Hoe noemen
jullie kinderen jouw nieuwe partner en zijn of haar kinderen? En hoe noem je hun?
Ik ben gewoon nieuwsgierig omdat er volgens mij heel veel verschillende benamingen zijn.
Ik trap af. Mijn kinderen noemen mijn vriend bij zijn voornaam of mama's vriend als ze de verhoudingen moeten uitleggen. Mijn dochter van 8 telt zijn kinderen mee als broer en zus. Mijn zoon van 14 doet dat niet.
Ik noem zijn kinderen mijn stiefdochter en stiefzoon.
Mijn vriend zijn zoon noemt mij bij mijn voornaam en ik ben zijn stiefmoeder en mijn kinderen zijn zijn stiefzusje en stiefbroer. De dochter van mijn vriend noemt mij bij de voornaam en voor mijn kinderen heeft ze geen speciale benaming.
Mijn ex en zijn vrouw noemen zichzelf bonusvader en bonusmoeder en ze hebben allebei eigen en bonuskinderen.
Mijn vraag is: hoe is dat bij jullie?
Kinderen van
De kinderen van mijn vriend noem ik de kinderen van mijn vriend. Zij noemen mij de vriendin van hun vader.
Mijn dochter noemt de vrouw van haar vader stiefmoeder, maar gewoon bij haar voornaam. Papa en mama zeggen tegen stiefouders, al dan niet met toevoeging (papa Bert), terwijl die kinderen nog echte ouders hebben zou ik niet toestaan.
tegen alle conventies
mijn dochter noemt haar stiefmoeder: mama+naam en geeft in gesprekken aan dat het haar stiefmoeder is. Stiefmoeder noemt dochter haar kado-kind als je er specifiek naar vraagd maar meestal wordt ze gewoon dochter genoemd.
De kinderen van mijn ex met zijn huidige vrouw noemen mij ook mama+naam.
Het uitgangspunt is: je doet als een mama, je hebt de leeftijd van een mama, dan ben je een mama. Zelfde bij opa's en oma's. Het is een aanspreek titel en meer niet. Ze maken wel onderscheid in wie hun moeder is, daarvan kun je er maar 1 hebben.
Flavia
Nou zo dus, daar zou ik echt niet mee kunnen leven. Heeft jouw dochter dat zelf verzonnen en vond jij het gelijk OK?
Phryne Fisher
Waarom zou je er niet mee kunnen leven?
Ik heb
daar ook moeite mee. Mijn kinderen mogen de vrouw van mijn ex geen mama noemen want dat ben ik. Ze heeft gewoon een voornaam en daar hebben ze nu zelf een troetelnaampje van gemaakt en zo heet ze. Maar nooit mama-voornaam
zelf verzonnen
Ja dochter heeft dat zelf bedacht en ik vond het heel logisch dat dat gebeurde.
Meiske was net aan het leren praten, kreeg een half zusje en dan hoor je alleen maar 'mama' om je heen. Om het verschil te maken is het dus mama+voornaam geworden zodat het ook duidelijk is wie er bedoeld wordt.
Ik hecht niet heel veel waarde aan de titel 'mama' dat is een functie naam. De titel 'moeder' daar ben ik wel aangehecht daar heb je er maar 1 van. Hoewel, daar kun je er ook 2 van hebben.
Wij hebben er ook nooit afspraken over gemaakt over hoe de nieuwe partners genoemd moeten worden. Ik heb een tijdje een vriend gehad toen dochter een jaar of 4 was en die noemde ze eerst bij zijn voornaam en toen de band inniger werd werd dat af en toe ook papa+naam, mijn ex heeft daar ook nooit problemen meegehad.
Het gaat bij mij niet om hoe ik genoemd wordt maar hoe de band is tussen ons. 'it takes a village to raise a child' tenslotte.
mama+naam
We hebben deze discussie al vaker gehad en Flavia is één van de weinigen met deze mening.
" Het uitgangspunt is: je doet als een mama, je hebt de leeftijd van een mama, dan ben je een mama. Zelfde bij opa's en oma's. Het is een aanspreek titel en meer niet. Ze maken wel onderscheid in wie hun moeder is, daarvan kun je er maar 1 hebben."
