Ik ga kapot aan het wegblijven van mijn kinderen

Kom op Hendrik!

Dat een groot huis met alllerlei luxe fijn en leuk is dat begrijpt iedereen maar dat heeft niets te maken met hoe prettig of hoe onprettig het is. Soms wel slikken voor jou (mij) en de kinderen maar daar is niet mis mee, niet iedereen heeft evenveel geld of luxe.
Je moet niet opgeven, maak van je flat een prettige omgeving en zorg dat het gezellig is als de kinderen komen dat kan altijd.
Jouw ex kan absoluut niet zo maar appen of de kinderen laten appen (kan echt niet) dat ze niet komen en hoe dat verder moet lijkt me ook heel moeilijk. Is het een idee om met je advocaat te overleggen misschien kan zij / hij een brief sturen? En is er nog iets van overleg mogelijk met je ex? Ruilen kan maar wegblijven en zeker als er zo kort tevoren afgezegd wordt niet. De oudste zal best eigen plannen hebben in het weekend, kunnen die doorgang vinden als ze bij jou zijn? Niet opgeven!

Kom op werkt niet

Advocaat een brief laten sturen maakt geen indruk (meer).
Kinderen zijn standaard al vijf dagen in de week bij haar. Dat wordt nooit eens meer, wel minder. Genoeg tijd om ze te beïnvloeden. Narcist is ze denk ik niet, maar erg egocentrisch wel.
Kop op heb ik vaak genoeg gehoord de afgelopen vijf jaar. Sorry, je bedoekt het goed.
Waar ik mee blijf zitten is dat K-gevoel. Weet gewoon niet hoe daar mee om te gaan, ondanks alle steun en begrip uit de omgeving.

Ellendig

Begrijp ik, je vroeg ook om herkenning..... maar ik bedoelde het inderdaad goed. Lijkt me verschrikkelijk. Met kom op bedoelde ik eigenlijk ook dat je niet op kan geven.
Kan er iemand bemiddelen vanuit een van beide families? Ze kan dit echt niet maken maar doet het gewoon. Is er een mogelijkheid dat je de kinderen komende week op haalt om bijvoorbeeld een pizza te gaan eten, dan zijn jullie even samen?

Advocaat van de duivel

Jij hebt dus de stekker uit het huwelijk getrokken, begrijp ik. Dan is het dus gewoon fatsoenlijk dat jij het huis hebt verlaten toch? Maar van wie is het huis? Ik snap dat je de kinderen niet wilt blootstellen aan een verhuizing, maar door deze ongelijke situatie is het bij jou ook niet leuk voor ze. Zou de verkoop van het huis en de koop van een minder luxe huis voor jullie beiden iets kunnen verbeteren?

Voor het nu klink je vooral erg boos. Dat het huwelijk gestrand is, is niet jouw schuld, dat je klein woont is niet jouw schuld, dat de kinderen altijd afhaken is niet jouw schuld. Is dat écht zo? Was jij een leuke man voor je ex? Hoe gezellig maak jij het als de kinderen komen? Doe je iets met ze buiten de deur? Laat je nog wat van hun moeder heel als ze bij jou zijn? Kom je je afspraken zelf na?

Tsjor

was het niet een beter idee geweest als Brave Hendrik eerst zelf had kunnen reageren?

De wanhoop van het grotendeels kwijt raken van mijn kinderen

Watervrouw: jouw woord herkenning dat zet me aan het denken. Maar nee het gaat mij niet om de herkenning. Ik weet heel goed waar ik sta: midden in een langdurige vechtscheiding waarin de rechtszaak voor het meest basale (verdeling van ons koophuis) een zaak is die inmiddels al vijf jaar loopt. Ja ik heb alle trajecten doorlopen (soms meermaals) die een nette (ex)partner behoort te doorlopen. Ja, als vader die van het toneel verdwijnt om escalatie te voorkomen, heb ik mij ingezet als vader langs de lijn, vader die oproepbaar was voor allerlei klusjes, ik neem te mee naar de bios, op vakantie en ga zo maar door.
Echter zo lang er een (bijna narcistische) moeder continu op de achtergrond aanwezig is om het af te kraken en tegen te werken, dan heeft dat weinig effect.
Het gaat mij in dit draadje niet om de scheiding van mijn ex, of de verdeling van huis en spullen. Het gaat mij om het omgaan met de gevoelens van gemis van de kinderen en frustratie die het oplevert als je ze zo door de vingers ziet glijden. Daarin zoek ik medestanders.

