Help! Ik ben een stiefvader...

Ik zou

Het dan ook niet kunnen, wel allerlei hand en spandiensten mogen verlenen, maar niet serieus genomen te worden met je feedback. Ik vind het ook niet terecht. Ik snap het wel vanuit de biologische ouder, maar zou erop staan een afspraak te maken dat je wel de kinderen aanspreekt op gedrag. Dan met de voorwaarde dat je dit in positieve zin doet, dus minder commentaar maar veel complimentjes. En nog belangrijker, dat je het vanuit jezelf doet. Dat je naar het kind toe aangeeft van welk gedrag jij last hebt en hoe je dat wil4t oplossen samen.
Kinderen moeten tenslotte leren rekening houden met elkaar met volwassenen en leeftijdgenoten.

Nee.....

....als het zo loopt, dan klopt dat niet. Zo ben je dan in feite de underdog in het gezin.

leeftijd kinderen maakt ook uit

Ik kan mij voorstellen dat je bij hele jonge kinderen sneller en makkelijker aansluiting vindt dan bij tieners of jongeren.
1.Leeftijd maakt dus zeker iets uit of de "stiefouders" snel/makkelijk wordt geaccepteerd.
2.Communicatie met je nieuwe partner: niet onbelangrijk. Vaak zijn we verliefd en vergeten we essentiele zaken te bespreken. Sommige zaken liggen heel gevoelig dus "parkeren"we ze maar voor later. Niet handig
Thema`s die beide ouders MOETEN bespreken zijn bijv: opvoedingsstijlen, normen en waarden, inspraak van nieuwe partner, financien, adoptie/erkenning door de nieuwe vader, omgang met ex en ex schoonfamilie,...verzin maar

Vaak trekt men bij elkaar in zonder bovenstaande themas uitvoerig te hebben besproken.
3.een lat relatie in de eerste jaren zou ik aanbevelen. Elkaar leren kennen om bovenstaande zaken te bespreken.

Mijn partner en ik hadden tien jaar geleden nog thuiswonende kinderen, 19 en 13 jaar. Geen ideale situatie om meteen samen te gaan wonen.
In eerste instantie wilde zijn zoon niet mee op vakanties, gaandeweg is zijn houding veranderd en gaan we regelmatig nu met zn vieren weg.
Wel is zo dat wij elkaars kinderen zo min mogelijk aanspreken. Wij bespreken de dingen eerst met elkaar, vervolgens afzonderlijk met de kinderen. Het gaat na tien jaar nog steeds goed. De jongens zijn gek op elkaar.

Samengevat: het is mogelijk om stiefouder te zijn/worden, alleen is het samen zoeken naar een passende oplossing.

zoeken

Ik vind het een zoektocht op zich. Wij zijn nog maar 7 maanden samen en wonen voorlopig nog wel apart. ik heb mijn kinderen altijd. Ik vraag zijn meiden weleens iets te doen. Maar voed ze niet echt op. Met mijn vriend hebben we het wel over elkaars kinderen.
Ik zou niet kunnen samenleven als ik me nergens mee zou mogen bemoeien en vice versa. Als je samen doorgaat zul je dat ook samen moeten doen.

Tigerfeet

Het is toch zo....

...kinderen hebben sturing en grenzen nodig. Geen grenzen aangereikt krijgen is voor een kind heel onveilig en bovendien, daar worden het geen prettige mensen van. En jij mag in je eigen huis geen grenzen aangeven. Want dan krijg je 'ma' over je heen. En waar is jouw plek dan in huis? De kinderen krijgen hier natuurlijk een superslechte boodschap mee. Dat ze geen rekening moeten houden met jou....hoe denk je dat dat later met een partner zal gaan. Of een huisgenoot in een studentenhuis?

Ik kan begrijpen dat grote beslissingen (school bv) vooral aan de moeder en haar ex zijn, maar ik vind wel dat jij dat moet kunnen doen wat nodig is om in harmonie samen te leven, waarbij jij zeker ook je plek moet kunnen hebben.

