Ex ziet zijn kinderen niet
Hallo allemaal,
Ik moet even mijn verhaal kwijt en ik hoop wat advies zou kunnen krijgen.
En zou graag willen weten wat anderen zouden doen in mijn (lastige)situatie.
Ik ben nu ongeveer een jaar gescheiden van mijn ex.
Ik heb 2 schatten van dochters 12 en 4.
Heb met mijn ex in ouderschapsplan afspraken gemaakt dat hij ze 1x in de 2 weken een weekend zou hebben.
Bij alle afspraken die we gemaakt hebben is er afgesproken dat we goed zouden overleggen.
Ik vind goede communicatie onderling belangrijk en dat we aan onze afspraken houden.
Zodat er rust en duidelijkheid voor de kinderen is.
Nou heeft mijn ex tijdens/na de scheiding een huis gekocht vlak bij ons in de buurt zodat ie dicht bij de kinderen in de buurt zou blijven wonen.
Omdat hij altijd zelf goed contact met zijn kinderen wil hebben.
En ik dit ook belangrijk vind. En zeker ook probeer te stimuleren tot op zekere hoogte.
Mochten ze bv buiten de regeling om naar hun vader toe willen is dit bv mogelijk zonder problemen gewoon met elkaar overleg plegen.
Nou ging het moeizaam de eerste paar keer dat de kinderen naar hun vader toe gingen ook omdat de jongste nog nooit in een ander huis had geslapen.
Maar ik heb ze er altijd heen laten gaan omdat ik (dacht/denk) dat dit het beste is voor de kinderen.
Ze kwamen vaak boos en moeilijk handelbaar terug en konden zich maar moeilijk aan de wisselende regels en ander huis aanpassen.
Ik dacht vaak ze moeten gewoon even aan wennen en als het eenmaal loopt dat weten ze straks niet meer beter met name de jongste.
Mijn ex ging na een tijdje bezig met zijn verbouwing in zijn huis.
Daar had ie ook zijn vakantie op ingepland zodat ie daar snel mee klaar kon zijn. Hij had ongeveer 3 maanden voor nodig zei hij en had bijna 3 maanden vrij kunnen krijgen. Hij wou om de kosten te drukken zo veel mogelijk zelf doen. Plus hij zei dat ie hulp van vrienden en zijn ouders heeft.
Ik had met hem afgesproken zolang zijn huis onbewoonbaar is mag hij de kinderen bij mij komen zien wanneer hij maar wil en tijd heeft.
Heb zelfs voorgesteld dat hij wel een weekend in mijn huis kon zijn met de kids. Dat ik dan een weekend ergens anders verblijf zodat hij dan toch nog een beetje alleen tijd met ze heeft.
Hij is in deze periode alleen op vrijdag uit zijn werk langs gekomen patat eten en als de kids op bed lagen ging ie weer weg.
Dit ging maar kort goed en na een woorden wisseling is hij nooit meer terug gekomen.
Nu bijna een jaar verder en hij is nog steeds met zijn verbouwing bezig huis is nog steeds onbewoonbaar geen keuken, badkamer, wc, water, gas, stroom en laatste keer dat ik er was een groot gat in de betonnen beneden vloer.
Hij heeft zijn kinderen in deze periode 4x een paar uurtjes gezien.
Kreeg een appje of hij de kinderen mee naar zijn ouders mocht nemen.
Heb ik elke keer maar toegezegd.
Dacht dan zien de kinderen hun vader even en heb ik ook even tijd voor mezelf.
Heb een soort van hulpverlening waar ik mee kan praten.
Deze heeft op mijn verzoek ook wel gesprekken gehad met mijn ex.
Laatste gesprek wat ze had was om te vragen hoe hij het contact zag met zijn kinderen omdat hij ze al een hele tijd niet had gezien of gebeld of appje gestuurd.
Zijn antwoord hier op was: dat ie elk vrij uurtje elke vrije moment in zijn huis stopt en daar dus geen kinderen bij passen.
