Intakegesprek verplicht samen?
Omdat ik vind dat het de laatste tijd niet goed gaat met onze dochter heb ik paar keer aan ex voorgesteld om naar een kinderpsycholoog te gaan. Ex vond dat niet nodig, er was niks aan de hand volgens hem.
Vorige week zat onze dochter er even helemaal doorheen en na veel huilen gaf ze aan met iemand te willen gaan praten omdat ze er zelf niet meer goed uitkomt.
Bericht naar ex gestuurd dat ik afspraak zou maken, hij was het hiermee uiteindelijk toch eens.
Nu staat er eerst een intakegesprek gepland zonder dochter, heb dit aan ex laten weten, hij moet ook toestemmingsformulier tekenen uiteraard.
Nu ineens geeft hij aan dit gesprek samen te willen doen.
Ik heb hier moeite mee. In eerste instantie omdat hij het al die tijd onzin en onnodig vond, maar ook omdat ik dan niet vrijuit kan praten. Dan weet ik al dat het daar een discussie en welles/nietes zal worden.
Terwijl ik gewoon wil dat onze dochter geholpen wordt...
Het gaat mij niet om ‘schuld’, er valt hier niks te ‘winnen’.
Maar er zijn wel bepaalde dingen die ik wil vertellen aan de psycholoog, dingen die gebeurd zijn die volgens mij redelijk veel invloed hebben gehad. Maar als ik dit vertel waar haar vader bij is dan zal ze me dat kwalijk nemen. Het zijn dingen die ik niet ‘hoor te weten’, want dan weet ex dat onze dochter me dat heeft verteld en zal hij haar daarop aanspreken. Dochter wil vooral niet dat er discussie is tussen mij en ex over dingen die zij eerlijk heeft verteld aan me.
Maar kan ik weigeren om dit gesprek samen aan te gaan?
Ik zou hem voorstellen om zelf ook een intakegesprek te voeren, ik wil dit ook regelen voor hem als hij dat wil.
Maar wat als hij weigert en er toch op staat om mee te gaan? Zonder zijn handtekening op het toestemmingsformulier kan ik niks... en wil niks doen ten nadele van onze dochter.
ja, samen
dat zal de psycholoog ook vragen. Dat geeft namelijk gelijk input over de relatie van jullie tov elkaar en dat is ook van invloed op het welzijn van je dochter.
Het feit dat ouders afzonderlijk een gesprek willen is al een teken aan de wand.
hoe oud
is je dochter?
Leeftijd
Ze is 13.
Samen
Als er situaties zijn geweest die impact hebben gehad op dochter, dan komt dat er vanzelf daar uit.
Onze dochter heeft ook een tijdje bij een psychologe gelopen. Uiteindelijk bleek dat dochter sommige situaties waarvan ik had verwacht dat het veel impact had als niet belangrijk beschouwde en andersom. Ik zou daarom er niet moeilijk over doen en gewoon samen het gesprek aangaan.
hmm
Dat is beetje een grensgeval voor wel of niet een intake zonder kind... Ik zou het dan enigszins diplomatiek aanpakken bij de intake, niet precies benoemen wat je kind je in vertrouwen heeft verteld, wel aangeven wat jij denkt dat meespeelt.
En er dan op vertrouwen dat de psycholoog je kind zo op haar gemak weet te stellen dat ze daar zelf open durft te zijn over alles wat ze kwijt wil.
En ja, dus wel samen naar de intake. Misschien heeft je ex ook nog wel wat zinvols te vermelden...
Logisch toch?
Het is toch logisch dat een psycholoog jullie samen wil spreken?
Een intakegesprek is niet bedoeld om alles te vertellen wat ....
je gehoord hebt van je kind. Dat kan kind prima zelf doen. Daar is ze oud genoeg voor, zeker nu zelf gekozen heeft om met iemand te gaan praten. En ik zou zeker geen dingen delen die je dochter je in vertrouwen verteld heeft.
Het is ook niet bedoeld voor de ene ouder om van alles te vertellen over de andere ouder.
Er zullen wel vragen zijn aan jullie als ouders:
- hoe was ze als klein kind
- hoe was de zwangerschap
- hoe is de scheiding verlopen
- hoe is het contact tussen ouders onderling nu
- hoe merken jullie dat ze niet goed in haar vel zit
opvallend
Ik vind het gezien de leeftijd van het kind opvallend dat het éérste gesprek zonder het kind is. Je kind heeft een hulpvraag en jij bent aanvullend. Niet andersom lijkt me.
Maar als er een intake met ouders is (of dat nu de start is of of later in het traject) zou ik zeker samen gaan.
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij daar even gaat zitten vertellen wat het probleem wordt en waar het door veroorzaakt wordt. Dat lijkt me typisch het werk van de psycholoog (en misschien zitten er bij je dochter wel hele andere dingen dwars dan je denkt).