Dus als er een loopt te etteren en jij hebt daar last van, ja dan mag jij daar zeker wat van zeggen. Ik vind ook dat je een sanctie mag stellen als hij niet ophoudt.

Overigens vind ik wel dat er een verschil zit tussen 'het vriendje van moeder' dat nog in een eigen huis woont, of een samenwonende partner.

samengesteld gezin

Ik denk als ik dit zo lees dat ik heel gelukkig moet zijn met mijn samen gesteld gezin (4,5,13 en 17) mijn (stief...vind dit z'on raar woord maar klaar) kinderen zijn 13 en 17 en in het gezin beslissen we samen over van alles en nog wat. het overleg tussen de vader en ons is op een heel goed niveau, alles word besproken en overlegd (hier zou mijn eigen ex heel wat van kunnen leren). Ook de grote beslissingen worden samen overlegd. En natuurlijk als er eens wat is dan zou je daar wat van moeten kunnen zeggen, je kan niet alleen maar als de "sugar daddy" aanwezig zijn...al zeggen men kids dat wel eens gekscherend natuurlijk... gaat denk ik ook om een stukje respect wat je moet opbouwen ten aanzien van je kinderen..en nog belangrijker allemaal het zelfde behandelen.

Bij mij in een LAT relatie

gaat het gelukkig ook echt heel goed. De kinderen zijn van dezelfde leeftijd en mijn vriend en ik kunnen over alles praten. Wij hebben juist in het begin van onze relatie de moeilijke dingen al aangekaart en daar plukken we nu de vruchten van. Als we het niet met elkaar eens zijn, dan spreken we elkaar daarop aan.

Zijn kinderen accepteren het als ik wat zeg en andersom. We zijn het meeste in het huis van mijn vriend (het huis is groot genoeg en ik woon op een kamer bij mijn moeder). Als ik niet weet hoe mijn vriend tegen iets aankijkt, dan stuur ik de kinderen door naar mijn vriend of ik geef aan dat wij er eerst over willen praten.

Ik denk dus wel dat je gelijk hebt. Hoe jij je rol van stiefouder op je kunt nemen hangt heel erg af van je partner.

Nee

Mijn kinderen hebben een behoorlijke gebruiksaanwijzing en ik ben heel blij dat ik daar inmiddels mijn weg in kan vinden. Ik zou daar dus geen concessies in doen als ik zou samenwonen. Daar gaat natuurlijk geen man mee akkoord, dus samenwonen daar begin ik niet meer aan.

Martinho

Je kent inderdaad mijn voorgeschiedenis niet, anders zou je het met me eens zijn.

niet alles ligt aan de opvoeding

Natuurlijk zijn er gevallen waarin kinderen te weinig grenzen krijgen en dan gedrag vertonen waarmee ze eigenlijk schreeuwen om grenzen, maar er zijn ook genoeg situaties waarbij het kind helemaal niet slecht opgevoed is, maar hele andere behoeftes heeft.
Misschien heeft de moeder dan heel goede redenen om bijvoorbeeld geen strafstoeltje te gebruiken maar het kind zonder wekker erbij tot rust laten komen. Of heb je kinderen die er niet goed tegen kunnen als ze veel te laat op bed komen en waarbij moeder dan heel erg op de bedtijden let en daardoor liever niet naar avondfeestjes gaat met de kinderen.
Dit zijn heel onschuldige voorbeelden, maar er zijn gewoon kinderen die echt een andere aanpak nodig hebben. Misschien heeft je vriendin er ook zulke, misschien niet. Je komt er alleen achter als je in gesprek gaat.

En soms

Heb je gewoon geen tekst bij de opvoed methodes van anderen maar voelt het niet goed om die op jou kind los te gaan laten.

Nee.....