Mijn oudste dochter (12) heeft zelf een mobiel en hij kan zelf contact met ze opnemen wanneer hij maar wil en zij met hem.
Hij betaald ook haar mobiele abonnement.
Hij kon haar dan wel opbellen waarom ze een hoge telefoon rekening had.
En dat was het ik moest wat oplezen en zo kon ie sms diensten blokkeren en verder helemaal geen contact niet eens een vraag hoe gaat het...
Op haar verjaardag is hij een paar uurtjes langs geweest zonder cadeau.
Nou maakt mij dat dus helemaal niks uit en heeft ze van mij wel iets gekregen. Het gaat om het idee.
Ze heeft zelf tegen mij gezegd nu meer dan een maand verder en heb nog niks van papa gekregen en hij vroeg me nog wel wat wil je graag hebben.
Ik heb toen tegen haar gezegd moet je hem bellen en met hem over gaan praten. Dit heeft ze dan weer niet gedaan omdat ze zei ow laat maar hij doet toch niks.
Ook heb ik het idee dat ze bang is voor teleurstellingen van zijn kant.
Plus hij heeft wel eens moeite zijn woede te beheersen.
Nou weet ik niet zo goed meer wat ik moet doen.
Als ik hem het contact weiger omdat hij alleen maar naar ze om kijkt wanneer het hem uit komt. (Dit is gewoon niet in het belang van de kinderen en ook zeer slecht voor de jongste die net 4 jaar is en dit al een jaar zo door gaat.)
Mag en kan ik dit niet ivm de afspraken die in het convenant en ouderschapsplan zijn gemaakt.
Hij kan dan naar de rechter stappen en zeggen van ze komt haar afspraken niet na en ze houd kinderen bij hun vader weg etc.
Maar hem dwingen tot contact kan dus heb ik laatst te horen gekregen ook niet.
Maar het ergste vind ik dan dat wat hij zijn kinderen aan doet.
Praten met hem heeft geen zin. Afspraken met hem maken heeft ook geen zin want er is tot nu toe nog niet 1 mondelinge afspraak die hij met mij is nagekomen. Alleen als hij er zelf beter van kan worden dan wel.
Laatste bericht wat ik van hem kreeg was dat ik tegen een ander aan moest gaan lopen zeuren.
Dat ik geen vrijheid heb een weekendje voor mezelf boeit me helemaal niks.
Maar ik ben nu wel klaar met zijn gedrag.
Ik geef de kinderen nu niet meer zo maar aan hem mee.
De kinderen verdienen te weten waar ze aan toe zijn en niet als een jo jo gebruikt te worden wanneer hij er tijd en zin in heeft.
Alimentatie hoeft die niet te betalen was te weinig volgens de mediator die we toen hadden ivm verhoogde kindgebonden budget en kinderbijslag.
Gemeente eist van me dat ik dus wel alimentatie ga eisen.
Moest van hun een advocaat nemen en deze zegt dus dood leuk gaat niks worden omdat er in het convenant staat dat er geen alimentatie is afgesproken en de ex dus dit als verweer zal gaan gebruiken.
Heb nu een andere advocaat en deze wil er opnieuw naar gaan kijken.
Wie kan mij hier tips en advies in geven?
Weigeren?
Waarom zou je het contact weigeren? Het lukt je ex blijkbaar niet om zijn huis op orde te krijgen en kinderen daar op een ordelijke manier te ontvangen. Hij ziet ze dus onregelmatig of niet.
Ik kan me goed voorstellen dat je dat erg onrustig vind voor de kinderen. Toch zou ik daar verder niet meer aan gaan halen en trekken. Je bent gescheiden, het is nu ook zijn verantwoordelijkheid om het contact met de kinderen te onderhouden.
Maar weigeren is toch ook niet nodig? Die enkele keer dat het je ex wel lukt zou ik zo goed mogelijk in goede banen leiden.
