Hoe nu verder? Ik kom er niet meer uit!
6,5 jaar geleden leerde ik de vader van mijn kind kennen. Ruim 3 jaar geleden hebben we ervoor gekozen om voor een gezin te willen gaan. Helaas bleek dit niet gemakkelijk. Na onderzoek bleek mijn partner een syndroom te hebben waardoor hij op de natuurlijke weg geen vader zou kunnen worden. Na een operatie en een vruchtbaarheidsbehandeling is het gelukkig toch gelukt. Een behoorlijk emotionele en spannende tijd is dit geweest. Mijn partner kreeg te horen dat er iets mis was in zijn lichaam en dat hij vanaf dat moment medicatie moest gaan gebruiken. Gelukkig niets levensbedreigend, maar voor hem wel een 'klap.' Hij voelde zich ineens niet meer 100% compleet, hij mankeerde iets en had veel moeite om dit te accepteren.
Vrij snel na de onderzoeken hebben we psychologische hulp voor hem gezocht. Na een aantal sessies ging het beter en al snel konden we genieten van de zwangerschap. Tijdens de zwangerschap en kraamtijd waren we veel bezig met ons kind en leek hij de diagnose langzaam te accepteren.
Toch ging het bergafwaarts met onze relatie. In deze periode zocht hij zeer weinig intimiteit en seksualiteit. Ik dacht dat het bij de zwangerschap hoorde en hoopte dat het na de bevalling wel weer terug zou komen. Dit bleek echter niet het geval. Hij knuffelde gelukkig wel met ons kind maar had moeite om intiem met mij te zijn. Ik had het hier erg moeilijk mee en voelde me steeds meer alleen. Na een paar maanden heb ik aangegeven het zo niet meer vol te houden. Hij gaf aan dat het niet aan mij lag maar dat hij zelf veranderd is. We besloten om wederom hulp in te schakelen vanuit het ziekenhuis. Er werd ons geadviseerd naar een sexuoloog te gaan. Dit hebben we een aantal keren gedaan. Mijn partner is alleen geweest en we zijn samen geweest. De sexuoloog gaf ons opdrachten mee maar ik moest mijn partner thuis steeds herinneren aan de opdrachten en al snel bleek hij hier geen moeite meer voor te doen. Ik zat met mijn handen in het haar, sexualuteit was er al een hele tijd niet meer en ook het aanraken werd steeds minder. Eigenlijk gaf hij me uit zichzelf enkel nog 2 "standaard" kusjes op een dag. (Bij het vertrekken en thuis komen bijv)
Na extra onderzoek bleek mijn partner een liesbreuk te hebben, wat zorgde voor pijn bij het ejaculeren. Hij kwam op de wachtlijst en 4 maanden later werd hij geopereerd.
De sexuoloog verwees ons door naar relatietherapie omdat de problemen inmiddels groter werden. In onze eigen regio heb ik contact opgenomen met een therapeut. Tijdens het intakegesprek voelde mijn partner een klik en voor mij was dit het belangrijkste. Hij moest zich veilig voelen, ik pas me makkelijker aan.
Mijn partner ging 1 x per week/per 2 wekem alleen en elkemaand gingen we ook samen. De therapeut sprak veel met hem over de diagnose en het traject en het effect daarvan op hem en onze relatie. Begin mei dit jaar waren de spanningen niet meer te houden. Ik voelde me niet "gezien en geliefd" meer, ik ging elke avond alleen naar bed en als ik zelf initiatief nam voor intimiteit, werd ik keer op keer afgewezen.
