heb ik mij nieuwe problemen op de hals gehaald?
Update: sinds oktober uit elkaar na 20 jaar - daar had ik een draadje voor 'is dit werkbaar' in oktober.
Man was niet akkoord, heeft er zich uiteindelijk bij neergelegd, begonnen met nieuwe woning te zoeken, moeten stoppen daarmee vanwege corona. Na corona verder gezocht en 4 weken terug heeft hij een akkoord voor koop ondertekend van een appartement. Ik koop ex uit wat betreft onze gezamenlijke woning, die akte wordt volgende week bij de notaris verleden.
Al deze tijd wonen we nog steeds samen. Ik heb ondertussen een halve relatie gehad met een andere man. We hebben recentelijk besloten om vriendschappelijk verder te gaan. Maar het contact met deze laatste man heeft mij doen inzien dat ik toch wel problemen heb, waar ik aan moet werken. Daarvoor zal ik naar een psycholoog gaan.
Ex heeft ondertussen dus een nieuwe woning gevonden en daar zou hij werk zoeken. Hij heeft mij 3 weken geleden verteld dat hij sinds maart op tinder zit. Hij heeft daar met zijn eerste date meteen ‘de vrouw’ ontmoet, maar zij heeft na de 2ekeer de boot afgehouden. Voor afgelopen weekend had hij een 2e ontmoeting gepland met dame 2. Hoe dan ook, door al deze ontboezemingen, zie ik dat ex dus zijn leven verdergezet: een nieuwe woning, hij is bezig met een nieuwe relatie en nieuw werk (want daar was hij sowieso aan toe). Allemaal prima en ik wens hem het beste toe. In al mijn eerlijkheid en onze openheid heb ik hem gezegd dat ik beseft heb, door een contact met een andere man, dat ik toch aan mezelf moet werken.
En nu het probleem: ex leidt hier uit af dat er nog een kans is voor onze relatie. Want, ik ga dus eerst aan mezelf werken en daarna is het dan tijd voor relatietherapie. Hij heeft prompt zijn afspraak met dame 2 afgezegd en wil nu niet verder kijken op tinder. Zijn nieuwe woning is 135km van ons gezamenlijk huis. Hij was daar begonnen met werk te zoeken maar nu wil hij hier blijven wonen en hier nieuw werk zoeken en in onze woning blijven wonen. Ik heb gezegd dat dit allemaal compleet voorbarig en overbodig is, dat hij gewoon moet doorgaan met wat hij begonnen was (nieuwe locatie gaan wonen, daar werk zoeken en verder gaan met nieuwe relatie zoeken). Dan zouden we eventueel nog steeds kunnen zien wat de toekomst brengt. Misschien/wellicht helemaal niks en dan heeft hij zo weer een jaar, of meer verloren. Terwijl ik ook gewoon eindelijk rust wil en kunnen nadenken en gaan werken aan mezelf. Ik wil verder zelf geen blokkades om zelf een nieuw leven uit te werken (in principe zonder relatie) en ik vind dat hij zijn leven ook verder moet zetten. Man vreest dat als hij verder zoekt naar een relatie en hij een leuke dame tegenkomt, ‘het kalf verdronken is’ en dat wij dan (uiteraard) geen nieuwe start meer kunnen maken. Ik vind dat helemaal prima, een nieuw leven was de bedoeling. Maar hij wil ondanks alles met mij verder gaan en is bereid te wachten. Enige vorm van LAT-relatie wil hij niet. Als ik niks had gezegd, was hij waarschijnlijk over een tijd gewoon verhuisd. Hoe kom ik hier nu uit?
twijfel?
Twijfel je zelf ook? Anders zou het toch geen issue zijn? Dan is het toch gewoon klaar en dan kun je daar duidelijk over zijn. Ik snap het punt niet. Tenzij je stiekem zelf ook twijfelt.....?
je probleem
is zo te horen dat er je ergens vindt dat je nog iets aan hem verschuldigd bent. Waarom zeg je niet gewoon "ja dat ik aan mijzelf moet werken betekent niet dat er nog een kans is dat wij verder gaan hoor" ?
Voel je je schuldig tegenover hem? Vind je dat je hem iets verplicht bent? Of is het vanwege kinderen?
Het klinkt of je bang bent dat je (weer?) niet van hem af komt. Is dat zo?
