Kind in ziekenhuis
Ex en ik zijn al een aantal jaren uit elkaar. Kinderen zijn bij mij gebleven. Ex woon inmiddels een behoorlijk eind bij ons vandaan en kinderen zien hem eens in de paar weken. De jongste, een puber, gaat dan een weekend of zo naar hem toe. Ex belt jongste eens in de week. Oudste woont al op zichzelf en ziet zijn vader amper meer.
Ex bemoeit zich eigenlijk helemaal niet meer met de opvoeding/verzorging, ik heb al die jaren alleen de verantwoording gehad. Prima, dat is iets wat door de omstandigheden rond onze echtscheiding het beste was en daar kan ik goed mee leven. Ik regel en beslis en ex hoort daar van via zijn (telefoon) contact met jongste en vindt het prima zo.
Tot nu. Jongste moet een kleine operatie ondergaan, een standaard-procedure, waar voor alleen een dagopname nodig is. En ineens staat ex te springen. Hij wil mee naar het ziekenhuis, wil bij zoon blijven zitten, etc. En ik krijg het al benauwd bij het idee alleen.. In mijn ogen ben ik de eerst-verantwoordelijke.. ik ga met jongste naar het ziekenhuis, ik zit naast het bed als hij onder narcose gaat en als hij weer wakker wordt. Ik heb helemaal geen behoefte aan ex erbij. Daarnaast ben ik bang voor ex' gedrag; hij kan erg 'belangrijk' gaan lopen doen in zo'n ziekenhuis (blijft zeker niet op de achtergrond aanwezig) en bij dat gedrag is jongste niet gebaat. En ik zeker niet.. Het is allemaal al spannend genoeg.
Kortom, ik wil ex eigenlijk vertellen dat zijn aanwezigheid niet op prijs gesteld wordt. Dat er maar 1 ouder mee mag de operatiekamer in (dat is ook zo) en dat ik die ouder ben. Maar, kan ik dat wel maken? Het is tenslotte ook zijn kind en hij heeft ook gezag... wat vinden jullie?
Hmm
Wat vindt je zoon er zelf van? Ik denk dat ik dat mijn ex dan wel zou laten doen, maar ik zou er zelf ook bij willen zijn (dan niet in de OK, maar wel op zaal).
1 ouder op operatiekamer
...en dat kan nog dat jij dat wilt zijn. Al de rest kun je denk ik weinig aan doen. Dat je ex belangirjk gaat lopen doen, daar denk ik niet dat je kind last van heeft maar meer een ergernis van jou is.
Behalve als kind zelf vader er niet bij wil hebben is het denk ik een verhaaltje van slikken.
En je zoon?
"In mijn ogen ben ik de eerst-verantwoordelijke.. ik ga met jongste naar het ziekenhuis, ik zit naast het bed als hij onder narcose gaat en als hij weer wakker wordt. Ik heb helemaal geen behoefte aan ex erbij."
Je gaat wel erg van jezelf uit. Ben ook wel benieuwd wat je zoon er van vindt en waar zijn behoefte ligt? Persoonlijk zou ik er geen moeite mee hebben als zijn vader dit (opeens) op zich wil nemen en je zoon vindt dat een goed idee. Wat maakt eigenlijk dat je ex nu wel graag betrokken wil zijn, heb je dat aan hem gevraagd?
even attentie
Ex had hier ook nogal eens dat soort impulsen om ook eens de held te spelen voor zijn kinderen. Het lukte alleen niet altijd zodat ik zelf altijd achterwacht bleef.
Laat je kind kiezen
Zie titel. Hebben wij overigens niet gescheiden, ook gedaan toen kind onder het mes moest. Moest wel even slikken toen kind meteen voor de vader koos. Bij iets bijzonders als een ziekenhuisopname gaat het niet om jou of je ex maar om je kind.
Oprisping
Ja, dergelijke oprispingen herken ik wel. Niet omgekeken tijdens de studie, maar wel vooraan staan bij de diploma-uitreiking etc. etc. Ik heb dan altijd maar een stap terug gedaan en mijn eigen profijt ervan genomen: vader in het ziekenhuis? Dan kan ik thuis even wat gaan eten.