We besloten in overleg met de therapeut dat het goed zou zijn om even afstand van elkaar te nemen. Hij trok tijdelijk bij familie in en we spraken samen een omgangsregeling af voor ons kind. Eind mei gingen we opnieuw naar de therapeut en daar sprak mijn partner uit dat hij het niet meer kon. Hij voelde geen behoefte meer voor intimiteit en seksualiteit en zei dat hij was veranderd. De relatie werd hiermee beëindigd. 4 dagen later hadden we weer een gesprek op zijn aanvraag. Hij vertelde erg verdrietig te zijn en te twijfelen over zijn keuze. Ik vroeg hem of hij verdrietig was omdat hij mij miste of omdat zijn gezin uit elkaar was gevallen. Hij wist het antwoord niet en had tijd nodig om hierover na te denken. Ik gaf hem de tijd hiervoor. Na 6 weken hield ik het niet meer vol, ik wilde weten waar ik aan toe was. De therapeut stelde voor om met elkaar in gesprek te gaan. Mijn partner zei dat hij zich er niet meer voor 100% voor kon inzetten. De behoefte tot intimiteit/seksualiteit was er minimaal en hij zei letterlijk; " ik ben meet van je gaan houden als de moeder van ons kind." Deze zin verklaarde voor mij een hele hoop en raakte me diep. Ik zei hem niet verder te kunnen met iemand die er niet voor 100% voor kan gaan en opnieuw namen we afscheid van de relatie. Zelfs de therapeut liet een traantje met ons mee.
De hele week daarna waren we beiden erg verdrietig. Hij woonde nog steeds bij zijn familie en kwam ons kind geregeld ophalen. Een week na het gesprek stond er een brief naast mijn bed. Hij had ontzettende spijt en schreef dat ik zijn droomvrouw ben. Hij was zichzelf kwijt geraakt en dit was ten koste gegaan van ons. Hij had de knop niet om kunnen draaien en zag nu in wat hij anders had moeten doen. Ik was volledig van slag. Heel veel verdriet en boosheid ging door mijn lijf, wat moest ik nu? Ik besloot tijd te nemen om na te denken. De twijfel kostte me ontzettend veel energie. 5 weken later stortte ik in, ik kom alleen maar huilen. Ik wilde hem niet kwijt, ik houd heel veel van hem. Maar ik had geen energie meer om in de relatie te kunnen stoppen. Het vertrouwen was weg en ik voelde me erg alleen. Ik wist dat ik de knoop niet door kon hakken en me altijd zou afvragen of het toch had kunnen slagen. Ik gaf hem nog een kans en vroeg hem terug te komen naar huis. Ik ben eerlijk geweest en heb gezegd dat ik momenteel niets te geven had. Volgens de therapeut hoefde ik alleen maar te kunnen ontvangen. Hij kwam terug maar na 2 pogingen tot intimiteit (1 beantwoord) bleef het stil. Er veranderde niets en na 4,5 week ging ik opnieuw het gesprek met hem aan.
Hij vond ook dat er niets veranderd was. Hij gaf wederom aan geen/weinig behoefte te hebben aan intimiteit/seksualiteit en zei dat we al een tijd geleden uit elkaar zijn gaan groeien waardoor de drempel voor hem nog hoger lag. We besloten om alleen verder te gaan.
De volgende dag krabbelde hij alweer iets terug. Hij zei dat hij het niet "durfde" maar wist niet waardoor dit kwam. Ik kon er niets mee, het effect bleef hetzelfde voor mij.
Een week later volgde weer een brief, met weer zoveel spijt. Ik wilde het niet lezen, het deed alleen maar verdriet. Uiteindelijk heb ik het gelezen. Daarna volgde een bos bloemen, maar deze kon ik niet aannemen.
Ik zou zo graag gelukkig met hem willen zijn, ik houd heel veel van hem en hij is een liefdevolle vader voor ons kind . Toch voel ik me al heel lang alleen en niet geliefd. Dit doet veel pijn en maakt mij ongelukkig. Ik geloof echt dat t hij ook van mij houdt, maar hij lijkt het niet te kunnen.
De scheiding is in gang gezet, maar nog elke dag voel ik die vreselijke twijfel.... Ik zou zo graag samen een fijn gezin willen zijn...
Ik hoop dat er mensen tips kunnen geven. Wat zou jij adviseren en waarom? Ik kom er echt niet meer uit...
