ex doet afstand van kinderen (HIJ heeft ruzie met mij)

Weinig mogelijkheden

Je kunt hem niet dwingen om zijn kinderen te zien (helaas). Wat wel kan is een verzoek om herziene alimentatie indienen. Boos is hij toch al, en als hij niet wil mediaten dan maar via advocaten. Het spaargeld voor de kinderen zet je natuurlijk zo weg dat hij daar niet aan kan komen, op je eigen naam dus.

nou...

Je lijkt zo vreselijk bezig te zijn met wat je ex allemaal wel en niet doet, dat klinkt niet erg gezond. Niet voor jou en niet voor je kinderen. Als je het nou eens gewoon helemaal losliet? Laat het maar aan hem over hoe/waar en wanneer hij contact met zijn kinderen heeft. En richt je verder op je eigen leven en dat van je kinderen.
Voor de alimentatie heb je het LBIO al ingeschakeld, dus als dat nu loopt dan hoef je daar nu verder ook niets mee.
Als het je zelf niet lukt om hem 'los' te laten zou ik daar vooral hulp bij zoeken!

schoolkeuze?

Ik zou inderdaad proberen emoties en feiten wat meer te gaan scheiden. Blijkbaar heeft meneer er geen zin meer in. Zoek een goede advocaat en regel de alimentatie op grond van geen omgang met vader.
Overleg met je advocaat of er grond genoeg is voor het ontnemen van het gezag aan vader vanwege de noodzaak dat je alleen beslissingen moet kunnen nemen voor de kinderen.
Bewaar de rapporten van de hulpverlening, hulp aangeboden aan vader voor mediation maar geweigerd, en ga je eigen gang.
Ook als vader nog gezag heeft kun je in de praktijk nog veel zelf voor elkaar krijgen en zonodig kun je via de rechter vader voor een beslissing buitenspel zetten.
Maar misschien zakt het stof wel en als jij mogelijke beslissingen goed voorbereid en aanbied aan vader om het voor hem zo makkelijk mogelijk op te lossen, valt het misschien mee. Uiteindelijk heeft vader ook geen belang bij gedoe.

kinderen

De kinderen hebben in elk geval jou nog, en misschien bedenkt hij zich ooit wel.

Ik ken een geval waar BEIDE ouders de kinderen niet wilden bij een scheiding. De advocaten vonden dat zo erg dat ze in staking zijn gegaan...

Dood paard

Ik kan alleen maar zeggen: aan een dood paard kun je niet trekken.
Hoe triest ook, laat het los.
Een kind heeft ook een vader nodig, maar niet zo eentje.

En wat het geld betreft: laat ook dat los. Hoe ellendig het ook is dat jij nu 100% voor de kinderen opdraait (en geloof me, ik kan er intens over meepraten, inclusief de extra kosten als er een kind extra zorg nodig heeft en pa drukt zijn snor).

Ga niet meer aan dat dode paard trekken. Steek het geld voor de advocaten en de energie die je er aan kwijt bent in je kinderen. Ga niet denken aan "ik heb hier en daar recht op".

Je hebt gelijk maar of je het krijgt...?

Ga voor de rust. Niet voor de strijd.

ik zou beginnen

Met vader een handtekening te vragen voor het klas overslaan. Met een beetje mazzel weigert hij dat en dan is dat een extra argument om direct over te gaan tot het ontnemen van ouderlijk gezag. Hopelijk heb je ook wat op papier van de tegenwerking van vader.
Verder zou ik alimentatie en keuzes los zien van het contact tussen kinderen en vader. Geef waar mogelijk de ruimte en geef dat vooral ook aan aan de rechter. Als de obstakels voor onenigheid opgelost zijn, alimentatie vastgesteld via LBIO geind, en keuzes buiten de omgang om, kan er in alle ruimte contact zijn tussen vader en kinderen waar hij maar wil en het op kan brengen op zijn initiatief, voor zover het natuurlijk je gezin niet verder in bochten laat wringen, maar een keertje wachten en vader komt niet moet kunnen, hoe erg het ook voor de kinderen is, een risico moet te nemen zijn. Jij werkt mee aan omgang, maar dat is makkelijker als vader geen gezag heeft en er geen gedoe meer is over de alimentatie.
Bespreek het met je advocaat. En geef alles wat op papier staat.

Voor iedere beslissing....

....waarbij je je ex nodig hebt en hij medewerking weigert, kun je naar de rechter stappen voor plaatsvervangende toestemming.

Ik weet niet of je die voor het 'helpen' van je dochter krijgt, het is nogal wat en gaat ook tegen rechten in. Maar goed, om het daarover te hebben startte je vast de discussie niet.

Maar in ieder geval zijn er voor de praktische zaken dingen te proberen. Ik zou als ik jou was verder voor zoveel mogelijk rust kiezen.

Inderdaad, laat het los.

