jaloers op omgang kinderen met ex
Bijna twee jaar geleden ben ik na 30 jaar huwelijk gescheiden. We hebben drie kinderen die al volwassen zijn en waarvan twee echte papa kindjes zijn. Na de geboorte van ons oudste kind was het gedaan met de intimiteit omdat mijn ex niet meer wilde. We hebben het nog twee keer 'technisch' gedaan, anders krijg je geen kinderen natuurlijk. En na de geboorte van de derde hield ook het knuffelen en lekker tegen elkaar aanliggen op. Al die jaren ben ik trouw gebleven, en heb de intimiteit vreselijk gemist en vaak gevraagd of mijn ex wel met mij wilde zijn, of waar het in 's hemelsnaam aan lag. De eerste rede dat hij niet meer wilde was omdat ik borstvoeding gaf, maar daarmee stoppen loste niks op. En er volgde in de loop der jaren nog vele andere redenen. Uiteindelijk miste ik het contact met mijn man zo erg en voelde ik me zo afgewezen dat ik het niet meer trok. Toen hij daarna binnen de kortste keren een ander had en daarmee in -toen nog ons- bed bleek te vrijen én mij vertelde dat 'hij nu wel zijn best zou blijven doen', ben ik totaal ingestort.
Sinds de scheiding heb ik nog maar één keer alle kinderen tegelijk bij mij over de vloer gehad en ik mis dat zo enorm erg. Ik weet dat ze wel regelmatig met z'n drieën bij hun vader zijn en daar nu ook samen met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen. Elke keer als ik hoor dat ze naar hun vader gaan word ik overspoeld met jaloezie, of misschien beter intens verdriet dat zich als jaloezie uit. Ik weet het niet precies, ik raak zo van slag dan.
Het lukt mij maar niet om te accepteren dat het over is en dat er een ander gezin is ontstaan waar mijn kinderen deel van uitmaken. Hoe hebben anderen dit leren accepteren? Ik wil zo graag van deze pijn af.
Hoe zit het me je eigen leven?
De pijn dat je voelt lijkt me vreselijk, maar mijn tegenvraag is inderdaad: geo zit het met je eigen leven? Ben je tevreden over hoe je het ingericht hebt en met wat je doet? Qua werk en hobbies? Ik was na de scheiding van mijn ouders meer geneigd om naar mijn vader toe te trekken omdat het bij hem gezellig was, en mijn moeder alleen aan het zeuren en klagen was. Eerlijk is het niet maar kinderen zijn meestal egoïstische dieren. Kans is, als je tevreden bent met hoe je leven eruit ziet, dat de kinderen vaker bij jou op bezoek komen.
Sini
Moeilijk
Ik praat het bij mezelf een beetje weg. Mijn kinderen wonen op zichzelf en hebben pasgeleden een mijlpaal meegemaakt waar ex en ik, ieder met eigen talenten, veel aan hebben bijgedragen.
Mijn ex heeft in de opvoeding verstek laten gaan. Deed wel de leukere dingen en vooral: wat hemzelf geen moeite koste.
Geen punt, maar hij is uitgenodigd voor een etentje om hem te bedanken en ik niet. Ik heb nagedacht hoe dat kon komen en wat er nou zo'n pijn deed.
Het is denk ik dat ik er altijd was en dat als hij er eens is, dat bijzonder is en opvalt. Dat wat hij doet, op dat moment groter kan ogen, maar het iets is dat voor hem makkelijk is/ geen energie kost.
Ik heb ze, toen ze zich verspraken, heel veel plezier gewenst. Maar het was wel pijnlijk, dat heb ik echt mijn vergetelhoek in moeten praten. Hij komt overal mee weg en krijgt "de eer"; nog steeds. En ik ben onzichtbaar. Nog steeds.
Ik heb ze met kerst een keer bij elkaar gehad, hij veel vaker. Als ik iets leuks heb nodig ik hem uit om te delen in de blijheid; hij mij niet. We zijn gescheiden, dat klopt en dat is prima; maar dit is jammer.
Vast patroon?
Op de een of andere manier weet je het zo te 'organiseren' dat je niet krijgt wat je wil/nodig hebt.
Kan zijn dat je veel pech hebt, kan ook zijn dat je het zelf over je afroept. Of dat je zelf gericht bent op wat je niet krijgt, ipv wat je wel krijgt.
