Gemis
Mijn zoontje van 6 is 1 half jaar geleden geconfronteerd met een scheiding. Hij moet het doen met co ouderschap. 45% bij mij als vader. Nu kampt hij met verdriet. Hij weet dat papa en mama van hem houden. Dat het niet aan hem ligt. Maar hij wil dat wij samen komen. Bij mij mist hij zijn moeder en andersom. Hij geeft aan een oplossing te willen bedenken, maar het lukt hem niet. Hij is sensitief en praat gelukkig. Het zit hem regelmatig in de weg om te genieten. Anderen zit het in de weg, want hij uit zich ook in boosheid, chagrijnig en nors zijn.
Zijn er tips? Buiten geduld, herhalen van clichés, gedrag aanpakken en gevoel serieus nemen.
Dank alvast voor de reacties
Eerlijk zijn
Leg hem uit dat zijn gedrag en ideeën op geen enkele manier gaan zorgen voor een verandering in de situatie. Dus dat hij daarmee beter kan stoppen. En stop met jouw verdriet en onvrede op hem te projecteren. Laat hem kind zijn, en wees zelf de volwassene.
scheiding
Zelf ben ik gescheiden, maar had grote kinderen.
Een vriendin van mij had een jong kind.
Eerst kwam er een fase dat het niet door leek te dringen.
Daarna in de kleuterjaren kon ze geen afstand van moeder doen en eigenlijk ook niet van vader; wilde ze dat ze samen kwamen.
Een tijd later kwam er een periode van niet naar vader willen en uit haar ritme gehaald worden.
Daarna weer een tijd dat ze vader vreselijk miste en vaker bij hem wilde zijn.
Nu is ze puber en momenteel lijkt het rustiger. Ze zit net op het voortgezet onderwijs en heeft het heel druk met school en alles wat daarbij hoort.
Al met al denk ik dat kinderen, ook al zijn ze jong, de verschillende fases van rouw doormaken en dat dit bij het ene kind langer duurt dan bij het andere kind. Een half jaar is nog niet zo heel erg lang.
Als je denkt dat het kind vast dreigt te lopen zou ik richting de huisarts gaan om te kijken of die ingangen weet van mensen die je kind verder kunnen helpen in de verwerking.
Daar waar pubers al weten dat vader en moeder niet perfect zijn, is voor een jong kind dit nog heel moeilijk te bevatten en geestelijk op een rijtje te krijgen. Ik denk dat het belangrijk is dat je zijn gedrag erkent, maar vooral ook benoemt (ben je boos, verdrietig, enz).
naam
Heb je dit onder je eigen naam gepost?
Mag natuurlijk, maar je kunt ook een nick gebruiken.
Je kan forumbeheer vragen het aan te passen.
Sterkte.
Mijn dochter huilde aan het begin als ik hara weg bracht naar ex zijn vriendin en hij later thuis kwam.
Zei dat ze jij miste en wilde niet naar papa.
Altijd gezegd je hebt een papa en een mama en papa houd ent zoveel van jou als mama.
Je bent een weekje bij papa en een weekje Bin amma en ook de vriendin van papa vind jou lief net als mijn nieuwe vriend haar leuk vind.
Het huilen en niet weg willen werd steeds minder en er kwamen steeds grote periodes tussen.
Nu heeft ze het voor ik kan zien bei beide op de rit. Bij beide gezellig en praat ze ook gewoon enthousiast over daar. En dat mag en dat kan gewoon. En daar idem dito.
Wilt ze oma van papa zien dan fietsen we er ff heen en andersom gebeurd dat ook.
Sterkte..
Alles heeft tijd nodig.
Als je alles maar bespreekbaar houd en er bent ook als ze verdrietig zijn huilen mag boos zijn mag...
Maar tis zoals het is....
De impact van een scheiding.
Scheiden heeft veel impact op kinderen, hun mening wordt niet gevraagd, hun wens zal het zeker niet zijn, ze moeten het accepteren.
Het is zo als het is.
Ook niet al het gedrag door de vingers zien uit medelijden en schuldgevoel lijkt mij.
benoemen, maar ook consequent zijn
ja hij mag boos en verdrietig zijn, maar papa en mama komen niet meer bij elkaar.
Ook na 9 jaar heeft mijn dochter (bijna 10) nog deze buien, ze horen er bij.
Toen ze naar school ging ook zo rond een jaar of 6 dan komt het besef dat jou gezin, anders is dan dat van de meeste klasgenoten. Zeker als het nog maar een half jaar geleden is, is het contrast heel groot.