Als ik jou was, zou ik aansturen op zo weinig mogelijk contact, invloed en macht van zijn kant. Desnoods ten koste van de alimentatie. Ik heb zelf een dochter voor wie ik 100% opdraai, zowel financieel als opvoedkundig maar ik vind het heerlijk. Soms kan ik jaloers zijn op vriendinnen die honderden euro's per maand aan alimentatie krijgen maar als ik dan de verhalen hoor over getouwtrek en ruzie's dan prijs ik me rijk. Ik kan nauwelijks rondkomen maar ik vraag me af of ik alimentatie zou willen hebben als dat allerlei gedoe oplevert.

Ik snap zeker....

...dat er situaties zijn waar de -in principe tegen de mensenrechten ingaande beslissing- genomen moet worden dat iemand onvruchtbaar gemaakt moet worden.

Ik zeg alleen (of bedoel in ieder geval, als ik niet duidelijk was) dat het zo iets groots is wat je moet beslissen, dat ik niet weet of je daarvoor plaatsvervangende toestemming gaat krijgen, zoals dat voor de kleinere dingen vaak wel het geval is.

Mocht je het kunnen vinden, dan ben ik meer dan geinteresseerd in de naam van die verklaring.

Johannatroel, je maakt je druk over je dochter als zij 16 is. Maar in het medische circuit is het zo, dat kinderen vanaf 16 jaar zelf mogen beslissen. Tussen 12 en 16 kind en ouders samen, onder 12 ouders alleen. Maak je daar dus niet druk over. Ook niet over alle andere toestanden van 'wat als....' Kijk eens wat er gebeurt als je zegt: 'een handtekening van vader zal niet lukken.' Er zullen maar heel weinig situaties zijn, waarin dat echt een probleem oplevert.

Verder: je moet niet meehuilen met de kinderen. Dit ís hun vader. Dat is ook de reden,w aarom ik omgang van kinderen met hun vader zo belangrijk vind: zelfs al is het de grootst mogelijke $%^(*%&, dan nog is het belangrijk dat kinderen leren hun eigen relatie met hm te ontwikkelen. Niet met een ideale vader, maar met de vader zoals die is. Jij moet de kinderen helpen om daarmee om te gaan. Zo doe ik het in elk geval. Je praat met ze over hun verdriet, zoekt uit wat de mogelijkheden zijn samen met hen, bespreekt dat, als er iets kan of als ze iets willen dan steun je dat, als dat verdriet oplevert, dan troost je ze.

Wat ik vooral lees is dat het hele scheidingsproces zeer slecht verlopen is. Het belangrijkste is, dat je in het begin aandacht had moeten besteden aan het besef, dat er een scheiding aankomt, of iemand het daarmee eens is of niet. Dat proces is heel erg belangrijk. Als je dat overslaat krijg je later op allerlei manieren het gevecht terug. Zo zie ik dat bij jou gebeuren. Ik vind het ook een vreemde afspraak: de vader wil de kinderen 140 dagen.

Met andere woorden: het lijkt erop alsof je een slecht scheidingsproces hebt gehad en slechte afspraken hebt gemaakt, maar dat is nu allemaal niet meer terug te draaien. Je meot jezelf niet teveel als slachtoffer opstellen. Bijvoorbeeld: je man kreeg geld (uitkoop van huis) en ik kreeg helemaal niets. Dat klopt niet: dan zou jij het huis hebben gekregen, anders hoef je je man niet uit te kopen. En in dat huis zit dan evenveel waarde als je exman heeft gekregen.

Het is wat Katniss al zei: loslaten. Het verdriet van je kinderen niet naar je ex schuiven, maar zelf verantwoordelijk handelen als een ouder die de kinderen begeleidt bij het omgaan daarmee. Onttrek je aan de macht die jij hem nog steeds geeft. Buw je eigen leven op, waarin het bestaan van de vader een 'fact of life' is, waar je zo goed mogelijk mee om gaat.

Tjor

de dochter is gehandicapt en is dus op dat moment niet in staat om te beslissen.

Het is daarom nu al verstandig om de bewindvoering en mentorschap te gaan regelen. Mentorschap vooral omdit soort medische zaken die al spelen voor hun 18e.

Begrijpen

Ik dacht inderdaad dat jij hem had uitgekocht. Maar verder heb je mij niet begrepen. Je schrijft: 'Mijn exman wil de kinderen NIET MEER IN ZIJN LEVEN!!

IK GUN mijn kinderen HUN VADER.'

Maar die HUN VADER is hetzelfde als jouw exman die de kinderen NIET MEER IN ZIJN LEVEN wil. En dan is het aan jou de taak om je kinderen daarmee te leren leven. Ik heb net vrijwel hetzelfde achter de rug. Mijn advies: richt je alleen op de kinderen, houd je eigen gedachtes daarover onder controle (jij bent al gescheiden van hem, meer kun je niet doen), praat geen kwaad over de vader, wie weet wat het leven nog in petto heeft voor jouw kinderen en hun vader. Zo heb ik het althans gedaan en bij mij begint het kontakt langzamerhand weer te herstellen, na twee jaar.

Tsjor

wat Tsjor schrijft

...is 100 procent waar.