Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Fin

Fin

04-12-2018 om 23:04

Hoe kun je elkaar nog vertrouwen

Hallo,
Moet even wat van me af schrijven. En vraag me af of iemand dit gevoel herkent. Mijn vrouw heeft 2 maanden geleden uit het niets laten weten dat ze niets mee voelt voor mij. Dat was een grote schok die voor mij, en onze 2 jonge kinderen, totaal onverwacht kwam. Na een paar dagen werd duidelijk dat ze al een paar maanden verliefd is op een collega en daar min of meer een relatie mee heeft. Door deze ervaring kwam ze tot de conclusie dat ze niet gelukkig is in onze relatie. Al die tijd heeft ze niets laten merken en dus ook niet de verantwoording genomen haar twijfels met mij te bespreken. Na de zomervakantie bleken haar gevoelens voor deze collega niet te zijn verminderd en dus gooit ze het bijltje erbij neer. Alsof je een oude krant weg gooit. 16 jaar relatie en een gezin met 2 kinderen, 10 en 8 jaar oud, bij het oud vuil. Zij is (was) iemand met veel verantwoordelijkheidsgevoel, in haar werk, in haar gezinsleven, in de opvoeding en zeer zorgzaam richting kinderen. Maar in deze beslissing die ze in haar eentje neemt, ontbreekt ieder gevoel van verantwoordelijkheid. Het is zo respectloos naar mij en naar de kinderen. Ze kan het niet goed uitleggen en ik zal er wel niet ontvankelijk voor zijn, maar ook niemand uit mijn omgeving had dit zien aankomen en ook niet van haar verwacht. Nadat ze haar beslissing kenbaar heeft gemaakt, heeft ze geen spoor van twijfel getoond. Dat hoort er natuurlijk bij. Maar ook amper emotie en ik kan niet begrijpen dat als je je kinderen nog maar voor 50% gaat zien (co-ouderschap), hoe je dat zonder emotie kunt doen. Daarnaast is het gewoon absurd en haast gewetenloos dat ze mij ook 50% van mijn contact met de kinderen afneemt. Dat moet ik dus gewoon maar accepteren en dan ook nog met het opgeheven vingertje van de mediator en welzijnswerkers dat ik toch vooral coöperatief moet zijn en aan de kinderen moet denken. Dus geen vechtscheiding. Dat wil ik ook helemaal niet, maar niemand die tegen mijn (bijna ex-) vrouw zegt dat zij zich eerst maar eens om de kinderen moet bekommeren. We hebben het convenant bijna rond. Het is amper 2 maanden geleden dat ze voor het eerst begon over onze 'problemen'. Dus we rennen op onze scheiding af. Alles wat onvermijdbaar is, kun je maar beter omarmen denk ik dan maar.
In een co-ouderschap hebben we uiteraard nog zeer frequent contact en zijn de kinderen de helft bij haar. Ze woont nu hier dichtbij en op zichzelf. Ik weet niet wat ik van haar nog kan verwachten. Ze heeft zo'n vreemde absurde keuze gemaakt, dat ik niet weet of ik haar nog kan vertrouwen. Straks heeft ze er helemaal genoeg van en sta ik er alleen voor met de kinderen. Wellicht gaat haar aandacht helemaal uit naar haar nieuwe vlam en komen de kinderen in de knel. Hoe kan ik hier greep/inzicht op houden? Wat kan ik wel en niet aan de kinderen vragen? En wat kan ik evt nog meer doen om mijn ex bij de les te houden? Ik heb gezegd dat ze het uit haar hoofd moet laten de kinderen in contact te brengen met haar nieuwe vriend. Dat trek ik niet. Ondanks alles kunnen we op zich nog prima met elkaar praten. Daar doe ik in het belang van de kinderen (en mezelf) mijn best voor. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik van haar moet denken. Kan ook aan mezelf liggen... Wie herkent deze vragen?
Dank voor jullie inbreng.

Tja

Het is een epidemie. Er lopen hier meer draadjes met eenzelfde thema.
Nee, je hebt er geen invloed op wie je aanstaande exvrouw als nieuwe vriend wanneer aan je kinderen voorstelt.

