gezin x ziektes x liefde = ?
ik zal beginnen met een korte intro om de zaak wat duidelijker te maken.
ik ben zelf 32 jaar en mijn vrouw is 30. bijna 15jaar samen waarvan 6jaar getrouwd en hebben een zoontje van 5.
ik werk fulltime maar werk via een maandelijkse rooster onregelmatig, dit heeft zo zijn voor en nadelen die wij als gezin nu na bijna 8jaar wel kennen.
na een korte werk carrière kwamen verschillende ziekte klachten bij mijn vrouw naar voren en is zij al wat jaren huisvrouw. ze lijd aan heftige migraine, cluster hoofdpijn en reuma. soms is zij dagen uitgeteld. jullie kunnen je vast wel voorstellen dat heel wat doet bij ons als gezin maar ook met de relatie tussen mijn vrouw en mij. veel moet gepland worden en verschillende zaken wat ''normale'' 20/30ers kunnen doen gaat bij ons niet of met een hoop moeite.
gelukkig kunnen wij beide elkaar alles vertellen en kijken en werken wij meer naar een oplossing dan naar het probleem. dit gaat zo al wat jaren.
bijna 3 weken terug kwam ik thuis van werk en kwam mijn vrouw met de bekende zin '' ga maar even zitten, ik moet je wat vertellen''.
ze vertelde mij dat ze al maanden, wellicht zelfs (bewust/onbewust) al een jaar, met verschillende gevoelens en gedachten worstelde. ze houd van mij, ze waardeert mij en ik ben haar maatje. maar de echte liefdes gevoelens als man en vrouw zijn bij haar weg en ze verwacht zelf dat dit niet terug zal komen.
dit viel mij al een donderslag bij een heldere hemel. ik wist wel dat onze liefdes relatie minimaal was en zeker tijdens de wintermaanden (dan heeft ze het meest last van alles). maar dat zij er zo over dacht, nee en hierin ben ik niet de enige.
waar ze normaal gesproken alles kwijt kon bij haar best vriendin, moeder en bij mij, wisten die eerste 2 ook van niks. ze heeft maanden lang met negatieve gevoelens en gedachten alleen gespookt. even voordat ze mij dit vertelde, was ze zelfs 2 weken lang ziek en viel 10kilo af. zo erg was ze er mee bezig.
na die eerste heftige avond, waar ik helemaal instortte, is ze een zaterdag/zondag bij haar best vriendin geweest. op het platteland met rustig en een mooie uitzicht even in een andere omgeving alles laten bezinken. mij liet ze achter met onze zoontje..... wat een klotenmoment was dat. verdriet en kwaadheid gingen samen met een flinke dosis ongeloof. gelukkig kon ik zaterdag overdag met mijn zoontje bij mijn schoonouders terecht en ben ik zondag met mijn zoontje naar een pretpark geweest, iets wat we gepland hadden als gezin. heb mijn best gedaan zo min mogelijk te laten merken, met zijn 5jaar verdient hij een gezellig dag.
zondagavond, toen de kleine op bed lag, hebben we samen nog eens over de hele situatie gepraat. haar energie en de wilskracht is op na al die maanden. ze heeft na eigen zeggen alles er aan geprobeerd om op andere gedachten te komen, maar die gevoelens kwamen niet terug. ze is op en wilt rust. scheiden is volgens haar de enige oplossing, anders konden we haar op ten duur laten opnemen in het gekkenhuis naar haar eigen woorden.
tja dacht ik, wat moest ik daar nou opzeggen......... want ik wil dit niet. ondanks dat wij alles behalve een ''perfecte'' leven hebben, ben ik wel gelukkig met haar en ons gezin. met een vaste baan en een prima inkomen hebben wij de laatste jaren van alles gedaan die andere starters ook doen en ik zag ons samen oud worden. ik houd nog steeds van haar en wil haar geen pijn doen, dus heb gezegd dat als zij zeker weet dat scheiden de antwoord is, ik dit niet tegen ga houden en dat we samen alles netjes en goed gaan regelen. heb ook gezegd haar niet te laten stikken en te blijven (onder) steunen zover zij dat wilt.
