Hoe ga je als ouder er mee om, als je kind geen contact meer wil na scheiding
Ik weet dat dit geen nieuw onderwerp is , en dat er al veel over geschreven is , helaas....Want in principe gaat het over een vorm van PAS of ouderverstoting. Ik ben nieuw op deze site en wist niet hoe of waar ik mijn verhaal moest lanceren . Ik ben een aantal jaar geleden gescheiden , heb meerdere kinderen , en ik was er altijd 24/7 voor mijn kinderen . Na de scheiding is dit , heel subtiel , door de vader teniet gedaan . Ja ..ik ben een van de moeders die overkomt wat 'normaal' gesproken de vader overkomt . Toen ik de scheiding inging , was mijn jongste nog op een leeftijd dat hij geen keuze had gehad , en de oudsten hadden moeten kiezen. Hoe kun je een kind laten kiezen tussen een vader of moeder !! Ze zijn beiden nodig ! Dus heb ik een keuze voor hun gemaakt. Het zijn jongens , en ik kon de jongens niet uit elkaar halen , En ik kon het die grootste niet aandoen hem de kans te ontnemen vader te zijn alleen om het feit dat ik niet meer langer met hem kon samenleven . Als vader vond ik dat hij zijn best deed . Ik heb er op dat moment nooit bij stil gestaan dat mijn keuze zo verkeerd kon worden uitgelegd...En dat terwijl het mij werd afgeraden door mijn advocaat. Ik kon me niet voorstellen dat mijn contact met de kinderen ooit minder zou worden en ik dacht ook , dat met zijn achter grond, de vader wat volwassener zou zijn , maar ...helaas .. Ik heb met de jongste gelukkig nog steeds goed en regelmatig contact , maar de oudste heeft een aantal jaar geleden vanuit het niets alle contact verbroken, en dat terwijl we een hele goede band hadden .Ik was altijd het bangst dat de jongste te beinvloed baar zou zijn , vanwege zijn leeftijd.... maar de oudste...Nee. maar helaas...Ja en dan krijg je van die uitspraken ; Als ze ouder zijn dan... of Als ze zelf een relatie krijgen ..Als ze 18 zijn. .....Het zijn goed bedoelde woorden , bedoeld om hoop te geven , maar de praktijk is vaak jammer genoeg anders. En is heel frustrerend... Maar toch , ik heb zo vaak nagedacht over of ik het anders had moeten aan pakken , maar alle andere opties hadden de jongens meer schade toe gebracht inclusief de grootste . Het frustrerende in dit geval is , dat je niet eens de kans krijgt jezelf te verdedigen en dat de jongens er als schild tussen staan. En ik zie ook geen nut in modder terug gooien dat lost ook niets op. Ik kan mezelf nog steeds in de spiegel aankijken dat vind ik het belangrijkste !!Maar het doet soms zo'n pijn dat je zo van de kinderen afgesneden bent...geen deel meer mag uitmaken van hun levens..al die hoogte punten ..16 18 examens schoolkeuzes...In een keer heb je als ouder geen rechten meer .En daarbij , vind ik , dat je los van het feit wat volwassenen na een scheiding van elkaar vinden als mens , je elkaar als ouder wel moet respecteren juist voor de kinderen want die zijn een deel van allebeide !!! Ik word regelmatig overvallen door een aanval van verdriet , zo uit het niets...dan voel ik me zo machteloos ...bepaalde perioden is het extra moeilijk, rondom verjaardagen en zo.. maar ook op momenten dat je denkt , waar komt dat nou ineens weer vandaan .Dan is het verdiet soms zo intens ....Hoe ga je daar mee om ? groetjes, marja
Even voor mijn beeldvorming
Ik begrijp uit jouw verhaal dat je de jongens bij de vader liet wonen? Dan kan natuurlijk, het is het 1 of het ander in principe. Maar wat is de reden dat je niet voor co-ouderschap hebt gekozen (of woont vader heel ver weg?). En hoe zit het met een omgangsregeling?
Gr. Bibi
En begrijp ik.....
...goed dat je keuze beïnvloed is door medelijden met je ex?
Wat droevig dat het zo gelopen is! Ik weet niet hoe je je hierdoor moet ploegen. Ik ben zo'n moeder die -naar ik nog altijd vind- noodzakelijk tussen kinderen en ex is gaan instaan. Ter bescherming van de kinderen. Ik heb het er altijd moeilijk mee gehad dit iemand aan te moeten doen. Ja, tot huilens toe. Ik hoop dat je je weg vindt.