Ik vind dat je mama niet kunt vergelijken met opa en oma. Daar heb je er zo al meer van en mijn kinderen hebben geen scheiding meegemaakt van hun opa en oma dus de vrouw van opa is oma. De kinderen van mijn schoonzus hebben de man van oma nog meegemaakt en daar moesten ze ome Piet tegen zeggen. Dus oma en ome Piet. Na een poosje vroegen ze zich af hoe het kon dat een oma getrouwd is met een oom 
Ik heb er al moeite mee als mensen die helemaal geen tante en oom zijn ook opeens tante en oom zijn (veel in de christelijke kring waar mijn schoonzus in verkeerde). Kwam ik daar als echte tante op een verjaardag: waren er nog meer tantes en ooms
MamaMarie of MamaPetra gaat wellicht nog zolang ze toch zeker niet echt mama gaan
noemen, tenminste zo vinden de meeste dat.
Bonusfamilie (netflixserie van een Zweeds bonusgezin en aanhang is wel een aanhanger) en gelukkig ben ik niet gescheiden en heb ik geen bonuskinderen maar zo zou ik ze wel noemen, stief vind ik geen leuk woord.
scheelt frustratie
Er geen probleem van maken scheelt vooral bakken frustratie.
Ik bekijk het altijd met enige verbazing dat er zo gehecht wordt aan die benaming. In ons werk en dagelijks leven zijn we helemaal niet zo bezig met titels, rangen en standen maar 'mama' is dan een probleem. Ik hoor vaders hier nauwelijks over.
Wordt je band minder met je kind als het iemand anders ook mama noemt?
De band tussen dochter en haar stiefmoeder is een heel andere dan met mij.
Ben je bang dat je rol over genomen wordt of wat is het dan dat de titel 'mama' zo heilig en bijzonder maakt dat je er (in sommige gevallen) ruzie over moet maken.
Ik ken genoeg mensen die hun schoonouders ook pa en ma noemen. Nou dat zijn ook je vader of moeder niet, wat is het verschil dan?
Flavia
Draai het eens om; waarom zou je het wel doen? Ja mijn man zou er wel een probleem van maken als zijn kinderen tegen een ander iemand papa gaan zeggen.
Nogmaals: ik denk best dat ik kan leven met een kind wat tegen mij mama zegt en tegen iemand anders MamaTruus maar gewoon mama tegen die ander zeggen vind ik echt te ver gaan. Wat is er toch mis met Truus?
Pa en ma
Bij ons in de familie is dat een naam voor oudere schoonouders inderdaad.
Hier noemen kinderen de stiefouder bij voornaam.
pa en ma
Ma heb ik nooit gezegd overigens maar ik zou mijn moeder ook geen ma noemen.
Waarom wel
Waarom wel?
Dat heb ik al vaker aangegeven
Keuze van het kind
Het is slechts een aanspreektitel behorend bij een rol die je hebt.
Ik ben moeder van, dat is exclusief aan mij met mijn kind.
Het bepaald niet de band die je hebt met een kind.
Ik ontleen mijn identiteit niet aan dat woord/die naam/die rol, het is slechts een deel van mij.
Hier
Noemt mijn stiefkind mij bij mijn voornaam of eigenlijk een afgekorte variant ervan. Toen hij nog in de luiers was heeft hij fase gehad mij ‘mama ’ te noemen maar dat hebben we de kop ingedrukt uit piëteit naar zijn moeder. Wanneer een verklaring handig is gebruikt hij weleens ‘andere moeder’ maar stiefmoeder ook. Ik noem hem stiefzoon en heb daar verder geen negatieve connotatie bij. Wanneer er geen aanleiding is om veel uit te leggen zegt hij gewoon ‘mijn ouders’ als t om man en mij gaat en heb ik het over ‘onze kinderen’ met eventueel de duiding van oudste, middelste, jongste. Alleen als zijn moeder in de buurt is en/of verwarring dreigt te ontstaan zijn we explicieter. Zijn brusjes zijn ook niet ‘half’. Als zijn moeder ergens bij aanwezig is hebben we een soort deal dat ik naar de achtergrond ga, hebben we het nooit over gehad maar gaat wel zo. Het grappige is dat zijn oma (moeders moeder) daar altijd op een lieve manier wat aan probeert te doen 
Stiefmoeder: herkenbaar
Dat de stiefmoeder ongevraagd een stapje terug doet herken ik heel sterk. Zij heeft ook een andere band met dochter als ik.
Samen kunnen we dan wel weer genieten van de ontwikkeling van dochter zoals ik dat ook meemaak met haar kinderen. Haar kinderen noemen mij in navolging van dochter bij hun moeder mij ook mama+naam.
Er is geen onderlinge strijd over wie het belangrijkst is of wie welke verantwoordelijkheid en rechten heeft, die zijn op een natuurlijke manier duidelijk.
Praktische dingen zoals hoe laat halen of brengen regel ik ook met haar. Belangrijke beslissingen alleen met ex, al ga ik er vanuit dat hij het met zijn vrouw bespreekt zoals ik ook een goede vriendin als sparring partner gebruik.
