Gescheiden zijn kan ook best heel leuk zijn, zeggen ze...

Hel

Scheiden was in mijn geval hel. Eerst ben ik jarenlang voorgelogen en bedrogen om daarna op een hele akelige manier te weten te komen dat de relatie voorbij was. Daarna is het een enorme vechtscheiding geworden waarbij mijn exman de ultieme winnaar is. Ik kreeg de kinderen en de huisdieren en alle problemen die autistische/ADHD kinderen met zich meebrengen. Met de kinderen gaat het dan ook niet goed. Een kind is zo beïnvloed door zijn vader dat hij en ik al maanden geen contact meer hebben. De oudste twee willen geen contact meer met hun vader. Na de scheiding heb ik in bittere armoede gezeten zonder een enkele bijdrage van de vader voor de kinderen. Ook moesten we gedwongen verhuizen naar een achterbuurt waar waar veel overlast is. Vooral voor het meest autistische kind is dat echt een probleem. De twee kinderen die nog thuis wonen hebben nog steeds een hoop problemen waar ik helemaal alleen voor sta.
Met mij gaat het slecht. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen, ik functioneer,heb een nieuwe vriend, doe leuke dingen maar van binnen is alles kapot.
En mijn exman zit met zijn rijke vriendin zonder een enkele zorg in een mooi huis.

Heel anders

Mijn scheiding was een van de beste beslissingen die ik ooit het genomen. Het leven is niet een groot feest, maar dat is het zelden, maar het huwelijk was een hel. De omgangsregeling is echter altijd goed gegaan, discussies over alimentatie hebben we soms gehad. Hij vond dat het teveel was, ik te weinig, maar toen we het verminderden vond hij het nog steeds teveel. Niet mijn probleem gelukkig.

Ik ben vrij. Ik heb kansen, zelfs al benut ik ze niet.
Heb kunnen wachten tot de kinderen op uitvliegen stonden. De kinderen vonden dat een idioot grote opoffering van mijn kant en onnodig.

De rest verloopt soepel; mede dankzij mijn lijmende talenten. Ik spring nog regelmatig in en bij daar waar nodig. Voor de kinderen wilde ik dat, anders had ik waarschijnlijk nooit meer iets gezien of gehoord.

Ja, het is heel leuk

Veel leuker dan de laatste jaren van mijn huwelijk.

Co-ouderschap, gezamenlijke rekening voor de kindkosten, wonen bij elkaar in de buurt in belang van kind. Dat soort zaken lopen goed en volgens afspraak.

Verder weinig contact. Dat maakt het nu leuk

Nou leuk

Ik blijf het soms verdrietig vinden dat het ons niet gelukt is. Maar het kon niet anders. Ik ben wel volmaakt gelukkig hoe het afgelopen is. Ex blijft een soms extreem moeilijke man maar we kunnen zelf besluiten om het contact al dan niet te beëindigen en naar huis te gaan. Ex woont ook dichtbij.
We hebben zelf een rustig huishouden en er word hard gewerkt aan school en sociaal leven en we hebben plezier thuis.
Zoon heeft vandaag bij zijn vader zitten werken aan zijn eindscriptie. Vader heeft zijn arm gebroken en voelde zich heel zielig en was echt blij dat zoon bij hem bleef.
Morgen weer.
Maar inmiddels heeft zoon ook zoveel zelfvertrouwen dat het hem lukt met zijn vader.
Voor dochter is het nog wat moeilijk.
Maar ergens zijn we nog steeds een gezin op deze manier.
We helpen elkaar over en weer met de planten en de post, doen kleine klusjes voor elkaar en hebben soms nog een gezinsetentje.
Soms nog wat drama en paniek maar het is begrijpelijk en leefbaar voor ons.
Hoewel dochter soms ook overweegt om het contact een tijd te verbreken omdat ze zich snel door haar vader ontmoedigt voelt met haar eigen gebrek aan vanzelfsprekend zelfvertrouwen. En wat hij haar allemaal heeft weten toe te voegen.
En ondertussen hebben we allemaal genoeg ruimte voor ons eigen leven en onze eigen belangstelling.
Volmaakt tevreden dus.

Behoud van rancune of hervinden van geluk

Ik geloof dat het geluk staat of valt bij materiële zelfstandigheid.
De vrouwen die eindeloos blijven trekken aan dat huwelijk, die aanstaande ex of de eindelijk dan toch ex, trekken vooral aan de woning. Moeten verhuizen wordt zelfs als straf of trap na ervaren. De terugval van het inkomen als “zijn schuld” en iets dat hij “ook zijn kinderen aandoet”.