Nev
poeh wat heb je veel mee gemaakt en wat heb je hard gewerkt. Ik heb hetzelfde meegemaakt in twee relaties. Ook naar seksuologen, therapeuten, relatietherapie. Mijn ervaring is dat als de man eenmaal op de ´uitstand´ staat, dat er dan weinig aan te doen is. Hoe rot ik het ook vind dit tegen je te zeggen, het leek er bij ons op of geen enkele therapeut ons kon helpen. Ik denk wel achteraf dat het een soort madonna- hoer complex was. Dat betekent dat de man in kwestie seks wil bewaren voor vrouwen die hij niet zo heel hoog heeft zitten maar dat hij juist bij een vrouw die hij wel hoog heeft zitten, het niet wil-kan. Gewoon omdat ze een soort moeder is geworden. Het hoeft dan dus niets te zeggen over zijn liefde voor jou maar wel over zijn innerlijke beleving. Als hij dat toe zou geven en daarmee zelf naar een hulpverlener gaat, kan er misschien wel iets... ik weet het niet. In ieder geval veel sterkte.
En nog een tip, misschien moet je dit draadje verplaatsen naar de rubriek seksualiteit of relatie.
Reactie Marga
Heel veel dank voor je reactie, Marga! Ik was eigenlijk al geraakt door je eerste zin. Al weet ik dat ik veel heb meegemaakt en hard gewerkt heb, toch voelt het nog vaak als "falen." De keuze ligt immers uiteindelijk (weer) bij mij en dus voel ik me toch verantwoordelijk.
Ik moest het "complex" dat je noemt even opzoeken, heb er nog nooit van gehoord. Echter weet ik 100% zeker dat hij ook geen lustgevoelens voor andere vrouwen heeft. Hij heeft ook geen behoefte aan het kijken van porno o.i.d. Het hele "lust"gevoel lijkt helemaal uitgeschakeld.
Het gedeelte van mij als "moederfiguur" kan denk ik wel een rol spelen. Ik heb soms het idee dat hij in bepaalde opzichten tegen mij opkijkt, terwijl ik echt niets meer waard ben als hij is. Ik ben hooguit iets makkelijker in de omgang, maar meer dan dat zou ik niet kunnen bedenken. Dus dat kan ik zelf niet zo goed begrijpen.
nev
Zijn jullie samen tot de conclusie gekomen om uit elkaar te gaan?
Je zou namelijk ook nog kunnen overwegen om -als het echt een kwestie is van onbrekende sexualiteit- om voor de kinderen wel bij elkaar te blijven. Als hij geen zin heeft in seks kun jij het buiten de deur zoeken eventueel.
Kan er ook sprake zijn van anders-geaardheid?
Ik wilde hetzelfde vragen als Juf Ank: vindt hij het eigenlijk zelf een probleem?
Op basis van mijn eigen ervaring en al het 'werk' dat jullie al bij therapeuten hebben gedaan, denk ik dat het er niet meer van gaat komen, intimiteit bij jullie. Er lijkt een giga blokkade bij hem te zitten. Heeft hij wellicht nare dingen in zijn jeugd meegemaakt op dit gebied?
Het is hard om te zeggen en te horen en ik weet ook in wat voor vreselijk dilemma je zit: je wilt je gezin behouden en misschien zelfs ook je relatie. Maar moet je dan de rest van je leven op een houtje bijten en niet gezien worden als vrouw?
Ooit plaatste iemand in de rubriek seksualiteit dit filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=4PJDBNTOCTw&t=1s
Ik heb het altijd bewaard. Niet omdat mijn man nu een narcist was, maar ik herkende me zoooo ontzettend in het verhaal van die jonge vrouw: het knaagt zo aan je zelfbesef als vrouw. Je gaat je bijna vies voelen omdat je alleen maar lichamelijk liefde wilt delen met die ander. Ik weet hoe zwaar het kan zijn en hoe wanhopig je je kan voelen.
Reactie Juf Ank
Dankjewel voor het reageren juf Dank! Tot die conclusie komen we omdat hij zegt dat hij het niet kan/durft te geven. Ik kan daar niet mee leven.
Hij wil het wel zegt hij, maar alleen dat is niet genoeg blijkt in dit geval.
Grappig dat je ook vraagt naar zijn geaardheid, de sexuoloog stelde hier ook vragen over. Ik weet 100% zeker dat hij hetero is.
Nev
Ik bent de eerste om te zeggen dat mensen te snel uit elkaar gaan, maar volgens mij heb je er alles aan gedaan. Je kunt niet verwachten dat iemand na zijn of haar eerste kind de seks voor altijd vaarwel zegt, dus als er geen beweging inzit...
