ex laat nieuwe vriendin in mijn huis verblijven
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op het forum, heb veel goede adviezen gelezen wat mij er toe bewoog mijn verhaal te doen en jullie advies te vragen. Best een lang verhaal maar geeft wat achtergrond info.
Na 15 jaar samen zijn en twee geweldige kinderen (9 en 11) ben ik sinds kort gescheiden. Ex wilde niet meer verder en er ook niet meer in investeren. Eea begon op zijn 40e verjaardag en kwam in alle hevigheid bij hem terug na een overlijden van een familielid, jammer genoeg heeft hij hier niet over gepraat en was het al een voldongen feit toen het uitgesproken werd. Speelt ook mee dat hij sinds anderhalf jaar een collega had met wie hij dagelijks meerdere malen in contact stond (vooral via Snapchat), met wie hij wel kon en wou praten. Als er thuis iets speelde, er plannen waren met het gezin of er een feest van gezamenlijke vrienden was hij te moe of ging hij liever naar haar toe.
Altijd hield hij vol dat het een vriendin was, dat hij nooit iets met haar zou beginnen en dat mijn achterdocht nergens op gebaseerd was. Ik zou alleen maar jaloers zijn, hem niets gunnen en hem willen controleren, daarbij had hij zijn eerste burn out en liep ik op eieren. Ik werd er absoluut niet leuker van, voelde me gepasseerd en niet gewaardeerd. Vorig jaar februari is hij voor de eerste keer weg gegaan (ik gaf hem volgens hem nooit ruimte) en heb ik voor mezelf hulp gezocht waar ik ontzettend veel aan heb gehad.
Voor mezelf besloten dat ik meer waard was dan wat hij wilde geven, maar dat ik er alles aan zou doen om het huwelijk een kans van slagen te geven. Toen hij terug kwam heb ik hem (voor de zoveelste keer) aangegeven dat we het niet zonder hulp zouden redden en dat we in relatietherapie moesten. Hier ging hij nu wel mee akkoord en zijn we aan het einde van de maand als gezin op vakantie gegaan, de therapeut moest van hem wachten tot na de vakantie.
Echter direct na de vakantie gaf hij mij te kennen dat hij niet meer verder wou en wou scheiden. Moe van alles ben ik hier de strijd niet op aangegaan en ben in regelmodus gegaan. Direct schema's gemaakt voor de opvang van de kinderen en begonnen met opstellen van convenant en osp. Wie de kinderen had volgens schema zou in het huis verblijven, de ander logeerde elders.
Na drie weken overleven vroeg hij in een gesprek of het echt over was, en of we toch niet in relatietherapie zouden kunnen. hiermee heb ik ingestemd, omdat ik echt dacht dat we eruit zouden kunnen komen. Helaas schoot hij vrijwel direct in een tweede burn out en moest de relatietherapie wachten tot zijn persoonlijke therapie gevorderd was. Na 3 maanden (en regelmatige botsingen omdat hij bijv de afspraak die we hadden om de kinderen niet in de vriendschap met de collega te betrekken minder belangrijk vond dan een eetafspraak met haar, die kon hij toch niet afzeggen!) konden we dan eindelijk starten met relatietherapie. Van te voren nog gecheckt, of hij er wel met mij uit wou komen en er voor 100% voor zou gaan, en uiteraard was dat zo. Na twee sessie bij de therapeut gaf hij eind juni aan niet meer verder te willen, hij hield niet meer van me. Kan allemaal, maar nu komt het. Twee weken na dit bericht heeft hij de ' collega' in ons huis gehaald bij de kinderen. Sindsdien verblijft zij, als hij bij de kinderen is, elke keer bij hen. Ze hebben samen de verjaardagen en de feestdagen met de kinderen gevierd. Naar mij en de buitenwereld toe houdt hij vol dat hij nog niet toe is aan een relatie..... (jongste zei in juni al dat ze dacht dat papa een nieuw vriendinnetje had, maar durfde dat niet aan hem te vragen)
Omdat hij het huis niet kan betalen (hij werkt part time) en mij niet kon uitbetalen heb ik hem uitgekocht en staat het huis en hypotheek op mijn naam. Ik zal hier met de kinderen blijven wonen (ga uiteraard flink verbouwen om het van mij te maken). We hebben besloten tot co-ouderschap, waar ik achter sta. Alleen heeft hij besloten dat hij niet gaat huren persé wil kopen en ik kan toch niet verwachten dat hij in een appartement gaat wonen (wordt hij niet gelukkig van). Dit houdt in dat hij 25km verderop nu een huis heeft gekocht waarvan hij in april de sleutel gaat krijgen, in de buurt zijn geen woonhuizen te koop voor het bedrag wat hij kan lenen. De kinderen zal hij dan ook op de dagen dat ze bij hem zijn heen en weer rijden.