Oke

'Daarin zoek ik medestanders.'

Je wilt dus geen tips dus om de situatie te verbeteren, maar meehuilers. Dat is dan duidelijk.

Jeetje Knurf

Facebook staat bol van de groepen die steun bij elkaar zoeken. Allemaal meehuilers?

Vaak wel

Kaaskopje "Facebook staat bol van de groepen die steun bij elkaar zoeken. Allemaal meehuilers?"
Ja. Vaak wel.
Mensen in hun eigen bubbel die steeds dieper in die bubbel gekeerd raken.
Daar krijg platte aarde theorieën van.

Jeetje Kaaskopje

Ik reageer op dit specifieke geval, niet op de hele wereld.

Ik vind jullie heel erg hard

Knurf en Miriam, waarom?
Ik heb de verhalen van Brave Hendrik niet gevolgd. Weet dus niet hoe de scheiding ging en wie "schuldig" is.
Kan me voorstellen hoe het is voor een ouder die aan de korte einde trekt. Er zijn situatie (zoals deze misschien?) waar eigenlijk geen oplossing is. Als de ene partner bij voorbeeld op een zeer geniepiege manier bezig is de andere af te kraken of weg te gummen uit het leven van de kinderen. Heb het vaak genoeg gezien in mijn omgeving om te weten dat het gebeurt.
Hendrik, ik weet niet of er goede oplossingen zijn. Je kan natuurlijk tegen je kinderen zeggen dat het op het laatste minuut afzeggen pijn doet, vragen wat ze denken dat er zou gebeuren als ze dat bij hun moeder zouden doen en hoe ze zich zouden voelen als vrienden van hen zoiets zouden flikken.
Tweedehandse spullen lijkt me niet het probleem, de sfeer wel. Is het gezellig wanneer ze komen, verzin je fijne momenten (pannenkoeken bakken en op de bank eten is net zo leuk als een dure uitje).
En ik ken ook een vader die tegen zijn kind heeft gezegd: ik ga weg want de situatie nu (jij bent altijd bij moeder en alles wat ik probeer om met jou in contact te blijven wordt kapot gemaakt) is voor mij te pïjnlijk, maar weet dat ik onvoorwaardelijk van je hou en er altijd voor je bent als je me in je leven wil. Meisje was toeb 14, toen ze 17 was stond ze voor de deur en is ze bij pa in Antwerpen ingetrokken.
Alles kan, maar rot is het wel
Sini

Sini

'Hendrik, ik weet niet of er goede oplossingen zijn.'

Maar daar is Hendrik ook helemaal niet in geinteresseerd. Dát is wat me zo stoort.

Kaaskopje, misschien je aanmelden bij forumbeheer?

Je bent wel heel normatief tegen Tsjor. Dat zij moet wachten tot TS eerst op jou gereageerd heeft? Nieuwe forumregel? Jouw regel?
Dan kunnen we het forum wel sluiten. Op elkaar reageren is juist de waarde van dit forum. Juist op de reageerders, niet alleen op TS.

Overigens schrok ik zelf ook van jouw mening over de ‘ schuldige’.

samen zielig vinden

Sini, mijn reactie was een reactie op een minidiscussie tussen Kaaskopje en Knurf. Het was niet een reactie op Brave Hendrik.
Maar nu je het vraagt: ik denk niet dat hij er wat aan heeft als hij op het internet een poule van medeleven vindt. Hoe zielig een verhaal ook klinkt, samen zielig vinden lost het probleem niet op.
Bovendien belet dat zielig vinden het wat meer analytisch kijken naar de kwestie. In dit geval : Dat scheiden is al van 5 jaar of langer geleden (strijd over bezit van het huis duurt al 5 jaar). De kinderen zijn nu 11 tot 16 en waren dus 6 tot 11 (of jonger).
Nu ze pubers zijn hebben ze niet zo'n zin meer om naar het flatje van paps te gaan.
Brave Hendrik schetst deze situatie in een omgeving waarin hij de opofferende partij is en zijn ex de materialist die alle bezit heeft en nu ook de kinderen weghoudt.
Hoe de vork werkelijk in de steel zit weten wij niet.

