EX partner met PDD NOS
Vorig jaar rond deze tijd gingen mijn partner (nu ex-partner) en ik in relatie therapie, dit had ik toen in het verleden al meerdere keren voorgesteld alleen dit keer liet ik hem geen keuze 'uit elkaar of in therapie'.
Na een aantal gesprekken richtte de therapeute zich volledig op mijn ex waarbij zij hem vroeg waarom hij de kansen die hij kreeg niet benutte (dit was wat de therapeut letterlijk tegen hem zei) ze heeft hem behoorlijk door gevraagd en hij liep volledig vast. Hij was daarna ook volledig van slag.
Ik had een familielid na het bezoek van de therapeut verteld over haar doorvragen waarop hij vast liep en dit familielid zei me toen wel eens autistische trekken bij hem te hebben gezien. Ik heb daarna contact gehad met de therapeute en haar dit voorgelegd en inderdaad zij vermoede dit ook.
Ik heb dit toen mijn partner voorgelegd en hij was niet verbaasd hij zei zelfs 'ik weet dat ik anders ben dan anderen'.
Hij leek het allemaal goed op te pakken al begon hij het ook snel als excuus te gebruiken.
Hij is het onderzoekstraject ingegaan maar voordat de uiteindelijk diagnose van PDD NOS was vast gesteld heb ik de knoop door gehakt en de relatie beëindigd.
Bij het lezen van verhalen van partners met ASS kwam me veel bekend voor.
We zijn nu al een paar maanden uit elkaar en hebben eerst geprobeerd samen het ouderschapsplan te kunnen opmaken, hij stuurde me dan ook al binnen een maand het concept wat hij had opgemaakt, hierop heb ik gereageerd en vervolgens deed hij er niets meer mee.
De regels die hij in het concept had gezet maakt hij nu al niet waar (dit is tijdens onze relatie niet anders geweest, zijn simpele regeletjes overtrad hij zelf). Zo heeft hij over de indeling van onze dochter in de vakanties vermeld dat dit uiterlijk 2 maanden voor de vakantie wordt besproken maar hij liet 2 weken voor de kerstvakantie weten dat hij onze dochter in de vakantie vaak bij hem wou hebben, hierop zijn we toen wat dagen 
overeengekomen maar dit vond hij blijkbaar niet genoeg waarop hij een schema had gemaakt en 2 dagen zonder overleg had toegevoegd hierop heb ik gezegd dat hij meer dagen kon krijgen maar wel wat ik hem aanbood aangezien hij zelf niet eerder heeft gereageerd. Uiteindelijk heeft hij haar 8 van de 14 dagen gehad dus dat lijkt mij redelijk. Ik heb hem laten weten dat we voor het ouderschapsplan naar een mediator zouden gaan zodat alles vast stond maar hij nam contact op met mijn zus (zonder dit met mij overeen te stemmen) en vroeg haar te bemiddelen waarop zij mij een app stuurde met de vraag of ik dit wou waarop ik zei 'nee, voor bemiddeling gaan we naar een mediator' waarop ze liet weten dat het om de indeling van de kerstvakantie ging. Het deed me al pijn dat mijn zus überhaupt wil bemiddelen aangezien ze voor mijn gevoelens geen begrip toonde.
Een lang verhaal maar het komt erop neer dat ik door de slechte communicatie en geen inlevingsgevoel de relatie heb beëindigd dit gaf rust totdat je er na een tijdje achter komt dat ondanks de beëindiging je nog steeds geconfronteerd word met zijn ASS syptomen omdat je samen ouders bent.
Helaas heeft mijn familie weinig begrip 'het is zo'n aardige man' en zij snappen niet hoe ik me voel.
Iemand tips voor het opmaken van het ouderschapsplan ivm PDD NOS, juist simpel houden en niet te veel regels of juist alles vast laten leggen?
Oeps
Mijn tranen stromen weer bij jouw bericht Sally, misschien neem ik inderdaad te veel hooi op mijn vork maar ik ben inderdaad erg gevoelig door opmerkingen van buitenaf.
Als je te horen krijgt van je moeder dat je naïef bent omdat alleenstaande moeders het echt niet makkelijk hebben en ik dat volgens haar niet snap. Volgens haar krijgt mijn ex toch uiteindelijk alles voor elkaar en zijn zin omdat hij goed verdiend.
Hierdoor ga ik er inderdaad volop tegenaan in de hoop het tegendeel te kunnen bewijzen.
Mijn therapeut zegt dat ik iedereen maar wat moet laten roepen terwijl ze niet weten waar ze over praten 'roeptoeten' noemt hij het.
Vorige maand zat ik echt in een dip nu ging het beter maar elke keer gebeuren er weer dingen waardoor je weer een paar plekken terug wordt gezet.
2 weken terug was onze dochter jarig, ik had mijn ex 2 weken ervoor gevraagd of we het gezamenlijk gingen vieren maar hier kreeg ik nooit een reactie op, vervolgens heeft hij op de dag zelf nog wat familie opgetrommeld en waren hun ook van de partij.
Binnen no time nam hij de hele regie weer over en kwam met (op zich) het goede idee om met z'n alleen voor onze dochter te gaan zingen maar laat hij net een moment uitzoeken waar ik niet bij ben.
En dat doet zo'n pijn en als ik hem dat probeer uit te leggen dan ben ik weer de gebeten hond.
Ben vervolgens maar de hond gaan uitlaten want een huilende moeder daar heeft mijn dochter ook niets aan.
Het zijn van die kleine dingen die me kwetsen en volgens onze relatietherapeut heeft hij in de laatste jaren aardig wat van mijn zelfvertrouwen af gepeuzeld.