Dan niet meer bij jou thuis, dat liep blijkbaar niet goed af, maar wel als hij ze meeneemt naar zijn ouders of anders voor korte tijd meeneemt. Samen of alleen.
Contact niet in de weg staan
Ik ben het met Anne eens: reken nergens op, maar sta het contact zeker niet in de weg. Je kunt vader wel vragen dat hij op tijd (zeg 24 uur van tevoren ofzo) even aankondigt wanneer hij komt en hoe lang hij de kinderen dan wil meenemen. Dit laatste kun je gewoon in een vriendelijke mail zetten, bijv: "Ik merk dat je de bezoekregeling niet nakomt. De kinderen vinden dat jammer. Je bent altijd welkom en de kinderen mogen met je mee als ze niets anders dringends te doen hebben, maar kondig het alsjeblieft wel minimaal 24 uur van tevoren aan zodat we onze agenda kunnen bekijken en ons erop kunnen voorbereiden." Dat laatste lijkt me niet meer dan redelijk.
Duwen en trekken heeft geen zin, kalm en redelijk blijven wel. Daar zijn je kinderen bij gebaat. Stimuleer je oudste inderdaad om zelf contact te zoeken. Ook zij kan simpele appjes sturen als "Hallo papa, hoe gaat het met je?" Misschien kan zij af en toe een paar uurtjes bij vader langsgaan na school of in het weekend? Misschien vindt ze het leuk om mee te helpen met klussen (verven is niet moeilijk, en er zijn meer eenvoudige klusjes).
Denk na wat er wel mogelijk is, niet wat er niet lukt. En laat het verder gaan. Jij bent de stabiele factor in het leven van je kinderen. Vader mist ontzettend veel. Dat is zijn domme keuze (vind ik), maar die keuze maakt hij zelf. Je kunt hem niet dwingen netjes elke twee weken de kinderen te komen halen als hij dat niet wil.
Als je vermoedt dat het werkelijk te ver zal gaan en je in de toekomst eenhoofdig gezag wilt, kun je wel alvast elk contact en elk gemist contact noteren. En noteren wanneer en hoe je hebt aangeboden dat hij de kinderen kan zien buiten de "normale" regeling om.
Ik snap dat het niet leuk is dat het zo loopt. Vrijwel alles komt op jouw schouders neer. Ik hoop dat je een oppas of logeeradresjes voor de kinderen hebt, zodat je af en toe even tijd voor jezelf hebt.
prioriteiten
Nou, het is wel duidelijk waar vader zijn prioriteiten heeft...
Verder schrijf je nogal wat "tussen neus en lippen door". Zoals de woede-aanvallen van vader. En dat er niet met hem te praten valt (hij noemt het zeuren).
Je twijfelt wat te doen. Contact weigeren zou ik niet doen. Dwingen werkt niet, het is niet fijn voor dochter als zij bij een onwillige vader zit. Ik zou dochter wel voorzichtig vertellen dat het contact met vader waarschijnlijk onregelmatig zal verlopen. En dit ook accepteren. Al je moeite is trekken aan een dood paard.
Dat dat betekent dat je geen vrijheid hebt, klopt. En dat is zwaar. Been there, done that. Maar die tijd gaat ook weer voorbij als ze ouder wordt. Je dochter weet dan ook wie er wél voor haar is!
Ik zou ook niet meer zitten wachte of pa het op kan brengen eens tijd te besteden aan de kinderen, laat hem maar naar de rechter rennen (ik vraag me af of hij dat überhaupt wel zal doen). Stuur eventueel een zakelijke mail à la "Ik begrijp dat je het erg druk bent met je verbouwing en dat je daarom niet altijd het ouderschapsplan kunt nakomen. Omdat de kinderen het niet prettig vinden om om de week tevergeefs op je te wachten, vraag ik je of je ons een mailtje of appje wilt sturen als het je wel weer uit komt. Ik wens je succes toe met je verbouwing."
Of zoiets.
En dan loslaten, hoe moeilijk ook. Jij weet tenminste wel waar de prioriteit ligt.