Om nu ruzie te gaan maken over wie mee naar binnen mag gaan bij het toedienen van de narcose, nou ja, ik zou die ruzie niet aangaan. Geen debat vooraf, ter plekke aan kind vragen: wie zal er meegaan? Zonder enig probleem één van de ouders mee laten gaan, of jij dat nu bent of niet. Buiten wachten en dan even de tijd nemen om met elkaar te praten. Misschien kun je dan heel eventjes elkaars zorgen delen, tot vader weer belangrijk gaat doen als de dokter komt. Maak wel duidelijk aan artsen en verpleegkundigen dat jij degene bent die thuis de zorg moet overnemen, dus alle informatie op dat gebied is voor jou van belang, niet voor vader.
Belangrijkste is: vermijd alle stress rondom de opname in het belang van je kind.
Tsjor
En dan
De jongste is een puber. Het kan best zijn dat hij helemaal niemand mee naar binnen wil. Ga vooraf dat gesprek niet aan, maar laat het ter plekke gebeuren.
Tsjor
Maar....
....dat lijkt me heel vervelend voor een kind, terplekke moeten kiezen tussen de ouders op een toch al zo lastig moment.
Wat een gedoe toch weer.
Snel
Niet als je de vraag luchtig en vlak daarvoor stelt. Duidelijk maken dat het om een praktische vraag gaat, niet om een existentiële vraag over de waarde van moederschap versus de waarde van vaderschap.
Je kunt zelfs wachten tot de arts vraagt: wil een van de ouders mee naar binnen gaan? Vraag aan zoon: wil jij dat? Wie zal dan meegaan?
Tsjor
Das waar!
....maar dan niet met bambi-ogen die zeggen: kies mij, kies mij!
Precies
en onze dochter koos heel diplomatiek. Vader mee voor het toedienen van de narcose, moeder wachten in de uitslaapkamer. Zij was blij dat wij er voor haar waren. Dat is in mijn ogen het belangrijkste.
Niet meer nodig
Precies, 'vermijd alle stress rond de opname' zei Tsjor. Dat is ook de reden waarom ik dit punt van te voren geregeld wilde hebben. De ervaring heeft helaas geleerd dat ex de 'heldenrol' inderdaad vaak op de verkeerde momenten aan neemt. Dat deed hij ook tijdens b.v. de diploma-uitreiking van de oudste, maar dat is een veel minder stressvol moment, dus dat kon ik zo laten en (in stilte tandenknarsend) toezien.. Een operatie in een ziekenhuis is toch anders.
Overigens is het e.e.a. spontaan opgelost door het feit dat zoon al zo vroeg is gepland voor de operatie, dat ex het uberhaupt niet op tijd redt. Hij woont te ver weg.
Paasei
Stress voorkom je niet altijd door zaken vooraf te regelen. Bedenk goed: jij bent de enige die hierover stress had, omdat jij de heldenrol van vader voorzag en daar problemen mee hebt (wat ik goed begrijp). Als het vooraf regelen iets tot een punt maakt dan levert dat de stress op. soms kun je maar beter iets op zijn beloop laten en ter plekke kijken, waarbij je je voorneemt om niet op je strepen te gaan staan als het niet om levensbedeigende zaken gaat, maar meer om zaken als jouw 'eer' om erkend te worden als degene die de eersteverantwoordelijke is en de meeste zorg levert.
Ook herkenbaar, rond diploma-uitreikingen. Bij de jongste had ex zich teruggetrokken, nadat er geruime tijd geen kontakt was tussen vader en kind. Dat wil zeggen: hij was niet direkt in beeld. Ik dacht dat ik nu een keer de kans kreeg om mijn kind te feliciteren met het diploma. Nee hoor, moeder van vriendje had haar eerder gezien en stond met het diploma in de handen, terwijl ik elders op dochter stond te wachten. Pissig was ik. Zo boos.
Het zit er voor mij helaas niet in: wel alle zorgen, stimuleren, voorwaarden schappen etc., maar niet de 'eer' als het diploma is behaald. Gelukkig weten de kinderen wel hoe het zit. Maar eigenlijk wil je ook een keer publiekelijk in beeld zijn en niet alleen maar op de achtergrond. Ik snap het wel. Het is slikken.
Tsjor