Ex in de war
Mijn ex, met wie ik sinds een kleine twee jaar co-ouder over onze tieners (13 en 16), heeft bij vlagen opspelende psychische problemen (geen diagnose, want hij ziet zelf niet in dat hem iets mankeert).
Hij begint nu weer in de war te raken. Ik herken inmiddels de signalen (ik krijg ineens allemaal rare mailtjes van hem), maar er valt niet met hem over te praten omdat hij totaal niet kan inzien dat er met hem iets mis is, hij verzint gewoon de meest prachtige (en onzinnige) verklaringen die hij zelf volledig gelooft.
Ik maak me wel altijd zorgen in zo'n periode, maar tot nog toe gebeurt er eigenlijk niks raars (voor zover ik weet, we hebben nauwelijks contact) en hebben de kinderen er geen last van (pubers, leiden nogal hun eigen leven).
Toch overweeg ik nu om eens bij de (voor zover ik weet nog gezamenlijke) huisarts langs te gaan om te melden dat het misschien niet helemaal goed met hem gaat. Ik heb behoefte aan iemand die een oogje in het zeil houdt. Misschien dus overbodig, maar ik kan zelf helemáál niks.
Maar hoe pak ik dat aan zonder als kwaadwillende ex over te komen? Geen haar op mijn hoofd die hem dwars wil zitten, ik wil alleen dat er op tijd iemand ingrijpt als hij doordraait, en dat er dus iemand alert is op die mogelijkheid.
Zelfde huisarts?
Zonnetje, even voor de duidelijkheid: hebben jullie dezelfde huisarts?
Eerlijk gezegd denk ik dat als een huisarts hoort dat een ex 'de ander heeft geprobeerd gek te maken'en meer van dat zelfde soort verhalen, hij/zij zijn conclusies wel trekt over de labiliteit van die persoon....
Heb maar vertrouwen in jezelf, je vertelt helder en genuanceerd wat er aan de hand is en zo zal dat dan ook bij een huisarts over komen
.
groeten en sterkte van Aileen
Ervaring
Hi Zonnetje,
Ik herken je verhaal. Mijn (a.s.) ex is ook zo. Alleen is hij wel onder behandeling en heeft wel 'gekke' dingen gedaan. Hij is ook al eerder opgenomen geweest in een kliniek. Desondanks wilde ik ook niet zien; ook hij kon fantastische verhalen vertellen c.q. excuses verzinnen voor zijn gedrag. Het lag aan alles en iedereen, en uiteraard uiteindelijk aan mij. Hij heeft zelfs in de rechtbank (voor de voorlopige voorzieningen) heel serieus staan veklaren dat ik hem elke dag heb verteld dat ik hem dood wenste, en dat hij daarom een zelfmoordpoging had gedaan... Ik werd er stil van.. de rechter gelukkig ook en ze doorzag hem volledig, dus maak je daar niet al te veel zorgen over!
Nu zijn mijn kinderen wat jonger en maakte ik mij dus wel zorgen over hun welzijn wanneer ze bij hem waren c.q. zijn. Maar mijn zorgen over zijn welzijn probeer ik los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Ik merk ook wel eens dat hij, ondanks alle medicatie en therapie (hij is uiteraard onder behandeling) nog wel eens weg zakt, maar dat is niet meer mijn verantwoordelijkheid. Hij heeft me nog wel eens gebeld als hij het moeilijk had, maar ik heb hem geadviseerd contact op te nemen met zijn behandelaars (heeft ie gelukkig toen wel gedaan).
Inderdaad, je zit in een moeilijke positie wanneer je je als ex (hoe terecht ook) zorgen maakt. Jij bent niet meer degene die zich daarmee zou moeten bemoeien. Dat van die huisarts, dat vind ik een goeie. Hebben jullie geen gezamelijke vrienden, of heb je misschien nog contact met je ex-schoonfamilie? Dan zou je dit voorzichtig bij hen aan kunnen kaarten.
Hoe moeilijk ook, jullie zijn los van elkaar. En zolang dit geen impact heeft op de kinderen, kun je er weinig mee. Laat los!
groeten Tutje
Google eens op
Borderline of schizofrenie...ik ben geen arts...
maar hoe vaag het ook is wat je omschrijft...toch herken ik wel iets in je verhaal.kijk eens of je symptomen herkent van een van deze....
en die huisarts...kun je rustig je zorgen vertellen hij heeft een beroepsgeheim en kan zo toch eens een oogje in het zeil houden en bij eventueel kontakt met je ex heel subtiel op dingen die hij misschien opmerkt inspelen.
