Hoe ga ik hiermee om?
Ik heb al eerder hier iets geplaatst over mijn ex. De scheiding is nog niet rond. Duurt mij allemaal veel te lang. Maar mijn ex is alleen maar boos. Bij de voorlopige voorziening is een (tijdelijke) omgangsregeling vastgesteld. Dochter woont bij mij. Ik ben onlangs verhuist, 23 km vanaf zijn woonplaats (hij heeft hier toestemming voor gegeven en getekend hiervoor).
Nu is het zo dat hij haar het ene weekend van vrijdagmiddag tot zondag 19.00 heeft en het andere weekend zondag van 9.00/17.00. Maar hij houd zich aan geen enkele afspraak. Hij logeert tijdelijk bij vrienden in huis totdat hij een eigen huis heeft. Dus als onze dochter bij hem is, dan slapen ze dus ook bij die vrienden. Maar het ene weekend kan/wil hij haar wel en dan weer niet want meneer heeft het druk. Of hij belt, kan je haar nu ophalen want....i.p.v. de afspraak van 19.00 Ik kan zo niks plannen. Want als ik aangeef dat ik plannen heb dan word ik verrot gescholden, ben ik een egoïstisch kreng en een waardeloze moeder. Hij wil werkelijk alles bepalen. Krijg appjes van hem met “ zaterdag haal ik haar begin vd morgen op en breng ik haar voor het avond eten weer thuis”. Ik heb daarop gezegd dat ik graag wil dat hij dut overlegt en niet in zijn uppie beslist. Er kan veel bij mij maar wel graag in overleg. In dit geval gaat het om Koningsdag, ik wil er een gezellige dag van maken met mijn zoon maar hij beslist alweer hoelaat ik dan thuis moet zijn omdat hij dan onze dochter weer komt brengen.
Elke x als hij zo doet merk ik dat ik van slag ben, vooral boos op mijzelf ook. Ik ben uit dit huwelijk gestapt omdat hij mij altijd als een hond behandelde en hij doet het nog steeds! En het ergste is, ik laat het weer gebeuren! Hij denkt nog steeds alle macht te hebben.
De scheiding moet nog uitgesproken worden dus er ligt ook nog niks vast. Ik heb alles genoteerd in mijn agenda, wanneer hij haar eerder terug bracht (vanwege een feestje) wanneer hij haar niet op kwam halen etc. Ik ben gewoon verdrietig. Ik had gehoopt nu wat rust te krijgen. We hebben afspraken gemaakt over wanneer hij kan bellen omdat ik hem niet iedere dag hoef te horen, voor ieder wissewasje. (Als hij belde dan was hij vaak boos en kreeg ik weer allerlei verwijten te horen, vandaar deze belafspraak) Alleen voor spoed waren er uitzonderingen.
Ik weet gewoon niet goed hoe hiermee om te gaan en merk dat ik verdrietig van de situatie word. Terwijl ik zo blij ben met mijn eigen plekje nu. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Hoe oud
Hoe oud is je dochter, Manon?
Een scheiding kan veel problemen oplossen, maar sommige dingen blijven, of worden juist moeilijker. Zeker in het begin en zolang een kind nog jong is.
Mijn tip: maak niet alleen een zwartboek. Houd ook bij hoeveel uren of dagen je ongestoord op jezelf hebt kunnen zijn. Deze man, met al zijn onhebbelijkheden is de vader van je dochter. Dat is een realiteit waar je niet van weg kunt. Zolang zij van jullie afhankelijk is voor vervoer, houden jullie veel met elkaar te maken. Daarna kan het minder worden. Ik weet wel dat er mensen zijn die de wisselmomenten hebben op neutraal terrein (school, kinderdagverblijf). Dan moet je wel goede afspraken hebben wie er in charge is gedurende het verblijf daar. En het kind moet dat ook weten (want die kan zich anders heel verloren voelen, tijdens die uren op neutraal terrein).