Als al die afhankelijkheid van het materiële er niet is, of als er de flexibiliteit is om van leefstijl te switchen, dan is een scheiding vervelend, maar overkomelijk.
Ook voor de kinderen trouwens.

Mijn man en ik hebben voordat we grote beslissingen namen steeds samen overlegd wat we zouden doen als het van scheiding zou komen. Ons bedrijf, het trouwen, een huis.
Ons gezinshuis hebben we erop aangeschaft en ingericht; 2 vrijstaande huizen naast elkaar met een grote tuin ertussen. In het geval dat was het plaatsen van een hekje voldoende geweest en had er voor de kinderen nauwelijks wat veranderd hoeven worden.

Het is er niet van gekomen, al zijn er wel andere dingen gebeurd waardoor we een zuiniger en grotendeels gescheiden bestaan hebben. Maar gelukkig hadden we met die mogelijkheid ook rekening gehouden hoewel het nog best wat omdenken heeft gekost om de mogelijkheden in een nieuw begin om te zetten.

Ik realiseer me trouwens goed dat sommigen zullen menen dat ons verhaal niet telt omdat dat wat ons is overkomen geen dader met een hoofd en benen heeft.

Maar als dat dan het enige is, dan is behoud van rancune kennelijk voor sommigen belangrijker dan het hervinden geluk.

Yep

Ben het wel ongeveer eens met M Lavell.

Ben twee jaar geleden gescheiden vanwege leugens en bedrog van ex. Dat is heel vervelend, maar ik wilde geen scheidingsdrama.
We hadden gelukkig een financieel gezonde situatie en allebei een baan. Gezinshuis verkocht en ik heb een kleiner huis gekocht in dezelfde wijk, waar ik met veel plezier woon met de 2 jongsten (die binnen niet al te lange tijd het nest zullen verlaten). Ex is in een andere stad gaan wonen dichtbij zijn laatste Truus, en heeft daar een appartement gekocht.
Voor de kinderen is dat jammer, ze kunnen niet even bij ex gaan eten of op de koffie, maar het zij zo.
Ik heb met ex normaal contact over de kinderen en over financiën. Ik heb ook nog steeds een goede band met mijn ex-schoonouders, want die ken ik al zo ontzettend lang en zij zien mij als hun dochter (hebben 2 zonen).
Ik heb gelukkig een leuke baan, betrokken collega's en best veel vriendinnen, met wie ik geregeld leuke dingen onderneem.

Ik ben blij dat ik van de negativiteit af ben die mijn ex toch vaak genereerde, maar soms verlang je gewoon naar de vanzelfsprekende situatie dat je met z'n 2-en bent. Maar ik weet dat ik nu een veel relaxter leven heb dan met ex en niet meer op mijn qui vive hoef te zijn omdat ik weer eens iets verkeerd had gedaan/gezegd of whatever (ex was/is erg kritisch, behalve naar zichzelf toe )
Op een nieuwe relatie zit ik niet te wachten, het lijkt me nogal vermoeiend om weer allerlei fases door te gaan voor je echt vertrouwd met elkaar bent. Ik moet er werkelijk niet aan denken om te daten met allerlei kerels. En mocht er ooit wat voorbij komen, dan wil ik graag een LAT-relatie, want het op mezelf wonen bevalt me uitstekend.

Dat zal het zijn

Ik denk dat dat inderdaad een belangrijk punt is, die materiële zelfstandigheid. Natuurlijk moest ik een paar stapjes terug, en heb ik zeker in het begin wel eens een paar keer moeten slikken. Als je bijv gedachtenloos een paar honderd euro pint bij de garage, om dan te bedenken dat het een kwart van je maandsalaris is in plaats van een kleine uitgave. Maar dat zijn natuurlijk maar kleinigheden in vergelijking met iemand die terugvalt op een bijstanduitkering, of als je tegen je wil van een villa naar een flatje gaat.
Ik ben ook wel jaloers geweest op mijn ex, die gezellig de vrijgezel kon uithangen terwijl ik alleenstaande moeder werd. Zelfs een ex die nooit wat uitvoert is er wel, als je eens onverwacht iets wilt doen 's avonds (wat hij overigens niet fijn vond en ik mocht pas weg als de kinderen sliepen, nadat ik mijn taakjes had gedaan).