Of - wat Guera zegt- zou je zelf nog verder willen met hem?
of ik zelf twijfel
Geen idee, ik ben een beetje alle sporen zoek.
Ik heb vaak in onze relatie tegengewerkt, ik heb onze relatie nooit veel kans gegeven. Daardoor is er een dynamiek ontstaan die ertoe geleidt heeft dat we uit elkaar zijn gegroeid met uit elkaar gaan als gevolg.
Maar op zich is ex een redelijk persoon, de onredelijkheid kwam meer van mijn kant. Vandaar dat ik in therapie wil. Mijn visie was: na de echtscheiding wil ik nooit meer een relatie. Dat heb ik jaren zo in mijn hoofd gehad. Omdat ik mezelf op verschillende vlakken blokkeer, moet er dus wat gebeuren. Ik heb geen zicht momenteel op wat ik wil (of zal willen). Maar door die kortstondige relatie heb ik wel het idee dat ik met de juiste persoon misschien toch nog een leven in relatie zie zitten. Omdat ex en ik relatief goed kunnen praten, zou het kunnen dat we -met veel werken en moeite- misschien toch nog iets kunnen uitbouwen, al weet ik niet of ik dat wil (en kan). Als het niet zo is, is het voor mij even goed. Ik wil gewoon rust en tijd nu. Ik wil niet dat hij zijn leven terug op pauze zet. Hij verlangt al zo lang naar een fijne relatie. Op dit moment (en al heel lang) heb ik geen gevoelens van liefde, maar dat is omdat ik afgesloten ben van mezelf. Het is mij teveel gevraagd om nu over een potentiële toekomst na te denken. Vandaar dat ik wil: ieder zet zijn leven verder. Als hij nog zou openstaan voor een soort lat-relatie, zou ik dat nog oké vinden. De fase waar ik nu in zit, zal ik ook aan de psy voorleggen maar die moet ik nog vinden. Ondertussen wil hij het uitkopen van de woning (volgende week officieel) laten uitstellen.
Ik zie een heel andere ex opdoemen dan in je vorige draadje.
Ik mag volgens de regels van het forum geen details aanhalen maar je klonk toen veel meer overtuigd dat het helemaal klaar was. Lees het anders zelf nog eens na...
Zeg eens eerlijk: valt het alleen zijn tegen? Is het angst voor eenzaamheid?
En waarom kan je niet gewoon tegen hem zeggen " ik kan nu niet over ons nadenken, ik wil rust en tijd' ?
Of ... wil je alle opties openhouden? Wees gewoon eerlijk
Lastig
Er zijn er meer hier op dit forum die hun relatie toch nog op de rit hebben gekregen. Ik weet je voorgeschiedenis niet, maar ik herken wel wat in je verhaal. Met name dat je je nu een idee maakt van hoe het zal zijn na de scheiding. Dat kan echt heel, heel anders uitpakken. Ik ben pas na mijn scheiding mezelf tegengekomen. En hoewel in mijn geval mijn ex niet meer wilde, had ik heel graag aan mezelf kunnen werken vóór de (definitieve) scheiding. Zo te lezen heb je een man die erg veel om je geeft. Dat is wat waard hoor. Maar er zijn er hier op het forum natuurlijk ook veel die blij zijn dat ze toch uit elkaar zijn gegaan. Lastig.
Maro
Ik ben nu eerlijk wanneer ik zeg dat ik de relatie nooit echt ondersteund heb. Ik heb afgelopen 9 maanden de tijd gehad (en een halve nieuwe relatie) om dat te ontdekken. Zelfs tijdens de corona konden we nog redelijk samenleven (als broer en zus). Dus wat mijn eigen aandeel in de relatie betreft voel ik mij best wel schuldig. Ik denk niet dat ik de relatie moet redden voor de kinderen.
Of het alleen zijn mij tegenvalt, nee want we wonen nog steeds gewoon samen. Ik heb 'alleen zijn' zelfs nog niet kunnen ontdekken. Maar ik zou wel graag die ruimte krijgen, die er normaal gewoon kwam over korte tijd.
Uiteraard heb ik gezegd dat 'werken aan mezelf' niet in verband staat met onze relatie. Ik heb dat verteld omdat we openhartig met elkaar aan het praten waren, en ik wilde laten weten dat ik begrijp dat ik hulp nodig heb, dat ik dus ook verdere stappen onderneem in mijn leven; niets meer of minder. Had ik geweten dat hij dit zou interpreteren in kader van mogelijke toekomst voor onze relatie, had ik dat niet gezegd. Maar het is voor dovemansoren. Hij wil wachten en mij tijd geven. Maar ondertussen wel hier blijven wonen.