Wat de alimentatie betreft: dat snap ik niet. Ben je bijstandsmoeder? Dan zal een deel bij vader opge-eist worden door de gemeente. Staat er in het convenant dat er niets te halen is? Dan moeten ze het daar maar mee doen, lijkt mij.
En voor de rest: de Elsa-stand. "Laat het los, laat het gaan". Ook al is het zwaar dat je dan helemaal geen tijd meer voor jezelf hebt. Misschien kunnen ze eens logeren bij oma en opa of zo?
Hoe is jullie verstandhouding verder?
Kun je misschien met hem afspreken dat hij 1x in de week komt eten? Zo ziet hij de kinderen en kost het hem niet zoveel tijd, eten moet hij toch. Misschien als hij de kinderen met meer regelmaat ziet, geeft hem dat ook weer een drijfveer om zijn huis echt af te maken zodat ze de weekenden bij hem kunnen zijn.
nav Hortensia
Wat Hortensia schrijft was ook precies wat ik dacht: deze meneer heeft zijn prioriteiten niet op een rijtje.
Hortensia schrijft verder dit: "Stuur eventueel een zakelijke mail à la "Ik begrijp dat je het erg druk bent met je verbouwing en dat je daarom niet altijd het ouderschapsplan kunt nakomen. Omdat de kinderen (..etc)"
Die woorden zou ik niet kiezen, vanwege de dubbelzinnige uitleg van 'ik begrijp' wat je kan lezen als "ik heb vernomen" maar ook als "ik heb er begrip voor". Ik denk niet dat je hier begrip voor moet hebben. Ik zou in zo'n geval iets schrijven als "je hebt me verteld dat je erg druk bent" etc. Je herhaalt dus de feitelijke mededeling zonder dat je je erover uitlaat of je het ermee eens bent of niet.
Dat-ie later, als er ooit eens een conflict (of rechtszaak, zie het draadje in Werk Recht en Geld) van komt, niet kan roepen dat jij het destijds goed vond dat hij zijn verfwerk belangrijker vond dan zijn kinderen (de plurk; maar dat terzijde). Wat je had toch gezegd dat je het wel begreep?
Wat betreft de bijstand - ik ga er ook vanuit dat je een bijstandsuitkering hebt - neem anders contact op met de gemeente en vraag of je informatie kan verstrekken waaruit blijkt dat hij niks heeft/
En vraag bijzondere bijstand aan voor de kosten van de eigen bijdrage voor rechtshulp en het griffiegeld van de procedure. De gemeente jaagt je op kosten, het lijkt mij niet meer dan redelijk dat ze een deel van die kosten dragen. Nog handiger zou zijn als ze zelf rechtstreeks het geld gaan innen bij je ex, maar helaas is de gemeente daartoe niet verplicht.
Groeten,
Temet
Temet
Ja, zoals jij mijn voorbeeldmail herschrijft is inderdaad beter, bedankt!
Bedankt voor jullie reacties
Bedankt voor jullie reacties.
Waarom ik hem zou weigeren (tijdelijk) is omdat ik nu de kinderen hem niet meer zien eindelijk de rust, ritme, regelmaat terug heb.
De kinderen zijn door een moeilijke periode gegaan.
Met name mijn oudste heb ik het nog wel eens moeilijk mee.
Die heeft heel veel meegemaakt o.a. de ruzies voor de scheiding.
Ik heb voor de kinderen weer een veilige omgeving en vertrouwen terug.
Ik heb de afgelopen periode heel hard moeten vechten voor de kinderen zodat het goed gaat met ze en dat is me ook gelukt.
Ik ben ook gewoon bang dat als hij straks ooit een keer klaar is met zijn huis of bedenkt ow ja ik heb nog kinderen dat hij de kinderen komt eisen en net doet alsof er niks aan de hand is geweest.
Het leven van de kinderen weer op de kop komt te staan.
Ik de rotzooi ervan mag opruimen.