Je kunt haar niets vragen.

Je maakt zakelijke afspraken over alimentatie en omgang en thats it.
De rest kun je vragen maar niet afdwingen.

Het is al mooi dat ze in elk geval vlakbij woont. Dan kunnen de kinderen op een gegeven moment ook zelf heen en weer, of als er iets vergeten is, is het niet zo'n gedoe.

En inderdaad, je kunt er alleen voor komen te staan, hoewel het meestal mannen zijn die zo opgaan in hun nieuwe liefde dat ze de kinderen achterlaten.

Er zijn er meer die er alleen voor staan. Het is geen sinecure, maar het went. Je kunt het.

Maar bitter is het.

Herkenbaar

Beste Fin,

Jouw verhaal lijkt bijna een kopie van hoe het bij mij verliep, alleen kwam de melding 3 maanden geleden. Ook een verliefheid op iemand anders wat de druppel was in het besef dat ze niet gelukkig meer was.

Ik snap heel goed dat je je zorgen maakt over de kinderen. Ik hoop dat ex de kinderen op plaats 1 laat staan, maar je hebt het niet in de hand. Zorg in ieder geval voor een fijne en veilige situatie voor de kinderen als ze bij jou zijn. Meer kun je niet doen.

Ten aanzien van het voorstellen. In mijn geval was dat al binnen 1,5 maand ongeveer dat ex het voorstelde, ben er hard op ingegaan en ging kapot van binnen (hier ook draadje over geweest). Maar het helpt niets. Je hebt er niets over te zeggen, ex maakt daar haar eigen keuze in. Ik zou proberen in te spelen op haar gevoel door te vragen hoe ze het zou vinden als de situatie andersom was geweest. Bij mij hielp dat overigens ook niet erg.

Ik ben zelf wijs geworden door schade en schande inmiddels voor wat betreft vertrouwen na het verbreken van de relatie. Ex paar keer vertrouwt en paar keer de deksel op de neus. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het in jouw geval ook zo gaat, maar ik heb wel geleerd dat verliefde mensen bij vlagen ontoerekeningsvatbaar verklaard kunnen worden.
Die van mij gaat na 3,5 maand na scheiding vrolijk met kids en al bij nieuwe relatie intrekken. Ik kan er inmiddels redelijk mee om gaan en laat het maar op zn beloop. Contact met ex is ook redelijk.

Het is een klotesituatie waar je in zit, ik weet er alles van. Sterkte en hou vol.

Suus

Suus

05-12-2018 om 13:19

Eindperron

Wat een vreselijke situatie waar je in zit qua emoties, lijkt een rollercoaster.
Dit is waarschijnlijk een typisch voorbeeld van het verschil tussen mannen en vrouwen en hun denkwijze. Mijn ervaring is dat een vrouw langer nadenkt over iets en uiteindelijk na wikken en wegen tot de conclusie komt dat ze zichzelf niet meer oud ziet worden met de huidige partner en is daardoor al afgeschakeld, ofwel, ze staat al op het eindperron.
Jij, als man zijnde staat nog op het eerste perron, voor jou begint het pas.Dan kun je gaan praten als brugman maar zij staat daar niet meer open voor omdat ze al afgeschakeld is.

De enige wijze raad die ik je zou kunnen geven is om het te accepteren, ze zal hoogstwaarschijnlijk (nu) niet bijdraaien ook niet omdat er inmiddels een andere partner aanwezig is. Hou continu in je hoofd dat niks ten koste van de kinderen mag gaan, dus denken ten gunste van je kinderen. Heel hard en heel zuur, maar je kinderen zullen er baat bij hebben. Dus probeer neutraal te communiceren en laat je kinderen niks merken van je verdriet, ook al is het niet jouw keuze geweest.

Probeer ook te accepteren dat je ex een ander heeft, heb geen hoop dat die relatie zal stranden en ze terug komt bij jou want het zal je nog meer pijn doen als dat niet zo blijkt te zijn. Het kennismaken tussen haar vriend en je kinderen heb je helaas niet in de hand, het zou fijn zijn al ze aankondigt wanneer dit zal plaatsvinden. Tel tot tien, haal diep adem en accepteer het.

