Het patchwork gezin voor het eerst op vakantie
Na 2 jaar gaat het dan dit jaar voor het eerst gebeuren. De verkering, zijn 2 leuke zonen (11 en 12 jaar), dochterlief (9) en ik gaan voor het eerst met zn 5en op vakantie. We wonen niet samen, zelfs allebei in een andere stad. De afgelopen 2 jaar hebben we heel rustig aan gedaan met kennismaken. Af en toe een middagje bij elkaar, af en toe een dagje iets leuks doen en sinds een paar weken houden we af en toe in het weekend een logeerpartij (2x voorgekomen). De kinderen kunnen het goed met elkaar vinden, hebben redelijk dezelfde interesses maar zijn ook nog nooit lang genoeg bij elkaar geweest om elkaar écht de hersens in te slaan. En de verkering en ik bemoeien ons ook nooit met elkaar opvoeding etc.
Maar over een paar maanden zitten we 2 weken op een zonnig eiland in een cabana op een camping aan zee. Veel meer op elkaars lip dan we gewend zijn. En eerlijk gezegd zie ik er ook wel een klein beetje tegenop. Ik ga graag een klein beetje beslagen ten ijs.
Wat zijn jullie ervaringen met een vakantie als samengesteld gezin? Do's en don't? Iemand die me een beetje op weg wil helpen aan de hand van praktijk voorbeelden bijvoorbeeld?
Ervaring als kind
Regel kleine tentjes voor de kinderen zodat zij zich kunnen terug trekken en niet steeds gezinnetje hoeven te spelen. Doe niet alles samen en heb oog voor elkaars vakantietradities.
Campings zijn 's nachts stil en geluid draagt ver. M.a.w. hou je een beetje in 
wat goed
dat jullie het zo rustig aan doen!
Ik zou daar op vakantie ook om denken, natuurlijk is het leuk om dingen samen te doen maar bouw vooral ook ruimte in voor apart.
yep
Bepaal als je daar bent inderdaad een paar dagen dat je wat met je eigen gezin doet en (doe eens gek) ga ook eens een half dagje op stap met jouw stiefzonen en je vriend met jouw dochter. Kan iedereen zo ook aan zijn/haar trekken komen in uitjes en zijn de dagen dat jullie met z'n allen besteden ook weer aantrekkelijk.
spannend
Wat hebben jullie het rustig aan gedaan. Wees voorbereid op dat het even mis kan gaan en dat een ruzie niet onoverkomelijk is. Praat er dan met alle partijen rustig over. Doe dingen met elkaar maar ook met bv je eigen dochter of juist de kinderen van je vriend. Samen op vakantie maak je samen gezellig.
Heel veel plezier
Tigerfeet
Fijn!
Alleen met mn dochter dingen doen leek me ook een goed idee inderdaad. Maar wat jij zegt Barvaux vind ik erg leuk! Goed idee om ook iets met zijn kinderen te doen en andersom.
Hebben jullie nog ideeen over regels? Hoe pak je dat aan? Mag iedereen hetzelfde of hou je gewoon je eigen regels aan? Suf voorbeeld. Onze lol is dat je op vakantie iedere dag een ijsje mag, Maar stel (ik heb geen idee wat zij daar van vinden namelijk) de verkering vindt dat overdreven en zijn kinderen mogen dat niet. Maak je daar gezamenlijke afspraken over?
En Juno, dank voor de tip 
swaen
Ik zou niet jouw dochter elke dag een ijsje geven waar die jongens bij zijn, pick your battles en deze zou ik niet picken. Je bepaalt zelf wat je de kinderen geeft als je zonder de andere volwassene bent maar als je met elkaar bent bespreek je het.
Jij kunt zijn kinderen dus een ijsje geven als je alleen met de kinderen of alleen met zijn kinderen bent. Ik zou nooit iets kopen voor alleen mijn kind als de andere kinderen er bij zijn.
Bedenk dus vantevoren hoe je dat soort dingen oplost en bedenk ook dat je sommige dingen gewoon niet weet en spreek met je verkering af dat je er op dát moment geen punt van maakt maar dat later met elkaar bespreekt.
Ik heb ervaring met op vakantie gaan met het gezin van mijn zwager en zelfs al hebben we dan aparte huisjes naast elkaar soms gaat het gewoon toch mis. Zij willen duur lunchen en wij hebben een broodje meegenomen en ze zeggen dan: zullen we daar met z'n allen lunchen? Of wij laten toe dat ze iets 'gevaarlijks' doen en bedenken dan niet dat hun kind dat niet mag. Wij koken nooit aardappels in de vakantie en zij wel, in de ogen van neefje aten wij dus veel 'lekkerder en specialer', zonder dat we het door hadden. Ook wilden wij best 's avonds samen eten maar zij blijkbaar niet.... Vaak loop je tegen dat soort dingen aan.