we hebben toen afgesproken om de eerste paar weken niks te ondernemen, om alles te laten bezinken. ik heb aangegeven dat het verstandig is dat wij beide ons melden bij een voor haar bekende psycholoog, dit leek haar ook goed.
na de eerste 2 weken heb ik op een goed moment gevraagd of ze er nog steeds zo overdacht, helaas voor mij was dit inderdaad het geval en heeft ze contact opgenomen met de psycholoog voor mij. zij vind het nu niet nodig om deze te bezoeken, ze heeft geen zin of energie om haar verhaal te doen. dit wilt ze pas na de scheiding doen. dat laatste vinden haar ouders en ik geen goed idee. ze is geestelijk beschadigd en begrijpt zelf ook een hoop niet. zowel haar ouders als ik hebben dit ook tegen haar gezegd, helaas blijft ze bij haar besluit. ook mijn huisarts, waar ik voor de psycholoog doorverwijzing moest zijn, is van mening dat ze hulp moet hebben. de laatste keer dat ze hulp van haar psycholoog had was 3 a 4 jaar geleden, ondertussen is vooral de reuma erger geworden. mijn huisarts is van mening dat zij maar ook ik eigenlijk begeleiding hadden moeten krijgen in onze situatie.
ik zou eigenlijk pas eind april mijn eerste afspraak met de psycholoog hebben, maar heb haar gebeld of dit wat eerder kon, vooral de houding van mijn vrouw om zelf geen hulp te zoeken kan ik maar niet begrijpen. wel heb ik het idee, haar kennende, dat zij zich niet wilt laten beïnvloeden door anderen in haar keuze. ook is zij de type die, eenmaal een keuze gemaakt te hebben, daar bij blijft.
op het moment gaat het dagelijkse leven gewoon door, maar ze gaf aan dat het scheiden en alles wat daarbij komt kijken geen jaar nog moet duren. we slapen ook gewoon nog in onze bed samen, ook wordt er nog veel gelachen en kreeg ik zelfs gisteren nog een knuffel van haar.
ik heb gisteren bij het douchen mijn trouwring afgedaan en ben deze vergeten weer om te doen. deze kwam zij tegen waarop zij mij vroeg '' waarom had jij je trouwring af'' heb haar de reden verteld en gevraagd waarom zij zich zo drukte maakte. hier ging ze niet op in. ik krijg wel vaker bepaalde signalen waarbij ik denk dat ze toch echt wel twijfelt, maar tegelijkertijd heeft ze het wel over de scheiding......... wat gaat er allemaal in dat koppie om?
zijn er meer ouders die in een soort gelijke situatie zitten of zaten waarbij 1 van de 2 ziek is waarbij dit de relatie beïnvloed, hoe gaan jullie hier mee om? zijn jullie ook op een punt van scheiden gekomen, hoe ging dit? is er iets wat ik kan doen om haar zover te krijgen om ook nu ook al naar de psycholoog te gaan? zijn er verder nog zaken die ik kan doen?
Samen oplossing zoeken
Zouden jullie niet als de wiedeweerga aan relatietherapie beginnen? Er is vanalles heftigs aan de gang en dat kunnen jullie alleen samen oplossen.
Ik vermoed dat je vrouw baalt van haar leven (heel begrijpelijk!) en dat er te weinig tijd is geweest voor jullie als stel en om de liefde bloeiend te houden. Ze denkt dat misschien haar onvrede opgelost wordt als jij weg bent, maar dan zal ze van een koude kermis thuiskomen. 50% van de tijd alleen voor een kind zorgen terwijl je ziek bent lijkt me niet te doen. Hoe ziet ze dat voor zich? Een bezoekregeling voor haar (zoon 2 dagen bij haar en 12 dagen bij jou)? En wat als ze dan net een aanval heeft? Ik zie hier geen gelukkige uitkomst als jullie niet samenwerken.