Hopelijk betekent het dat jullie scheiding relatief harmonisch kan verlopen, want als je geen enkele seksuele lust hebt kan ik me niet voorstellen dat je wat dat betreft nog een claim op je vrouw wilt leggen.
Reactie Ad Hombte
Ik stel de reacties zeer op prijs. Ik zit echt met mijn handen in het haar en mijn hoofd draait overuren. De kijk van andere mensen op de situatie zet me op de juiste manier aan het denken i.p.v. alleen te piekeren. Dus Ad, zeker ook dank voor jouw inbreng!
De hebben gelukkig geen ruzie met elkaar en kunnen rustig met elkaar praten in bijzijn van ons kind. Het gaat dan vooral over praktische zaken, inhoudelijke gesprekken wotden niet echt meer gevoerd omdat ik niet weet wat nog te zeggen.
Misschien nog goed om te vermelden, het gaat dus niet alleen om het ontbreken van seksualiteit, maar ook om intimiteit. Het aanraken op zich is al een probleem geworden...
Maar waarom scheiden?
Waarom wil je in vredesnaam scheiden? Je hebt alles: een leuke man, een liefhebbende vader, twee inkomens, een fijn huis (aanname) Wat ik zo lees is het enige wat je in je man mist de intimiteit en de seks. Gooi dan niet met het badwater het kind weg. En scheiding en alleen/in deeltijd je kind opvoeden is hel. Er zijn zat mensen die beter af zijn na hun scheiding maar het gros is eenzamer en armer.
Bespreek met je man de optie om getrouwd te blijven, het gezin in stand te houden maar om aan jouw behoeften tegemoet te komen een vriend voor jou. Iemand waar je af en toe mee afspreekt en je even los van kind, werk en andere beslommeringen onbezorgd mee geniet.
Omdat het niet elke dag is blijft het lekker en spannend zodat jij kunt opladen en daarna thuis er weer voor het gezin zijn.
Cruciaal is natuurlijk hoe je man dit vind maar als jullie er allebei achter staan zou het veel rust brengen. Scheiden kan altijd nog. Nu een stabiel thuis voor je kind zou jullie prioriteit moeten zijn.
Primitiviteit...
"Hopelijk betekent het dat jullie scheiding relatief harmonisch kan verlopen, want als je geen enkele seksuele lust hebt kan ik me niet voorstellen dat je wat dat betreft nog een claim op je vrouw wilt leggen.".
En hiermee hebt u echt wel uw primitiviteit overtuigend aangetoond...
Reactie Alison
Mijn partner gaat niet akkoord met dit voorstel. Bovendien past het ook niet bij mij als persoon, ik ben zelf monogaam en zou het zelf niet eens kunnen. En een stabiel thuis voor ons kind is juist mijn prioriteit , ik werk niet voor niets al 2 jaar aan de relatie, maar het gaat ten koste van mijzelf op deze manier.
okay...?
je schrijft "Mijn partner gaat niet akkoord met dit voorstel."
Maar ben je daar niet verontwaardigd over dan? Even afgezien van het feit dat je zelf monogaam bent: ik vind het op zijn minst merkwaardig dat iemand je in een intimiteitsloos huwelijk gijzelt, maar je mag ook niet met iemand anders gaan.
Hoe ziet hij dat zelf dan?
Reactie Marga
Hij zegt dus dat hij wel intimiteit zou willen geven, maar dat hij het niet kan/durft... En dat hij daar tijd voor nodig heeft... Ik denk dat ik hem hier zeker tijd voor gegeven heb, maar wanneer is het beter om op te geven? Wanneer weet je dat je er alles aan gedaan hebt? (Ook met de verantwoordelijkheod als ouder) Ik zei altijd: "Ik houd vol, totdat ik er bij neer val." Maar tot hoever kan een mens dit aan... Ik heb het er heel moeilijk mee. Dank voor je reactie Marga, het helpt me kritisch naar de situatie te kijken.
Nev
Tja ik kan alleen van uit mijn eigen ervaring praten. En die is dat de man in kwestie de tijd die ik hem gaf gebruikte om het probleem maar onder het tapijt te schuiven, te hopen dat het wel goed kwam en er verder niets mee te doen. Maar zo is het bij jou man niet want hij ging wel naar therapeuten begrijp ik? Vindt hij het eigenlijk zelf wel een probleem of is het een probleem omdat jij het mist?
