In de war

Even alleen erop uit?

Zou je er even in je eentje op uit kunnen? Even e.e.a voor jezelf op een rijtje zetten? Afstand nemen van de gevoelens van je partner, kan wellicht helpen om duidelijkheid te krijgen over wat jij wil.
Sterkte!

Al gedaan

Heb ik al een paar keer gedaan. Ik heb het wel helder wat ik wel maar zit desondanks in de achtbaan. Ik weet het dit hoort erbij en is de consequentie van mijn beslissing. Als de tijd vordert hoop ik dat het wat rustiger in mijn lijf gaat worden

Oh oh oh

Wat word ik verdrietig als ik dit lees. 'Het gevoel is weg'... Gevoel is zo subjectief. En beïnvloedbaar. Neem een partypilletje en kans dat je weer verliefd wordt. Bij wijze van spreken dan. Jullie leven als broer en zus. Ga een cursus tantra doen, een openbaring. Wat was het dat jullie aantrekkelijk vonden aan elkaar in het begin? Creëer een situatie waarin dat weer tot zijn recht kan komen. En, alsjeblieft, wérk aan de relatie. Het gaat niet vanzelf. Echt niet.

Eenzaam in de relatie

Dat had ik ook, dat ik me eenzaam voelde in de relatie. En nu voel ik me vaak eenzaam zonder relatie. Eenzaam kan voor een groot deel bij jezelf zitten. Heb je voldoende 'eigenheid'? Ben je afhankelijk van zijn waardering? Dat laatste kan je alleen zelf oplossen.

Maar

Natuurlijk hebben wij het beiden laten verslonzen. Dit hadden we al veel eerder moeten aanpakken, maar onze prioriteiten hierin lagen ook anders. Al die jaren zonder lichamelijk contact waren eenzaam en alleen ondanks dat we het als gezin best leuk hebben. Ik vind het moeilijk om er nu nog energie in te steken en voel er ook niets bij. Aan de andere kant voel ik ook aan alle kanten wat ik veroorzaak als ik dit echt doorzet. Relatietherapie ben ik verplicht aan mijn gezin, maar er zal best veel anders moeten

Megan

Ik ben het met je eens dat een eventuele doorstart betekent dat er heel veel zal moeten veranderen en ook dat er niet noodzakelijk uit een eventuele therapie gaat komen dat jullie bij elkaar zullen blijven. Maar het is, ook als jullie uit elkaar gaan, toch misschien de moeite waard om het werk in de therapie te zetten. Mijn ex-man en ik hebben een hele goede na huwelijk, bereikt zondet therapie overigens, maar ook dit is goud waard.
Sini

Is er iets

wat je zelf al kunt veranderen? Of hangt alles van hem af?

Tsjor

Mijn hele lijf

schreeuwt nu dat ik dit echt niet meer wil. Dus ik zou ook even niet weten wat ik zou veranderen op dit moment. Misschien moet ik het heel even laten rusten, misschien dat ik dan zelf alles wat beter op een rij krijg.

Juist niet laten rusten....

Dat heeft je tot nu toe niet echt geholpen volgens mij. Dit lost zich niet vanzelf op, ik denk zelfs dat passiviteit een onderdeel is van het probleem. Maak een plan, praat, onderneem actie, wees actief. Misschien dat dan je relatie nog een kans van slagen heeft.

En als dat niet lukt

Zal het ook nodig zijn om zelf het heft in handen te nemen. Daadwerkelijk de stap zetten om te gaan zal nooit gemakkelijker worden.

Wat maakt je vooral zo ongelukkig?

Hoi Megan,

Klinkt alsof je ratio en gevoel nogal uiteenlopen.
Weet je wat je zo ongelukkig maakt? Doet je man dingen die je vervelend vindt of laat hij juist dingen na?
Je schrijft dat hij er niet aan wil, welke redenen geeft hij hiervoor?
Kunnen jullie zeer binnenkort uitgebreid met elkaar in gesprek? De kinderen elders onderbrengen en zonder afleiding?
Ik vind niet dat het dramatisch klinkt trouwens, het klinkt wel alsof je je behoeftes al een hele tijd opzij zet omdat andere dingen belangrijker leken. Dat heb je lang volgehouden en nu lukt dat niet meer. Kennelijk moet het voor jou zover komen dat je niet anders meer kunt, tot je je eigen behoeftes weer ruimte kunt geven. Dat lijkt me voor jou wel iets om mee aan de slag te gaan, los van wat jullie beslissen m.b.t. je relatie.
Veel sterkte!