Tot april moet ik dus mijn huis met hem delen (is dan 13 maanden al aan de gang!). Ik merk dat het steeds moeilijker wordt, dit wordt grotendeels veroorzaakt doordat de zogenaamde 'collega' elke keer in mijn huis met mijn spullen zit. Ook vind ook continu spullen van haar/ hen (zelfs sexspeeltjes). Ik ervaar het als zo ontzettend respectloos en vernederend wat doorwerkt in de communicatie naar ex toe. Het kost zoveel moeite nog enigszins vriendelijk tegen hem te doen waar de kinderen bij zijn.
Ik heb dit ex allemaal aangegeven, maar hij vind dat hij rechten heeft als hij in het huis is (want draagt bij aan de onkosten), en hij bepaald zelf wat hij in het huis doet en met wie. En hoezo respectloos, ze slaap toch niet in mijn bed... Omdat ik de kinderen niet wil duperen en in loyaliteitsconflict brengen schop ik hem mijn huis niet uit (al wil ik dit het liefste), maar de onderlinge verstandhouding wordt steeds slechter en communicatie kan ik het niet noemen. Hebben jullie tips voor mij hoe ik hier het best mee om kan gaan?
waarom ga je weg?
Het is jouw huis, ik zou dus hem geen gelegenheid geven om er alleen te zijn. Het is al mooi dat je hem laat wonen.
Regels
Zij er uit of andere sloten.
Anders jouw slaapkamer op slot en hem alleen toegang geven tot woonkamer, keuken, toilet en een logeerkamer ( of op de bank)
Dat mensen zo net elkaar omgaan, zo respectloos, heb ik nooit begrepen, naar zou ik niet aan nee willen werken.
Natuurlijk heb je rekening te houden net kinderen, maar wat voor beeld geef je ze nu mee dan?
Heel redelijk
Ik vind zeker dat je de eis kunt stellen dat je ex en zijn vriendin-collega niet in jullie woning afspreken. De regeling is om hem tegemoet te komen… en hartstikke fijn voor je kinderen dat jullie het zo kunnen doen. Anderzijds is het hem vrij om bij vriendin-collega af te spreken en de kinderen mee te nemen. Dat lijkt me al moeilijk genoeg, zeker als het nog zo vers is.
Wat een vreselijk verhaal
Hij boft toch maar ontzettend met jou, dat je hem altijd zoveel ruimte hebt gegeven. En nog steeds! En wat een bord voor z'n kop zeg, ongelooflijk. Ronduit hufterig gedrag. En niet alleen naar jou toe, ook voor de kinderen moet dit vreselijk zijn. Over loyaliteitsconflict gesproken zeg!
Ik zou hem vertellen dat hij dan misschien wel enige rechten heeft (hoewel ik dat ook nog discutabel vind, het is jouw huis, hij logeert er alleen. En desnoods draagt hij maar niet bij in de kosten voor het huis, maar alleen maar voor de kinderen, dan heeft hij helemaal niets meer te zeggen, maar moet hij helemaal alleen maar blij zijn dat hij een dak boven zijn hoofd heeft), maar zij dus absoluut totaal helemaal niet. En omdat het jouw huis is, bepaal jij wie er wel en niet in komen. En als hem dat niet bevalt, dan trekt hij lekker bij haar in. Zijn helemaal alle problemen wat betreft het samen onder 1 dak moeten verblijven opgelost.