...het kan dan wel niet goed voelen om 'een ander op je kind los te laten gaan.' Maar als je kinderen hebt en je wilt samenwonen met een nieuwe partner, zul je die partner toch echt een plek moeten geven in het geheel. En dat betekent dat die partner ook grenzen mag aangeven. Voor de ouder ligt er de taak om dat deel van de gebruiksaanwijzing die hij/zij over de kinderen bezit (het blijft zoeken om hem compleet te krijgen ) met de nieuwe partner te communiceren. Natuurlijk kan de ouder, die nu eenmaal meer ervaring heeft met het kind, zeggen hoe hij/zij wil dat het aangepakt wordt. Maar 'het zijn mijn kinderen en jij houdt daar je mond over', dat kan echt niet. Tenminste, niet in een samenleefsituatie.

Martinho

Als de houding die jij in #12 laat zien ook je houding is tegen je vriendin en haar kinderen, dan snap ik best dat zij zegt dat je je niet met haar kinderen mag bemoeien. Zo iemand zou ik nog niet binnen een kilometer van mijn kinderen laten.

Ik neem aan dat je zelf geen kinderen hebt?

Tuurlijk staat Katniss daar niet open voor Martinho

Als Katniss zou denken dat de gebruiksaanwijzing van haar kinderen zou komen door haar manier van opvoeden, zou ze daar toch allang iets aan gedaan hebben.

Wie denk jij wel te zijn om daar als buitenstaander iets van te vinden en je in te mengen.... Zou ik dan zeggen.

waar ligt het aan?

ik hoor heel vaak in mijn omgeving en lees heel vaak dat na de scheiding stiefouders niet makkelijk een plekje krijgen in het nieuwe gezin of anders voor hun plekje moeten "vechten". Ook bij die stellen die geen vechtscheiding hebben gehad zie je dit fenomeen terug komen.....of via ruzies of harmonie uit elkaar( je wilt niet meer samen opvoeden onder een dak.....maar als er een nieuwe partner erbij komt dat wordt de relatie met de vorige partner overtrokken. Dan zijn we ineens vader en moeder en de nieuwe partner wordt buiten spel gezet met deze houding/opstelling)

-Waar ligt dit aan vraag ik mij af? Ik begrijp dit niet.
-Wat is dan de reden om een nieuwe partner te nemen?
-Heeft de nieuwe partner niet het recht op een nieuw gezin met de daarbij behorende verplichtingen?
- Kiezen we voor een nieuwe partner als hij/zij zegt: luister eens ik wil jou en voor jouw en voor onze eigen kinderen zorgen, maar niet voor jouw kinderen uit jouw vorige relaties? Nou neem t van mij die persoon wordt aan het einde van zn zin al gedropt
-Wat is de reden dat een samengesteld gezin niet met drie of vier ouders zou kunnen opvoeden(maar wordt gegrepen naar "maar wij zijn de biologische ouders)
-In mijn optiek is een ex een ex. Tot de dood ons scheidt geldt ook niet meer. Je gaat een nieuwe relatie aan dus daarmee ga je nieuwe verbanden aan en.
- Het is een beetje krom om de nieuwe relatie een tweede plek te geven en de oude als leidraad
-Ga dan latten ipv samenwonen zou ik zeggen
-Spreek dan ook eerlijk uit: ik wil niet dat jij je inmengt in mijn vorige relatie en met de kinderen. Je mag wel financieel bijdragen maar je krijgt geen rol in het gezinsleven. Dan heeft de nieuwe partner OOK een KEUS. Dat is eerlijker naar mijn idee. En weet hij/zij waar die aan toe is.

Ik zou mij als nieuwe partner ook bekocht voelen

Of..

TS moet zich eens verdiepen in wat er echt komt kijken bij opvoeden, in plaats van daarover onzin te spuien. Want daar zit de pijn waarschijnlijk bij zijn partner.

Ik ken iemand die ooit tegen haar moeder zei "hij eruit of ik eruit" en dat werd hij eruit. Een hele andere tijd, maar het is wel een risico voor TS als hij binnenkomt met het idee dat hij dat varkentje wel eens even zal wassen, in tegenstelling tot die softe moeder. Kinderen doen ook weleens dingen die je niet leuk vindt, hoe goed ze ook worden opgevoed. Het hoort erbij.