Kiezen of delen

Blijemoeder “Maar dat zijn natuurlijk maar kleinigheden in vergelijking met iemand die terugvalt op een bijstanduitkering, of als je tegen je wil van een villa naar een flatje gaat.”
Dat is het punt dus. Er is helemaal niks tegen je wil. Er is geen sprake van overmacht. “Ze” (meestal toch) heeft het zelf zo georganiseerd dat een leven zonder man (meestal toch) in praktische zin wat karig is.
“Ze” had dat ook anders kunnen regelen. Wel blijven werken, wel carrière blijven maken, of sparen voor het geval dat. Er is heel veel “voor het geval dat” te verwachten in een leven, dus voor niks doe je het niet.
Geklaag, hij heeft me bedrogen en nu moet ik ook mijn huis uit, maakt ineens voorstelbaar waarom manlief elders groener gras zag.
Het klinkt zelfs als een goeie deal binnen het huwelijk: zij het geluk van het huis en het profijt van dat inkomen, hij het geluk van een bijvrouw die niets anders van hem wil dan seks en/of liefde. Je hoeft er dan eigenlijk niet om te scheiden.
Maar ja, dan moet zij hem wel toestaan om met regelmaat buiten te slapen.
Wie ervoor kiest man buiten te zetten in zo’n geval, kiest ook voor het einde van de economische voordelen die die man met zich meebracht.
Het is kiezen of delen eigenlijk.
Zoals zo vaak.

Heel blij

Ik ben ook heel blij dat ik gescheiden ben. De laatste jaren van mijn huwelijk waren letterlijk hels. Hij heeft geprobeerd mij kapot te maken en dat is hem bijna gelukt. Toen ik de kracht en de moed had hem eruit te zetten, was en voelde ik me letterlijk bevrijd.
Ook ik ben inderdaad materieel zelfstandig, ik heb een baan met een bovenmodaal salaris en mijn ex ook. Ik hoefde geen PA, voor de kinderen hebben we een kinderrekening waar nooit gedoe over geweest is. Over het algemeen loopt het co-ouderschap goed, hij laat het wel eens afweten maar ik maak er een punt van daar geen punt van te maken, de kineren zijn altijd welkom. Door zijn geestelijke gesteldheid is hij niet de vader die ik mijn kinderen gegund had. Juist als ze hem nodig hebben, laat hij het afweten. Ik vertel mijzelf dat hij zijn best doet, maar deep down weet ik dat dat het vaak ook "geen zin" is bij hem. Ik laat het gaan, want ik word niet gelukkig van die gedachte. Heel soms gaan we nog eens uit eten met het oude gezin omdat de kinderen dat willen. Na een paar uur met hem in dezelfde ruimte denk ik weer: wat ben je ook een flapdrol, en dan ga ik blij weer naar huis omdat ik niet meer aan die flapdrol vast zit. Mijn leven is er een stuk leuker op geworden.

Vast wel

Ja hoor.
Maar die blijven dan juist niet aan dat huis plakken of op zijn geld zitten.
Die gaan weg.

oei oei

Oei Mlavell wat laat je je van een kortzichtige kant zien. Kan t niet geloven dat een ogenschijnlijke intelligente vrouw zulke opmerkingen maakt. En wat een belediging voor die vrouwen die bijv. te maken hebben met een partner die een psychische stoornis heeft of die slachtoffer zijn van huiselijk geweld.
Kan gewoon niet geloven dat je zo generaliserend doet. Ronduit kwetsend voor velen in een moeilijke situatie.....

Zo ruimdenkend ben ik niet

Darling, Vrouwen in die situatie hebben veel te winnen met de scheiding.
Dat overstijgt het materiële aan alle kanten.

Ik kan me niets voorstellen bij een vrouw die én een verhaal ophangt over een psychotische man waar ze van af moet, terwijl ze tegelijkertijd in het huis blijft zitten en daarmee vast blijft houden aan zijn inkomen en bemoeienis.
Nee, zo ruimdenkend ben ik niet.

Anecdotisch

Maar hier ging dat ook zo. We hadden al zo vaak convenanten gemaakt, ex gebruikte 'scheiden' als chantagemiddel en dat liet ik natuurlijk niet gebeuren dan maakten we maar weer een convenant, ook al om ex inzicht en overzicht te geven in wat ons dan te wachten stond.
Dus toen hier echt de limiet bereikt was ben ik weggegaan.

dat is jouw waarheid Mlavell

" Ik kan me niets voorstellen bij een vrouw die én een verhaal ophangt over een psychotische man waar ze van af moet, terwijl ze tegelijkertijd in het huis blijft zitten en daarmee vast blijft houden aan zijn inkomen en bemoeienis."