Zijn we met z'n allen bij elkaar zie je dat dochter meer naar mij dan naar haar trekt, bij mij bevestiging zoekt en niet bij haar, maar dat dochter wel naar haar luistert als ze iets vraagt zoals de andere 2 ook naar mij luisteren. En we zijn regelmatig met z'n allen bij elkaar. We benoemen het ook als het 'gezin' van dochter.
Dochter heeft ooit bij een psychologisch onderzoek haar 'gezin' moeten tekenen. Dat vond ze moeilijk want ze moest dan twee tekeningen maken volgens haar. De psycholoog zei dat dat niet hoefde want ze moest gewoon tekenen wat dochter haar gezin vond. En daar stonden we met z'n allen op vader en ik naast elkaar met dochter er tussen. Stiefmoeder aan mijn kant, half-zusjes (die wij idd ook gewoon zusjes noemen) er aan beide kanten tussen.
Dat alles maakt dat mama+naam een heel natuurlijk gevoel geeft en passend is binnen ons complexe geheel dat dochter haar gezin noemt en vindt. Stiefmoeder is een fijne extra, geen vervanging van mij. Een partner van mij zal ook geen vervanging van haar vader zijn en ze mag zelf bepalen hoe ze die zou noemen.
Goh
Hier geen scheidingen, maar toen mijn dochter peuter was deed ik met een andere moeder uit de buurt een ochtend per week ‘kinderruil’. De ene week waren de meiden bij mij en de andere week bij haar.
Zij noemde zichzelf naar mijn dochter ‘mama-Mies’ en mij naar haar dochter ‘mama-Teuntje’. De kinderen namen dat over. Ik vond het wel best, nooit aan gedacht om dat een probleem te vinden. Mijn dochter wist echt wel dat mama iets en iemand anders was dan mama-Mies.
Maar misschien ligt dat in scheidingssituaties gevoeliger.
Aanvulling
Nu ik weer aan die tijd terugdenk herinner ik me dat mijn dochter mij op die ruilochtenden ook wel mama-Teuntje noemde, in aansluiting op haar viendinnetje. Vond ik wel grappig en ook geen probleem.
Voornaam
Mijn kinderen waren al ouder toen er stiefjes en deg. in hun leven kwam, de hele aspect mama/papa kwam dus niet aan bod. Overigens is Papa Pierre (vader+voornaam) hier mijn vader, opa dus. Mijn zoon en dochter noemen de vrouw van hun vader bij de voornaam en mijn vriend bij de voornaam, de kinderen van mijn vriend noemen me bij mijn voornaam. De vrouw van mijn ex heeft zelf geen kinderen, dat scheelt. Ik vermoed dat mijn zoon, nu dat zijn vader getrouwd is met vriendin, stiefmoeder gaat zeggen als hij over haar praat, overigens noemt hij mijn vriend ook stiefvader terwijl we niet getrouwd zijn.
Mijn zoon noemt de kinderen van mijn vriend niet stiefbroers, daar is de relatie veel te losjes voor. Soms noem ik de jongste van mijn vriend stiefzoon omdat de band redelijk innig is, maar meestal bij de voornaam.
Sini
Overigens
Denk ik dat het vooral volwassen mensen die dat ingewikkeld vinden, kinderen hebben geen moeite met namen/functies. Wanneer ik naar de gesprekken van kinderen luister op school gaat het moeiteloos. Zelf als het nogal ingewikkeld is.
Ik bedenk me net dat ik zelf 2 stiefmoeders heb, omdat mijn vader twee keer hertrouwd is na de scheiding van mijn moeder. De eerste noemde ik bij de voornaam en als ik het overhad, mijn stiefmoeder, maar ik was 12 toen ze in mijn leven kwam. De laatste vrouw van mijn vader noem ik bij de voornaam en "de vrouw van mijn vader" maar ik was zelf moeder toen mijn vader met haar trouwde.
Sini
benaming
Nu zijn er in het leven van mijn kinderen geen stiefouders of halfbroers of- zusjes, maar ik begrijp net als Flavia niet waarom de naam waarmee je kind iemand aanspreekt jouw band met het kind zou beinvloeden. Zeker niet als kind er zelf voor kiest om de vrouw van haar vader mama+ naam te noemen.
Op ander vlak, ik noemde vroeger ook de beste vrienden van mijn ouders oom en tante. Gewoon omdat het zo voelde, als familie.
Bij ons
noemt mijn dochter mijn vriend bij zijn voornaam, zijn kinderen noemen mij ook bij mijn voornaam. Zover als ik weet gaat dat hetzelfde bij haar vader thuis, maar dan natuurlijk andersom.