Inderdaad Evanlyn

De stief van mijn neefjes heeft nooit een probleem gehad omdat ze niet in zo'n correctiehouding stond maar gewoon prettig omging met de kinderen en ze op haar vertrouwden ook als ze ziek waren of er was wat. Sommige mensen hebben hun karakter en opvoeding meer mee dan anderen denk ik.
Er zal vast wel eens gedoe zijn maar ik ken toch ook hele aardige stiefvaders en stiefmoeders. Maar ik denk dat je misschien wel eens op je tanden moet bijten als het om andermans kinderen gaat. Want je bent niet met ze opgegroeid en je ziet de verschillen met je eigen kinderen. En dan denk je misschien al gauw: dat zou ik toch anders doen. Die gedachte zou ik onderdrukken. Bedenk liever wat je samen kunt doen zodat je een leukere band krijgt.
En zeur hier op het forum of elders over het gebrek aan opvoeding van de kinderen van je nieuwe relatie.

Zie de eindeloze schoonmoederdraadjes!

Ik liep er ook over te denken...

....en kom hier dus ook nog even terug.

Martinho,

Je reactie aan Katniss is niet handig. En als dit is hoe je de relatie bent ingegaan, dan vind ik dat niet oke. Jouw taak is niet om jouw visie op te dringen, maar mer gow with te flow, waarbij je zeker je grenzen mag aangeven en je plek mag pakken. Maar je kunt niet binnenkomen en zeggen: nu is het tijd voor verandering.......nee, dat pikt niemand. Ik zal zo eens een berichtje kopieren wat ik in een ander draadje plaatste. Hoop dat je daarmee mijn punt snapt.

Dat stukje wat ik eerder poste

"Ik heb het andersom eens gehad. Was op kampervakantie met een grote groep met allemaal alleenstaande vrienden/vriendinnen, sommigen met kinderen, anderen niet. Een van de heren had een oogje op mij en och, het klikte wel, hij had een kanshebber kunnen zijn, zullen we maar zeggen, we trokken best wel met elkaar op. We zouden gaan zwemmen met een groot deel van die groep en op een gegeven moment zei ik tegen mijn kinderen dat ze moesten ophouden vervelend te doen, want dat we anders niet mee zouden gaan om te zwemmen. Dat hielp. Vlak voor het zwembad waren mijn kinderen wat enthousiast en buitelden ze over elkaar heen. Trekt ineens die potentiele kanshebber zijn mond open. En roept: wat zijn jullie toch vervelend....het is klaar voor jullie, voor jullie geen zwemmen vandaag....kom, mee naar de tent...

Ik ben ervoor gaan staan en heb (naar het schijnt zeer luid en duidelijk) gevraagd waar hij vandaan had dat hij ook maar iets over mijn kinderen te vertellen had....dat er maar 1 was die wat over ze te zeggen had en dat ik dat was. En dat ik geen enkele reden zag om ze niet te laten zwemmen en als hij daar anders over dacht, dat hij pech had want dat hij geen drol te vertellen had."

Dit betrof geen samenwoonrelatie, maar snap je wat ik bedoel als je zegt dat je wel je plek moet kennen? Zelfs al hadden we samengewoond, dan nog had deze meneer niet zondermeer mijn kinderen een sanctie op mogen leggen. Zelfs niet als hij de vader was geweest. Dan nog had hij aan mij moeten vragen: wat doen we, blazen we het zwemmen af? Waarom, omdat het best wel een behoorlijke straf is, die bovendien invloed had op ons allemaal. Dat mag je als (stief)ouder dan niet alleen beslissen, zeker niet als je er samen bij bent.

Lastig

Ik kan me beide kanten wel voorstellen. Als ouder heb je een bepaalde manier om met je kinderen om te gaan en dat veranderen is erg moeilijk. Aan de andere kant is het inderdaad ook onrealistisch om in een huis te wonen als twee verschillende eilandjes: moeder en kinderen + stiefvader apart. Dat werkt misschien nog wel als de kinderen een weekend per twee weken er zijn. Immers dan kan je als stiefvader er gewoon voor zorgen weinig thuis te zijn, je eigen dingen te doen en is er sowieso niet veel tijd voor opvoeding en ergenissen. Echter als de kinderen er bijna altijd zijn lijkt me haast onmogelijk je er niet mee te bemoeien.