Sandrohit
Je therapeut heeft groot gelijk.
En ook: dat ex en familie zo over jou heen walsen zal niet zomaar veranderen. Hun mening mag er ook zijn, maar is geen evangelie.
Dat hij veel verdient: nou, laat hem er maar plezier van hebben, maar "veel verdienen" is echt niet het hoogst haalbare in je leven.
Alleenstaand moederschap is niet altijd makkelijk, maar op je tenen moeten lopen om aan andermans verwachtingen te voldoen en vervolgens onder de voet te worden gelopen (omdat je dat altijd al hebt toegestaan?) is nog moeilijker.
Neem voortaan je eigen regie. Je hebt hun goedkeuring niet nodig. En dan bedoel ik niet zozeer de verjaardag, op zich was hier niet zoveel mis mee, vind ik, maar het greep jou weer in je open wond: "Mijn mening doet er niet toe."
Je zult ook moeten leren dit los te laten (oef, dat is zo lastig! Maar niet onmogelijk). Want jullie zijn gescheiden en jij mag een eigen leven opbouwen waarin je zelf de regie hebt. Dat heeft tijd nodig.
Volgend jaar kun je zo'n verjaardag bijvoorbeeld opvangen door je dochter zowel bij jou als bij haar vader, ieder voor zich, de verjaardag te laten vieren. Niet meer hem uitnodigen. Misschien niet het ideaalplaatje (waarmee je, oh foei, alweer niet aan verwachtingen voldoet, hihihi), maar wel beter zodat ieder zijn/haar eigen invulling aan het feest kan geven.
Jezelf leren ontdekken doe je het best zonder je ex en zonder je familie. Bijvoorbeeld tijdens de weekends waarin je dochter bij hem is. En val dan niet in dezelfde kuil door het vol te plempen met betaalde klussen omdat je denkt dat dat zo hoort. Op dit moment is dat minder belangrijk.
Je ex heeft ASS, maar jij hebt ook een aantal issues om aan te werken. Dat bedoel ik niet aanvallend, het is voor mij ook heel herkenbaar. En gelukkig ben je daarmee al bezig met die therapeut. Het stomste is om dit nu stop te zetten vanwege je klussen (noem het liever je opdrachten, "klussen" klinkt al gauw alsof het minder waard is dan het goedverdienende werk van je ex). Juist nu heb je die hard nodig om je eigen leven, je nieuwe leven, vorm te kunnen geven en niet meer een verplichte kopie van je ex en familie te zijn.
Jij gaat jezelf leren ontdekken, door bijvoorbeeld zélf je huis in te richten i.p.v. je oor te hangen naar je familie of je ex die misschien vinden dat je een lelijke bank, een rare eethoek of achterlijk behang hebt. Door kleding te gaan dragen die jij altijd al leuk vond maar je ex maar niks. Door dingen te bedenken die je vroeger leuk leken maar die je bent vergeten omdat anderen het onzin vonden. Dat hoeven geen grote dingen te zijn. Eén van de eerste dingen die ik deed was een weekje naar Frankrijk. Ik vind het een mooi land met een mooie taal, maar ex had een hekel aan Frankrijk. Ik ging mijn haar verven in de kleur die IK leuk vond. Draaide muziek waarbij hij altijd braakgeluiden maakte. Keek televisie waar hij altijd doorheen zat te praten omdat hij het bagger vond.
Het is vaak ook een kwestie van "geen woorden maar daden". En als anderen je door willen zagen over het waarom, kun je met een glazige blik "nou... Gewoon... Daarom" zeggen en hun storm van protest over je heen laten komen. Ze zullen er ook aan moeten wennen 
maar het heeft voor alle partijen wel tijd nodig.
En zoals ik al zei: goede stap, die mediator-afspraak! Daarmee kom je voor jezelf op!
Een lach
Misschien niet het ideaalplaatje (waarmee je, oh foei, alweer niet aan verwachtingen voldoet, hihihi)
Hierdoor schoot ik effe in de lach want dit is exact wat er gebeurt.
Mijn moeder die dan zegt dat ik hiermee niet in belang van mijn dochter handel als ik zeg in het vervolg voor mezelf te kiezen en dit dus in het vervolg apart vier.
Ik ruik manipulatie!
"Mijn moeder die dan zegt dat ik hiermee niet in belang van mijn dochter handel als ik zeg in het vervolg voor mezelf te kiezen en dit dus in het vervolg apart vier."
Jouw moeder heeft echt het belang van haar kleindochter niet in gedachten, maar ziet een dochter die haar eigen weg dreigt te gaan waardoor jouw moeder de greep kwijtraakt. En dat moet natuurlijk de kop in worden gedrukt.
Wat werkt dan het best?
Het aanpraten van een schuldgevoel. En succes gegarandeerd als er dan een kind wordt ingezet.
Trap er niet in!
Als jouw moeder ivm die verjaardag over het belang van jouw dochter begint, wals jij er meteen enthousiast overheen met "gewéldig juist, twéé feestjes, welk kind wil dat nou niet!" En laat haar verder maar pruttelen (want no way dat ze jou gelijk gaat geven)!
Tip: het boek Niet Morgen Maar Nu. Van Wayne Dyer. Ik ben allergisch voor zelfhulpboeken maar dit boek heeft me door de jaren heen wel geholpen wat dit betreft.
ach weet je
het is niet mijn verdienste hoor, de ene ASS'er is ook de andere niet. Man heeft zeker zo goed hij kon meebewogen. Je moet een weg vinden en dat moet toch van beide kanten komen. Nu kunnen we erom lachen, dat was eerst ook niet zo.