Gevoel overbodig te zijn
Ik ben plusmama van drie kinderen. Ze zijn 6, 8 en 8 jaar oud. Mijn vriend en ik zijn bijna vier jaar samen. En eigenlijk heb ik weinig reden tot klagen. De regeling met de mama loopt heel vlot, er zijn zeer weinig discussie, de kinderen hebben me graag en ik heb hen ook graag, mijn relatie met mijn vriend loopt heel goed...
We zijn net een weekje op vakantie geweest en ik heb het eerlijk gezegd niet naar mijn zin gehad. Ik had plots heel erg het gevoel dat ik niet helemaal bij het gezin hoor. Ik heb dit gevoel nog al wel gehad, maar nog nooit zo extreem als nu. Ik besefte plots dat de kinderen naar ons komen om hun papa te zien, niet om bij mij te zijn. Als ze spelletjes spelen is het ruzie om wie met papa mag mee spelen, dus ik vang "de overschot" op. En zo is het telkens weer. Op die momenten voel ik me echt overbodig, een aanhangsel dat ee toevallig bij is gekomen maar geen echt deel van het gezin.
De jongste is een meisje. Ze was net drie toen haar ouders uit elkaar gingen en heeft geen enkele herinnering aan de dagen dat haar ouders nog wel samen waren. Toch heeft ze een herenigingswens. Op vakantie zei ze plots: "Als jij en papa nu uit elkaar gaan, dan kunnen mama en papa terug samen komen en dan is het net of jij nooit mijn plusmama geweest bent. Dat zou kei leuk zijn!"
Uiteraard gaat het hier om haar wens dat haar ouders terug samen komen en niet dat ze mij niet als plusmama wil, maar het kwam zo ontzettend hard binnen!
Hoe gaan jullie om met het gevoel soms "te veel" te zijn?
Ine_vk
Ik kan me er iets bij voorstellen. Maar ik denk dat je dat gevoel toch van je moet proberen af te zetten omdat het niet echt anders zal worden. Vooral omdat hun moeder gewoon nog leeft en, neem ik aan, de kinderen daar vaak zijn. Het zou anders zijn als de moeder zou zijn overleden en jij 'echt' de nieuwe moeder wordt. Dat is hier niet aan de orde.
Ik snap dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar het zal je denk ik helpen dat je gewoon accepteert dat je nu eenmaal niet 100% bij het gezin an sich hoort en 'gewoon' de vriendin van hun vader bent. Wees i.i.g. blij dat ze goed met je kunnen opschieten. Ik denk dat dat is wat het is.
Wees blij, alles is normaal!
Wat jij nu hebt: een goede relatie, goede communicatie en iedereen is blij met elkaar, dat is prachtig en het hoogst haalbare in jullie situatie. Bravo! Koester het!
Je gevoel is hoogstwaarschijnlijk terecht en sterker nog, het is heel natuurlijk. Ik denk dat je heel snel zou moeten proberen dit te accepteren en zelfs omarmen, omdat het de normale gang van zaken is. Jij ben niet de biologische ouder van deze kinderen en dat wordt je ook niet. De meeste kinderen van gescheiden ouders hebben een diepe herenigingswens. Ik vind het wat vreemd dat dat je zo raakt. Dit kind is nog zo jong dat ze het durft uit te spreken. Maar zij weet waarschijnlijk ook wel dat het nooit gaat gebeuren. Of ben jij daar zelf misschien niet zo zeker van? Is dat het pijnpunt?
Ik zeg het vaak ronduit tegen mijn stiefdochter: je hebt maar één mama. Ik stimuleer haar ook dingen alleen met haar vader te ondernemen. Dat is niet alleen gezond, maar ook nodig. Ik heb soms het gevoel dat ze meer naar mij trekt dan naar haar vader en dat voelt ook niet goed.
Ah Bieb
Ik las je bericht pas nadat ik het mijne gepost had. We zijn het eens. 
Niki73
Niki,
Het is vooral dat het voelt alsof ik vervangbaar ben dat pijn deed in haar opmerking. Ik weet dat ze het niet zo bedoelt en dat het om haar herenigingswens gaat. Dat vind ik inderdaad normaal en ik ben eigenlijk niet ongerust dat mama en papa terug zouden samenkomen. Het zinnetje "dan is het alsof jij nooit mijn plusmama geweest ben" is hetgeen me raakt. Het triggert net waar ik bang van ben: dat ik vervangbaar ben (wat eigenlijk ook is!). En op die momenten word ik erg moedeloos.
Uiteindelijk is iedereen vervangbaar
Je wilt het niet, maar toch is het zo. Daar kun je je volgens mij maar beter proberen overheen te zetten. De gedachte dat je vervangbaar bent, helpt namelijk helemaal niets. Je moet er hier en nu iets van maken. Volgens mij doen jullie dat eigenlijk heel goed. Vergeet niet dat je stiefdochter zich vrij genoeg voelde om het tegen je te zeggen, dat is eigenlijk een groot compliment! Ze durfde dat, omdat ze zich veilig genoeg voelt bij jou.
vervangbaar
het is heel hard, maar voor het kind ben je vervangbaar, want je bent haar moeder niet.
Mijn dochter weet echt niets van voor de scheiding (ze was 11 maanden) is inmiddels 13 en kent haar stiefmoeder ook al net zo lang maar ook zij heeft een heel duidelijke rangorde, hoe lief en aardig haar stiefmoeder en halfzusjes ook zijn.
ach
ik kan mij zo goed voorstellen dat je je toch afgewezen voelt, al weet je verstandelijk best dat het maar goed is ook, dat hun eigen moeder verkozen wordt.
Maar praat je hier met je vriend over? Dat is wel belangrijk voor je. Hij mag best weten dat jij een moeilijke positie hebt. Jij hebt voor hem gekozen en accepteert deze situatie om wille van het feit dat je bij hem wil zijn en hij jou graag bij zich heeft. Een beetje dankbaarheid van hem is dan wel op zijn plaats... 