En als hij er geen zin in heeft me er weer alleen voor laat opdraaien zoals altijd.
Maar zo werkt het gewoon niet. Je verdwijnt niet uit kinderen hun leven omdat je het er (even) niet bij kan hebben....??
Ik vind het gewoon niet meer kunnen.
Hij doet maar waar ie zin in heeft en nergens verantwoordelijkheden voor neemt.
Wat ik vergeten was te zeggen was hij kan wel alle leuke dingen doen. (Weekendjes weg bij vrienden hele dag computeren als ie vrije dagen heeft of uit zijn werk komt.)
Terwijl hij zegt dat ie geen tijd heeft want huis etc.
Communicatie tussen hem en mij is er op dit moment niet.
Communicatie is nooit goed verlopen denk ook niet dat dit te verbeteren is ben ik bang.
Hij wil ook niks van instanties weten die evt kunnen helpen.
Laatste keer dat ik hem vertelde dat ik wou praten en dingen anders wou zien liep niet goed.
Hij had onze oudste dochter gebruikt om dingen uit te horen over bij mij in huis. Wie er langs komen en dat ik een auto had gekocht. En kreeg ik dus als antwoord dat ik maar tegen een ander aan moest gaan (kankeren) zeuren.
Mijn oudste heeft een hele goede band met mijn moeder en ze slaapt daar ook regelmatig.
Verder kunnen ze nergens anders logeren.
Die zakelijke mail zal ik zeker naar hem toe sturen.
Moet alleen even goed bedenken wat ik er in ga zetten.
Zal daar zeker hulp bij nodig hebben.
Mocht hij naar een rechter gaan dat ik dan wel kan aantonen dat ik er wel alles aan gedaan heb.
Ook omdat hij mijn woorden altijd verkeerd begrijpt en verdraait.
En dan komen er reactie van ow met andere woorden.... terwijl ik dat niet zo gezegd heb of bedoel en mag ik letterlijk alles woord voor woord ophelderen.
Als hij dan kwaad of boos is kan je wel iets tegen hem zeggen maar het dringt niet door tot hem.
Ben gewoon zo moe om hier elke keer tegen in te moeten gaan om dingen recht te trekken.
Het is bij hem het ene uiterste of het andere uiterste.
Zo heeft hij toen ik nog zwanger was van de oudste me bedreigt dat als ik hem toen niet de erkenning ging geven hij volledige voogdij zou eisen.
"Verder schrijf je nogal wat "tussen neus en lippen door". Zoals de woede-aanvallen van vader. En dat er niet met hem te praten valt (hij noemt het zeuren)."
Klopt hij heeft moeite om zijn agressie onder controle te houden.
Met name als hij te weinig heeft geslapen.
Of als de kinderen of ik zelfs niet naar hem ging luisteren en de juiste knoppen weten te raken bij hem.
Dan kon er wel eens een bom ontploffen en ging ie roken/kwaad met auto piepende banden weg scheuren.
Zo heb ik gaten in mijn deuren en nog een bedreiging op mijn voicemail staan dat als ik de deur niet open deed dat hij de deur ging in trappen. Gelukkig had ik toen mijn zus aan de telefoon en haar man kwam er aan om te helpen.
Dit terwijl de kinderen boven lagen te slapen.
Oudste die dit alles heeft gehoord.
Regelmatig heeft lopen dreigen met de auto bij mij door de ramen te gaan rijden als ik niet deed wat hij wenste.
Of hij gebruikte dit als een excuus bij instanties.
Zo heb ik nog wel een hele waslijst aan dingen.
Ik probeer het achter me te laten wat er allemaal is gebeurd maar soms is dat wel eens lastig.
Want er zijn echt dingen die gewoon niet kunnen en hij komt er overal mee weg.
"Kun je misschien met hem afspreken dat hij 1x in de week komt eten? Zo ziet hij de kinderen en kost het hem niet zoveel tijd, eten moet hij toch. Misschien als hij de kinderen met meer regelmaat ziet, geeft hem dat ook weer een drijfveer om zijn huis echt af te maken zodat ze de weekenden bij hem kunnen zijn."