Hoi Marja
Wat begrijp ik je goed, als je zegt:
Ik word regelmatig overvallen door een aanval van verdriet , zo uit het niets...dan voel ik me zo machteloos ...bepaalde perioden is het extra moeilijk, rondom verjaardagen en zo.. maar ook op momenten dat je denkt , waar komt dat nou ineens weer vandaan .Dan is het verdiet soms zo intens ....
Ik zoek ook nog steeds een manier om er mee om te gaan.
Dan huil ik tot ik leeg ben.
(Dochter en schoonzoon hebben alle contact verbroken, en daarmee ook het contact met de 2 kleinkinderen, niet alleen met ons, maar ook met de ouders van schoonzoon)
Een dikke hug van mij.
beste Bibi
De reden waarom ik niet gekozen heb voor co ouderschap is dat als ik dat gedaan zou hebben de communicatie met de vader direct was verkoeld. En ik wilde voorkomen dat we niet meer door een deur zouden kunnen . De scheiding was een eenzijdige beslissing die van mijn kant kwam . Dat het daarna zo zou gaan lopen , was een scenario waar ik op dat moment geen rekening mee gehouden heb..m.v.g.
.Marja
Hallo Jasam
Is dat verbroken contact pas gebeurd ? Ik vind het ook heel erg voor je dat je je kleinkinderen niet meer kunt zien, mijn ouders zien de oudste 2 van mij ook al jaren niet meer en vinden dat ook erg jammer .Waar ik zelf ook wel mee zit is dat ik op die , hoe zal ik het noemen, donkere momenten , ook wel eens het idee heb anderen niet weer met 'hetzelfde 'lastig te willen vallen. Terwijl je er dan eigenlijk best over zou willen praten , al is het maar om het uit je systeem te krijgen...of het te ordenen.. Ook ik huil regelmatig en dan het liefst als er geen anderen bij zijn, ook omdat ik me soms schuldig voel verdrietig te zijn omdat ik een hele lieve begripvolle vriend heb en er eigenlijk steeds meer leuke dingen en mensen op mijn pad komen... Maar...het is soms zo....En dan denk je weer , stel je niet aan , ze zijn gezond en het gaat goed met ze en daar gaat het toch om...Als of je je eigen verdriet niet wilt accepteren.
Ik vind het trouwens een lieve reactie van je , thanks ,marja
hai Emine
Dank je voor je reactie , en het was een beslissing die ik moest nemen , waarbij de jongens , zover dat gaat bij een scheiding , de minste schade hadden moeten op lopen. In principe ,tenminste in mijn visie , bood ik een mogelijkheid dat ze alle twee nog zouden hebben , maar dan op 2 verschillende plaatsen.
En daarbij heb ik me in de vader vergist...Maar ja...het maakte voor mij wel extra duidelijk dat ik wat de scheiding betreft de juiste beslissing heb genomen.
groet , marja
Marja
Het is nu 2 jaar geleden, zomaar plomp verloren uit de lucht komen vallen.
We werden er totaal door overrompeld.
Fijn dat je een begripvolle vriend hebt, die arm om je schouders is op zulke momenten zo fijn en onmisbaar.
Het is een verlies, wat je niet kan afsluiten, je blijft hopen.
Hai Jasam
Ja je hebt gelijk , je blijft hopen ..Ik heb nu sinds 2010 geen contact meer met mijn oudste zoon en beperkt contact met de een na oudste. De oudste zoon is nu bijna 19 jaar.
ik betrap mezelf er nog steeds op , dat ik als er een bus langs rijd , ik misschien wel een glimp van hem opvang........
De een na oudste zie ik in ieder geval elk jaar met zijn verjaardag ,spreken we af op neutraal terrein , en dan laat hij ook wel een foto van hem maken. Die foto krijgen mijn ouders dan ook .Kunnen ze ook zien hoe hij er nu uitziet. Zij spreken hem alleen telefonisch met zijn verjaardag.
En ja , wat mijn vriend betreft , hij is gewoon zo..zo lief en begripvol , hij heeft er voor gezorgd dat ik ik kan zijn !
Maar je hebt wel gelijk met het niet af kunnen sluiten ,
met een hug terug, marja
Nee, dat is het ook
...dat niet kunnen afsluiten.
De angst van elke ouder is zijn kind verliezen. En dat verliezen kan op vele manieren. Doodgaan, contact verbreken, uithuisplaatsing....ik denk dat niet iedereen zich realiseert dat er meerdere vormen van een kind verliezen zijn.