Denk ook goed aan het ochtendritueel. Overleg dat even, de één slaapt liefst lang uit op vakantie, gaat brunchen en wil laat naar bed. De ander staat vroeg op en gaat op tijd naar bed, daar kan het ook flink botsen. Ook wil de één gewoon 's ochtends echt rust en even snel een boterhammetje eten op de bank waar de ander elke ochtend uitgebreid wil ontbijten.
Herkenning
Ja, wat Barvaux hierboven vertelt is heel herkenbaar. Ik ben in mijn alleenstaande moederperiode wel eens met een vriendin op vakantie gegaan, samen met onze kinderen. Dan vond zij dat ze niet zo moesten zeuren: "Je kunt die limonade toch ook zelf pakken!". Terwijl mijn kinderen hadden geleerd dat ze erom moesten vragen en dan maakte ik het voor ze. Het is ook geen kwestie van goed of fout... want haar kinderen zijn dus best zelfredzaam. Maar het is wel zo dat de keuken een slagveld was. Een kapot gesneden blok kaas, overal chocopasta, een boterkuipje met viezigheid, uitgedroogd brood (omdat het zakje niet werd dichtgedaan)... nou ja, daar irriteerde ik me dus weer aan!
Je erop voorbereiden dat dat soort dingen kunnen gebeuren (wat je dus al doet) en met niet al te hoge verwachtingen op reis gaan, is volgens mij de best mogelijke voorbereiding. Je wéét namelijk niet wat je tegenkomt!
tja
Je kunt ook accepteren dat verschillen in benadering irritatie kunnen opwekken, dat bespreken, en je voornemen om dat waar nodig even te overleggen en verder vooral met een korrel zout te nemen. Even praktisch oplossen.
Ik denk zelf nog weleens: waar heb ik me toen nou eigenlijk zo druk over gemaakt. Of: dat had ik ook wel even wat socialer kunnen oplossen.
Maar ik denk ook dat de vrijheid om even los van elkaar wat te ondernemen ook ontspanning kan geven.
Inderdaad, ook in andere samenstellingen met familie of vrienden doe je die ervaring op. Kan echt heel leuk zijn als je die kleine irritaties niet te serieus neemt. En elkaar daarin respecteert. Ook al denk je er even anders over.
Annej
Het gaat er niet echt om dat je die kleine ergernissen niet serieus moet nemen in mijn ogen. Je bent soms gewoon te verbaasd als je er in terecht komt en dan weet je gewoon even niet hoe je dat moet aanpakken. Dat met dat drinken is ook een goed voorbeeld. Wij logeren een paar keer per jaar ook een paar nachten bij dat gezin en nog steeds vraagt de puber van 16: mama mag ik een beetje ijsthee (languit liggend op de bank) en meer van dat soort dingen. Ik weet nooit zo goed hoe ik daar mee om moet gaan: mogen mijn kinderen niet zelf hun drinken pakken daar? Wordt er van mij verwacht dat ik het drinken voor mijn kinderen inschenk? Moet mijn schoonzus dat doen? Moet ik bij mij thuis ook mijn neef drinken inschenken? Je komt zo meerdere malen per dag voor dit soort puzzeltjes te staan en dat kan best vermoeiend zijn als je je daar niet op hebt ingesteld. Ik heb overigens ook het volgende er over gezegd: "Bedenk dus vantevoren hoe je dat soort dingen oplost en bedenk ook dat je sommige dingen gewoon niet weet en spreek met je verkering af dat je er op dát moment geen punt van maakt maar dat later met elkaar bespreekt."
Niet té serieus nemen kan een lastig advies zijn.
Ja Barvaux
Je kunt het misschien voorkomen door vooraf dit soort voorbeelden te bespreken. En het hangt ook af van de tolerantie van de andere volwassene(n). Maar ik heb een gladde rug en als er echt wel een keer een issue was heb ik dat gewoon besproken. Of aangehoord.
Voorbereiden
Voor mij is het van belang dat ik een beetje bedenk hoe ik dingen wil aanpakken. Ik sta niet bekend om mn geduld en kan soms best primair reageren. Dat is voor niemand leuk. Door een beetje beslagen ten ijs te komen voorkom ik dat. Momenten als het ontbijt enzo helpen me aan dingen te denken waar ik zelf niet was opgekomen.
Had ik ook maar een gladde rug. Dat zou het leven soms zo heerlijk overzichtelijk maken!