Hoe omgaan met ex vriendin van man
Beste forumleden,
Ik ben ondertussen al een hele tijd samen met mijn man en we hebben een fijne relatie, een mooi huis, en heb zeker niks om ongelukkig over te zijn.
Ik heb 1 zoon van 11 die nu al jaren geen contact meer heeft met zijn biologische vader. Mijn man en ik voeden hem samen op en mijn zoontje ziet mijn man dan ook echt als een vaderfiguur.
Mijn man heeft ook een zoon van 12 jaar, die gaat 1 weekend per maand op bezoek bij zijn biologische mama. Dit verloopt echter heel moeilijk, D. word erg van streek als hij er heen moet en krijgt paniekaanvallen en kan dan ook beginnen dingen stuk schoppen en met dingen gooien. Hij zegt dat hij zijn moeder nooit meer wil zien. WIj proberen hem alsnog aan te moedigen tot een normaal contact en vinden het spijtig dat het zo loopt.
Wat het voor mij extra moeilijk maakt, is dat als ik of mijn man contact met de biologische moeder proberen te zoeken om over D. te overleggen, zij zeer fel reageert. Ze roept telkens dat ik de moeder niet ben, haar zoon niet mag verzorgen, hem niet mag aanraken, dat ik de duivel ben en recht uit de hel kom, ze wenst mij dood ,enz. Terwijl ik wel 28 van de 30 dagen op mijn ééntje voor die jongen zorg (man vaak op zijn werk) en hem ook graag zie .
D vertelt mij dat hij bij elk bezoek aan de mama uitgehoord en onder druk gezet word en ze de hele tijd bevestiging vraagt dat zij de beste mama is. Hij moet dan zeggen dat hij een hekel aan mij heeft anders krijgt hij de wind van voren.
Mijn man zegt, gewoon negeren. Maar af en toe heb ik het er toch moeilijk mee.
Iemand tips over hoe ik dit het beste een plaatsje geef ? Hoe kan ik onze kinderen helpen dit wat naast zich neer te leggen, want de bezoekmomenten zijn telkens een drama voor het hele gezin..
tja
Het is best logisch dat het heel gevoelig ligt bij haar toch? Zij zal misschien ook liever meer voor haar zoon hebben gezorgd en kan dat op een of andere manier niet?
Ik zou proberen om alles via man te laten lopen. Dat jij het meest voor haar zoon zorgt dat is een keus van jullie samen, daar hoeft moeder niet dankbaar voor te zijn. Waarschijnlijk is ze er eerder jaloers op en dat snap ik best. Het werkt waarschijnlijk de-escalerend als je alle contact aan je man overlaat.
Hoe je haar reactie beschrijft is nogal hyperde piep: is er sprake van psychiatrische problematiek?
Ik snap dat het voor haar ook niet tof is dat ze haar zoon zo weinig ziet...
Bij de scheiding is ze een huis gaan huren en werk gaan zoeken in Apeldoorn, dat is hier op 3 uur rijden. Wij hadden co-ouderschap voorgesteld maar daarvoor zouden we bij elkaar in de buurt moeten blijven wonen en dat wilde ze niet.. Volledig bij haar gaan wonen wilde de zoon dan absoluut niet...
situatie
Dan is het een hele vervelende situatie voor de moeder. Het is niet echt haar keus geweest om zoon zo weinig te zien. Jouw partner heeft ook zijn aandeel gehad in die beslissing. Laat het contact via hem lopen. Probeer je niet te verdedigen, zij voelt het nou eenmaal zo en dat mag. Hoe ze over jou praat tegen zoon is ook een zaak tussen jouw partner en zijn ex. Niet mee bemoeien. Ik heb soortgelijks meegemaakt, het vraagt een hoop zelfbeheersing. Beslreek wel met je partner hoe jij je voelt, en dan alleen wat jet voor jóú betekent dat zij zo doet.
situatie loslaten
Bedankt voor de tips, soms maakt het me heel verdrietig .
Vooral dat de zoon er zo onder gebukt gaat.
Ze waren ongeveer 1 jaar uit elkaar toen ik mijn man leerde kennen en zij woonde toen al daar.Wel maakte het haar erg overstuur dat hij eerder een nieuwe partner had dan zij, dat vond ze erg oneerlijk.Nou zegt ze dat ik haar leven kapot heb gemaakt. Ik snap niet waarom en het geeft mij het gevoel een slecht mens te zijn. Ik had gehoopt op een beter contact maar dat zal wel nooit mogelijk zijn. Dus dan moet ik het maar wat loslaten...
He, Emma?
Elisabeth schrijft dat de moeder drie uur verderop is gaan wonen na de scheiding en dan schrijf jij: Het is niet echt haar keus geweest om zoon zo weinig te zien. Jouw partner heeft ook zijn aandeel gehad in die beslissing.
Hoezo had de vader een aandeel in die beslissing? Vind je dat hij verplicht had moeten meeverhuizen?
Barbara
Nee, je weet niet wat heeft meegewogen in de beslissing van moeder om ver weg te gaan wonen. Dat ze dat heeft gedaan om ver bij haar kind vandaan te zijn kun je zo niet zeggen. Ze zullen daar wel samen over gesproken hebben lijkt mij. Niet aan ons om daar een oordeel over te hebben.