Toevallig
Ken ik twee moeders persoonlijk die uit het gezin zijn weggegaan, en allebei hebben niet tot nauwelijks contact meer met kun kinderen. Ik ken ook hun kinderen. Vreselijk...
Maar ook
Ik ken ook enkele situaties, waarbij er na jaaaaaren toch weer enig kontakt is gekomen.
Mijn zus, heeft 38 jaar geduurd. Ging op haar 18e haar eigen weg, was sommige periodes echt verdwenen. Ik zocht haar heel af en toe op als ik daar zin in had. Moest soms echt zoeken. Maar ze kwam niet naar haar moeder. Toen moeder 80 werd belde ik met haar: als je wil komen moet je eerst kontakt maken met moeder. Tot onze verbazing heeft ze dat gedaan, heeft zelfs de hele familie ontmoet en vanaf dat moment is er gewoon kontakt. Er is verder nergens over gepraat. Haar verklaring voor de periode van afwezigheid: als ik aan thuis denk is het een groot zwart gat. Daar kun je van alles bij bedenken, maar het belangrijkste is toch, dat dat haar eigen, verkleurde perceptie is en dat ze dat zelf moet oplossen. Er zijn geen dramatische dingen gebeurd, behalve het overlijden van mijn vader. Maar dat was voor iedereen erg.
Mijn vriendin heeft twee zonen, die na de scheiding bij haar bleven, maar ook langzamerhand steeds meer naar vader trokken of verdwenen. Zij was zelf in die tijd ziek, ME, een ziekte die toen nog niet bekend was. Met de oudste heeft ze helemaal geen kontakt. Dat zoekt ze ook niet meer om allerlei redenen. Hij trekt helemaal naar vader en vader praat waarschijnlijk slecht over haar. De jongste was een tijd echt verdwenen. Via internet vond ze hem terug. Ze heet hem opgezocht. Hij belooft wel te komen, maar hij komt niet. Maar is wel heel erg blij met haar. Is ook trots en blij met zijn moeder. Vermoedelijke achtergrond: homoseksualiteit en wellicht ook de teleurstelling dat hij, een jongen die goed kon leren, zijn school niet afmaakte en laagbetaalde baantjes heeft. Hij wilde haar geen verdriet doen.
Oom en tante, keurig getrouwd, hele rustige en lieve mensen, oudste zoon krijgt een vriendin en vanaf dat moment is er geen kontakt meer. Na jaren komt het kontakt toch weer op gang, al zal het nooit intensief zijn.
Mijn schoonvader heeft jarenlang niet met ons gesproken, omdat wij samenwoonden voor het trouwen. Wij stuurden wel een kaartje, of een bloemetje. Tot hij op een dag te horen kreeg dat hij zijn werk zou verliezen bij een reorganisatie. Op aandringen van zijn vrouw belde hij zijn zoon op, om te bedanken voor de blemen en te vertellen natuurlijk.
Maar ja, wat doe je in al die jaren daartussen? Mijn advies: blijf op een neutrale manier kontakt houden (kaartjes met verjaardag etc.). Mocht er iets van een reactie komen, ga dan zeker geen oude koeien uit de sloot halen, maar herstel het broze kontakt zo neutraal mogelijk. Maak jezelf ondertussen geen verwijten. Dat is moeilijk, want alle details en herinneringen malen door je hoofd, en vooral de vraag: wat heb ik verkeerd gedaan. Probeer het neutraal te benaderen als: dat is hun beslissing, niet de mijne.
Er zijn zoveel redenen waarom kinderen het kontakt verbreken. Een heel andere, onnavolgbare perceptie van hun eigen jeugd, teleurstelling in de ouders die geen helden bleken te zijn, teleurstelling en schaamte over hun eigen levensweg, een opeisende partner etc. Ze hebben tijd nodig om de weg weer te vinden. Maar zorg dat je wel laat weten dat je er bent, als ze die weg weer gevonden hebben.
Tsjor
Beste Tjor
.....Wauw.. Intens ! Dank je voor deze bijzondere verhalen !!!
Ik hoop dat mijn zonen op een dag ook trots op me kunnen zijn , ik ben wel trots op mijn zonen , omdat ze , ondanks de scheiding toch hun ding doen .Ze hebben vrienden , zijn creatief , ze zijn bijzonder... ik hoop dat ze van binnen weten dat ik er altijd voor ze zal zijn en altijd van ze blijf houden .Maar het is intens moeilijk zo op afstand te zijn ... Mijn oudste zoon is bijna jarig. Maakt deze periode ook extra zwaar . ook omdat ik voor mezelf heb besloten het dit jaar anders te doen.