Klinkt allemaal heel hard, maar uiteindelijk werkt dit voor alle partijen het beste.
Sterkte Fin! (makkelijk is het niet...)

Fin

Fin

11-12-2018 om 00:03 Topicstarter

Komt tijd komt raad?

Is berusting dan het enige? De kinderen zijn er bij gebaat dat mijn aanstaande ex en ik een goede verstandhouding creëren. Echter ik zie dat niet gebeuren zolang mijn boosheid in de weg zit. Ik kan het me niet voorstellen dat mijn boosheid over het "afnemen" van mijn kinderen slijt. Ze heeft hieraan geen woord vuil gemaakt en zomaar ons gezin aan de kant geschoven. Ik ben bang dat dit gevoel vaak tot wrijving zal leiden. Hoe kan ik haar dit ooit vergeven, of ook zelfs maar relativeren! Dit zal een goede verstandhouding in de weg staan. Terwijl ik eigenlijk nastreef normaal met elkaar om te gaan. Klopt mijn aanname, of heelt de tijd werkelijk alle wonden? Wil iemand iets vertellen uit eigen ervaring?

Contact

"De kinderen zijn er bij gebaat dat mijn aanstaande ex en ik een goede verstandhouding creëren. Echter ik zie dat niet gebeuren zolang mijn boosheid in de weg zit"

Natuurlijk zijn er contactmomenten. Ik zou er echter geen al te rooskleurige voorstelling van maken.

Mooi als je elkaar op de hoogte houdt, zo niet ga er niet over in discussie of gevecht.
Maak goede sluitende afspraken en houd je daaraan.

Zoek een uitlaatklep voor je wanhoop en woede. Mij hielpen nieuwe muziekstukken instuderen, alles waardoor je even al je andere gedachten op nul kunt zetten. Het lezen van stoicijnen. Me op mijn werk storten waar je even met hele andere dingen bezig bent.
Avondje met vrienden en lol maken.
Vind uit wat voor jou werkt.

Hoe gaat het?

Ik ook op punt van scheiden met kind..
ben radeloos en verdrietig! Had niks aan zien komen en man voelt niks meer.
Ben benieuwd hoe het nu met jou is?

Ad Hombre

Ad Hombre

13-12-2018 om 21:52

Fin

"Zij is (was) iemand met veel verantwoordelijkheidsgevoel, in haar werk, in haar gezinsleven, in de opvoeding en zeer zorgzaam richting kinderen. Maar in deze beslissing die ze in haar eentje neemt, ontbreekt ieder gevoel van verantwoordelijkheid. Het is zo respectloos naar mij en naar de kinderen. "

Als het een vrouw is dan noemen we dat een zelfstandige vrouw die voor zichzelf kiest.

Als het een man is noemen we het een zelfzuchtige egoist.

Ik chargeer natuurlijk, maar een beetje waarheid zit er volgens mij wel in. Een ware vijgevochten vrouw laat zich niet binden door gezin en kinderen. Dat zit wel een beetje in de hedendaagse 'feministische' cultuur.

Fin

Fin

15-12-2018 om 00:44 Topicstarter

Reactie

@mombe
Aanstaande ex woont sinds 1 december op haarzelf. Co-ouderschap 50/50. Tot 1 december was er met name verdriet en teleurstelling. Na 1 december met name boosheid. Hoe is het mogelijk dat je kinderen voor 50% worden weggenomen uit je leven, en dat dat dus gewoon kan. Niemand die daar iets van zegt, maar eerder nog dat ik van alle kanten te horen krijg dat ik toch vooral aan de kinderen moet denken en daar naar moet handelen. Dat is natuurlijk ook zo, maar wie zegt hun moeder eens flink de waarheid? Dat is een utopie.
Kinderen gaan er goed mee om tot nu toe. Ze zijn met name bang dat wij elkaar gaan "haten", zoals ze dat noemen. Dus die indruk wil ook ik ten koste van alles voorkomen. Helaas is dat ook de enige weg; zet je trots opzij en zet in op de best mogelijke verstandhouding. Je kind(eren) zullen je de beloning geven. Sterkte!

