Ik blijf maar malen
goededag,
Als eerst bedankt dat je de moeite neemt om mijn stukje te lezen. Mijn vrouw heeft vorige week aangegeven te willen scheiden, wij zijn ouders van 2 jongens. Hoewel ik geloof dat het allemaal goed komt met een andere woning etc blijf ik maar malen: maar wat hierna? Ik ben bang dat ik in een diep dal eindig en alleen maar eenzaam op de bank zit. Nu heb je altijd rumoer om je heen maar als je straks de kinderen niet hebt is dat wel anders wanneer je thuis komt.
Hoe hebben jullie weer naar de toekomst kunnen kijken?
Dat zal in het begin misschien zo zijn. Maar je zal je leven vanzelf weer invulling gaan geven. Met vrienden, sporten, hobby's etc.
Gaan jullie voor co-ouderschap?
Wat is er zo erg aan een paar jaartjes alleen zijn dan?
MRI schreef op 19-06-2023 om 21:16:
Wat is er zo erg aan een paar jaartjes alleen zijn dan?
Dat snap ik ook niet.
Mijn topic staat hier nog wel ergens. Vorig jaar relatie ten einde gelopen. Nu alleen.
Het bevalt me prima. De tijd met mijn kinderen is voor mijn kinderen. Dan besteed ik mijn tijd zoveel mogelijk aan hun.
En mijn eigen tijd, is mijn eigen tijd.
Heerlijk vind ik het. Gewoon doen waar ik zin in heb.
Tuurlijk is dat je angst om te bedenken dat je alleen blijft. Wij mensen zijn er goed in om beren op de weg te zien. Ik heb in de tijd van mijn huwelijksproblemen meerdere mannen gesproken die na hun scheiding alleen zijn gebleven. Zijn er klaar mee. Gaan voor de seks naar een prostituee. Vakantie met alleenstaande/ alleen en in het weekend hebben ze uitjes via bv. NMLK of voor oudere 50+ Klupp. Heb zelf ook uitjes gedaan via NMLK. Super leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Er is meer dan je partner. Zie de voordelen ervan als ze niet meer wilt. Geen rommel meer thuis, geen geklaag of gezeik meer van je partner. Draai je gedachte om en kijk naar de voordelen. Je hebt je vrijheid terug maar je zal het wel zelf moeten doen. Je bent sterker dan jezelf bent. Dus ff kort rouwen en dan je schouders eronder.
MRI schreef op 19-06-2023 om 21:16:
Wat is er zo erg aan een paar jaartjes alleen zijn dan?
Dit!
Alleen zijn staat niet gelijk aan eenzaam zijn, ook met een partner kun je je namelijk eenzaam voelen. Je kunt een ander niet verantwoordelijk maken voor jouw geluk, dat zul je altijd zelf moeten doen. Zodra een partner een invulling wordt ipv een aanvulling is er al iets mis.
Neem de tijd om te rouwen en ga zelf dingen ondernemen, het heeft nu eenmaal tijd nodig! Sterkte!
Het overrompelt je nu, en een heel leven vooruitkijken is te lang en te veel ineens. Nu eerst dingen regelen en afspreken mbt praktische zaken, een paar flinke huilbuien, je gemengde gevoelens leren accepteren en dan zien dat je nog iets leuks van je leven maakt. Dat kan, heus. Eventjes zielig voelen is oké, maar dan jezelf weer een schop onder de kont geven en je leven herinrichten. Sterkte!
nou ik snap t wel hoor, tuurlijk ga je niet eeuwig elke avond alleen op de bank zitten maar snap wel je angst daarvoor... je bent zo gewend aan je vrouw om je heen, dat ze elke dag weer thuis komt, de kinderen altijd bij je, het gezinsleven valt nu uiteen en ik zou me ook afvragen hoe de toekomst er voor mij uit zou zien. Ik zou mss zelfs even heel down zijn en juist alleen willen zijn.. maar ik denk na verloop van tijd wil je wel weer verder en ontmoet je nieuwe mensen waar je een klik mee hebt. Het gemis zal nog wel lang duren maar alles slijt... sterkte!!
Ik herken het wel hoor.
Mijn nu ex stapte eigenlijk van het ene op het andere moment op. We hadden het nog nooit over scheiden gehad, we zouden oud worden met elkaar. Maar plots had hij een ander en twee weken later trok hij bij haar in, mij verbijsterd achter latend.
Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, en dat ik ook nog eens de rest van mijn leven pannenkoeken moest eten (dat was mijn term voor financiële problemen)
Maar eigenlijk, toen hij vertrokken was, viel er een enorme rust over me heen. Niet meer stressen over of hij laat thuis zou komen, over wie de was deed, of andere huishoudelijke taken, ik kon op televisie kijken wat ik wilde, ik kon koken wat ik wilde, en dat het huishouden en de kinderen totaal op mijn bord kwam te liggen vond ik niet eens erg, gewoon wel lekker duidelijk zo.
Echt erg eigenlijk, maar zo erg miste ik hem niet eens 😮. Om een lang verhaal kort te maken; een jaar na mijn scheiding kwam ik een leuke man tegen, we latten nu al een aantal jaar (kan niet samen wonen ivm kinderen en andere woonplaats) financieel gaat het goed. Eigenlijk is alles beter dan toen, en dat had ik echt niet verwacht.
Dus ja, ik weet dat je dat nu totaal niet ziet, ik had toen ook zoiets van kan ik niet even een kijkje nemen in mijn leven van over een jaar, want in het begin komt er zoveel op je af.
Titiv schreef op 20-06-2023 om 10:52:
nou ik snap t wel hoor, tuurlijk ga je niet eeuwig elke avond alleen op de bank zitten maar snap wel je angst daarvoor... je bent zo gewend aan je vrouw om je heen, dat ze elke dag weer thuis komt, de kinderen altijd bij je, het gezinsleven valt nu uiteen en ik zou me ook afvragen hoe de toekomst er voor mij uit zou zien. Ik zou mss zelfs even heel down zijn en juist alleen willen zijn.. maar ik denk na verloop van tijd wil je wel weer verder en ontmoet je nieuwe mensen waar je een klik mee hebt. Het gemis zal nog wel lang duren maar alles slijt... sterkte!!
Het heeft ook voordelen allemaal.
De kinderen zijn er niet altijd. Maar kan het nu zo indelen dat als ze er zijn, dat ik volop tijd heb voor ze om ze te helpen met school, leuke dingen met ze te doen, etc.
Veel over nagedacht, maar wel tot de conclusie gekomen dat ik graag mijn eigen ding doe.
Ik kan het nu allemaal in m'n eentje plannen en dat bevalt me prima. Alleen op vakantie vind ik ook heerlijk. Je komt altijd wel mensen tegen.