Andere jaren 'mocht' ik een enveloppe met kaartje en geld meegeven aan zijn jongste broertje , want zelf pakt hij het niet van mij aan , wil me niet spreken of zien , ook niet telefonisch. Maar van zijn kant komt er nooit een reactie of bedankje.. Dus heb ik contact op genomen met zijn vader , en gevraagd of de oudste evt . open zou staan voor contact. Later die dag belde de vader op , en vertelde mij dat hij nog steeds geen contact wil. Dus tuurlijk krijgt hij nog wel een kaart voor zijn verjaardag , maar dan per post , en dan ook alleen maar een kaart....niet omdat ik hem niet meer lief vind , maar meer om duidelijkheid naar mezelf toe te creeeren .Het kan verkeerd uitgelegd worden , ook daar ben ik me van bewust , maar in principe doe ik het, hoe ik het ook doe, toch niet goed .
Het was geen eenvoudige , maar voor mij noodzakelijke beslissing , begrijp je . . .
Ondertussen focus ik mij op mensen en dingen die voor mij goed zijn , probeer ik mezelf toe te staan ook te mogen genieten van het leven .En hoe positiever ik mezelf ontwikkel , des te trotser ze kunnen zijn als ze op een gegeven moment wel weer contact zouden willen. En ook als dat er in de toekomst er niet in zit , wil ik niet weg kwijnen , ik heb er voor gekozen te willen leven , daarvoor was de scheiding noodzakelijk. Mezelf toe te staan te mogen genieten en te mogen zijn , dat klinkt makkelijk , maar voor mij is dat een hele opgave. Wel heb ik het geluk dat ik een vriend aan mijn zijde heb , die mij Mij laat zijn !! En die soms nog beter weet wie ik ben dan ikzelf...hij laat me zien , voelen , en ervaren waar ik wel goed in ben .Laat me mijn ding doen , vind dat ik er mag zijn !!! En hij begrijpt mijn frustratie en pijn wat de jongens betreft !!
groetjes , marja
Verandering
Ik vind het bewonderenswaardig, dat je indertijd een keuze gemaakt hebt ten koste van jezelf, omdat je dacht dat dat het beste was voor de kinderen. Er zullen maar weinig mensen zijn die snappen dat iemand zo'n grote stap kan zetten en die dat op een goede manier weten te waarderen. Dat zal het ook voor jouw kinderen moeilijk maken om te bevatten, ze zullen uit hun omgeving waarschijnlijk wel eens negatieve geluiden hebben gehoord: een moeder die haar kinderen verlaat...en dan allerlei theorieën die nooit rooskleurig zullen zijn voor jou, simpelweg omdat mensen dat niet kunnen bevatten. En je kinderen zullen geen goed antwoord kunnen geven op dergelijke vragen. Dat maakt het verwarrend voor hen, denk ik. Misschien vlucht je oudste voor die verwarring. Maar helaas, daar kun jij nu niets aan doen.
Na lange tijd nagedacht te hebben over wat jij voor hen kunt doen komt nu het moment dat je meer vanuit jezelf gaat redeneren: wat wil je zelf, hoe wil je zelf het kontakt vorm geven. Je stuurt nu een kaartje, niet omdat je denkt dat je hem daarmee een plezier doet, maar omdat jij op jouw manier iets wil doen op zijn verjaardag. En jij hebt het recht op die ruimte. Gewoon doen dus.
IK weet niet hoe oud je kinderen zijn. Wellicht kun je nog een spaarrekening voor hen openen of zoiets.
Ik heb wel eens nagedacht over wat ouders-op-afstand zouden kunnen doen. Ouders zoals jij, die na een scheiding de kinderen niet meer kunnen zien. Of ouders die door jeugdzorg buitengewerkt zijn.
Ik heb ene paar dingen kunnen bedenken, maar welliht hebben mensen aanvullingen.
- Volgens mij is het belangrijk dat je toch kontakt houdt. Als je weet waar ze zijn: kaartjes met verjaardagen etc. Als je niet weet waar ze zijn, af en toe (niet constant, want dat houd je niet vol) een poging doen om ze te zoeken. Zo laat je weten dat je aan ze denkt.
- Foto's maken van alledaagse dingen die voor jou belangrijk zijn. Vroeger zou je ze inplakken in een plakboek. Op die manier kun je alsnog, al is het eventueel na je dood, alledaagse dingen delen met je kinderen. Of als kinderen 'op bezoek' komen, alledaagse dingen om iets over te vertellen.