Je stelt het wel heel zwart wit, maar ik kan je vertellen dat ik minstens twee situaties ken waarbij de vrouw in grote probelem zat in het huwelijk, en niet wegging, maar haar 'probleemman' de deur wees. Dat ze daarna toch de kracht had om het huwelijk te verdelen en ook haar deel van de kosten van de kinderen op haar ex probeerde te verhalen, zou haar verhaal ontkrachten? Ongeacht de situaties, want daar doen officiele instanties niets mee, ben je na je huwelijk verplicht om evt. allimentatie op te eisen bij je ex, en anders doet de staat dat wel.

Dat jij gevallen kent waarbij de vrouw in nood heel hard wegrent en niets meer wil van haar ex, dat kan. Maar je gaat echt voorbij aan t feit dat het niet altijd zo loopt. En dat veel psychische problemen zonder diagnose zijn, en dan sta je daar als enige te roepen in de wind. Het beste wat je dan kunt doen in een echtscheidingssituatie is zorgen dat jouw deel ook an jou toekomt. Ik geloof dat dat ook t beleid is wat hier uitgedragen wordt. Zorg dat je je ex aanspreekt op zijn vernatwoordelijkheden en houdt hem daar ook aan. En riepen we hier ook niet met z'n allen dan de vader een rol van betekenis moet houden in t leven van de kinderen. Of schaar je dat onder 'bemoeienis' van je ex waar je niet op zit te wachten? Er zijn heel veel schrijnende situaties waarbij vrouwen voor zichzelf moeten kiezen, en dan betekent niet automatisch dat als ze niks hoeft in financiele zin van haar ex, dat daarmee t bewijs geleverd is dat haar verhaal klopt over de problematiek waarin ze zich bevind.

AnneJ: die chantage praktijken herken ik ook. Niet mogen scheiden tenzij je toestemt in heel ongustige gevolgen voor jezelf en de kinderen.

Hè wat?

‘ Ongeacht de situaties, want daar doen officiele instanties niets mee, ben je na je huwelijk verplicht om evt. allimentatie op te eisen bij je ex, en anders doet de staat dat wel.’

Verplicht alimentatie eisen anders doet de staat dat wel? Die is nieuw voor mij, hebben we iemand in tha house die hierop vanuit de wet kan bespiegelen?

Ely

Dat is alleen van toepassing als je in de bijstand komt, het zgn bijstandsverhaal.

Zo. Ja die had ik eerder gehoord

Behoud van leefstijl

Darling “Het beste wat je dan kunt doen in een echtscheidingssituatie is zorgen dat jouw deel ook an jou toekomt.”
Daar had ik het niet over.
Ik had het over de situatie waarin zij (meestal toch) meent dat zijn deel ook aan haar toekomt, of op zijn minst dat hij verantwoordelijkheid draagt voor het behoud van haar leefstijl.
Je vindt dat terug in klachten over kleiner moeten gaan wonen met termen als ‘tegen mijn zin’ of ‘klein flatje’ of ‘naar een achterbuurt’.

Jammer

Ach ja, het is jammer dat ik opgevoed ben door een paar mensen in een uberbeschermde omgeving, die mijn hoofd volpompten met de gedachte aan trouwen en kinderen als het ultieme doel voor de vrouw. En dat je als vrouw thuis hoorde te blijven bij de kinderen.

Het heeft veel strijd gekost om daar los van te komen en helaas was ik toen al getrouwd met een man met een behoorlijke stoornis. Gelukkig tegen de stroom in altijd wel blijven werken, maar niet fulltime nee (16 uur).
Dus toen de scheiding er kwam, heb ik ons mooie huis moeten loslaten en zit ondanks alles redelijk tevreden te zijn in het tegen-mijn-zin flatje dat ik heb moeten betrekken.

Ik heb wel mijn hand opgehouden voor PA zolang ik 16 uur werkte en de 'luxe' had om veel thuis te zijn voor de kinderen (IADH). Ik schaam me daar niet voor en zou het ook zo weer doen. Sterker nog, ik vond het mijn recht (of beter gezegd het recht van de kinderen) dat ik (of ex, maar die wilde niet) voldoende tijd thuis zou zijn om hen te begeleiden waar ze dat nodig hadden/hebben. Hij wilde niet investeren in tijd en aandacht voor de kinderen, ik ben blij dat hij voldoende verdiende om mogelijk te maken dat ik dat dan voor onze (!) kinderen wel kon doen.

Maar gescheiden zijn leuk? Mwah. Regelmatige strijd met mijn ex, afgewezen door een belangrijk deel van mijn familie. Doodop en in mijn eentje twee kinderen opvoeden. En vaak alleen. Nee, leuk vind ik het bepaald niet, maar beter dan het alternatief.