Dat heb ik dus geprobeerd werkte niet.
Ik hoef maar iets tegen hem te zeggen waar hij het niet mee eens is en dan barst de bom en loopt ie weg.
Hij is nu meer dan een jaar met zijn verbouwing bezig.
De kinderen zijn voor hem echt geen motivatie om sneller te gaan werken. Als dat zo was had ie echt wel dingen gedaan.
Ik zou in mijn achtertuin een fietsenhokje krijgen die zou hij zelf maken. Toen we hier kwamen wonen is er mee begonnen en 3 jaar later nog niet af. Dit heeft 500 euro gekost en staan 2 halve wanden.
Toen ik zwanger was zaten we in verhuizing ik kon lichamelijk niet veel ivm bekkeninstabiliteit. Dat wat ik kon deed ik dat bleek dus al snel alles zelf moest doen.
Waren dingen in het oude huis wat nieuwe bewoners niet wouden overnemen en moest er dus uit. Dit hebben zijn ouders voor een groot deel gedaan omdat hij als excuus had dat ie te druk had met werken en als ie thuis komt te moe is.
Had de sleutel van oude huis nog geen week ingeleverd toen braken mijn vliezen dus zat midden in een zootje.
Hij had zijn vakantie 3 weken gepland zodra de baby kwam.
Dus hij had tijd genoeg voor oude huis en nieuwe huis.
Helaas hij deed niks. Kraamverzorgster zette hem aan het werk en deed ie wat verder niet. Zodra ze was gebeurde er niks meer.
Heb zelf veel moeten doen ook al ging dit niet.
Misschien dat je nu een beetje beter begrijpt.
"Wat de alimentatie betreft: dat snap ik niet. Ben je bijstandsmoeder? Dan zal een deel bij vader opge-eist worden door de gemeente. Staat er in het convenant dat er niets te halen is? Dan moeten ze het daar maar mee doen, lijkt mij."
Ja ik heb een uitkering.
En nee ik krijg geen informatie van de gemeente waar hun de berekening mee hebben gemaakt waar hun op kwamen dat hij 125 per maand aan hun moest gaan betalen.
Hij zegt ook steeds dat ie weigert voor mij te betalen.
Hij kan het ook zien als onderhoud voor zijn kinderen maar hij wil niet betalen.
Gemeente heeft ook een deel wat ze bij hem verhalen.
Maar ze hebben besloten dat ik dit moet doen.
En dat dit dus een voorwaarde is aan de uitkering.
Doe ik het niet korten ze me of zetten ze de uitkering stop.
Via bijzondere bijstand is indd de eigen risico vergoed.
Gemeente doet waar ze zin in hebben.
Advocaat had een bezwaar ingediend en deze negeren ze compleet.
Dit zie ik verder wel hoe het loopt.
Ik probeer ook de rest los te laten maar het is gewoon best wel oneerlijk.
Ik ben gek op mijn kids en ik wil er ook geen moment van missen en ik doe alles voor ze.
Maar heel soms wil ik ook wel eens een avondje voor mezelf hebben.
Als dat niet te veel gevraagd is.
Ik kan mijn jongste nergens te logeren hebben.
Mijn moeder heeft niet een extra slaapkamer.
En met mijn oudste dochter heb ik tot haar 7e bij mijn moeder ingewoond. Die kan bij haar oma in een bed slapen. Die zijn echt 2 handen op 1 buik.