- Dagboek bijhouden.
- geen voorwaarden vooraf stellen aan eventueel herstel van kontakt.
- niet nakaarten of verwijten maken als er toch een keer kontakt komt.
- Eenvoudige zinnetjes uit je hoofd leren om te reageren als mensen vragen: hoeveel kinderen heb jij? Zinnetjes als: twee, maar ik ben geen kontakt met hen. Oefenen, tot je dat zodanig kunt zeggen, dat niemand verder vraagt.
Maar misschien zijn er nog meer tips.
Tsjor
....BEDANKT !!!
Hallo Tsjor , ....ik kan alleen maar zeggen , Thanks !!! Toen ik dit verhaal lanceerde , had ik nooit op zoveel begrip kunnen hopen ...zoveel lieve verhalen en zoveel lieve tips ....Ik heb niet durven hopen dat anderen mijn kant zouden begrijpen .. maar het maakt het wel dragelijker .En mijn kinderen blijven altijd een speciaal plekje in mijn hart houden , daar kunnen ze niets aan doen .....nogmaals , thanks !!!met een dankbare groet , marja
Pijn van geen contact met zoon
Lieve Marja, wat bijzonder om jouw verhaal te lezen: dit is mijn verhaal! De reden van scheiding, de keuze die je maakte omdat je dacht het beste te doen voor je hele gezin, dus ook voor je ex; alles! Dat het daarna met mijn ex zou lopen zoals het is gelopen had ik ook totaal niet verwacht. Hij heeft zich ook absoluut totaal onvolwassen gedragen en zeker weten mijn zoon (nu 19, ten tijde van scheiding 17) heel erg beïnvloed.
Maar vooral het zomaar ineens overvallen worden door een intens verdriet. Ik heb het nu ook weer en ben daarom gaan zoeken op internet. Iedere keer weer probeer ik streng te zijn en het feit dat mijn zoon niets meer met me te maken wil hebben een plekje te geven in mijn hoofd en het deurtje dicht te doen. Maar zomaar ineens uit het niets slaat die deur open en komt het gemis weer keihard binnen. De paniek slaat gewoon toe bij het idee dat dit misschien wel nooit meer goedkomt. Het idee dat er iets kan gebeuren met een van ons ook. En dat we dan nooit samen erover gepraat hebben en ik nooit zal weten wat er nu echt in hem om is gegaan en nog steeds om gaat. Ik wil hem ook zo graag begrijpen. Met mijn dochter van 15 heb ik goed contact, die is ook om de week gewoon bij mij en mijn nieuwe partner. Soms vraag ik me af of het hem uberhaupt wel iets kan schelen.
Ik prijs me in elk geval gelukkig dat ik via mijn dochter weet hoe het met mijn zoon gaat en gelukkig gaat het goed. Dat maakt alles leefbaarder. Waar ik nu ook zo tegenaan loop is dat ik zelf zo ben veranderd. Ik heb geen spijt van keuze om te scheiden en ben ook heel gelukkig met mijn nieuwe partner. Als ik bij hem en de andere kinderen ben voel ik me ook oprecht gelukkig. Maar op werk vinden ze me serieus, ik lach daar een stuk minder, ben veel minder geïnteresseerd in de in mijn ogen ineens oninteressante verhalen van collega's en vind het zo stom van mezelf. En ik realiseer me dat ze gelijk hebben. Anderen interesseren me eigenlijk niet tot nauwelijks meer. Dat is toch raar? Herken jij dat ook?
Ik zie dat je bericht alweer bijna een jaar oud is; hoe gaat het nu met jou?
Hallo..
Is hier nog iemand actief? Marja? Zonnetje 2015?
Zou het kunnen
Dat u het iets teveel ziet in het kader van de scheiding? 18-jarigen nemen wel vaker beslissingen die nogal moeilijk te volgen/begrijpen/verklaren zijn.
Voor mij is het onbegrijpelijk
dat hulpverlenend Nederland hier niets aan doet. Dat terwijl er zoveel onderzoeken zijn geweest met hetzelfde resultaat: deze kinderen zijn getekend voor de rest van hun leven en zullen een groot probleem hebben met het onderhouden van relaties en werk.