Ik denk verder niet dat ik opties wil openhouden, dan zou ik niet vragen dat hij zijn leven met zoeken naar een nieuwe relatie verderzet; dan zou ik blij zijn met de tijd die hij mij wil geven.
Het overnemen vd woning zou nog uitgesteld kunnen worden (want uiteraard zijn er wel financiële gevolgen aan verbonden). Dat kan alsnog getekend worden over een paar maanden of een jaar. Hij kan het appartement ook gewoon betalen zonder mijn uitkoopsom te krijgen. Aan zulk uitstel wil ik nog meewerken, maar ik wil echt gewoon nu rust en alleen wonen. Maar voor hem is het een groot verschil: als hij hier blijft zoekt hij hier werk, 135 km is een heel eind.
okay
"Had ik geweten dat hij dit zou interpreteren in kader van mogelijke toekomst voor onze relatie, had ik dat niet gezegd. Maar het is voor dovemansoren. Hij wil wachten en mij tijd geven. Maar ondertussen wel hier blijven wonen."
Nu begrijp ik het, jullie wonen nog bij elkaar. Pff wat zegt jouw gevoel voor jezelf? Wil je dat?
misschien
moet je heel duidelijk uitspreken, dat de enige kans om ooit ergens in de toekomst heel misschien weer samen te komen, er uitsluitend en alleen is als jullie nu doorzetten wat het plan al was.
Dat je absoluut eerst alle tijd ruimte voor jezelf nodig hebt zonder hoop of verwachtingen van een ander. Dat er ook geen enkele garantie is dat er ooit wel een opening komt, maar dat die er hoe dan ook niet komt als jullie op de huidige voet verder gaan.
mixed messages
"Ik heb gezegd dat dit allemaal compleet voorbarig (...) is"
"Dan zouden we eventueel nog steeds kunnen zien wat de toekomst brengt. Misschien/wellicht helemaal niks ..."
"... (in principe zonder relatie)"
Je houdt zélf een aantal keer expliciet de mogelijkheid open dat je misschien ooit toch met hem verder zou kunnen willen. Als jij die mogelijkheid openhoudt, mag hij beslissen hoeveel rekening hij daarmee wil houden en of hij zijn leven daarvoor op pauze wil zetten. Als jij je daar ongemakkelijk bij voelt, is het aan jou om de knoop door te hakken. Maar dan moet je hem echt ook laten gaan. Door dit soort uitspraken hou je hem zelf als het ware aan het lijntje. Let wel, ik suggereer niet dat je dat met kwade bedoelingen doet. Maar het gebeurt wel. Als je hem niet wil laten gaan, moet je accepteren dat hij er vooralsnog voor kiest met jou verbonden te blijven. Alleen betekent dat weer niet dat je een verplichting aan hem hebt om uiteindelijk met hem verder te gaan. De keuze is nog altijd aan jou. Dat heb je wel heel duidelijk gemaakt, als ik je verhaal zo lees.
dus duidelijkheid
Jo Hanna (e.a) , dank voor je mail. Ik ben inderdaad blijkbaar niet duidelijk geweest; ik vrees omdat ik mij ergens wel schuldig voel. Ik had het zelf niet eens door.
Ik ben op moment dat ik de beslissing heb genomen, wel heel duidelijk geweest. Maar het heeft allemaal te lang geduurd; nu al 10 maanden verder, daardoor heb ik tijd gehad om na te denken en heb ik een aantal pijnpunten bij mezelf gevonden. Dat is waar ik aan wil werken en verder wil en kan ik niet kijken.
Hij denkt/hoopt dat het nog goed kan komen en wil daarom geen 135 km verder werk gaan zoeken (wat best logisch is); al is hij wel verplicht het appartement te kopen. Hij wil het nu echter als vakantieverblijf gaan gebruiken (het is aan zee).
Ik geraak hier momenteel niet uit, het is teveel, ik wil ook geen enkele druk of erger nog: valse verwachting creëren en mij straks nog schuldiger voelen.
Ik heb ondertussen een aantal psychologen gecontacteerd, hopelijk kan ik snel aan de slag. De psycholoog zal hier wellicht ook wat inzichten in kunnen bieden.