Nee, dit kan echt niet, en zelfs voor de kinderen zou ik dit niet pikken. Het bemoeilijkt ook alleen maar jullie communicatie, en het is zeer in het belang van de kinderen als die goed kan blijven. Dat is je stip op de horizon.
Zet 'm op hoor. Dit is echt vér over de grens van alle fatsoen.
Vervelend hoor
Maar nu heb je het al zo lang volgehouden, om op het laatste moment nog aanvullende eisen te stellen lijkt me ook lastig.
Misschien kun je iets meer sociaal gedrag vragen. Als je hun seksspeeltje vind doe je het in een plastictas en legt het weg. Alles wat er slingert leg je weg. Dan kunnen ze er zonodig om vragen. Geeft een kleine genoegdoening en kan net genoeg zijn om de boodschap over te brengen dat dit niet deugt. Zonder woorden.
Verder wens ik je veel zen. Ook als je ex op zichzelf woont zal het gedoe waarschijnlijk nog aanhouden eer iedereen een acceptabele balans gevonden heeft. Kinderen heen en weer slepen heeft ook zo bezwaren.
Vooral nu de pubertijd nadert. Vanaf 12 jaar gaan ze hun eigen plan trekken.
En als je nu
een neutraal gesprek met hem hebt?
Waarin je aangeeft dat je hier heel veel moeite mee hebt,
zonder te oordelen en te verwijten dan, maar puur vanuit jezelf.
Gewoon aangeven dat jij dit niet trekt, en dat jullie een oplossing moeten vinden.
Het is nog maar een paar maanden, kunnen jullie niet iets anders overbruggends regelen? Hij bij vrienden of familie als hij de kinderen heeft, in een caravan of vakantiehuisje?
Of desnoods zolang geen co-ouderschap maar dat hij dichtbij bivakeert en andere dingen met de kinderen doet?
dank
voor alle adviezen, het is een moeilijke situatie waarbij ik heel graag op mijn strepen ga staan en het voorbeeld naar mijn kinderen geef dat er grenzen zijn waar anderen niet overheen moeten gaan.
Een neutraal gesprek is helaas (nog?) niet mogelijk tussen ons, ik heb mondeling en schriftelijk aangegeven dat ik dit zo niet trek, dat dit respectloos, vernederend en als na trappen voelt. Hier trekt hij zich alleen niets van aan, gaat hier niet eens op in en gaat vrolijk door op de manier die voor hem goed is (is wel de rode draad hier, het egoïsme).
Als ik de confrontatie aan ga, waar ik nog niet over uit ben, en haar ga weigeren in mijn huis moet ik ook bereid zijn om consequenties te verbinden als hij dit toch doet (wat zeker gaat gebeuren). En de consequentie is dat ik hem het huis ga ontzeggen dan dupeer ik de kinderen hierin. Juridisch lijkt dit ook een grijs gebied. In het convenant staat dat hij zsm weg moet (mondeling heeft de mediator 6 maanden gezegd als wettelijke termijn waar hij zich aan vast houdt) maar wat is zsm, een vakantiehuisje is zo gehuurd en dan kan hij weg. Maar als hij er nog woont (staat ook nog ingeschreven) mag hij zelf bepalen wie hij over de vloer heeft.
Het niet meer weg gaan uit huis heb ik overwogen, maar ik kan niet in 1 huis met hem gaan zitten ook al is het mijn huis, dan lopen de spanningen helemaal hoog op.
Het (subtiel) verwijderen dan wel misplaatsen van spullen ben ik al sinds augustus mee bezig, veranderd alleen zo bar weinig (hoewel het steevast plaatsen van hun deken op de kattenbak wel enige voldoening gaf).
En AnneJ, heen en weer voor de kinderen is zeker niet optimaal maar ze hebben we beide ouders nodig (meestal dan). Het is alleen zo jammer dat hij op 30km afstand gaat wonen met co-ouderschap. Zie nu de beïnvloeding van de oudste al gebeuren, de te kiezen middelbare school wat zoonlief zijn eerste keuze is wordt door ex af geraden, want te veel reistijd. Een andere school bij het OV zou volgens hem veel beter zijn! Zoon maar blijven steunen in zijn eigen keuzes, doen wat goed voelt en bij je past, hij mag zelf kiezen en de rest zien we wel weer.