Wat mij

ongelukkig maakt en wat ik natuurlijk zelf heb laten gebeuren is dat ik mij heb aangepast aan het tempo van mijn partner. Hij is met weinig tevreden, werkt, zorgt voor de kinderen en zit in de avond op de bank. Hij heeft geen sociale contacten nodig en vermaakt zich alleen prima. Dit lijkt door de jaren heen steeds erger te worden. Ook met mij wil hij niet veel meer ondernemen. Uiteten, bios of een weekendje weg gebeurt nog niet eens 1 x per jaar en als ik er om vraag is het antwoord altijd eerst nee. De afgelopen jaren ben ik ook afgestompt, bij de eerste nee denk ik laat maar ik ga wel niet of ik ga met iemand anders. Tel hier bij op dat wel ook al jaren geen lijfelijk contact hebben. Het is zeker niet dat hij alleen de schuldige is, ik heb het ook laten gebeuren.
De afgelopen jaren heb ik regelmatig aangegeven dat dit niet is wat ik voor ogen had en dat het ook niet bij mij past. Ik kak in, ben passief en voel me eenzaam en alleen. Misschien had ik eerder moeten zeggen, nu is het klaar of anders is het over. Maar dit gevoel heeft mij nu zo overdonderd. Ik wil zo niet verder, ik wil leven zoals bij mij past. Ik realiseer mij dat dit wel heel dramatisch klinkt.

waarom wijt je dat aan hem dan

je neemt jezelf gewoon mee dus als je denkt dat weggaan bij hem jouw probleem oplost is het erg oneerlijk tegenover je kinderen.
Want je zult nog ongelukkiger worden als je hen de helft vd tijd bij je hebt en ondertussen 100% ongelukkig bent omdat je niet de oplossing in jezelf zocht maar hem de schuld gaf.
gr Angela

Ik verwijt

het zeker niet alleen aan hem, ik was er zelf bij. We hebben het samen zo ver laten komen. Het grote verschil is dat hij het zo prima vindt en ik niet

maar

waarom denk je dan dat je het niet uit jezelf kunt halen want het is toch jouw probleem?
denk je dat je een man vindt die alles voor je oplost en je wel mee neemt op uitstapjes?
waarom kan het niet allebei: jij gaat op stap, hij wenst je veel plezier, samen doen jullie andere dingen.
ik zou zelf in therapie gaan en daarna pas beslissingen nemen.
gr Angela

Begrijp het wel

Ik begrijp je ongenoegen wel hoor. Nog niet eens een keer per jaar samen uit kunnen gaan, alleen werken, eten, slapen, nee dat zou mij ook niet gelukkig maken. Gaan jullie wel met elkaar op vakantie en op familiebezoek? Of samen naar ouderavonden enzo? Of is er werkelijk niets gezamenlijk meer?
Je moet je voorstellen dat je kinderen ooit hun eigen leven gaan leiden, wil je dan samen met deze man oud worden?
Natuurlijk moet je aan je kinderen denken maar je bent eveneens verantwoordelijk voor je eigen geluk. Je hoeft je eigen behoeftes niet volledig te negeren voor je kinderen. Maar misschien is relatietherapie nog een optie voor jullie. Succes.

Verschillende behoeftes

Jullie hebben je blijkbaar anders ontwikkelt onderweg in de relatie.
Hij wat passiever en jij wat actiever.
Ik was met een actieve getrouwd, daar ging ik aan onderdoor en hoe ouder hij werd des te meer star hij werd in wat allemaal hoorde en moest en dat je tenminste 16 uur of liefst langer nuttig moest zijn.
Zelf sloeg ik er lam van en werd steeds passiever uit angst in elkaar te storten. Zwart wit tov TS, maar ik zie wel wat gelijkenissen.
Voor de actieve is altijd bewondering, voor de passievere meer richting minachting.

Waarom niet op zoek naar wat je bindt en gaandeweg elkaar leren accepteren en toenadering zoeken. Daarbij zul jij ook stappen moeten zetten, niet alleen hij.