Mijn ervaringen is dat er zo'n diepe blokkade kan zitten om intiem te zijn dat de man zelf helemaal eng wordt er over te praten zelfs. Maar... ik vind dat hij jou dan ook niet aan het lijntje moet houden met 'ik wil wel maar ik kan niet...''
Ik zou alleen geduld opbrengen als er ook daadwerkelijk aan 'gewerkt' werd met een hulpverlener. Maar dat ligt al achter jullie
Veel energie gaat misschien zitten in het hopen op verandering en dat komt maar niet. Dat is slopend want je snakt naar die arm om je schouder, die gezellige kus, dat tegen je aan vleien als je samen op de bank zit. En iedere keer wordt je weer teleurgesteld. Dat kost je zo veel. Als je eens het feit onder ogen ziet dat het dus nooit gaat gebeuren en - ook al is het nog zo pijnlijk- dat accepteert als hoe het nu eenmaal is. En van daar uit gaat kijken hoe je nu verder wilt?
Partner
Mijn partner gaat niet akkoord met dit voorstel.
Tsja. Daar zou ik niet mee akkoord gaan. Hij wil geen seks en intimiteit met jou. Hij wil blijkbaar ook niet scheiden. Hij blijft aan jou trekken en neemt geen afstand van jou. En dan wil hij ook niet over een alternatief nadenken? Dat lijkt mij een bijzonder egocentrische instelling.
Ik zeg niet dat een minnaar/vriend dé oplossing is maar het zou voor jou een uitkomst kunnen zijn en voor hem de druk kunnen weghalen. Misschien bedenk/lees je een betere oplossing, maar sta open voor een alternatief. Echt, scheiden levert meestal meer problemen op dan het oplost.
tja
Ik ben 30 jaar samengeweest met een man die na de geboorte van ons eerste kind geen sex meer wilde. Hij vond dat moeilijk omdat ik borstvoeding gaf en hij me daarom meer als moeder dan als vrouw zag. Ik ben gestopt met de borstvoeding, maar drie keer raden... En in de loop der tijd kwamen er steeds andere ‘oorzaken’ of redenen. Ons derde kind is dan ook ‘technisch gemaakt’ en daarna hield ook het knuffelen - wat we tot dan nog wel deden - op. Ik heb decennia geworsteld met dit gebrek aan intimiteit. Man in kwestie vind ik nog steeds de liefde van mn leven (helaas) en hij was een schat van een vader, maar man man, ik ben wel geknakt en gebroken ondertussen. Achteraf vraag ik me wel eens af of het zou hebben kunnen werken als ik de behoefte aan intimiteit, en daarmee erkenning!, niet zo op hem had geprojecteerd. Maar ik betwijfel het. Binnen twee maanden nadat we uit elkaar waren had hij een ander, waarmee hij in ons toen nog gezamenlijke huis en bed, lag te vrijen. Hij had bovendien het tact om tegen mij te zeggen dat ie met zn nieuwe vriendin beter zijn best ging doen. Hoe pijnlijk en verdrietig de situatie ook voor je is, ik denk niet dat je met je partner gaat krijgen waar je nu behoefte aan hebt. Dat wil niet zeggen dat je per defenitie beter af bent als je gescheiden bent. Ik vind het heel moeilijk om de kinderen ‘te moeten delen’. Maar als ik jouw verhaal lees, komt alle pijn en vertwijfeling en het enorme gevoel van afgewezen worden weer boven. Ik ben nu, na twee jaar alleen zijn, er nog steeds niet helemaal overheen, maar door jouw verhaal groeit bij mij wel weer het besef dat ik in de relatie misschien toch slechter af was.
Elledoris
Wat een verdrietig verhaal ook weer. Ik snap zo de pijn die je gevoeld moet hebben en nog voelt. Toch denk ik als ik het zo hoor dat het probleem bij hem zit en dat het na een jaartje of wat bij zijn vriendin weer net zo gaat.
Althans dat gebeurde bij mijn ex wel