De grootouders kregen wel een toevoeging van de voornaam. Mijn dochter heeft geen extra grootouders erbij gekregen. De vriendin van mijn ex heeft haar beide ouders al verloren en mij vriend heeft al jaren geen contact met zijn ouders. Mijn ex en ik hadden toen onze dochter al een ander onderscheid gemaakt in de benamingen van de grootouders.
Naar buiten toe noemt onze dochter haar stiefouders ook gewoon stiefouders. In het algemeen zijn wij alle vier haar 'ouders'.
Voor mij is stiefouder geen negatief woord. Het is gewoon een term/titel/naam voor iemand. Ik begrijp daarom ook niet waarom termen als bonus-kind/bonus-moeder enzovoort nodig zijn.
aanspreken vs. over iemand spreken
De dochter van mijn partner spreekt me aan bij de voornaam. Ik heb nooit een opvoedrol gehad, ze woont in een ander land dus de bezoeken zijn beperkt en altijd buiten schooltijd. Als ze over mij spreekt met mensen die mij kennen dan gebruikt ze ook mijn voornaam, maar naar buitenstaanders gebruiken we de termen 'stiefmoeder' en 'stiefdochter'. Dan hoef je niet het hele verhaal uit te leggen. Die termen gebruiken we onderling niet, het voelt raar omdat ik nooit een opvoedrol heb gehad. Maar je hebt toch iets korts en algemeen bekends nodig om over elkaar te spreken naar buitenstaanders toe.
Band
" maar ik begrijp net als Flavia niet waarom de naam waarmee je kind iemand aanspreekt jouw band met het kind zou beinvloeden"
Dat heb ik in ieder geval niet gezegd, ik ben daar ook helemaal niet bang voor. Overigens zie ik ook wel verschil tussen mama en mamatriva. Met dat laatste zou ik al minder moeite hebben.
aan de kinderen overlaten
Situatie bij ons is: de kinderen wonen bij mij en mijn nieuwe man, ze gaan 1x per 2 weken het weekend (en de helft vd vakanties) naar hun vader en zijn vriendin. Zijn vriendin had al een dochter en die woont volledig bij hun. Mijn nieuwe man heeft volwassen, zelfstandig wonende kinderen. Er zijn dus geen kinderen geboren uit de nieuwe relaties (en dat gaat ook niet gebeuren).
Wij laten het volledig aan henzelf over hoe ze iedereen willen noemen.
Mijn kinderen noemen mijn man bij de voornaam, maar soms noemen ze hem ook papa (omdat dat best wel zo voelt, zeggen ze zelf). Nieuwe vriendjes denken vaak gewoon dat hij hun vader is, als dat ter sprake komt dan zeggen ze wel dat hij hun stiefvader of bonusvader is en ze ook nog een echte of eigen vader hebben (die woont 100 km verderop). Als beide mannen er zijn, is eigen vader gewoon papa en mijn man gewoon voornaam. Zo voelt dat voor hun, hebben ze ons verteld toen we eens vroegen hoe dat voor hen was met de nieuwe situatie. Niemand maakt ook maar ergens een probleem van.
De vriendin van hun vader noemen ze bij de voornaam. Als het gevraagd wordt is zij de vriendin van hun vader of eventueel bonusmoeder, maar dat voelt voor hun anders dan hoe mijn man bonusvader is, omdat zij niet zoveel voor hun zorgt als mijn man, door de woonsituatie. Haar dochter is gewoon voornaam, net als de kinderen van mijn man. Als er naar gevraagd wordt, zeggen ze dat het de kinderen van mijn man of nieuwe vriendin van papa zijn, maar wel als een soort van zus/broer voelen.
Mijn eigen historie van mijn jeugd is dat ik mijn stiefvader vanaf het moment van trouwen papa moest noemen. Mijn eigen vader was overleden, dit was zeg maar de nieuwe. Mijn overleden vader was papa+zijn voornaam. Het werd niet gewaardeerd (boos!) toen ik mijn stiefvader nog 1 keertje oom+voornaam noemde, zoals toen mijn moeder en hij nog verkering hadden voor het trouwen (ik was 6 of bijna 7...ik heb het nooit begrepen dat ik daar zo om ben uitgekafferd)...ik heb het altijd naar gevonden, het heeft nooit goed gezeten met het gevoel en de band. Ook om andere redenen, maar dit hielp niet bepaald mee.
Vandaar ook dat ik ontzettend blij ben dat alle betrokken volwassenen in onze situatie nu de kinderen volledig vrij laten in de benamingen. Geen verboden, geen verplichtingen.