Roosje
Je moet uit de strijd zien te komen.
Niet alleen om dit acute probleem op te lossen maar ook om op een voor de kinderen veilig voelende modus uit te komen om met elkaar om te gaan.
Dus wel aangeven dat je dit niet trekt, niet aangeven dat je het vernederend enz vindt.
Stoppen met overtuigen, oordelen, manipuleren.
Jullie hebben elkaar hard nodig de komende jaren.
Tsjonge zeg
Roosje77, ik denk dat je al erg meewerkend bent geweest. Ik vind het een afschuwelijk verhaal dat je schetst, en ik weet eerlijk gezegd ook niet of je door dit te 'gedogen' je kinderen een dienst bewijst.
Uit eigen ervaring, gesterkt door veel adviezen op dit forum, weet ik inmiddels dat kinderen het meest gebaat zijn bij duidelijkheid. Twee ouders die zich nog in hetzelfde huis bewegen, en dan nog af en toe een derde mevrouw erbij. Dat is voor een volwassene al nauwelijks te volgen, laat staan voor je kinderen.
De opstelling van je man vind ik ronduit schandalig. Hij heeft gekozen voor het beëindigen van zijn relatie met jou en is al een andere relatie aangegaan. Dat betekent dat jullie geen gezin meer zijn. Natuurlijk doet dit verschrikkelijk veel pijn, maar dat is nou precies de bittere pil die moet worden geslikt. Dat wil hij vermijden, en ondertussen schuift hij jou in de schoenen dat jij door je grens te trekken de zaak verpest. Absurd, echt waar.
Ik zou er naar je ex-man toe heel duidelijk over zijn: je kunt niet meer in mijn huis wonen. Jullie hebben elkaar misschien nog hard nodig in de toekomst, maar dan wel uitsluitend als ouders, in samenwerking, met respect voor ieders eigen leven. Dat jij de seksspeeltjes nog achter zijn achterste moet opruimen, is stuitend. Leuk ook voor jullie kinderen, om dat per ongeluk in het nachtkastje tegen te komen.
Dit is in mijn ogen een zieke situatie die alleen jij kunt beëindigen. Dat kan via een mediator, en als dat niet landt via een advocaat. Dat dit gedogen een veilige situatie voor je kinderen zou opleveren, daar geloof ik niets van.
Doorpakken, afronden en jezelf, je ex en je kinderen de duidelijkheid geven die iedereen nodig heeft.
Geloof me, been there, done that en het rekt nodeloos de pijn.
Herformulering van de problemen
Het lijkt erop alsof je tijdelijk en onder druk van de omstandigheden gekozen hebt voor een vorm van birdnesting: kinderen blijven in het huis, ouders verplaatsen zich.
Waar je nu tegenaan loopt is één van de problemen daarvan: ex neemt nieuwe liefde mee. Het omgekeerde had ook kunnen gebeuren: jij haalt nieuwe liefde in huis.
Dan wordt het huis te klein.
Er is een oplossing op redelijk korte termijn: hij krijgt een eigen woning en hij heeft al bedacht dat het halen en brengen van de kinderen naar school zijn pakkie an is. Een probleem opgelost.
Nu kom het volgende probleem: kinderen gaan naar de middelbare school. Waar zal dat zijn, dicht bij jou in de buurt of dicht bij hem in de buurt? Co-ouderschap brengt met zich mee, dat er niet een vanzelfsprekende voorkeur is. Er zal dus een afweging moeten komen die gebaseerd is op argumenten, waarbij de ontwikkelingsmogelijkheden voor de kinderen volgens mij het belangrijkste argument is. Voor elk kind kan dat anders uitpakken. Mocht het een school worden die dicht bij hem in de buurt is, dan zul jij moeten kijken hoe het kind de afstand van 25 km. van jouw huis uit kan overbruggen (fiets, OV?).