(bij je ex intimiteit etc, bij je kinderen nu erkenning, waardering en gezelligheid)
Je kunt 3 dingen doen; je focussen op wat je wel krijgt, uitproberen/onderzoeken hoe je kunt krijgen wat je graag wil of praten met je omgeving en grenzen stellen.
Of slachtoffer blijven, dat kan natuurlijk ook.
Heb je het wel eens gezegd?
"Ik heb ze, toen ze zich verspraken, heel veel plezier gewenst. Maar het was wel pijnlijk, dat heb ik echt mijn vergetelhoek in moeten praten. "
Is het niet zo simpel als dat hij wel vraagt wat hij wil hebben en jij niet?
Zodat de kinderen weten waarmee ze hem een plezier doen, terwijl het voor jou allemaal onverschillig blijft (je prat het heel diep weg)?
Ik begrijp dat "verspreken" trouwens niet zo goed. Ze hoeven toch niet geheimzinnig te doen over afspraken met hun vader?
voor kinderen voelt het vaak wel als verspreken, want sommige ouders vinden het echt helemaal niet fijn en laten dat ook door lichaamstaal merken als je over de andere ouder praat, en helemaal als dat gaat over iets leuks.
En al zeggen ze hardop dat het niet uit maakt, de lichaamstaal verraad het werkelijke gevoel erbij.
Dus ga je als kind maar dingen niet meer zeggen. Want een kind is loyaal naar beide ouders hoe oud je ook bent.
Papa de grote held
Hier is papa ook altijd de grote held, hoewel mijn aandeel in de zorg altijd groter is geweest, en ze als het erop aan komt eerder mij naast zich willen hebben. Wat hierboven ook gezegd wordt, als je er ‘altijd’ bent is dat niet meer bijzonder. Papa die soms ineens verrassend uit de hoek komt wel.
Geen ervaringsdeskundige
Maar hier wel een samengesteld gezin waardoor ik het gevoel ‘is het hier wel leuk genoeg’ op een bepaalde manier ken. Wat mij helpt is denken in én én; het kan én in het ‘andere gezin’ leuk en gezellig zijn én hier. Op een andere manier dat wel. En ik ben gaan bedenken wanneer ik/wij ons eigen sfeertje hebben. Hier nog jongere kinderen dus als voorbeeld; een spelletjes avond of film avond (zoals in t andere gezin) werkt hier niet dus dat doen we niet. Wel werkt samen koken en eten heel fijn, samen sportief bezig zijn ook en klussen 
.
Dus mijn advies zou zijn om wat dingen te gaan plannen die echt bij jou horen en daarmee te experimenteren. Zeg gewoon ook tegen je kinderen dat het leuk vindt om wat met ze te doen en plan wat dingen. Eventueel is zoeken naar datgene wat werkt juist de verbindende factor en plan je dingen die wat onverwacht zijn. Hier was dat bv bowlen
En qua papas leuk zijn vs mama leuk zijn, ik kwam laatst met een vriendin tot de conclusie dat mama het wc-papier in je leven is en papa de luchtverfrisser . Je roept niet zo gauw: wat fijn dat t wc papier er is maar mist t wel heeeel erg als t er niet is. Die luchtverfrisser kun je wel zonder maar je roept wel eerder: ‘wat ruikt t hier lekker’ 
@Nicky
Wat een geweldig leuke vergelijking maak je daar!! die onthou ik.
Hier ben ik bang voor in de toekomst
Ik kan me zo goed voorstellen hoe verdrieting en moeizaam het moet zijn.
Natuurlijk belacheljk om er nu al angstig voor te zijn en juist een aansporing om mijn leven buiten mijn kinderen om goed op de rit te hebben maar lijkt me heel erg moeilijk.
Mijn kinderen zijn nu nog jonger dus duurt nog even voor ze echt eigen keuzes maken maar ik merk nu al dat ze heel gevoelig zijn voor de materiële kant van het leven van hun vader en zijn vriendin met haar gezin. Ik snap dat ook wel daar is het veel levendiger, groter en luxer en die keer dat ze bij hun vader zijn heeft hij ook alle tijd en aandacht voor hen. Dat hij bijvoorbeeld nooit op school is dat telt dan niet mee.