Ik kan je geen tips uit ervaring geven, maar meer in het algemeen kan het goed helpen om je te realiseren dat je verdriet er mag zijn. Dat er moeilijke zaken in je leven zijn en dat je daar terecht een rotgevoel van krijgt. Je kunt misschien voor jezelf manieren gaan ontwikkelen om je minder te laten raken door zijn vervelende opmerkingen. Misschien kun je hulp zoeken om jezelf er wat beter tegen te beschermen.
Maar er zijn hier ervaringsdeskundigen die vast betere tips hebben. Sterkte!
Ja, jammer
Helaas wat tijdens het huwelijk niet goed ging gaat daarna vaak helemaal niet goed.
Je zit helaas in de tang. Want je wil het voor je kind niet ingewikkelder maken dan nodig is. Het enige is dat je steeds de afspraak herhaalt. En je houdt bij of dat lukt. Zo niet, dan bouw je af. Maar je blijft altijd beschikbaar voor je kind. Het is niet anders.
En dan blijf je afhankelijk van de manier van omgaan met jou van je expartner.
Die van mij doet het echt niet express, het is meer een soort onvermogen, maar het is wel blijvend.
Zoon gaat zo bij zijn vader studeren. In principe eet hij daar dan ook. Maar om onbegrijpelijke redenen kan het dan ineens niet door gaan of zoon komt toch thuis eten. Het blijft altijd afwachten en altijd een 2e scenario bij de hand houden om niet steeds voor verrassingen te staan.
En mijn zoon is inmiddels 22 jaar. Dus die bakt dan maar een hamburger of zo, en ik kan toch wel gaan en staan waar ik wil, maar het blijft niet prettig.
flexibeler
Wat als jij gewoon hetzelfde doet? Niet als wraak of om er een vechtscheiding van te maken of zo, maar stel dat jij hem ook een keer een berichtje stuurt met "ik kom haar vanmiddag even brengen en dan haal ik haar morgen om x uur op"? Hoe reageert hij daar dan op? Zou hij je dan wijzen op de regeling? Dan is dat een mooie kans voor jou om juist hém daar op te wijzen: óf we houden ons er gewoon aan, óf we doen het wat losser zoals jij nu doet, prima, maar dan verwacht ik van jou ook die flexibiliteit.
Mijn dochter
Mijn dochter is 4, compleet afhankelijk nog van ons. Het enige wat ik wil is dat hij zich aan de afspraken houd die door de rechter zijn opgelegd. Hij heeft toen ook zijn eisen op tafel kunnen leggen. Hij trapt gewoon overal tegenaan, gewoon om het dwarsliggen. Ik heb hem voorgesteld dat we dan maar per maand moeten bekijken hoe we de verdeling gaan doen ivm zijn werk en omdat hij nog geen eigen woonruimte heeft, afhankelijk is van waar hij dus slaapt. Maar dat wil hij niet. Hij belde mij en ik moest mij maar aanpassen aan hem zolang hij nog geen vastigheid heeft qua werk en woonruimte. Ik wil hier best een eind in meegaan maar als hij had dan een dag of weekend bij zich heeft dan is er altijd wel wat waardoor het ineens niet doorgaat, ze eerder terug komt of weet ik wat.
Als ik maar ja en amen knik dan is hij poeslief maar als ik dan een keer wat vraag dan word ik verrot gescholden. Ik weet, tijdens ons huwelijk was het ook zo. Ik zit nu in mijn eigen huisje en wil ook graag in therapie om mij beter te kunnen wapenen in zulke situaties.
Hij dreigde continu met zijn verweer (dit moest vandaag ingediend worden bij de rechtbank). Hij had alles zwart op wit en ik moest mij maar flink zenuwachtig maken. Nu heeft hij om uitstel van 4 weken gevraagd. Hij heeft dus nog steeds niks voorelkaar.