Tsjor
keuze gemaakt
dank Marie, hoewel mijn eerst reactie was 'hoezo mag ik niet aangeven dat het vernederd is' heb ik aan je opmerking ' ga neutraal een gesprek en en ga de strijd niet aan' veel gehad. Heeft me doen bewegen een open mail te sturen waarin ik aangeef dat het voor mij zo niet meer gaat en dat er nu wat moet veranderen en of we hier samen over kunnen spreken. om ook een basis en manier te vinden om op een acceptabele manier met elkaar om te gaan. Het is ook een zieke situatie, elk enig nadenkend persoon is die mening toegedaan, waarin ik degene ben die moet aangeven dat het zo niet meer gaat en een grens trekken (en voor mezelf opkomen). Ik kan hier direct heel hard op in gaan zetten, maar denk dat er dan alleen maar verliezers zijn op de korte en lange termijn. Ik blijf ergens toch hopen op een beetje medewerking van ex zijn kant, hij is de enige die het kan veranderen (dwang vanuit mijn kant buiten beschouwing gelaten). Ik kan alleen aangeven wat ik nodig heb. Ik ga vanavond op zijn verzoek drie opties aangeven, mocht het nodig zijn dan eventueel met mediation voorstellen (goede tip).
Tsjor, dank voor je reactie. Uiteraard had het ook kunnen gebeuren dat ik de scheiding in gang had gezet omdat ik liever met mijn nieuwe liefde verder was gegaan. het verschil is wel dat ik in een gelijke situatie er een ander normen en waarden kader op na hou. En wel het respect voor de ander na 15 jaar samen zou hebben dit niet (in het huis waar ik weg zou gaan en de ex blijft wonen voor de kinderen) zo openlijk tentoon stel. Maar goed je leert ook een andere kant kennen van een persoon, en de slechte eigenschappen van de ex (geld voor alle exen m/v) komen in zo een periode ook erg op de voorgrond. Wat je in de relatie wel kon accepteren omdat er genoeg leuke en fijne dingen tegen over stonden en je van iemand hield.
verder ga je in op de school keuze, hier heb je helemaal gelijk in! gelukkig zit de oudste nog in groep 7 en hoeft hij nog niet te kiezen en kan hij lekker oriënteren op waar hij zich prettig voelt en wat aansluit op zijn manier van leren. Met zoon ook de opties besproken dat dit bij ex in de buurt kan zijn, of in het midden. Hier wil hij zelf echt niet naar kijken, staat hier nu niet open voor. Wil naar een school waar ook klasgenoten en teamgenoten naar toe gaan. we gaan het wel zien, we hebben nog even 
.
Wat goed
Natuurlijk is het super respectloos wat hij doet.
Alleen zal hij dat tóch (nu?) niet snappen, anders zou hij dit niet eens doen.
En jij bent nu de laatste waardoor hij zich de wet voor zou laten schrijven...
Gewoon, niet doen. Jullie zijn het niet eens.
Gelukkig ben je van hem af!! (Klinkt l*llig maar hopelijk ervaar je het ooit zo)
Het enige dat nu nog telt is zo goed mogelijk blijven communiceren.
Dat moet nu eenmaal, anders zijn de kinderen de klos.
Houd het zakelijk, blijf bij jezelf.
Succes!
Roosje77, ik vind je heel sterk
Je pakt het goed aan, lijkt me. Hebt overzicht, stelt prioriteiten, weegt belangen. Heel knap!
Dat je zoon nog niet open staat voor andere scholen in een andere omgeving, dat is logisch. Want daarmee wordt jullie scheiding ineens heel echt en concreet. Ik denk dat dat vanzelf komt als zijn vader is verhuisd, en het dagelijks leven zich in twee huizen gaat afspelen. Dat is een gewenningsproces. En eerst zal nog moeten blijken of het gaat werken, co-ouderschap met zoveel afstand ertussen.
Bijna hetzelfde
Hier al binnen 1 week.
Zij zit met haar nieuwe vriend in ons huisje. Ze hebben pas een relatie van 2 weken.
Ze kiest voor hem boven de kinderen. Dus ik ben met de kinderen naar mijn ouders gegaan.
Onwenselijke situatie. Ze begrijpt niet dat iedereen dit raar vind.
Als ik.daar binnenkom zegt ze blijf je van zijn spullen af. Terwijl.hij op.mijn bank naar mijn tv en ziggo zit te kijken .
