Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Ik weet het even niet meer

Ik heb hier al meer geschreven, dus sommigen zullen mijn verhaal een beetje kennen. Twee en een half jaar gelden gescheiden, en ‘groot fan’ van het boek Verslaafd aan liefde en nog zo wat van die boeken. Maar nu weet ik het even niet meer, krijg ik alle wijsheid zelf niet in praktijk gebracht. Ik voel me echt ellendig.

Ik ging scheiden omdat ik de afwijzing van mijn ex niet meer wilde. Heel snel na de scheiding had ex een nieuwe vriendin die ik nu voor het eerst gezien heb. En er is geen grotere tegenstelling denkbaar dan zij en ik, qua uiterlijk, en karakter. Dat was heftig, en bevestigt alleen maar dat mijn ex echt jaren lang niet met mij wilde zijn en nooit het lef heeft gehad om dat te zeggen. En dat mijn gevoel van afgewezen en buitengesloten worden klopte. Onderhuids, soms zeer subtiel, soms heel grof, maar consequent.

Het leek in het begin geloofwaardig, zoals dat hij mij niet als geliefde kon zien omdat ik borstvoeding gaf en dat hij daarom niet wilde vrijen. Ik hield van hem, kon me dat voorstellen en wilde uit liefde best ‘offers’ brengen, dus ben met de borstvoeding gestopt. En dan blijkt dat toch niet het gewenste effect te hebben, maar ben je ondertussen al wel weer een tijd verder. Je hebt samen een kind, je snijdt het onderwerp weer eens aan, en er kwam weer een andere reden die plausibel leek. Hij wilde meer rust, dat ik minder aan hem zou vragen. En zo rolden we in een patroon waarin hij nooit heeft toegegeven dat hij niet met mij wilde zijn, maar wel allerlei drogredenen heeft aangedragen waarom hij niet meer intiem wilde zijn. Te veel make up, te weinig make up, te lang haar, te kort haar, te weinig werken, te veel werken en uiteindelijk vond hij met te dik (170 cm en 56 kilo… en ja, een zwembandje, want ik was ondertussen halverwege de vijftig).

Ik vind vreselijk dat ik me al die jaren heb proberen aan te passen om een beetje liefde en affectie te krijgen. Hoe dom kan je zijn, maar goed, gebeurd is gebeurd en een mens moet verder. Maar liefst zou ik hem nooit meer zien, dat maakt het makkelijker om het af te sluiten en opnieuw te beginnen. Om mezelf weer te vinden. Helaas hebben we (volwassen) kinderen en blijven we dus altijd verbonden. En daar loop ik op stuk.

Een van onze kinderen heeft asperger en kan heel kritisch zijn. En dat is ze altijd naar mij geweest. Niet naar ex. Zien doet volgen, zoiets?? Zo vind ze dat ik met het eten schrok, en krijg ik echt een flinke veeg uit de pan als ze bij mij komt eten en ze vindt dat ik te snel eet. En ja, ik wil wel graag dat mijn kind komt eten en dat het gezellig is, dus dan probeer ik mijn eettempo aan dat van haar aan te passen (en dat is écht heel erg langzaam, ze zit zo anderhalf uur aan haar bordje avondeten, dat red ik niet). Zij was net bij haar vader en zijn vriendin wezen eten en het kwam ter sprake dat vriendin dus een totaal ander type is dan ik. “En”, zei mij dochter, “ze eet nog sneller dan jij”. Toen brak ik. Al die kritiek al die jaren. Kinderen vinden nieuwe vriendin zo leuk en wat ze doet maakt niet uit, (ex is gelukkig met haar hoor ik van iedereen), terwijl ik zo vaak venijnig commentaar krijg. Ik wil mijn dochter niet kwijt, maar ik kan er niet meer tegen, die kritiek. En eraan herinnert te worden dat ik dus voor Jan L.. al die jaren de afwijzing van ex heb ondergaan. Ik weet echt even niet meer hoe ik hier in hemelsnaam mee om moet gaan. Alle boekenwijsheid ten spijt.

