als familie wel een uitzondering in echtscheidingsland.

Boos

Jullie schrijven veel zinnige dingen voor mij. Ik heb helaas nu niet veel tijd om te reageren. Ik vraag me in eerste instantie wel af hoe je dat doet, boos worden of het toestaan dat je boos bent. Ik ben heel erg boos zelfs maar ik kan daar helemaal niks mee. Ik ben boos op ex en nieuwe vriendin maar ik kan toch moeilijk even bij ze op visite gaan en daar eens even heel erg vreselijk boos op ze worden. Hoewel het misschien wel op zal luchten denk ik. Dus hoe kan ik toestaan dat ik boos ben?

Nou

dat deed ik dus bij de maatschappelijkwerker. Even heerlijk janken, schelden. En 1x zijn we zelfs naar de fitnesszaal op het werk gegaan zodat ik me fysiek kon afreageren op een boksbal.

Je hoeft er ook niet fysiek heen om boos te zijn. Gewoon even lekker voor je uitschelden met een foto wil ook wel helpen. Ik heb ook meerdere kussens gewoon gebruikt om op te slaan. Luchtte heerlijk op. Om me daarna weer af te vragen waar ik in hemelsnaam mee bezig was, als een klein kind. Nou zei de mw-er dan: hoe voelde het, en hoe voelt het nu? Voel je je beter? Ja, nou dan is het goed geweest. Zo niet, dan moeten we wat anders bedenken. En dan gingen we brainstormen wat er allemaal kon.
De leukste was wel het voorstellen dat mijn ex een insect was en dan langzaam alle pootjes 1 voor 1 uittrekken. Bedachten we later dat een spin beter was want die heeft meer pootjes. Om toch weer bij een insect uit te komen want de vleugeltjes konden ook nog wel uitgetrokken worden. Het bedenken van dit soort dingen alleen al helpt.

Dus ik ben ook gewoon heel boos geweest, teleurgesteld, verdrietig. Het is zoals Tinus al zei een rouwproces met alle fasen die daar bij horen. Als je er midden in zit zie je het niet. Maar later kun je de perioden zo aanwijzen.

Schreeuwen in de auto

Ik heb een paar keer hele nare dingen geschreeuwd in de auto, zo hard dat ik er hees van werd. Dat hoort namelijk niemand. Ik kreeg die tip van iemand en ik moest er wel een behoorlijke drempel voor over om het ook echt te doen. Het is niet mijn normale manier van doen namelijk. Maar het luchtte echt enórm op!
Groet, Jo Hanna