En ja ik ben eerder bij hem weg geweest en heel dom terug gegaan omdat ik dacht dat hij het deze keer beter zou gaan doen ouder en wijzer enzo. Harde les geleerd omdat ik dacht het goede in hem te zien en er op te vertrouwen dat hij wel zijn verantwoordelijkheden zou nemen.
ik zie de kindren niet meeral 40 jaar nietik heb 3 dochters
ik zie de kindren al 40 jaar niet meer ik heb 3 dochters en 5 kleinkindren die ken ik niet dat doet mijn pijn ik woon in delft ik zoe graag willen dat ik contakt krijgt met moeders in delft die ook de kindren niet meer zien mijn xman houwd alles tegen al jaren was hij er op tegen voor een omgangsregeling nou heb de stiefmoeder hun opgevoed die beschouwen ze als moeder ze is 5 maanden geleden overleden nog willen ze geen contakt met mijn ik slaap er niet van hoe moet ik nu verder ik wil niet meer leven en zoek naar een laastewilpil die kan ik in nederland niet krijgen waar wel wil iemand mijn helpen dank u groetjes maria
Anoniem
Veel van wat je beschrijft gaat over jou en hem. Als dat niet god gaat kun je scheiden.
Ja, dat je kinderen last hebben van de periode rond de scheiding klopt, maar dat wil niet zeggen dat je het gemakkelijker maakt door één partij uit te schakelen. De kinderen hebben een vader en dat is de man die jij uitgekozen hebt om vader te zijn.
Je schrijft: 'Ik ben ook gewoon bang dat als hij straks ooit een keer klaar.... ' Angst voor wat er mogelijk in de toekomst zou kunnen gebeuren is niet de beste raadgever.
Je ex lijkt op de mannen uit 'help mijn man is klusser': in geachte veel willen, maar in de praktijk niet weten hoe. Heel onhandig, maar niet altijd verkeerd bedoeld.
Je zegt: 'Maar zo werkt het gewoon niet. Je verdwijnt niet uit kinderen hun leven omdat je het er (even) niet bij kan hebben....??
Ik vind het gewoon niet meer kunnen.' Nou ja, daar ga je niet over. Het gaat om je kinderen en het is aan jou de taak om je kinderen hierin te begeleiden.
Mijn ex heeft letterlijk met soortgelijke woorden het kontakt met de kinderen enkele jaren afgehouden. Maar toen hij een hartaanval kreeg waren de kinderen er allemaal. Het blijft hun vader. Met alle nare en rare eigenschappen. Mijn ervaring is: hoe meer je hen begeleidt om dat te accepteren, des te beter kunnen ze ermee omgaan als ze ouder zijn.
Belast hen niet met jouw nare gevoelens omtrent je ex.
Ik begrijp eigenlijk niet waarom je nu die email gaat sturen. ik snap dat het heel vervelend voor je is en dat je je hart wil luchten, maar er gebeuren geen grote, ernstige, bedreigende dingen. De vader van je kinderen reageert gewoon zoals hij is en altijd al was.
Tsjor
Maria
Misschien kun je beter een ander draadje beginnen met jouw vraag.
Tsjor
oneerlijk
Beste Anoniem,
Het is ook oneerlijk! Iets wat je soms zo kwaad maakt. Maar geloof me, je ex gaat echt niet meer veranderen. En hoe zuur het ook klinkt, je zal zelf iets aan jou gedachten gang en houding moeten gaan doen om dat gevoel niet meer te laten overheersen.
Je schrijft; Als hij straks bedenkt ik heb nog kinderen....Net doet of er niets aan de hand is.....Ik de rotzooi ervan weer mag opruimen.
Heel herkenbaar. Het zijn soms net mantra's. Toch zijn kinderen enorm loyaal. Ik heb hier thuis een puber die na 3 jaar vol teleurstellingen vorige zomer heeft gebroken. Vader heeft zijn nieuwe leven/gezin op de 1e plek gezet en daar hoorde zijn eigen zoon even niet in thuis (hij zei van wel maar handelde anders) Toch weet ik dat mijn zoon diep van binnen van zijn vader houdt en dat er ooit wel weer contact zal komen. Dat mag, is goed en hoort ook zo. Blijven puinruimen? JA. Je ex begrijpen of veranderen? NEE. Je moet ermee dealen. Ik snap je gevoel heel goed maar het brengt je nergens.... Sterkte!