In mijn ogen moet het maatschappelijk heel duidelijk zijn dat het voor een kind van heel groot belang is om beide ouders in hun leven te hebben. Het grote probleem is dat de ouder die uit beeld is wordt afgekeurd door de andere ouder. Dat is dus iets dat je niet ziet na het overlijden van een ouder. Op dat moment word er meestal heel liefdevol over de andere ouder gesproken. Hierdoor mag een kind gewoon zichzelf zijn. Bij het afkeuren van de andere ouder, heeft een kind het gevoel dat hij/zij niet zichzelf mag zijn.
Alle ouders die de andere ouder afkeuren zijn mishandelaars en zouden naar mijn mening ook op die manier door de maatschappij behandeld moeten worden. Dus zo'n ouder moet gemeld worden bij Veilig Thuis en geholpen worden om zijn/haar kinderen goed en verantwoord op te voeden.
Ik heb zelf gelukkig heel goed contact met mijn kind, maar mijn vriend ziet zijn kinderen niet meer. Zijn ex-vrouw vond hem altijd een goede vader, tot het moment dat zij een andere man in haar leven kreeg. Nu is mijn vriend volgens haar een intens slecht persoon. Natuurlijk is dat volledige onzin, maar daardoor zijn er drie kinderen voor de rest van hun leven getekend. Ze worden zwaar psychisch mishandeld door hun bloedeigen moeder en helaas is er niemand die er wat aan doet.
Daarnaast wordt mijn vriend ook mishandeld. Zij heeft hem zijn kinderen afgenomen. Dat is een gemis die je altijd blijft voelen.
Helaas is het in Nederland op dit moment nog zo dat de mishandelaar wordt geholpen, zelfs door de rechterlijke macht. Voor mij is dat werkelijk totaal onbegrijpelijk. Hoe kunnen wij als maatschappij het goedvinden dat iemand die zijn/haar kinderen en zijn/haar ex-partner mishandelt wordt geholpen en gesteund. Hoe kan het dat een mishandelaar wordt geholpen en de slachtoffers aan hun lot worden overgelaten?
mijn kinderen bij hun moeder laten wonen
Twintig jaar getrouwd geweest, ondertussen vier jaar gescheiden, in onderlinge toestemming.
Zelf ook ooit de keuze gemaakt om de kinderen bij hun moeder te laten wonen, in het ouderlijk huis zoals ze het zelf ook het liefste hadden; doordat hun moeder slechts deeltijds werkte, in het onderwijs, brachtten ze veel tijd met hun moeder door, terwijl ik dikwijls tot laat weg was voor het werk om het allemaal afbetaald te krijgen. Ik zou het nu anders aangepakt hebben, maar de dingen zijn nu zoals ze zijn.
Co-ouderschap leek ons dus niet de beste keuze voor onze kinderen; ik zie ze nu meerdere weekends per maand, quality time tot en met, ook nog tusendoor kan ik activiteiten met hen doen (film, uit eten, …), en in de schoolvakanties zie ik ze meer.
Ik heb mezelf veel weggecijferd en de kinderen eerst veel gemist, en betaal veel KA omdat ik niet wilde dat mijn kinderen iets tekort komen, en mijn ex is mij dankbaar.
In mijn geval is alles goed uitgedraaid; mijn relatie met de jongens is beter dan dat ze vroeger was, de relatie met mijn dochter is even goed gebleven; de verstandhouding met mijn ex is optimaal en ik word er altijd goed onthaald wanneer we bij de kinderwissel steeds even bijpraten, meestal met één of meerdere kinderen erbij, en sommige dingen ivm de dochter doen we soms nog samen (schoolactiviteit, verjaardagsfeestje, ..).
Voor buitenstaanders kan het soms eigenaardig lijken dat we geen co-ouderschap hebben, en misschien denken ze soms wel dat ik de kinderen niet graag bij mij wilde, maar niets is minder waar.
Een scheiding is niet altijd een nederlaag, soms is het gewoon langs beide kanten op, zonder schuld of bedrog. De kinderen steeds voorop plaatsen is dan het voornaamste wat telt, en ik kan eerlijk schrijven dat ik denk dat de kinderen weinig tot geen last hebben gehad van de scheiding.
Sinds enkele jaren heb ik een nieuwe vriendin in een LAT-relatie; mijn kinderen mogen haar graag, mijn ex is daar als bij wonder niet jaloers op, en mijn vriendin heeft er geen probleem mee dat mijn ex en ik regelmatig samenzitten in verband met de kinderen en ze bewondert mij voor hoe ik het allemaal heb aangepakt en steeds het welzijn van de kinderen heb voorop gesteld.
Langs haar kant met haar ex is het een heel ander verhaal.