En iedereen kan zeggen dat het daar niet om draait en dat je in de slachtofferrol zit maar dat verandert het niet. Je kan in een positie verkeren waarin je veel werkt, alles zo goed mogelijk regelt, sociale contacten onderhoudt, geniet van de kleine dingen etc. etc. maar waarin het toch min of meer behelpen blijft, al is het maar omdat je constant op het geld moet letten en de mensen om je heen een compleet ander bestedingspatroon hebben.
Mijn kinderen gaan bijvoorbeeld met oudjaarsavond het liefst naar hun vader omdat die avond daar altijd zeer spectaculair gevierd word, en natuurlijk laat ik hen ieder jaar gaan ondanks dat er afgesproken is dat dit per jaar om en om verdeeld wordt, want wat ik ook doe en wie ik ook uitnodig; ik kan en wil er niet aan tippen. Het ene jaar blijf ik die avond thuis en de andere keer ga ik naar vrienden maar leuk is het niet. Kinderen vliegen uit en gaan hun eigen leven leiden, er komt schoonfamilie en kinderen van gescheiden ouders moeten dan nog meer hun tijd verdelen.
Ik begrijp je maar heb geen tips. Het enige wat je absoluut moet vermijden is dat je erom gaat vragen of gaat claimen dat werkt averechts, maar dat zal niets nieuws zijn. Lang geleden had ik een vriendje en zijn gescheiden ouders waren in september al bezig met de feestdagen, wij werkten allebei weekenden en zon- en feestdagen en dan waren er ook nog mijn (gelukkig niet gescheiden) ouders en ik vond dat altijd heel vervelend die druk om maar te komen. Moet ik ook wel eerlijk zeggen dat we altijd de leukste opties kozen en ons niet echt bezig hielden met wat die andere ouder op zo'n dag deed of hoe het de jaren daarvoor verdeeld was.
@sinilind
Wat heet, eigen leven op orde. Ik heb werk, leuke collega’s en vrienden genoeg, maar het alleen wonen valt me zwaar en ik mis gewoon mijn kinderen heel erg. En heb inderdaad nog verdriet over het mislukken van het huwelijk. Dat zullen ze dan wel voelen ja.
@Sinilind
Zie je nu overigens je moeder wel vaker?
@Anno
Heel herkenbaar Anno, wat je schrijft “Mijn ex heeft in de opvoeding verstek laten gaan. Deed wel de leukere dingen en vooral: wat hemzelf geen moeite koste [....] Het is denk ik dat ik er altijd was en dat als hij er eens is, dat bijzonder is en opvalt. Dat wat hij doet, op dat moment groter kan ogen, maar het iets is dat voor hem makkelijk is/ geen energie kost.” Dat maakt het zo lastig om los te laten ook.
@Nickey
Ik denk dat jouw advies wel hout snijdt. Merk wel dat ik het lastig vind om dat soort dingen in mn eentje te organiseren want ik heb al die jaren de kar getrokken en ben een beetje door mijn energie heen merk ik.
Dat snap ik ook wel
En ik snap dat t echt pijn doet maar de oplossing ligt bij jou. Iemand anders veranderen is nl best lastig 😬.
Misschien is jouw ding dan juist ook iets vanuit het idee dat het je weinig energie mag kosten. Misschien een diner waarbij iedereen wat meeneemt en jij de drank verzorgt? Waarbij je uitlegt aan je kinderen dat je ze zielsgraag ziet maar er beetje doorheen zit. Of een filmavond met popcorn? Of vraag advies aan één van je kinderen, wees open zonder aan te vallen, benoem dat je er beetje doorheen zit en je kwetsbaar voelt, je ze absoluut niet wilt claimen maar wel mist, vraag om hulp. Is dat wat?
Chiquita: Thanks, wij vonden m destijds ook erg grappig
Niet echt
Mijn relatie met moeder is altijd moeizaam geweest, en nu is ze heel oud en dementeert een beetje, dat maakt het niet makkelijker. Ze gaf altijd anderen de schuld van haar problemen, ik, haar broers en zus. Haar ex man. Het was dus niet leuk om bij haar te zijn. Er speelden andere problemen zoals depressie en een angststoornis.
Ik ben zelf gescheiden, al 6 jaar. Mijn ex heeft meer geld en doet meer spectaculaire dingen met de kinderen, maar ik heb andere dingen te bieden. Hoe meer je je zorgen over gaat maken, hoe erger het kan worden. Mijn “tip” (voor zo ver je dat wil en nodig hebt) : zorg ervoor dat JIJ het leuk hebt en over de scheiding heen komt.
Sterkte
Sini