Mijn schoonzusje en haar zoontje wonen nu (tijdelijk?) bij ons. Ik merk nu al dat het moeilijk is om je niet met elkaar te bemoeien. Het werkt ook gewoon niet goed. Mijn kinderen en haar kind wonen toch samen in een huis. Het zou raar zijn om twee compleet verschillende regimes te hanteren. Daarnaast heb je gewoon soms ergenissen over en weer. En in ons geval is het nog gewoon veel duidelijker dat we toch twee verschillende gezinnen zijn.

Het lijkt me heel vervelend om ergens te wonen en wel mee mogen (moeten) helpen maar geen enkele inspraak te hebben. Grote zaken als welke school vind ik inderdaad een zaak van de ouders. Daar zou ik me bij mijn schoonzusje ook niet mee bemoeien. Zelfs als zij de meest stomme school hier in de buurt wil kiezen dan is dat haar keuze. Daarentegen heeft dagelijkse opvoeding en huisregels ook veel direct effect op mij. Stel voor zij vindt het prima dat haar zoontje op de bank klimt en springt en ik wil dat niet. Zij kan dan wel vinden dat ik me er niet mee moet bemoeien want haar kind/haar beslissing maar ik heb er wel degelijk last van als de bank hierdoor eerder stuk gaat. Is natuurlijk maar een klein onnozel voorbeeld maar dat soort dingens spelen natuurlijk wel door.

Als de stiefvader samen moet leven in het gezin is het logisch dat hij ook inspraak heeft in de huisregels en dergelijke want dat heeft ook effect op hem.

Marthino: focus

Maar waar iemand schrijft dat als je met elkaar onder een dak woont, de focus meer moet liggen op het nieuwe gezin en niet op het oude; schrijf je Marthino....

Focus op wat jij wilt, wat jij waardevol vindt, wat jou gelukkig maakt en hoe jij het liefst een relatie voor jou ziet.
Als deze relatie inhoudt dat jullie waarden niet verenigbaar en of onbespreekbaar zijn, trek dan je conclusie. Word niet de martelaar ten koste van jezelf of voor de liefde die eigenlijk niet bij jou past.
Als t betekent dat jij te veel moet inleveren trek een conclusie en neem een besluit voor je zelf.

Ik zou zo`n relatie zoals jij die omschrijft, plaatsen bij de moeilijke hoeken relatie, net zoals verslaving, buitenechtelijke relaties, bindingsangst, een relatie waar veel water bij de wijn moet of waar nog heleboel issues besproken moeten worden.

Ga op de man/vrouw af: ik wil een relatie die gelijkwaardig is, waarin ik mee kan meedenken en mee beslissen over de kinderen, bij wie ik betrokken wil zijn in hun wel en wee. Wil jij dat ook? En wil je daar samen aan meewerken? antwoord zal zijn : twijfelen, ja nee maar, ja of nee

Ik zeg niet dat je deze relatie moet breken of opgeven...hetzelfde had ik ook tegen een stiefmoeder gezegd....voor mij werkt t niet..een schoen aantrekken waar t wringt of die niet past of die niet je maat is

opvoeding

Straffen en uitbranders geven zit hier niet in het repertoire. Vooral mensen zonder kinderen denken nog dat dit positief opvoeden is.
En eerste keus als je een kind op een 'fout' betrapt.

voor wat hoort wat

Omdat je financieel investeert mag je ook emotioneel en sociaal investeren?
Lees eens een goed boek over scheiden of opvoeding zou ik zeggen.
Ik zou de opvoeding gewoon eens een tijdje overlaten aan je partner. En een paar oogkleppen opzetten. Je hoeft ze helemaal niet op te voeden, alleen maar te tolereren. En misschien wel een band mee opbouwen. Als je dat kunt. Misschien wel een goede investering in het ontwikkelen van je vaardigheden om met kinderen om te gaan.