Moeilijk
Hij heeft wel een punt dat hij nu wat moeilijker zit omdat hij nog geen eigen woning heeft. In feite is hij ook afhankelijk van de vrienden waar hij bij in woont, hij zou eigenlijk ook met hen moeten overleggen en als zij er geen zin in hebben, ongeacht jullie afspraak, dan zit hij klem. Misschien maakt die situatie hem wel star... het gevoel klem te zitten en dat jij dan vervolgens 'moeilijk' doet. Misschien is hij het type die dan begint te schoppen, in plaats van dat hij openheid van zaken geeft. Ik kan me voorstellen dat bij jou elk inlevingsvermogen verdwijnt zodra hij je dingen oplegt of dreigt met de rechtbank... terwijl je anders wellicht zelfs begrip op kunt brengen! Erg jammer dat hij niet begrijpt hoe het werkt... zodra je je gehoord voelt en met respect behandeld voelt, is het een stuk makkelijker toegeven. Iemand zou hem daar op moeten wijzen, want voor hem ben jij nu duidelijk degene die hem dwars zit. Is er niet iemand die daarin voor jullie kan bemiddelen?
Misschien is mediation anders een idee... al vraag ik me af of hij daarvoor open staat. Hij zal vinden dat hij daar niks bij wint, want alles gaat nu sowieso volgens zijn wil, ook al is dat met een hoop gedoe. Je dochter trekt aan het kortste eind als je voor jezelf opkomt, dus dat is ook de oplossing niet!
Wijkteam
Mijn ex krijgt hulp van het wijkteam in zijn woonplaats en ik hier van het Dorpenteam. Zij bemiddelen in lastige situaties.
Mediation wil hij niet. Want hij vind dat hij niet fout zit.
Geen oplossing
'Het enige wat ik wil is dat hij zich aan de afspraken houd die door de rechter zijn opgelegd.' Ik vrees dat dat echt een vergissing is.
In de praktijk heeft een rechter geen middelen om ervoor te zorgen dat iemand zijn kind op de afgesproken tijd ophaalt etc.
Een rechter kan er niet voor zorgen dat hij verandert. En een rechter zal dat ook niet willen, daar is het rechtssysteem niet voor.
Ga er dus van uit dat hij blijft zoals hij nu is, dat jullie afspraken gaan zoals ze nu gaan, dat dat zijn manier van vader zijn is en dat jij jouw manier van moeder zijn moet ontwikkelen op basis van dat gegeven. Hij zal niet voorzien in w at jij nodig hebt. Maar wellicht kun je voor jezelf op een rijtje zetten: wat heb jij nu nodig (zonder dat van hem te verlangen) en hoe kun je dat op een andere manier organiseren?
Tsjor
Het probleem
Dat is dus juist het probleem, ik kan dit niet anders organiseren. Hij houd zich niet aan de afspraken, hoe moet dat straks als ik weer aan het werk ben? Ik werk in de zorg, onregelmatige diensten, weekenddiensten. Dan moet ik toch van hem op aan kunnen. Ik kan niet zomaar een blik mensen opentrekken die kunnen oppassen. Hij wil zijn dochter graag zien. Ieder weekend was zijn eis, dit is gedeeltelijk ingewilligd door de rechter. Ik kan mijn diensten wat aanpassen aan zijn eisen maar dan moet hij er wel zijn! Mijn baas vind het vast niet leuk dat ik opbel met de boodschap dat ik niet kan komen omdat mijn ex het weer laat afweten.
Ik zit er wel aan te denken om evt. dan eerst maar als alphahulp te gaan werken zodat ik kan werken onder schooltijden. Maar ik ben net weer in alles bijgeschoold voor verzorgende IG, vind ik eigenlijk zonde. Hij wil haar ieder weekend en zolang hij nog geen eigen woning heeft snap ik dat hij zich moet aanpassen aan de mensen waar hij nu logeert. Maar hij verandert niet. Ook als hij straks zijn eigen huis heeft, komt hij wel weer met vragen, eisen en smoesjes.
Veel stress
Gezien op wat ik gelezen heb van jou, denk ik dat het niet gaat werken zoals je hoopt dat het gaat werken. Ik zou mijn werk zo inrichten dat je je ex nooit nodig hebt voor opvang, ook al betekent het andere baan. Je kan wel hopend dat hij gaat veranderen maar jij bent ook niet voor niets gescheiden natuurlijk.