Over de kinderen kun je ook zeggen dat het heel normaal is dat ze steeds meer hun eigen (warrige) agenda hebben en zich geen sikkepit meer aan lijken te trekken van vader of moeder.

Om die gedachte toe te laten moet Hij wel het idee willen loslaten dat zijn ex niet de dader is van alle kwaad dat hem overkomt.

Voor het verkrijgen van dit soort inzichten moet een mens volgens mij sowieso niet op internet zijn. Nou ja, tenzij je een online coach bezoekt die wel alles van je weet dus ook hoe de vork met die vrouw en die pubers werkelijk in de steel zit.

Eens

'Over de kinderen kun je ook zeggen dat het heel normaal is dat ze steeds meer hun eigen (warrige) agenda hebben en zich geen sikkepit meer aan lijken te trekken van vader of moeder.'

Hier een 17-jarige die ook steeds minder naar haar vader gaat, en vooral minder regelmatig. Te druk met hobbies, school, vrijwilligerswerk, vriendenkring. Ik zie haar natuurlijk ook minder, maar dat valt minder op omdat ze bij mij woont.

Ik haak af!

Wat een nare en harteloze reactie om mij uit te maken voor iemand die een meehuiler zoekt. Daarmee suggereer je dus ook dat ik een huilbalk ben. Ik zit met een wezenlijk probleem, een vechtscheiding waarbij bijna alles voor mijn vingers glijdt en dan krijg ik dit als reactie!
En bedankt.

Rot

Hendrik, laat je niet zo uit het veld slaan!

Het lijkt me ook lastig.
Hier een puber van 16 waar ik al zeker 3 jaar flink mee worstel. Meestal wil ze weinig van me weten.
Omdat we samen wonen maak ik ook, geheel per ongeluk, een hoop andere momentjes mee. Momenten waarop ze wel spontaan contact zoekt, vanalles deelt en soms zelfs genegenheid toont.
Die momenten, daar teer ik uiteraard op.
Die momenten, die grillig, onvoorspelbaar, ad hoc en op de meest ongelegen momenten komen zou ik grotendeels missen als we niet samen zouden wonen. Ze zijn niet te sturen, te voorzien of te plannen, althans niet bij mijn puber.

Overigens maakt mijn positie ook dat ik wel flink genoeg heb vaak van mijn puber, maar het grote geheel toch als positief zie. Het loskomen, afzetten is alleen maar gezond.
Dat het voor jou moeilijker is dit zo te zien vind ik erg invoelbaar.

Miriam

Ja. Vaak wel.
Mensen in hun eigen bubbel die steeds dieper in die bubbel gekeerd raken.===

Ja het bubbeleffect kan inderdaad spelen op internet, niet alleen op Facebook, ook op Twitter, Instagram e.d.. Ik ben dat bubbelgedoe soms ook wel zat en dan schroef ik de toevoer vanuit die bubbel weer een beetje terug. Maar je heb ook facebookgroepen voor bepaalde doelgroepen, waar je echt wel iets aan kunt hebben. Is het niet voor steun, dan wel voor adviezen. Elkaar steunen, advies vragen, merken dat je niet uniek bent met je situatie, kan heel prettig zijn. Net als hier op OO, waar jij toch ook al héél lang een deel van je vrije minuten op doorbrengt. OO is ook een bubbel.

Lente

Ik had mijn reactie niet aan Tsjor gericht. Ze had eerst kunnen afwachten wat Hendrik zou antwoorden, nu vulde zij al het een en ander in. Dat stoorde mij.

Wat 'de schuldige' betreft... ik zette in de titel niet voor niets 'advocaat van de duivel'. Wat steviger reageren kan nuttig zijn om iemand te laten nadenken over zijn eigen aandeel. Bij een scheiding ligt het probleem vaak niet bij één van de partners.