Ga liefst onder begeleiding écht in gesprek. Wat wil ze, waar baalt ze van, wat mist ze concreet, hoe wordt dat beter als jij weg bent? Of kun jij haar bijstaan, helpen, en ruimte geven?
eens
ik ben het helemaal met je eens!
ook ik zie een hoop problemen bij en na onze scheiding. dit hebben oa haar ouders en ik haar ook op verschillende momenten en manier duidelijk gemaakt, helaas lijkt het haar niet door te dringen.
ik zou heel graag met haar hulp willen zoeken, maar zij wilt niet. ik heb as maandag al een afspraak bij de psycholoog, dit wilt zij pas als alles achter de rug is.
Toch aandringen
Je kunt haar niet dwingen tot relatietherapie, maar je kunt haar wel zeggen dat ze het aan jullie zoon verplicht is tot het uiterste te gaan om het gezin te redden. Geen zin is geen argument hier. Jullie zoon heeft ook geen zin in gescheiden ouders. Ik zou ook uitspreken dat je geen vertrouwen in co-ouderschap hebt als zij zo vaak ziek is. En vragen hoe ze dat zelf praktisch ziet. Hoe zorg je voor een 5-jarige als je met clusterhoofdpijn in bed ligt? Of als je een reuma-aanval heb en je bijna niet kunt bewegen? Dat gaat gewoon niet.
Ze moet boven tafel krijgen waar haar onvrede ligt.
Verliefd?
Kan het zijn dat ze verliefd is op iemand anders? Daar kunnen mensen behoorlijk onrealistisch van worden.
En het kan een goed gevoel geven om verliefd te zijn als je ontevreden bent met je eigen leven.
nee
nee, gelukkig is dat niet het geval.
ik moet zeggen dat ik de eerste 48uur nadat ze mij het vertelde hier wel weer erg aan twijfelde, wat versterkt werd toen zij de ochtend na het vertellen een dag/nacht bij haar best vriendin verbleef. die woont op het ''platteland'' en zij en vriendin dachten dat een andere omgeving haar wat meer rust gaven om over alles na te denken.
die zondag avond, nadat de kleine op bed lag, hebben we nog lang gepraat. waar ik vrijdagvond helemaal van slag was en emotioneel was, was het toen haar beurt. ook toen heb ik, tussen alles door, nog eens gevraagd of er echt niet een ander is, nee dit was niet het geval en gezien het feit hoe zij reageerde en alles er om heen geloof ik haar.
denk dat het een combinatie is van alles in haar leven, wat haar schijnbaar nu te veel is geworden en waarvan ik een schakel ben die eventueel er tussen weg kan. weet niet of ik het hier mee goed beschrijf maar jullie weten vast wat ik bedoel.
het is ook zeker niet niks, ziek zijn met jong kind en een man die beide niks mankeren en aandacht en liefde vragen. ik probeer mij zoveel mogelijk aan te passen aan haar leven en behoeftes, maar geloof best dat ik op mijn manier af en toe te veel vraag van haar, als gezonde kerel van 32...........
waar ik barst van de energie en wilskracht om van alles te ondernemen en te ervaren, kan zij dat niet.
Psychologie 'van de koude grond'
Allereerst: sterkte en respect. Wat een rotsituatie en wat praat je -desondanks- nog liefdevol over je partner! Dan wat ik hier uit haal; het lijkt mij dat jullie relatie-dynamiek niet meer klopt. Dat jullie geen gelijkwaardige partners meer zijn, maar in een verzorger-patient verhouding zijn beland. Killing voor alle romantiek, laat staan erotiek. Jij zegt dat je daar mee kunt leven. Maar kan zij dat ook? Benauwd het haar misschien? Ongezond is het zeker!
De enige manier om hier uit te komen is, inderdaad, praten. Therapie. Ze zal vast onder behandeling zijn van een arts. Hoort aandacht voor de situatie thuis niet bij de daar te bespreken problemen ('hoe is het met u')? Eventueel is ze te bewegen tot lotgenoten contact (dit komt echt veel vaker voor!)? Via de patientenvereniging? Dat is wat laagdrempeliger dan een psycholoog.