@hombre
Zit wel iets in wat je zegt. Ik verwacht ook niet dat ze zich opoffert voor het gezin. Maar als je een dergelijke besluit neemt, dan dien je dat niet geheel zelfstandig te doen. Wr hebben er werkelijk geen woord vuil aan gemaakt. Kinderen zijn nog jong, maar vragen zullen later komen. Ik kan haar keuze niet "verdedigen". Ik zal moeten liegen tegen mijn kinderen, want anders zal dat hun gevoel jegens hun moeder kunnen beïnvloeden. Als ik ze de waarheid vertel, met alle details en hoe respectloos ik ben behandeld, dan vrees ik dat ze op een andere manier tegen hun moeder aankijken. Maar ik hoor graag ervaringen van anderen.

juf Ank

juf Ank

15-12-2018 om 12:22

fin

Je trots is blijkbaar gekrenkt maar je vrouw heeft gewoon niet voor jou gekozen. Dat ze haar hele gezin in de steek laat vind ik niet in de haak, maar ze heeft ze voor 50 %. Dus hoezo ben jij dan zo respectloos behandeld?

Onrealistisch

"Maar als je een dergelijke besluit neemt, dan dien je dat niet geheel zelfstandig te doen."
Het besluit om te scheiden wordt ALTIJD uiteindelijk eenzijdig genomen.
Al kan er alle soorten van overleg en therapie en goede bedoelingen aan vooraf gegaan zijn.
Vaak komt het als een donderslag bij heldere hemel omdat het uiteindelijk toch een heel persoonlijk besluit is waar iemand niet vanzelfsprekend de partner bij betrekt en dus onafhankelijk in gedachten en handelingen mee bezig is. Juist los van de partner waar men van los wil komen en van wil scheiden.

Ik vermoed dat je toch blijft zoeken naar momenten waar je een scheiding had kunnen voorkomen maar die zijn er niet. En de klok draait ook niet terug.

En respectloos is het ook niet. Niemand is bij een scheiding op zijn haar best maar scheiding op zich is een persoonlijke keuze waarvan men de consequenties niet altijd overziet.

Tenzij je alle scheiding uit principe respectloos vind. Maar daarover kun je van mening verschillen.

Je vrouw wil niet met jou verder. Dat doet pijn en is een deuk in je ego. Maar dat wil niet zeggen dat ze je respectloos behandelt.

Hopelijk kun je dat loslaten. En je kinderen dat uiteindelijk melden: je moeder wilde niet meer samen met mij zijn. Dat hoeft voor kinderen geen reden te zijn om dan lelijk naar hun moeder te gaan kijken.

Als jij hun moeder verwijt respectloos te handelen heb je juist kans dat jij de zwarte piet krijgt van je kinderen, want in haar gedrag naar jou toe zit dat niet.