Misschien bestaat dat

Kaaskopje "Maar je heb ook facebookgroepen voor bepaalde doelgroepen, waar je echt wel iets aan kunt hebben. "
Er lijkt geen onderwerp te zijn waar zelfbesmetting in de bubbel geen rol speelt spreek ik uit recente ervaring in de familie met het zoeken naar een hond. Mensen kinderen wat een blindheid.
Personen die al minstens 5 jaar in een vechtscheiding zitten en zich daarvan nog steeds als slachtoffer - en niet als mededader (it takes two to tango) neerzetten - die zijn te weinig ontvankelijk geweest voor kritiek.
Ik vermoed dat een bubbel van alweer gelijkgestemden niet gaat helpen. Maar goed, je kunt je afvragen of tegenspraak wel helpt, gezien het verloop van de discussie.

Bekend

Hendriks verhaal is toch bekend, hij heeft dat zelf hier verteld? Jarenlang geen intimiteit, ex wilde daar niets aan doen, Hendrik dreigde met vreemdgaan, ex deed niets, Hendrik ging vreemd, ex veranderde in een furie. Zo krijg je vechtscheidingen, en ik ken genoeg voorbeelden van vrouwen die soms zelfs na 15 jaar hun ex als enige schuldige/dader zien. De kinderen kunnen niet anders dan daar in meegaan, zeker als moeder het meeste zorgt.
Het enige wat je als vader kunt is contact houden, bespreken hoe je dat vorm kunt geven. Misschien een keer per week eten, of de sportwedstrijden, af en toe iets leuks doen. Maar houd contact en ga niet zielig doen tegen je kinderen, dat is echt het ergste wat je kunt doen.

Er is er maar éen nodig voor een scheiding

Er zijn twee partijen nodig voor een huwelijk, maar maar éen voor een scheiding is een al lang bekend fenomeen. Als éen van de partners vastbesloten is om de stekker eruit te trekken is er geen redden meer aan.
Er zijn twee partijen nodig om die scheiding goed af te wikkelen, als éen van de partners afspraken niet nakomt, keer op keer probeert er meer uit te slepen, overal een gevecht over maakt dan kun je meebuigen wat je wil maar je blijft in gevecht.
Ik heb het van dichtbij gezien, lang leve het schoolplein. Moeder ging vreemd en wilde verder met haar minnaar, zij trok de stekker uit haar huwelijk. Minnaar bleef alsnog bij zijn gezin en brak met haar. Vader wilde het nog proberen maar ging akkoord met de scheiding omdat zij niet wilde. Vader stelde co-ouderschap voor maar moeder wilde een weekend per twee weken. Ze zijn uitgekomen op een weekend per twee weken en iedere woensdag. Vakanties ieder de helft. Alimentatie is vastgesteld door de rechter en vader deed niet karig.
Een jaar later was er iedere keer gedoe, kinderen gingen om de haverklap niet naar vader want dan was er weer iets en moeder wilde meer en meer alimentatie plus dat hij de complete garderobe betaalde, plus de nieuwe fiets, plus de ...
Twee jaar later was er nog steeds strijd, vader wilde namelijk dat hij de kinderen minimaal éen dag per twee weken kon zien en dat hij minimaal twee weken van de zomervakantie kreeg.
Drie jaar later was er nog steeds strijd. Vader was namelijk naar de rechter gestapt en eiste de normale omgangsregeling die afgesproken was, met iedere keer water bij de wijn doen was het erop uitgedraaid dat hij zijn kinderen met mazzel een middag per maand zag en nu al drie jaar niet met ze op vakantie was geweest want moeder gaf geen toestemming (en hij wilde niet overal de strijd over aangaan). Hij was ondertussen een halve vreemde voor zijn kinderen en de kinderen hadden gehoord dat hij niets betaalde en dat ze daardoor geen nieuwe kleren konden krijgen (hij betaalde iedere maand alimentatie, met indexering, en daar bovenop nog bedragen voor grote uitgaven zoals nieuwe fietsen, sport, schoenen en dergelijke).
Vier jaar later begint de rechter dwangsommen op te leggen en krijgen de kinderen te horen dat vader moeder helemaal failliet wil hebben. Goh, de kinderen willen nu zelf niet meer naar vader.