Waarschijnlijk denk ze dat al haar problemen met jouw vertrek zullen verdwijnen. Dat is natuurlijk niet zo. Als het niet anders is, zal ze dat zelf moeten ondervinden. Tijdelijk op zichzelf. Is die mogelijkheid er?
Tijdelijk uit elkaar
Misschien is het niet zo'n gek idee om een paar maanden uit elkaar te gaan, waarbij jullie ook een omgangsregeling aanhouden. Doe dat dan wel een serieuze periode, niet maar twee weken, want dan is het gewoon vakantie, dat redt iedereen wel. Ik denk eerder aan 3 of 4 maanden. Ergens gaan logeren is ook niet te vergelijken met alleen wonen en alles zelf moeten regelen. Een huisje op een vakantiepark moet wel snel te regelen zijn. Zo kan zij kijken of haar problemen inderdaad verdwijnen als jij er niet bent. Dat verwacht ik namelijk niet. En hoe hard het ook klinkt: zij wil scheiden, dus zij mag weggaan. Tegelijkertijd kan ze uitzoeken hoe ze voldoende inkomen kan krijgen om rond te komen. Deze extra kosten kunnen jullie nu nog samen dragen, maar als je gescheiden bent, houdt dat een keer op.
Na die periode evalueren jullie hoe het geweest is en of het haar lukt om de helft van de tijd (of minder) voor jullie zoon te zorgen en of ze zich echt beter voelt zonder jou. En dan nog kun je je afvragen: heeft ze alleen meer vrijheid en ruimte nodig, dat kan misschien ook binnen een huweljik, of zit jij als persoon haar in de weg?
Ik zou tegelijkertijd wel blijven praten. Als ze echt geen relatietherapie wil, wil ze misschien wel gesprekken elders (arts, coach, verstandige gezamenlijke vriend?).
reactie en update
bedankt voor jullie reacties.
we zijn ondertussen 3 weken verder na mijn laatste bericht en 1.5 maand na die betreffende avond.
er is weer een hoop gebeurd. ik heb nu 2 sessies bij de psycholoog gehad die zeer verhelderd waren, maar ook zeer confronterend. volgende week staat er weer een sessie gepland.
ook heeft mijn vrouw deze week een sessie met de psycholoog gehad. na een hoop aandringen van mij en haar ouders. van te voren heeft de psycholoog mij wat vragen gesteld, zoals wat ik graag zou willen weten vanuit mijn vrouws positie. hierbij melde ze mij dat alles wat er besproken wordt tussen haar en mij vrouw, mij mag vertellen. begrijpelijk. wel gaat ze proberen of ze na dat gesprek mij beter kan helpen.
na de sessie heeft mijn vrouw mij een korte samenvatting gegeven. zo kwamen ze beide tot de conclusie dat mijn vrouw waarschijnlijk niet overspannen is, dat ze een goed beeld heeft van wat er is gebeurd de laatste jaren en wat straks de consequenties zijn na de scheiding.
voor nu laat mijn vrouw het hierbij. ze gaf aan dat ze nu geen vervolg afspraak wilt maken en dit pas gaat doen als ze er aan toe is. wel gaf de psycholoog aan dat we in de toekomst wellicht samen een sessie gaan volgen om ons voor te bereiden en te begeleiden bij onze onderlinge communicatie na de scheiding. heb het idee dat mijn vrouw een goed gesprek heeft gehad.
bij mijn eerste sessie gaf de psycholoog ook het idee om eens apart van elkaar te gaan leven voor een paar maanden. dit hebben wij besproken en heb dit ook op mijn werk voorgelegd. helaas gaat dit niet lukken. financieel niet (de 12 maanden grote uitgaves gehad) maar ook qua mijn werk niet.
dus..... gaan wij verder zoals de afgelopen weken, rustig alles uitzoeken en regelen en zijn de eerste stappen reeds gezet. nog steeds gaat alles in goed overleg en met respect.