Voor de kids gaat ik de confrontatie niet meer aan.
heftig
Jeetje Onno wat heftig voor je! Hoever zijn jullie nu met de scheiding, hebben jullie het zakelijke deel al in gang gezet? Hoe sneller je dat geregeld hebt des te eerder kan je zelf een plek vinden waar jij en je kinderen iets nieuws op kunnen bouwen. Dat zal jou en je kinderen veel rust geven. Goed dat je de confrontatie niet aan gaat waar de kinderen bij zijn, maar je mag ook voor jezelf opkomen voor wat goed is voor jou! Wat doe jij voor jezelf om overeind te blijven?
Naar aanleiding van de tips die ik ook hier heb gekregen is het gelukt om overeenstemming te krijgen dat ex eind februari weg is gegaan en ik kon gaan bouwen aan mijn nieuwe leven. Sinds april heeft hij zijn eigen woning en is daar direct gaan samen wonen op 1 april kreeg ik de melding dat ze sinds een paar weken een relatie hadden en dit de kinderen gingen mededelen, ik vond dat de beste 1 april grap ooit en heb er hartelijk om moeten lachen. Nu bijna een half jaar later gaat het nog steeds gepaard met dalen, ze zijn alleen niet zo frequent, lang en diep meer en heb ik mijn leven aardig op de rit. Ons 3 persoons gezin functioneer goed, we zijn op elkaar ingespeeld, er is ruimte voor alle emoties, we hebben lol en we maken nieuw tradities en mooie herinneringen.
Communicatie met ex is nog erg moeizaam en de kinderen worstelen, maar ook hier heb ik besloten een andere lijn in te pakken om hen hier zo goed mogelijk in te begeleiden. Veel van mijn besluiten komen voort door mee te lezen op dit forum, dit gaf me stof tot nadenken en kritisch kijken naar mijzelf en mijn acties en waar ik wel invloed op heb. Ik hoop dat jij hier ook mee kan lezen en ook vragen kan stellen om door deze ongelooflijke rot periode heen te komen met een beetje hulp van velen.
Liefs
herkenbaar, huis delen met ex, extra moeilijk met vriendin erbij
wat een herkenbaar verhaal Roosje, onze kinderen wonen altijd in ons huis, en van de ouders is degene die voor de kinderen zorgt is in het huis en de ander is elders, en zo wisselen we af.
Met de kerstdagen zijn de kinderen met hun vader. Hij heeft nu bedacht dat hij zijn nieuwe vriendin wel uit kan nodigen om de kerst in ons huis te komen vieren met onze kinderen.
Ik trek het helemaal niet dat zij nu in mijn huis komt....
Mijn ex trekt zich daar niets van aan. Ik voel me zwaar gekwetst en vrees dat mijn emoties daarover ook weer negatieve invloed hebben op de kinderen en op ons verdere proces. We moeten nog vrijwel alle afspraken maken...
En de communicatie tussen ons is al langere tijd dramatisch en heel gespannen. En ik loop al maanden op eieren omdat ik de boel niet wil laten escaleren. Elk bericht dat ik naar hem stuur wordt 3 dubbel nagecheckt om de kijken of er geen verwijten en dergelijke in staan. Hij stuurt elke keer berichten met agressieve toon en boze opmerkingen. Ik probeer daar niet door van slag te raken, en alleen zakelijk naar hem toe te reageren.
Nadat hij besloten had om te willen scheiden heb ik besloten dat ik het goed wilde doen als gescheide ouder voor onze kinderen, en me in willen zetten voor een goede communicatie tussen ons als ex-en. Hij zei ook dat hij dat ook wilde maar daar merk ik bar weinig van. Hij wil eigenlijk vooral zo min mogelijk met mij te maken hebben. Hoe moeilijk is dat nu ik het wel goed wil doen voor de kinderen door normaal met mijn ex te communiceren. Er is zoveel boosheid bij ons beiden. Hij laat zich steeds gaan in booshied en ik probeer telkens normaal te doen tegen hem, en mijn boosheid en verdriet niet bij hem neer te leggen maar bij een goede vriendin. Ik hoop dat wij nog een keer normaal kunnen gaan commmuniceren met elkaar. Maar langzamerhand voel ik me een soort Don Quichote die de windmolens na jaagt, door iets te willen (normale communicatie tussen ons als ex-en) wat nooit gaat gebeure omdat mijn ex er geen zin in heeft om der moeite voor te doen.
