Is dit het nou? Hoe om te gaan met een relatie op afstand.
Na een vervelende scheiding en een rebounce relatie, dacht ik eindelijk de partner van mijn dromen te hebben gevonden. We hebben een enorm goede klik op geestelijk gebied, veel gezamenlijke interesses en in grote lijnen dezelfde kijk op het leven. We kunnen goed praten en ook fijn samen zwijgen. Helaas zijn we maar weinig samen. Samenwonen zit er niet in, want we hebben allebei kinderen in de puberleeftijd en we wonen meer dan een uur reizen van elkaar af. We zien elkaar slechts een soms twee dagen per week maar soms ook weken niet. Dat vind ik jammer en hoewel we vaak uren bellen en appen zijn er ook dagen dat ik me eenzaam voel. Door de afstand zit even naar de ander toe te gaan voor een lunch of gewoon een knuffel er ook niet in.
Wie herkent dit en hoe ga je daar mee om?
Hendrik, neem de/geef het tijd
Zoals je al schrijft, jullie hebben allebei kinderen. Dat maakt het plannen ingewikkelder dan wanneer je allebei nog lekker jong en ongebonden bent. Maar die kinderen worden ouder en zelfstandiger, gaan meer hun eigen gang en op een dag gaan ze de deur uit. Dan heb je je handen meer vrij voor een relatie.
En misschien valt er in de tussentijd nog iets te regelen met wanneer jullie allebei je kinderen hebben. Als er vast momenten in de maand zijn dat jullie kinderloos zijn, kun je daar jullie tijd van maken.
Al is het voor jullie beiden ook belangrijk je eigen leven te hebben, met eigen familie vrienden en hobby’s.
Probeer te genieten van de tijd die jullie wel samen kunnen doorbrengen. Als de eerste heftige verliefdheid zakt zal het ook wel makkelijker worden.
Wat wil je allemaal alles snel
Brave Hendrik, het is toch kort geleden dat je werkelijk gescheiden bent? En nu al je tweede relatie na je huwelijk? Wil je werkelijk weer zo snel? Alleen zijn is fijn. En een relatie op afstand geeft je de gelegenheid om soms alleen te zijn en dingen voor jezelf op te bouwen. Je hebt geen garantie dat deze relatie goed zal gaan op lange termijn, en als je alleen bezig geweest bent om zo vaak mogelijk bij je vriendin te zijn, dan heb je niets opgebouwd.
Adem in. adem uit en ga iets leuks voor jezelf doen.
Sini
Ook
Ik herken het heel goed. Ik heb geleerd mijn zegeningen te tellen en te leven bij wat er is. Echt, dat is het enige dat je kunt doen. Samenwonen met pubers is hier ook geen optie. Ik zou het niet eens meer willen, het kost ons anders echt onze relatie.
Zegeningen tellen dus...
Ik had eigenlijk gehoopt na jaren met een nare partner te hebben geleefd te kunnen genieten van fijne tijd met een partner waar ik blij van word. Maar ik lees hieruit dat ik me er maar bij neer moet leggen met hoe het is. Zal wel bij het verwerkingsproces horen.
@Sinilind:
Snel? Dat valt wel mee. De situatie niet zo zwart-wit door diverse complicaties waar ik nu niet uitgebreid op in wil gaan.
Maar beste Brave Hendrik
Je hébt toch een fijne partner waar je blij van wordt en waar je een fijne tijd mee hebt?
Hendrik
Je schreef in mei dit jaar dat je sinds kort in een eigen woning zat. Dus sinds mei dit jaar een rebounce relatie EN een hele leuke vrouw, ja dat vind ik wel snel.
Dat betekent niet dat ik je probleem van elkaar weinig zien niet serieus neem, maar misschien moet je een beetje pas op de plaats maken en blij zijn met wat je nu AL hebt, namelijk een fijne relatie.
Sini
Sinilind
Die rebouce was eerder. Ik heb nog een hele lange periode met mijn ex in een woning gewoond terwijl we al lang uitgesproken hadden niet meer verder te willen.
De tijd
Ik zeg soms tegen mijn pubers als ze klagen over regels en gebrek aan zelfbeschikkingsrecht: “Jullie denken dat het nog heel lang duurt voor je op jezelf staat maar een paar jaar is zo voorbij.” Ik moet mezelf daar op het moment overigens ook geregeld aan herinneren op dit moment 😉.
Ik denk ook dat het belangrijk is de situatie en je gevoel te laten stabiliseren voordat je conclusies trekt. Pas als je na al de nare jaren een beetje tot jezelf bent gekomen, weet je of je ruimte het kunt opbrengen om alleen geleidelijk meer ruimte te kunnen maken voor je nieuwe liefde.
Groet,
Jo Hanna