Beperk je tot de feiten en de 'ik boodschap'. Ik zie dit, ik merk dat etc. En mocht je vragen over de zwangerschap etc krijgen (wat natuurlijk helemaal niet vast staat) kan je die ook prima beantwoorden.
Daarom dat ik twijfel
“Het is natuurlijk niet de bedoeling dat jij daar even gaat zitten vertellen wat het probleem wordt en waar het door veroorzaakt wordt. Dat lijkt me typisch het werk van de psycholoog (en misschien zitten er bij je dochter wel hele andere dingen dwars dan je denkt).”
Dat is exact de reden dat ik twijfel of ik dat gesprek met ex erbij wil doen.
Hij wil heel erg graag dat het probleem ‘school’ is en het feit dat ik wou scheiden.
Ik wil psych er niet in sturen (alsof die daar niet doorheen zou prikken)), alleen doorgeven wat onze dochter aan mij heeft verteld wat zij denkt dat de reden is.
Verder wil ze hier niet over praten omdat ze dan, voor haar gevoel, haar vader tekort doet. Ze heeft dan het gevoel dat ze kiest voor een van ons beiden.
Ben gewoon bang dat ze hierin niet open zal zijn tegen psych en ze daardoor het gevoel blijft houden in spagaat te zitten.
toverstokje
Je vult al veel te veel in, het is niet aan jou om te bepalen wat jij denkt wat er aan de hand is met je dochter (je spreekt daar niet namens haar), noch om nu al in te kleuren wat jij denkt dat je ex gaat zeggen. Het belangrijkste is dat de psycholoog zich een beeld kan vormen van de ouders en hij/zij zal zelf wel zien dat jullie niet op één lijn zitten.
Het is in de vervolggesprekken met dochter dat zij gaat aangeven waar ze problemen mee heeft en dus ook leert de psycholoog te vertrouwen. Ze wil zelf heel graag met een ander persoon spreken dus is kennelijk wel genegen om dit gesprek aan te gaan.
Je geeft zelf aan dat ze dingen in vertrouwen aan jou heeft verteld die ze niet had mogen zeggen. Juist dat brengt haar in een spagaat.
Bovendien kan het ook heel goed zijn dat ze in vertrouwen met de psych óók dingen wil bespreken die je dochter je niet wil vertellen (bijvoorbeeld omdat het over jou gaat).
Dus ja; samen intake gesprek doen en niet vertellen wat jij in vertrouwen al weet. Het is aan je dochter om dat zelf mee te delen aan de psycholoog.
Niet sturen???
Je zegt: ik wil psych niet sturen maar alleen doorgeven wat dochter mij verteld heeft.
Dat is toch juist sturen...
En waarom moet jij dat aan psych vertellen wat je dochter gezegd heeft....kan ze prima zelf hoor. Ze vraagt niet voor niks om met iemand te praten.
Natuurlijk hoort haar vader bij het gesprek te zijn. Jullie zijn beiden haar ouders. Onzin dat de psych alleen jouw visie hoort nietwaar.
Samen
Onze dochter is jonger en wij zijn niet gescheiden. Het idee van professionele hulp leefde bij mij ook eerder dan bij mijn man. Dat was geen onwil, maar hij zag het probleem nog niet. Maar na wat gebeurtenissen zag hij ook in dat het zinvol kon zijn en vanaf dat moment zijn we de molen in gegaan. Het heeft geen zin hem zijn aanvankelijke
aarzeling te verwijten. Het is nogal wat om het probleem te zien, te accepteren dat je het niet zelf kan oplossen en je kind wellicht een labeltje gaat krijgen.
De eerste intake was met ons drieën. Mijn dochter kan goed zelf zeggen wat ze wil. Daarna hebben we nog een ouderamnese gehad en ook het bespreken van de resultaten van het onderzoek en voortgang van de behandeling hebben wij samen gedaan. Ook de besprekingen met school over de situatie met onze dochter doen we samen. Mijn man neemt dan vrij van zijn werk.
Bij de ouderamnese krijg je vragen over de zwangerschap, babytijd, kleutertijd, hoe het ging/gaat op school, ingrijpende gebeurtenissen in het gezin/familie (bij ons was dat de dood van de hond, klinkt flauw maar mijn dochter heeft het als heftig ervaren) zoals ziekte/overlijden en scheiding, je eigen kindertijd en huidige gezinssituatie, haar en onze eigen medische geschiedenis etc.