Sterkte
Sini
Je hebt gelijk
Dat is idd ook zo. Ik kon tijdens ons huwelijk al niet op hem rekenen en nu nog steeds niet. Ik moet idd mijn verwachtingen bijstellen want hij veranderd niet. Ik vind het vooral sneu voor mijn dochter, ze is nu nog jong en zal er nu nog weinig van merken dat hij niet komt vanwege te druk of dat hij haar weer eerder terug brengt dan de afgesproken tijd. (Ze kan immer nog niet klokkijken)
Ik vind het gewoon lastig dat hij nu nog steeds zoveel invloed heeft op hoe ik mijn leven inricht.
Hij verandert idd niet
Zorg voor goeie oppas achter de hand.
Heb je geen puber in de buurt die je af en toe kunt inzetten?
Of een flexibele gastouder?
oppas regelen, en kanttekeningen op Tsjors verhaal
Ik zou proberen een pooltje van 2 of 3 vaste oppassen te regelen, en ik zou beginnen met die nu al af en toe te laten oppassen, zodat je dochter aan ze gewend is als de nood aan de man komt.
Tsjor zegt dat de rechter geen middelen heeft om ervoor te zorgen dat partijen zich aan de afspraken houden. Daar heeft ze op zich wel gelijk in, maar rechters zitten er natuurlijk ook niet op te wachten dat mensen hun bips afvegen met hun uitspraken.
Je zit nu in de fase dat er een uitspraak is op het verzoek voorlopige voorzieningen maar dat de definitieve omgangsregeling nog moet worden vastgesteld. Dat betekent dat jullie in principe nog een keer langs de rechter moeten (tenzij jullie het onderling eens worden). Nu is een mooi moment om te proberen je ex te laten zien dat je niet over je laat lopen.
Zorg ten eerste dat er zoveel mogelijk bewijs is van het feit dat hij elke keer de afspraken niet nakomt. Appjes dus, of mailtjes. Bewaar die, maak een backup.
Vervolgens kan je ex duidelijk maken dat het je spijt maar dat hij kennelijk - mogelijk vanwege de moeilijke woonsituatie waarvoor je natuurlijk alle begrip hebt - in de praktijk niet in staat is om de omgangsregeling volgens de afspraken uit te voeren. En dat je dus de omgang noodgedwongen aanpast/stillegt zodat duidelijk is waar iedereen aan toe is. Dan wordt hij boos en eist nakoming van de afspraken. Waarop jij dan kan zeggen dat je je best aan de afspraken wilt houden als hij dat ook doet. Helpt dat niet, dan voer je de omgangsregeling niet meer uit en verzet je je in de bodemzaak tegen de door hem gevraagde omgangsregeling omdat er in de praktijk met hem geen afspraken te maken zijn. Hij wordt daardoor in de verdediging gedwongen en heeft wat uit te leggen - in eerste instantie aan zijn advocaat en in tweede (belangrijker) instantie aan de rechter. Want als hij daar krokodillentranen gaat huilen dat hij zijn dochter niet/ te weinig ziet en dat dat toch schandelijk is kan jij erop wijzen dat hij in de praktijk niet in staat is gebleken om de door hemzelf gevraagde regeling na te komen en zelf om de haverklap de omgang afzegt of bekort - dus kennelijk is het te zwaar voor hem.
Je ziet nog wel eens dat iemand, als dit scenario dreigt, zich tot wat beter blijkt te kunnen gedragen. Soms ook niet (en je ziet ook wel eens dat als iemand er echt een complete rampenbak van maakt, de rechter uiteindelijk een omgangsregeling weigert vast te stellen omdat het toch niet werkt)
Overleg wel met je advocaat. Ik zou even een belafspraak of een afspraak voor een gesprek op kantoor te vragen om te bespreken hoe dit aan te pakken. Maar je hoeft natuurlijk niet altijd maar over je te laten lopen omdat meneer zijn afspraken niet wil nakomen om jou dwars te zitten. Helemaal voorkomen kan je het nooit, maar je kan toch in elk geval proberen te zorgen dat hij ter verantwoording wordt geroepen.
Maar wel die oppassen regelen. Die ga je in de toekomst nog nodig hebben. Ook al houdt hij zich wel aan afspraken: je kan altijd een keer treffen dat je iets moet regelen omdat hij niet kan terwijl je daar wel vanuit was gegaan.
Sterkte ermee
Temet