Ik wordt steeds gefrurtreerder omdat de spanningen tussen ons zo hoog op lopen en dat juist is wat ik niet wil. Door mijn frustratie en verdriet lukt het mij zelf ook maar heel matig om "normaal" te doen. ook al zeg ik geen boze woorden sstraalt het er toch van af.En het lukt mij niet om dat tegen te gaan...
lastig
Ik herken het slechte communiceren en de boosheid. Dat was hier vooral het eerste jaar na de scheiding. Birdnesting zou bij ons dan ook geen goede oplossing geweest zijn, omdat je dan nog relatief veel met elkaar te maken hebt. Ik weet niet of het bij jullie beter zou gaan als je allebei een eigen huis zou hebben?
Dat de nieuwe vriendin met kerst bij je ex is en bij de kinderen, is een keuze van je ex. Hoe lastig ook, maar daar ga jij niet over. Bedenk dat je waarschijnlijk omgekeerd ook niet wil, dat je ex zich met jouw keuzes bemoeit, nu niet maar ook over 5 jaar niet.
Toe aan herziening.
Moeder, misschien is de afspraak dat jullie in het huis van de kinderen komen nu toe aan herziening aangezien hij nu een serieuze andere relatie heeft. Ligt eraan hoe oud de kinderen zijn en hoe lang jullie uit elkaar zijn. Ieder kerst in eigen huis is nu wel zo prettig.
Tsjor
Jeetje
Roosje77, wat kan ik me goed voorstellen hoe je je moet voelen. Mijn kinderen woonden al op zichzelf toen ex, tijdends het scheidingsproces, nieuwe liefde in ons huis haalde dat toen nog gezamenlijk eigendom was, en dát vond ik al vreselijk. Dat was voor mij reden om zo snel mogelijk tot verkoop over te gaan. Ik kan je geen advies of tips geven helaas.
lastig & herzien
Dat de kinderen met kerst behalve hun vader ook zijn nieuwe vriendin om zich heen hebben is pijnlijk maar te verdragen. En ik begrijp dat ik daar niets meer over te zeggen heb.
Ik hoop maar dat de kinderen het ook fijn hebben met haar, gelukkig lijkt ze me bes wel een aardig mens, maar of de kinderen daar nu al aan toe zijn vraag ik me af.
Volgns ex vinden kinderen het allemaal prima dat zij er is, maar ik weet ook dat als dat niet zo is dat zij het, door hun loyalitiet aan hem, niet tegen hem willen zeggen.
Dat het in mijn huis is dat vind ik vreselijk. Het is toch ook normaal om wel wat over je eigen huis te kunnen zeggen, en wie daar binnen komt. Dat kan toch ook in haar huis, of de kinderen voor deze keer mee nemen naar zijn eigen huis? Of een leuk vakantiehuisje.
Ik denk niet dat ik in de toekomst met mijn nieuwe vriend in het huis van mijn ex wil zitten..., in elk geval niet als hij dat niet wil, maar dat ik dan liever een plekje voor mezef zoek in mijn huis of in huis van nieuwe partner.
Alkes & Tsor, het lijkt er op dat birdnetsing zonder inzet van 2 ouders niet zo'n goede keus was... In het begin leek het zo fijn voor de kinderen. Maar nu denk ik dat we moeten herzien. Dat word een moeilijk gesrpek
Ik hoop maar dat communicatie beter gaat als afspraken rond scheiding met ouderschapsplan en zo definitief zijn, maar zoiets gaat natuurlijk niet vanzlef.
andere blik
Jullie doen aan birdnesting, het is dan niet jouw huis maar het huis van de kinderen.
De kinderen kunnen aangeven dat zij dit niet willen maar zullen dit uit loyaliteit niet doen, maar jij hebt er in feite niets over te zeggen want jij hebt hetzelfde recht.
