Halen/brengen na verhuizing ver weg vader (kinderen wonen bij moeder)
Mijn ex-man en ik zijn 5 jaar geleden gescheiden. De kinderen (nu 6 en 9) wonen bij mij (moeder) en gaan 1x per 14 dagen een weekend naar hun vader. Tot een paar maanden geleden woonden we beiden in dezelfde stad, bij het kiezen van mijn nieuwe woning met mijn nieuwe partner hebben we zelfs rekening gehouden met de afstand, zodat ze op hun fiets of lopend zelf naar papa konden. Opeens viel er eind 2016 een verhuizing van hem uit de lucht, m.i.v. de maand erop, naar een plaats op ruim 100 km verderop om samen te wonen met een voor zijn vriendin ook totaal nieuwe woonplaats, wat met de wegen neerkomt op ruim een uur enkele reis met de auto.
Nu eist hij van mij dat ik de kinderen haal of breng, wat neerkomt op met elkaar zo'n 2,5 uur onderweg. Ik heb mij laten overrompelen, ook al voelde het onrechtmatig, om toch te gaan rijden, ik kon op dat moment de stress van een conflict niet aan. Ook nu niet, maar toch moet ik die aangaan omdat het vanwege mijn gezondheid niet lukt om langer dan een uur aaneen te rijden. Wat is rechtmatig? Kan hij dit eisen? Ik zou kunnen voorstellen om ze zowel op vrijdag als zondag op een half uur afstand (ongeveer halverwege) te brengen/halen, maar ik wil eerst weten of ik mij wel moet laten opzadelen met de consequenties van zijn verhuizing, waarbij dus de praktische gevolgen niet van te voren besproken zijn.
Alles wordt anders
Ik heb even nagedacht of en hoe ik zou reageren.. ik herken het namelijk zo.. Jouw houding ('voor de lieve vrede') als het feit zelf. Mijn ex deelde ooit 3 dagen voor de verhuizing mee dat hij 175 km verderop ging wonen. Wij hadden ook een weekend-om-de-week regeling, die werkte toen hij in dezelfde stad woonde. Mijn kinderen waren wel ouder dan de jouwe.
Ik was zo overbluft... maar ik kon mijn poot wel strak houden. Ik heb ex zelf verantwoordelijk gesteld voor halen en brengen. Hij heeft nooit alimentatie betaald, dus buiten het reistijd-aspect zat ik ook met de kosten. Overigens heb ik mijn standpunt heel strak en gefundeerd per mail medegedeeld aan ex. Onder het motto 'jij hebt de keuze gemaakt en dit is de consequentie'. Hij heeft het, met wat sputteren, geaccepteerd.
Ondertussen zijn we een paar jaar verder. In de praktijk is de weekend-om-de-week regeling heel snel op de schop gegaan. Werd meer weekend-per-zoveel-weken. Daarnaast werd betrokkenheid ex nul. Hij kwam echt niet die hele afstand voor b.v. een overleg op school of een projectavond. Hij raakte steeds minder betrokken bij het leven van de kinderen. Ondertussen zijn ze oud genoeg om zelf te reizen met het OV, zo'n 3 uur netto reistijd. Middelbare school inmiddels, ze leven hun eigen leven en hebben geen zin in telkens zo lang reizen naar een plaats waar ze niks (mee) hebben. Het contact is hoofdzakelijk telefonisch. En hun vader is meer een soort oom geworden.
Ik kon ze slechts steunen in hun verdriet en teleurstelling hier over. Ik heb zo goed mogelijk begeleid in het proces waar ze noodgedwongen door heen moesten. Hoe moeilijk het ook is om als moeder aan te zien, hoe je ook je best wilt doen om alles zo goed mogelijk te regelen; je kunt ze niet voor alle leed in de wereld sparen. Dat is de boodschap did ik je mee wil geven.
@Arawen
Dank je...het blijft afwachten hoe dit verder gaat. Ik hoor het vaak van mensen dat het met de puberteit verandert, dat ze dan geen zin meer hebben om uit logeren te gaan. We zullen zien hoe het dan gaat.
Hij is verhuisd dus zijn probleem. Hij kon eerst voor zijn werk die rit maken dan kan hij het zeker ook voor z'n kinderen.
En anders is er het alternatief nog van het OV! Kinderen te jong daarvoor? Ook zijn probleem!
Ik. vind het wel altijd heel knap dat mensen die n probleem hebben of veroorzaken daar heel goed het pro leem van een ander van kunnen maken.