Wil je je kind helpen wees dan zo open mogelijk en praat alleen voor jezelf. Het is geen relatietherapie of een scheidingsmediator, die fase is geweest. Het gaat om je kind en wees blij dat je een ex hebt die nu het belang van zijn aanwezigheid inziet!
herken je aarzeling
Ik herken je aarzeling in je bericht. Je bent uit elkaar en waarschijnlijk omdat het echt niet goed ging samen met je partner. Je hebt geen zin om de zwarte piet toegespeeld te krijgen. Logisch toch! Ook ik heb erg veel trammelant gehad met een aanmelding voor een psycholoog voor onze kinderen na een scheiding. Uiteindelijk zeiden mijn kinderen dat t niet meer nodig was en dat terwijl we net de verwijzing bij de huisarts geregeld hadden. Vond t al bijzonder, maar hebt het erbij gelaten. Later bleek mijn ex met de kinderen bij een psycholoog te zijn geweest, zonder dat ik daarvan op de hoogte was. Ik had toestemming willen geven, was ook akkoord met de verwijzing halen bij de huisarts, dus dat was t niet. Alleen ik ben nooit op de hoogte geweest van het traject van mijn minderjarige kinderen. Dat mocht niet, nee, maar t is wel gebeurd. Mijn ex heeft daar het verhaal opgehangen dat de kinderen om moesten leren gaan met hun 'moeilijke' moeder.
En dat terwijl ons huwelijk geklapt is ivm geweld en psychische oorlogs voering...
Lekker dan.... daar sta je dan. En ik ben er nooit meer achter gekomen hoe het mijn kinderen vergaan is daar. Kreeg niks te horen.
Dus TS; maak gebruik van dit moment om samen op intake te gaan. Als je ex gaat zeggen dat het komt doordat jij de scheidingsaanvraag gedaan hebt, dan is het de psycholoog ook direct duidelijk dat hij jou de zwarte piet probeert toe te schuiven. Ga er niet op in, en geef alleen aan welke hulp jij voor je dochter ziet of op hoopt.
Geef aan dat je altijd open staat om betrokken te worden in het traject. Meer kun je niet doen. Heel moeilijk, doodeng, zeker als je weinig vertrouwen hebt in het gedrag van je ex (ik denk dat tussen de regels door te lezen).
Praat er thuis met je dochter wel open over (heb je een fijn gesprek gehad, kun je kwijt wat je wilde delen, niet inhoudelijk) Mijn kinderen is opgedragen om er over te zwijgen en liegen. Daar hebben ze op dit moment nog t meeste last van.....
hier
Stelde de psych zelf voor om met beide (gescheiden) ouders apart een gesprek te hebben. Zowel mijn ex als ik vonden dat prettig. Niet om elkaar de zwarte piet toe te schuiven maar omdat we beiden wat vrijer spreken als de ander er niet bij is.
Flavia
"Het feit dat ouders afzonderlijk een gesprek willen is al een teken aan de wand."
wat bedoel je daarmee? Ik heb geen enkel conflict met mijn ex, mijn ex en ik zeggen nooit lelijke dingen over elkaar waar de kinderen bij zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ik per se samen met hem een gesprek wil hebben over onze dochter.
Er is een tussenweg tussen vechtscheiding en ideaal nahuwelijk. Ik ben blij dat psych van ons kind wat minder bevooroordeeld is dan jij.
Samen of apart
Hier een kindercoach gehad die met kind gesprekken had, maar inderdaad eerst een gesprek met de ouders (samen) wilde hebben. Ik herken het wel van minder vrijuit praten.
Maar bij deze coach was het ook mogelijk om whatsappcontact of telefonisch contact te hebben en dat heb ik ook een paar keer gehad (nb input over kind, niet over ex of zo, daar ging het niet om).
Dus misschien is dat bij TO ook wel mogelijk?
Evt. bel je van tevoren al even naar de psychologe om te vragen of je na het gesprek met zijn tweeën (ik zou niet ex verbieden om erbij te zijn en ook niet meteen aansturen op aparte gsprekken) misschien nog even kort alleen met haar kunt praten? Door die vraag te stellen snapt ze vast al waarom, maar evt kan je toelichten, dat je dan iets vrijer kunt praten. Het lijkt mij bijzonder als de psychologe dat zou weigeren, in 10-15 minuutjes zou je kwijt moeten kunnen wat je kwijt wilt zonder je ex erbij, toch?
Dochter
Je schreef: "Maar er zijn wel bepaalde dingen die ik wil vertellen aan de psycholoog, dingen die gebeurd zijn die volgens mij redelijk veel invloed hebben gehad. Maar als ik dit vertel waar haar vader bij is dan zal ze me dat kwalijk nemen. Het zijn dingen die ik niet ‘hoor te weten’, want dan weet ex dat onze dochter me dat heeft verteld en zal hij haar daarop aanspreken. Dochter wil vooral niet dat er discussie is tussen mij en ex over dingen die zij eerlijk heeft verteld aan me."
Je dochter is 13.
Wil ze die dingen niet zelf vertellen? Ze heeft de leeftijd waarop ze dat zou moeten kunnen.
Is het dan voor jou opgelost?
Wat is de reden dat jij het graag aan de psychologe wilt vertellen?
Apart
Toen mijn zoon naar een psycholoog ging vroeg zij zelf of we het intakegesprek samen of apart wilden doen. Dat hebben we toen apart gedaan, zodat iedereen vrijuit met de psycholoog kon praten. Ze had meer ervaring met gescheiden ouders, en was zelf ook gescheiden. Misschien dat ze daarom de situatie goed kon inschatten.