wel merk ik dat ze zich af en toe aan mij ergert als ik iets zeg of doe. zaken die ze de afgelopen 15jaar gewoon voor lief nam, daar kijkt zij nu anders tegen aan. andersom doet zij ook bij tijdens uitspraken die, naar mijn gevoel, bot over komen. wij beide zullen de komende maanden moeten werken aan onze nieuwe relatie. niet meer als man en vrouw, maar als gescheiden vader en moeder. maar ook, zo is onze intentie, als vrienden.
ze gaf laatste aan zich af en toe benauwd te voelen als ik of/en haar ouders haar helpen. iets wat ik volkomen begrijp, maar zoals ik ook tegen haar zei. soms is het gewoon niet anders. als je enkel samen woont, zonder kids, dan heb je wat meer ruimte om af en toe (als zij plat ligt en dus oa het huishouden niet kan doen) de boel de boel te laten. maar heb je een kind en meerdere huisdieren, tja dan moeten er gewoon dagelijks dingen gedaan worden.
ik zal, oa op advies van de psycholoog, zo af en toe wat kleine en dagelijkse dingetje laten liggen voor haar of haar met bepaalde dingen niet meer of minder helpen.
dit hebben wij ook besproken en het zal ook zeker heel erg wennen zijn en niet altijd gemakkelijk. dat laatste heeft ze al ondervonden en ik moet hierbij soms ook echt voet bij stuk houden. ik ga natuurlijk niet op bestelling werken.
gelukkig zal ze straks best veel hulp krijgen van oa haar ouders die minder gaan werken en meer tijd hebben. ook zal ik natuurlijk mijn verantwoording nemen betreffende onze zoontje en zal ook haar persoonlijk niet laten stikken. hoe ik dat laatste ga doen weet ik nog niet en zal ook deels aan haar liggen, in hoeverre zij dit wilt.
maar ook ik zal het straks moeilijk krijgen. net zoals zij, heb ook ik nog nooit alleen gewoond. beide zijn wij onze eerste partner, vanuit huis zijn wij altijd samen geweest en weten we niet anders. ik slaap bijvoorbeeld moeilijk als zij er niet is.
ik moet er ook niet aan denken om haar met een ander te zien. ik verwacht niet dat zij, door haar ziektes, ooit weer aan een nieuwe relatie gaat beginnen. dit komt ook soms ter sprake. zij hoopt dat ik ooit weer een leuke vrouw tref en wilt niet dat ik stil blijf staan in mijn jonge leven, maar heeft zelf (in haar eigen woorden) helemaal geen zin of de energie voor een nieuwe relatie. maar ja je weet maar nooit en dat knaagt af en toe bij mij........zal vast op ten duur minder worden.
gelukkig is het niet allemaal triest en hebben we de intentie om ook nog veel samen als gezin te blijven doen en blijven wij bij elkaar in de buurt wonen. zo blijven wij ook als gezin elke zaterdagavond bij haar ouders eten en film kijken. ik ben door de jaren heen ook meer dan enkel een schoonzoon van hun geworden en zo denk ik er ook over.
ik kreeg laatst de vraag of ik de hoop heb dat het ooit weer goed komt. dit kan ik niet anders beantwoorden dan met een flinke ja. ondanks alles houd ik nog steeds heel veel van haar. ik weet hoe zij was voordat zij ziek werd en ben er van overtuigd dat de gevoelens die zij voor mij had ergens door haar ziektes diep begraven liggen en hoop dat die ooit weer boven komen. hoop doet leven.
Moedig
Ik vind het ontzettend krachtig van je vrouw, dat ze jou het geluk gunt. De liefde en vrijheid geeft. Want het is niet niks wat ze doet.
Ik ken de keerzijde, een vrouw die zich zelf compleet weg cijferde omdat ze ziek was en maar bij hem moest blijven in haar ogen, een egoïstisch man. Terwijl ze niet meer van hem hield. Tenminste geen gezonde liefde.
Ben je vrouw maar dankbaar dat ze zo oprecht en eerlijk naar jou toe is. Zo zie ik ze maar zelde. Omarm dat.
Veel sterkte