Fantaseren over alleen wonen
Soms broedt het zo tussen ons dat ik zwijmel over een leven alleen, met de kinderen natuurlijk, maar zonder hem. Het lonkt me soms zo om een eigen huisje te hebben waarin ík de baas ben, waar ik me niet druk hoef te maken of alles wel netjes genoeg is, waar ik zelf kan uitmaken wat ik doe en wanneer, hoe ik de kinderen opvoed, hoe ik het weekend invul, hoe ik het huis inricht en wat ik 's avonds doe als ze slapen....
Het zou me ideaal lijken een huisje te huren hier om de hoek, zodat we als ouders makkelijk samen kunnen blijven zorgen, maar geen hinder meer van elkaar hebben. Maarja, dan zei ons dochtertje tijdens de vakantie een paar keer, dat ze heel blij was dat wij niet gingen scheiden...maar soms verlang ik er erg naar! Voor hun is onze rammelende relatie blijkbaar niet hinderlijk, maar ik heb wel eens het idee dat ik mijn beste jaren verpruts aan dit humeurig dominant stuk chagrijn.
Graag hoor ik eens van vrouwen die na jaren twijfelen de knoop hebben doorgehakt en nu alleen wonen, hoe het ze achteraf bevalt, of ze spijt hebben, hoe de kinderen erop gereageerd hebben etc.
Gecontroleerd
Dat gevoel ken ik wel een beetje..gecontroleerd.
Vooral in het begin hield ik er nog rekening mee wat hij wel niet zou denken. Het is ook wel even wennen dat je niet meer een stelletje bent en gewoon weer vrij om te gaan en staan waar je wilt . Als je verkering vroeger uit ging dat maakte je je daar niet druk over. Maar na zo'n lange tijd zit iemand gewoon nog in je systeem. Ondertussen heeft hij een scharrel ( en ik nog helemaal niet, enheb de behoefte ook nog niet) maar nu merk ik dat ik er allemaal veel minder moeite mee heb. Hij is niet meer "zielig" en ik hoef geen rekening meer te houden met zijn gevoelens. Heerlijk !
Ben ook een dromer
maar maar het blijft alleen maar bij dromen. Wil niet alles stuk maken.
Ouders, schoonouders, familie vrienden en natuurlijk onze kinderen enz.......
Niloma
Wat is het?
Ooit lang geleden ben ik gescheiden, gelukkig toen geen kids. Achteraf neem ik mezelf kwalijk dat ik niet eerder actie heb ondernomen op welke manier dan ook. Eigenlijk bleef ik alleen maar hangen in dromen over alleen wonen. Ik zou dus zeggen: denk eens goed verder over wat het is dat je dwars zit. Dat is misschien nuttiger dan dromen en geen actie ondernemen. Maar ik herken het dus wel.
Vroeger was ik blij als ik wist dat mijn man bijna thuis zou komen. Voelde ik me eenzaam als ik alleen thuis was. Toen kregen we problemen en sloeg het om. Nu ben ik heel erg blij om een paar uur zonder hem te zijn, kijk ik ernaar uit dat hij weer weggaat. Binnenkort is het niet meer kortstondig maar voltijds, is het geen fantasie meer. Ik verheug me erop. Maar hoe het daarna zal lopen en hoe ik me daarna zal voelen weet ik niet. Het lijkt me heerlijk om alles alleen te beslissen, zonder overleggen en gezeur. Maar misschien valt het heel erg tegen.