Fin

Fin

15-12-2018 om 14:41 Topicstarter

Juf Ank, AnneJ

Uiteraard is het lastig de hele geschiedenis en aanloop naar de scheiding in een paar zinnen samen te vatten. Ik heb principieel geen probleem met de scheiding. Dat is het risico van een huwelijk/relatie. Maar in de aanloop naar een scheiding dien je ook zorgvuldigheid en respect in acht te nemen. Zeker omdat respect voor de dingen en mensen om je heen tijdens ons huwelijk en in onze opvoeding altijd een belangrijke waarde was. Een buitenechtelijke relatie vind ik al niet kunnen. En toen alles geopenbaard werd, ging ze onder het mom van haar vaste yoga-avond bij hem op bezoek. Terwijl ik enkele dagen daarvoor haar op het hart had gedrukt dit moeilijke proces zoveel mogelijk met z'n tweeën te doen en dus zonder deze 3e persoon in mijn nek. Een stapje terug had ik haar gevraagd. Dat kost wellicht moeite, maar dat had 18 jaar relatie en ons gezin wel verdiend, meende ik. Zij dacht daar blijkbaar anders over. Dat vind ik respectloos en in dit proces wordt ook weer de basis gelegd voor de "relatie" na de scheiding. En in die relatie staan de kinderen op 1. Ik erken dat een scheiding in 9 van de 10 gevallen van 1 kant komt, maar je dan verschuilen achter een staat van ontoerekeningsvatbaarheid vind ik te ver gaan. Bij mijn vrouw heeft dit enkele maanden geduurd en er zijn best momenten geweest waarop ze de moed en kracht had moeten opbrengen om haar twijfels te bespreken. De uiteindelijke conclusie had hetzelfde kunnen zijn; er is geen toekomst meer voor ons. Maar dan was het meer gelijkwaardig geweest en zo had het gemoeten en niet heimelijk een relatie met een collega aangaan, thuis niets zeggen en mooi weer spelen en zo deze relatie dus voeden tot de boel ploft. Dat is niet een manier om met mensen om te gaan, dus ook niet met je partner. Daar doe ik niets meer aan, en ik zet al mijn energie in om het convenant zo snel mogelijk af te ronden. Dan kunnen we dat achter ons laten en vooruitkijken en ons richten op het co-ouderschap. Maar het wordt een grote opgave mijn boosheid richting mijn ex te beheersen. En dat had ze moeten inzien en meer haar best moeten doen om het niet zo ver te laten komen.

Onrealistisch Fin

Uiteindelijk doe je jezelf pijn met dit soort onrealistische verwachtingen. Ja, het is afkeurenswaardig om gehoor te geven aan je verliefdheid als je een gezin met kinderen hebt. Maar het is toch te begrijpen dat als je dan gaat scheiden je toch niet van de verlatende partner kunt verwachten dat die de roze wolk van de verliefdheid verlaat.
Je weet al dat ze er aan toegegeven heeft, dan is dat onrealistisch om dat van haar te verwachten.

Wat is het volgende? Verwachten dat ze de kennismaking tussen jullie kinderen en haar nieuwe vlam uitstelt tot jij daar jou goedkeuring aan gaat geven?

Gaat em ook niet worden.

Het is niet gelijkwaardig. Je vrouw heeft afstand van je genomen en wat je ook verzint zal dit proces niet verzachten. Het is bikkelhard en een enorme teleurstelling.

Stel jezelf niet teleur. Het is haar verlies. Ze komt mogelijk nog wel van haar roze wolk op aarde en hopelijk lukt het dan om een behoorlijke relatie te onderhouden vanwege de kinderen.

Kun je ook weer teveel eisen aan gaan stellen die jouzelf ook weer teleur gaan stellen.

Als de communicatie niet goed gaat maak dan vaste afspraken die beiden willen en kunnen volhouden, dwing dat niet af, en houd je daaraan. Ook zonder overleg, kun je voor je kinderen zorgen. Ook al is het fijner als het anders gaat, als het contact tussen jullie stukloopt op jou verwijten, kan het ook zonder. Anders is het weer een verwijt waarmee je de relatie zelf verziekt.

Wat zij had moeten doen heb je niets aan. Het gaat erom wat jij doet om de scheiding met zo min mogelijk hartzeer en zo praktisch mogelijk voor iedereen af te ronden. En niet nieuwe barrieres op te werpen.

Zo herkenbaar!!!

Je gevoelens zijn zó herkenbaar!!! Het machteloze gevoel van zomaar aan de kant gezet te zijn, het niet kúnnen vechten voor je huwelijk. Dat doet zo’n pijn!
Maar 1 ding weet ik wel inmiddels, op het moment dat zij verliefd werd op die ander had jij/jullie huwelijk al verloren. En er is helemaal niets wat je daaraan kunt doen.
Ik heb voor mezelf besloten zo dicht mogelijk bij mezelf en mijn gevoel te blijven.
En iemand die jou zo “makkelijk” aan de kant zet, is jou helemaal niet waard. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk een nieuwe invulling aan mijn toekomst te gaan geven. 22 jaar lang was mijn toekomst met hem en ineens is dat (vertrouwde) beeld weg. En dat vind ik eng. Maar als ik zie hoe hij me nu behandeld, ben ik steeds meer van mening dat hij mij helemaal niet waard is.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.