Het is zo verdomde moeilijk om je eigenwaarde en zelfvertrouwen op te moeten bouwen als die jarenlang is afgebroken door anderen. En nog steeds de kritiek van dochter te krijgen. Ondertussen moet je je dan als ouder groot houden en net doen of er niets aan de hand is, maar ik weet het niet meer. Het doet zo, zo ontzettend pijn.

volwassen kinderen

Nou, dan mag je toch ook best eens laten weten wat jij ergens van vindt, lijkt mij. Het zijn geen 'kinderen' meer. Dus als ze te kritisch zijn, mag jij best aangeven dat je dat vervelend vindt. Of aangeven waar je mee zit, of wat je lastig vindt (bijvoorbeeld in omgang met de andere ouder en de nieuwe vlam).

Stop met op eieren lopen bij je kinderen, maar wees jezelf. Blijkbaar heb je dat in je relatie heel lang niet kunnen zijn, maar is geen enkele reden om dat nu niet te zijn. Mochten je kinderen daar moeite mee hebben, dan is dat toch echt hun probleem, niet het jouwe.

Anna

Anna

29-04-2019 om 21:54

Herkenbaar hoor

Maar het probleem ligt toch echt bij jou. (ons)
Mensen gaan over je grenzen heen, voor zover jij dat toestaat.
En je kinderen horen opgevoed te worden.
(in ieder geval het goede voorbeeld in assertief gedrag te krijgen)
Kom op, schop onder je r€#t!
Je eigenwaarde, daar ben JIJ verantwoordelijk voor, niemand anders.

Eens met Jippox

Je dochter is kritisch naar jou omdat ze het zich kan permitteren. Het raakt je en je laat je raken. Je mag best uitspreken wat dat met je doet. Dit zijn sociale omgangsvormen waarin je dochter nog wat in heeft te leren, asperger of niet.

Maar herkennen doe ik het wel. Mijn kinderen zijn nog iets jonger en wonen nog thuis. Mijn ex heeft de omgangsregeling steeds meer afgebouwd en nu gaan ze alleen nog naar hem wanneer het hem uitkomt. Maar nu hoorde ik dat mijn zoon een vrije dag opneemt omdat zijn vader voorstelde dan iets leuks te gaan doen. Dat doet me ook wel wat, aangezien ze bij mij alles voor lief nemen. Ik zeg er niks meer van, dat heb ik wel geleerd. Kinderen blijven opportunisten en ik hoop dat ze me ooit naar waarde schatten als ze ouder zijn. Maar gebeurt dat niet, dan is het niet anders... Niets is treuriger dan een moeder die haar kinderen erop moet wijzen dat ze zoveel voor hen over had terwijl ze dat zelf anders zien...

De geschiedenis met je ex moet je achter je laten... het helpt je niet! Misschien is het (jouw beleving) waar, maar of het nou waar is of niet, hij gaat verder en jij staat stil. Misschien is het goed om hierin hulp te zoeken, hulp om negatieve denkpatronen om te buigen. Een posiitieve mindset werkt door in je algehele psychische gesteldheid...

mijk

mijk

30-04-2019 om 07:33

Wat doe je nu voor je,elf?

Een boek lezen kan je heelngoed doen ( en heeft dat ook duidelijk gedaan maar jezelf opniew opbouwen em ontdekken wat je nu eigenlijk wel prettig vind is helemaal alleen best lastig. Het lijkt me tijd voor therapie..

Mascha

Mascha

30-04-2019 om 10:28

toekomst

Vooruit kijken! Je bent ElleDoris en niet de ex van een stomme vent.

Even tussendoor: Je dochter gaf trouwens eigenlijk nu de nieuwe vriendin van ex een veeg uit de pan, ook haar eetgedrag wordt beoordeeld, en ze is nog erger dan jij Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat grappig vond klinken, ik snap eigenlijk niet echt waarom jij daarop brak (sorry) Of bedoel je dat je dochter het eetgedrag van die nieuwe vriendin niet erg vindt? En dat van jou wel? Zo ja, dan zou ik meteen stoppen met mezelf aanpassen.
Nu is schrokken nooit zo goed (ik doe het ook) dus langzamer eten is een goede eigenschap, maar wel op mijn eigen manier en niet omdat mijn volwassen dochter dat van me eist.