Zeg me niet dat er altijd twee personen aan het vechten zijn bij een vechtscheiding, éentje is echt genoeg.

Twee

Fransien "Er zijn twee partijen nodig voor een huwelijk, maar maar éen voor een scheiding is een al lang bekend fenomeen. "
Voor een vechtscheiding heb je er twee nodig. Vechten tegen jezelf bestaat in filosofische zin wel, maar is vooral een stilte proces wat anderen niet meesleept.

Onzin M Lavell

De enige manier om van zo'n vechtscheiding een 'gewone' scheiding te maken is als ex (Hendrik in dit geval) de ander in alles zijn of haar zin te geven. Met als gevolg dat je je eigen kinderen niet meer ziet. En die kun je echt niet uitleggen dat je je teruggetrokken hebt voor de 'goede vrede', daar kunnen ze niks mee, ze zien dat als in de steek laten. Want de verzorgende ouder zal er echt wel voor zorgen dat de kinderen niets meekrijgen van het gestook en getreiter. Zie ook het verhaal van Fransien en de nodige verhalen hier op OO.

Hendrik, het is heel zuur, maar ik denk dat er echt niks anders opzit dan de contactmomenten die er nog wel zijn te koesteren, en er creatief in te zijn. Zoals je al doet. Blijf daar standvastig in. Blijf herhalen dat je van ze houdt en dat je ze mist. En hopelijk komen ze er op een dag achter dat niet hun moeder de liefhebbende ouder is, maar jij. Maar daar krijg je geen garanties op natuurlijk. Zoek hulp voor jezelf, zoek een goede coach of therapeut. Want dit is heel zwaar om te dragen.

Welnee

Pluis "is als ex (Hendrik in dit geval) de ander in alles zijn of haar zin te geven. Met als gevolg dat je je eigen kinderen niet meer ziet."
Welnee. Hendrik heeft zijn kinderen gezien maar ziet ze steeds minder. Dat is volledig in lijn met de ontwikkeling van de kinderen. Het zijn pubers.
Alle pubers laten zich "thuis" minder zien.

En ja er zijn veel verhalen. Dat klopt.
Er zijn te weinig mensen die hun scheiding bij het aangaan van hun huwelijk of het kiezen voor kinderen bespreken.

De vader van mijn kinderen en ik heb dat wel gedaan 33 jaar geleden.

We zijn niet gescheiden en dat ook nog niet van plan.
Maar het kan wel.
Zonder ruzie en in een flits.
Alles is nog steeds kraakhelder.

Bovenstaand schoolpleinvoorbeeld

De vrouw in kwestie wil de vader uit haar leven en dat van haar kinderen wissen, maar wel de voordelen (geld) houden.
Natuurlijk kan de vader afzien van contact met hun beider kinderen, natuurlijk kan hij alles wat hij heeft bij haar inleveren, maar is dat de manier?

Bij veel vechtscheidingen zie ik dat de een de ander uit het leven van de kinderen wil wissen. Dat kan niet, een kind blijft het kind van twee ouders.

De laatste rechtszaak die ik gehoord heb is door moeder aangespannen. Vader had namelijk school verzocht om in tegenstelling tot het beleid in hun geval toe te staan om twee oudergesprekken te houden over de rapporten van de kinderen. Ook omdat moeder de vorige keren scheldend en tierend tijdens het zien van vader in school voor de rapportbespreking hem had opgedragen om weg te gaan. Vader had dus de afgelopen twee jaar geen enkel oudergesprek kunnen bijwonen. School had al toegezegd dat dat in hun geval mogelijk is, gezien de voorgeschiedenis. Moeder eist dat school geen gesprek met vader aangaat zonder dat zij daarbij is.
Moeder heeft al eerder aan school gemeld dat vader geen gezag heeft en school gevraagd geen enkele informatie over haar kinderen met vader te delen. Vader heeft daarop een uittreksel van het gezagsregister opgevraagd en aan school overhandigd.
Tsja, natuurlijk kan vader ervoor kiezen om niet op de hoogte te blijven van de schoolprestaties van zijn kinderen. Dat zou inderdaad weer strijd schelen, maar hij is hier niet degene die loopt te vechten.