Het is idd tijd om andere afspraken te maken en van 3 naar 2 huishoudens te gaan.
Moeder
Beetje dom dat jullie nooit vooraf afspraken hebben gemaakt over de combinatie birdnesting en een nieuwe relatie.
Is iets met t huis
Ik had zoiets in n heel andere situatie. Toen mijn ex weg was, hadden we geen birdnesting omdat ik niet geconfronteerd wilde worden met briefjes hoe de pindakaas pot gebruikt moest worden, of hoe t kwam dat ik iets had gegeten en hij niet of dat ik het verkeerde merk wc rollen had gekocht. Toch dacht hij heel veel te kunnen zeggen en heeft er zelfs n rechtzaak over begonnen. Dat moment kwam toen ik besloot vanuit mijn sportvereniging mee te doen aan een uitwisseling. Ik zou geld verdienen aan zijn huis! Ik verdiende er niks mee maar vond het een positieve ontwikkeling in t leven van de kinderen. En inderdaad ze ontwikkelden razendsnel hun engelse taal waar ze tot op de dag nog heel veel aan hebben. De een studeert engel, de ander lees al engelse boeken sinds haar 14e.
Later kwam het nog n keer tot een oneensheid en een veto. Ik wilde in t kader van een goedkope vakantie van huis ruilen met een vriendin uit het buitenland. Mijn ex kende haar, was er zelfs ook n paar keer verbleven, en zij was al vaker bij mij geweest gedurende een paar dagen. Maar omdat hij vond dat het een k%*wijf was die mij vast had omgeluld tot de scheiding, en omdat zijn moeder dat mens ook niet uit kon staan (want ze deed de was niet als ze er was en kon de vaatwasser niet inruimen en haar zelfverzonnen ziektw was ook onzin etc). Weer een dreiging van n rechtzaak en volgens mijn advocaat kon mijn afwezigheid en haar aanwezigheid tegelijktijd door de rechter uitgelegd worden dat ik t huis onderverhuurde. Dus heb ik daar vanaf gezien.
Moraal van dit verhaal; met een scheiding, huizen en spelers op t toneel komen er heel veel onverwachtte emoties te voorschijn. Je bent er niet op bedacht en t voelt als n lawine van ellende die over je heen komt. Trek je vleugels aan en stijg er bovenuit. Zorg dat jij de meest fantastische plannen hebt deze kerst. Dompel je onder bij familie en lieve vrienden of kijk of je bij n project voor minder bedeelden je handen uit de mouwen kunt steken. Ga niet ergens alleen zitten kniezen. Dan ga je in n spiraal naar beneden. De eerste kerst is t ergste. Dat voorzag ik ook. En dat heb ik opgelost met die sporters waar ik tot op de dag vandaag nog contact mee heb. Ze doen nu zelfs op wereldniveau mee en daar ben ik afgelopen jaar nog voor in t zonnetje gezet. Mijn kookkunsten en tips voor sportvoeding hebben ze dat extra zetje gegeven werd me verteld. Die eerste ellendige kerst werd een kerst waarbij ik iets voor anderen kon betekenen. Misschien heb je er iets aan?
Flavia
Inderdaad, ik denk dat je eerst je visie op de woning moet herzien: het is niet jouw huis, maar het huis van de kinderen.
Wat betreft loyaliteit: de kinderen zullen loyaal zijn aan hun vader, zoals ze dat ook naar jou toe zullen zijn. Ik denk dat het belangrijk is dat kinderen de ruimte krijgen om die dubbele loyaliteiten zo goed mogelijk te kunnen uitleven. Het lijkt alsof daar tegenover staat, dat de kinderen dan niet eerlijk zijn, dus niet eerlijk zeggen wat ze echt denken. dus dat ze bij moeder wel eerlijk alles zeggen over vader en bij vader alles over moeder, maar niet bij de betreffende ouder. Laat het zo zijn. Kinderen moeten laveren in een situatie, waarin twee volwassenen dat niet met elkaar hebben gered. Liever kinderen met dubbele loyaliteiten en wat ongemakkelijke waarheden, dan dat kinderen vermalen worden tussen strijdende ouders.
Tsjor