Verder dus, probeer vooruit te blijven kijken, of ga in therapie om het verleden achter je te kunnen laten. Het is niet meer, je ex is een hele rare man, je hebt niets meer met hem te maken. (wel met je kinderen)

Autisme

https://wrongplanet.net/forums/viewtopic.php?t=119950

Mensen met autisme kunnen extreem kritisch zijn en op alle slakken zout leggen. Gewoon omdat ze er meer dan gemiddeld last van kunnen hebben vanwege extra gevoeligheid op het gebied van de zintuigen.
Daar komt dan nog bij dat ze heel veel energie moeten steken in het logisch beredeneren van de sociale omgang. Bovendien kunnen ze bij honger of uitputting, sacherijnig worden, dat worden de meeste mensen, ik vergelijk het wel eens met mijn moeder hier die aan het einde van haar leven nogal kortaf werd en mistroostig.

Mensen met autisme zijn altijd aan het puzzelen hoe een situatie nu weer in elkaar steekt omdat ze moeilijk kunnen generaliseren of vertrouwen op hun intuitie en dan zijn ze vooral geneigd te letten op de 'foutjes' in hun denkbouwwerk(je) want dat is wat dan nog ontbreekt aan een passend beeld van de situatie.

Mensen met Asperger waren, zeg maar in de tijd van grotten en savanne's, goed in alleen in het donker scherp zijn op gevaar vanwege hun extra zintuigelijke scherpte en zijn dan voortdurend scherp op signalen die een rustig beeld verstoren want daar hangt je leven vanaf.

Tel daarbij op dat ze weinig gevoel hebben voor sociale codes en nuances en leven met een volstrekte eerlijkheid en feitelijkheid. Het is toch zo? En, als je het niet goed uitlegt, het onvermogen om te snappen waarom iemand nu weer upset wordt van iets wat ze doen of zeggen, wat zeker als kind heel vaak gebeurt.

En dan weet je, dat het weinig met jou te maken heeft maar met zichzelf.

Op het moment heb ik het begrip, ergens gelezen, dat je vooral, in je uitleg, de nadruk moet leggen op 'vriendelijk' gedrag. En op het verschil hoe je met kritiek kunt omgaan.
Mensen met autisme kunnen heel moeilijk met kritiek omgaan, maar dat kun je natuurlijk wel leren. Kritiek komt bij mensen met autisme veel harder binnen en uit egobescherming gaan ze dat dan afweren. Reacties die gewoon menselijk zijn kun je bij mensen met autisme vergroot waarnemen.

Nou ja, zoiets dus. Ik heb me er ook veel over verbaasd en afgevraagd, maar het toch niet op mijzelf betrokken.
En daar zou ik hier ook meteen mee stoppen. En een manier vinden om daar neutraal en vriendelijk mee om te gaan en te observeren wat er in zo'n specifiek geval dat iemand super kritisch is achter zit.

En uiteraard als je iets kunt doen om luiddruchtig eten te voorkomen doe dat dan, het komt extra hard binnen, maar soms is het zinvoller dat degene die er last van heeft maar even ergens anders gaat zitten eten of de kritiek voor zich houdt.

Autisme is erfelijk, bij zo'n verhaal vraag ik me af of dit de kwestie kan zijn bij jou exman.

Mijn exman is hierin ook zeer extreem, er was altijd iets fout aan mij dat beslist en onverkort verbeterd diende te worden, ik was soms zijn project waarvoor hij alles uit de kast haalde, zelfs pesten, want anders had hij geen rust. Maar ja, je kunt nou eenmaal niet een ander worden. Exman had het vreemde idee dat als je getrouwd bent dat je dan 1 gedachtestroom hebt samen, die van hem natuurlijk. Omdat dat niet zo bleek te zijn was dat voor hem een voortdurende bron van frustratie.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.