Eenzaam
Ik heb een rare vraag. Geen idee in welke rubriek dit hoort maar ik lees vaak hier dus post ik hem maar hier.
Ik ben pas gescheiden. Toen ik nog getrouwd was vond ik het heerlijk als mijn man s’avonds weg ging voor werk of hobby. Lekker doen waar ik zelf zin in had, geen rekening hoeven houden met hem. Nu ik gescheiden ben vind ik de avonden niks meer aan. Ik vind ze saai en voel me dan opeens erg eenzaam. Terwijl ik eigenlijk precies hetzelfde doe als toen ik getrouwd was en hij weg ging! Als de kinderen bij mijn ex zijn wordt het nog erger. Dan heb ik de neiging om aan alle mensen om me heen te vragen of ze wat met willen drinken, thuis of in de stad maakt me niet uit, als ik maar mensen om me heen heb. Terwijl ik daar toen ik nog getrouwd was geen enkele behoefte aan had, niet met toenmalig echtgenoot maar ook niet met vriendinnen. Mijn vriendinnen/zussen hebben allemaal kinderen en we ontmoeten elkaar gewoon overdag. Dus ik zie ze regelmatig en we gaan eigenlijk allemaal niet veel uit. Dat ik nu om het weekend daar ineens wel behoefte aan heb is ook praktisch gezien lastig. Maar buiten dat vind ik het ook wel raar van mezelf. Hebben er meer hier last van gehad? Is het een logisch dat ik overdag niet eenzaam ben maar s’avonds wel? En beter nog wie weet hoe ik het zo snel mogelijk weer fijn vind om s’avonds alleen in huis te zijn?
Maura
Fases
Maura, een scheiding is inderdaad een rouwverwerking. Ik heb niet alles gelezen, maar een rouwverwerking bestaat uit verschillende fases:
- Ontkenning; het idee hebben dat het jou niet gebeurt, dat hij/zij nog terug kan komen.
- woede; boos dat hij/zij jou dit geflikt heeft. Je afvragen waarom ik? gevoelens van wraak
- onderhandelen/vechten; alles willen aanpakken om ervoor te zorgen dat hij/zij weer terugkomt, of het de ander zo moeilijk mogelijk maken. (ik niet gelukkig, jij ook niet!)
- depressie; als je in bovenstaande fases blijft hangen, treedt er een depressie op (geen zin in dingen te ondernemen, je afsluiten, niet meer communiceren met anderen) met juist als gevolg dat je niet toekomt aan de belangrijkste fase.
- acceptatie/aanvaarding; de berusting dat je geliefde niet meer terugkomt. Weer openstaan voor nieuwe contacten, niet altijd meer verdrietig voelen om hetgeen wat er gebeurt is.
Een tip kan zijn om te gaan schrijven, benoem waarom je boos op hem bent, wat hij jou aangedaan heeft. Voor mij part de meeste lelijke woorden. Als het jou maar oplucht! Doe het niet op de pc, maar op een kladblok. Als je het bewaart op de pc, kan je het altijd nog teruglezen en zal je erin blijven 'hangen'. Na het schrijven op papier steek je het in de brand en alle gevoelens wat daarop stonden zijn ook daadwerkelijk weg! Herhaal het zoveel als je wilt.
Waak over jezelf, als je merkt dat je er echt niet uitkomt, zoek dan echt hulp. Hij is het niet waard dat jij je zo voelt 
Tja
Tja ik ben nog niet echt veel opgeschoten met mezelf, ik blijf een beetje hetzelfde alhoewel ik wel minder boos ben, geloof ik. Die fases van rouwverwerking heb ik geloof ik allemaal tegelijk. Een depressie heb ik niet, dat scheelt. Alleen de acceptatie/aanvaarding daar ben ik nog lang niet aan toe. Ik weet ook niet wat nu te doen, misschien moet ik dit draadje nog maar eens doorlezen vanaf het begin.
Hoe lang
Maura, hoe lang ben je nu alleen?