De reden waarom bij mij niets hielp is omdat hij blijkbaar een verstandshuwelijk met (laat ik t netjes houden) kinderwens is aangegaan. Daar kan geen restaurantbezoek tegenop.
Laat t niet zover komen als bij mij. Zoek m op.

Megan

Begin eens met zelf iets te ondernemen. sluit je aan bij een club, ga dansen, zingen, springen, bouw vriendschappen op, waarmee je naderhand nog lekker even kunt kletsen en je hebt in elk geval 1 avond per week iets wat jij wil. Na de scheiding zul je het helemaal alleen moeten doen en heb je niemand om als (mede-)veroorzaker te zien van het inkakken.
Boek alvast een vakantie met de kinderen (open laten of hij meegaat).
Neem een abonnement van een aantal uitvoeringen in de schouwburg, nee, neem twee abonnementen en kijk wie je elke keer meevraagt.
Ga een teamsport doen.
Ga ergens in een bestuur zitten.
Word politiek actief.

Enzovoort enzovoort. Alles wat je straks wil doen, na de scheiding, dat kun je nu al gaan doen.

Tsjor

Voorstellen

Ik kan me het goed voorstellen hoe je je voelt. Op een gegeven moment is je gevoel weg en denk je aaagggh ik wil weg ! Het wil niet zeggen dat het niet terug kan komen maar dat vergt wel wat van beide kanten. Dan moet hij er ook voor gaan.

Gevoel

'Het wil niet zeggen dat het niet terug kan komen maar dat vergt wel wat van beide kanten. Dan moet hij er ook voor gaan.'
Ik vind het op deze manier wel erg gemakkelijk over de heg gegooid: 'dan moet hij 'er' ook voor gaan'. Je kunt het al voorspellen: hij gaat 'er' niet voor, dus is het terecht dat Megan uit de relatie wil stappen. Ondertussen weet hij niet wat het probleem met het gevoel van Megan is en ook al kan Megan het wellicht omschrijven, beter dan hier hopelijk, dan nog heeft een ander mens geen toverstokje om jouw gevoel te veranderen, zeker als niet duidelijk is wat hij dan moet doen.
Zoals iemand al schreef: als je uit de relatie stapt neem je jezelf mee. Het enige verschil is dat je dan niet meer kunt denken dat een ander jouw probleem kan oplossen.
Het is geen bijzonder vreemde ontwikkeling dat een relatie na veel jaren overgaat in een broer-zus-relatie. Als er verder geen strijd is, geen ernstige problemen, als er nog een basis van respect is, hopelijk wederzijds, dan is dit een fase van de relatie die eigenlijk wel redelijk normaal is en genoeg basis biedt om de drukste periode (werk, kinderen, huishouden, mogelijk nog oudere ouders, oh ja en sporten etc.) vol te houden. En inderdaad, als de kinderen uit huis zijn, dan breekt er een nieuwe periode aan, waarin mensen elkaar weer moeten aankijken en uitzoeken hoe ze dat gaan doen, leven met elkaar.

Tsjor

Tsjor

Amen. Ik wou ook zoiets schrijven maar dat heb je al gedaan. Het klopt als een zweer op een vinger...
Sini

Jezelf meenemen

... daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. Met iedereen heb je een andere interactie. Tegelijkertijd kun je daar zelf dus ook veel in doen. Dat hij er ook voor moet gaan... ja, dat gebeurt dan eigenlijk vanzelf, doordat hij op jou reageert.

Ik heb het boek al vaker aangeraden, maar het zou voor jou ook een eye-opener kunnen zijn: Sue Johnson's 'Houd me vast'.

Ik vind het klinken alsof het nog niet voorbij is... nog niet definitief. Er is nog hoop. En in plaats van passief te verzuchten dat het er niet meer is, zou je ook kunnen bedenken hoe het anders kan en dan wel écht actie ondernemen. Stel voor dat jullie sowieso 2 x in de maand in je agenda zet om uit eten te gaan.

Eens met tsjor

Niet alles is te redden, maar voordat het verdrinkt, helemaal eens met tsjor. Ook een goed boek is verslaafd aan liefde door Jan Geutz. Ik hoop echt voor je dat lukt