Barbara
"Hoezo had de vader een aandeel in die beslissing? Vind je dat hij verplicht had moeten meeverhuizen?"
Niet verplicht, maar het is ook niet uitgesloten. Als je als gescheiden ouders belang kind voorop blijft stellen, dan is meeverhuizen ook een optie.
Ik spreek uit ervaring.
@Emma
"Dat ze dat heeft gedaan om ver bij haar kind vandaan te zijn kun je zo niet zeggen."
Waar schrijf ik dit? Je trekt een conclusie uit mijn woorden die er niet staat.
ik bedoel
Moest even teruglezen hoor, is alweer een tijdje geleden 
Ik bedoel niet dat JIJ dat zegt, maar ik bedoel dat moeder misschien wel een goede reden had om ver weg te gaan wonen en men (niet jij persoonlijk) daar niet meteen iets van hoeft te vinden. Zoiets?
Omgang biologische mama
Het is geen makkelijke situatie. Er is niet echt overleg geweest omtrent de verhuis van de biologische mama, op een dag een paar jaar geleden heeft ze gewoon haar koffer genomen en is ze vertrokken,ze heeft toen eerst een tijd rondgetrokken. Mijn man heeft heel erg erop aangedrongen om in de buurt te blijven wonen maar ze wilde gewoon zo ver mogelijk van bij haar oude leven vandaan zei ze. Ze heeft met mijn man nog twee andere kinderen die zebij haar vertrek meegenomen heeft en wel voltijds bij zich heeft.Die zien wij daardoor ook bijna nooit, zo,n twee keer per jaar. Ik ben afkomstig uit Belgie en ben toen ik mijn man leerde kennen op 4 uur rijden van mijn familie gaan wonen, hier in Nederland.Ik dacht als hij in Belgie komt wonen dan zijn de bezoekmometen voor hun kinderen al helemaal onmogelijk. Ik vind dat ik mij best aangepast heb aan hun situatie. Ik snap niet waarom ze mij zo haat.
Haat is een groot woord
Ik denk eerder dat moeder er heel veel moeite mee heeft dat ze haar zoon zo weinig ziet. Dat zij het gevoel heeft dat jij haar zoon hebt afgepakt. Dat is dus los van het feit of dat zo is. Voor haar boosheid over de situatie heeft ze een persoon gevonden om het op te projecteren, helaas voor jou ben jij dat.
Deze situatie wordt niet eenvoudig beter. Wellicht is het verstandig om eerst te achterhalen waarom zoon niet naar zijn moeder wil.
Wat is trouwens de reden dat de andere kinderen zo weinig bij jullie zijn? Het zijn toch kinderen van je man?
Wat is daarbij de reden dat jouw kind zijn vader niet ziet?
Voor alle kinderen in deze lees ik alleen maar een hele trieste situatie, ik hoop dat het later geen ernstige gevolgen geeft voor de kinderen.
omgangsregelingen
Klopt , ideaal is het allemaal niet.
De oudste kinderen zijn 18 en 19, zij wonen bij hun moeder en studeren daar in de buurt. Ze zeggen dat ze opzien tegen de lange reis van toch een 4 a 5 tal uur en daarom maar om de paar maanden op bezoek komen.
De dochter loopt momenteel al bij een psycholoog nav depressie dus goed is de afhandeling van de scheiding denk ik niet geweest voor de kinderen.
De jongste zoon die bij ons woont mag op bevel van de rechtbank maar 1 bezoeknamiddag per maand naar de grootmoeder waar de biologische vader hem onder begeleiding mag zien. De laatste jaren zijn ze hem echter niet meer komen ophalen en ook bellen of skypen wordt niet op gereageerd, ik heb de biologische vader nu al 2 jaar niet meer gehoord. En dat vind ik eigenlijk prima zo, zeker omdat het daar naar mijn mening niet veillig is .
De jongste zoon van mijn man wil naar eigen zeggen niet naar de moeder omdat ze hem dus telkens begint uit te horen over hoe ons leven hier verloopt, en hem telkens voor keuzes stelt. Er word ook nog veel slecht gepraat en gescholden over mijn man waar de zoon bij is en dat vind hij vervelend.Ik heb haar via mijn man eens geprobeerd om te vragen dat niet meer te doen maar dat blijkt alleen maar olie op het vuur te zijn. Vervelend is dat de zoon dus hier met veel opgekropte emoties zit waar hij maar moeilijk over wil praten en de bezoekmomenten zijn telkens een ramp. Moeder zegt dat hij bij haar heel lief is en er nooit problemen zijn.
Ze is trouwens ook de enige die ouderlijk gezag heeft over de zoon, dus alle beslissingen moeten via haar... Terwijl de zoon hier dus bijna altijd verblijft... Dat de communicatie zo moeilijk loopt is voor mij niet zo praktisch...
Misschien moeten we er met de jongste zoon eens over praten om een therapeut te raadplegen als de situatie niet beter wordt... Alles die hem aan de moeder herinnert zoals cadeautjes van moederdag enz en foto,s verbrand hij of maakt hij stuk... Ik vind het zo,n felle reactie...