Kind wil bij andere ouder wonen
Ik hoop dat er hier ouders zijn met ervaring.
Ik, moeder van 4 lieve kinderen, ben 4 jaar geleden gescheiden. Alles netjes verlopen en ik heb de volledige verzorging voor mijn 4 kinderen. Dit komt oa omdat in de relatie ik deze ook volledig deed en mijn inmiddels ex-partner een eigen bedrijf heeft waar hij veel voor investeert en co-ouderschap niet past bij een goede verdeling tussen zijn werk en privé balans. Alles goed en wel besproken en daar zijn en waren we het altijd over eens. Het beste voor de kinderen met de beste zorg en stabielste zorg.
Nu gaf vorige week mijn zoon aan dat hij graag bij z'n vader wil gaan wonen...En ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hiermee moet...Het zou namelijk nogal wat voeten in de aarde hebben.
Zijn vader woont ruim een uur rijden bij mij vandaan, alle faciliteiten zijn bij mij in de omgeving, de andere 3 kinderen zouden wel bij mij blijven wonen (ga ik even vanuit), school zit hier, hij is pas 16 en hoeft nog maar 1,5jr voordat hij mag gaan studeren.
Ik weet dat hij het niet helemaal naar zijn zin heeft op school. En mogelijk dat dit een vlucht is naar een andere omgeving.
Ik weet even niet hoe ik hiermee moet omgaan. Zit volledig met mijn handen in mijn haar. Ik kan mijn kinderen toch niet scheiden? Hoe moeten die andere 3 dat niet voelen. De scheiding van de ouders was al een grote impact op de kinderen. Maar om dan nog een scheiding tussen de broers/zussen te hebben brengt mijn inziens weinig stabiliteit voor iedereen.
Hebben jullie tips en adviezen? Eerste gedachtes, ervaringen uit de omgeving of jezelf? Hoe vaak komt het voor dat zo een scheiding van kinderen in gang wordt gezet? Wat zijn de factoren om rekening mee te houden?
Moeten we misschien niet kijken naar betere begeleiding van mijn zoon (en andere kinderen). Kijken waar precies de schoen knelt en daarop een oplossing zoeken.
Over 1,5jr mag hij gaan studeren en is het dan niet veel makkelijker voor het gezin om dan tot keuzes te komen die dan belangrijk zijn? Of doe ik hiermee mijn zoon te kort met wat zijn behoefte nu is? Maar kan een kind van 16 een dergelijke keuze goed overzien? Begrijpt hij de impact dat je de rest van de familie bijna niet meer gaat zien. Dat de vriendjes die hij heeft er niet meer zullen zijn, dat de sportclubs niet meer hetzelfde zijn.
Hij zegt dat ie dat weet, maar beseft hij het ook. Voelt een kind van 16 die impact of kijkt ie met de roze bril naar het resultaat wat hij wil behalen?
Geen drama
Maak er vooral even geen drama van, want dat belast je zoon erg. Hij zal niet gemakkelijk tot zijn wens gekomen zijn.
Ja, het komt vaker voor. In mijn situatie: oudste ging met 10 jaar naar een opleiing in Amsterdam (andere kant van het land); middelste ging met 11 jaar bij zijn vader wonen om naar een andere school te kunnen, want op zijn school werd hij erg gepest en dat kwam maar niet tot een oplossing. Alleen dochter is altijd bij mij blijven wonen.
Ze missen elkaar wel, maar zoeken ook kontakt met elkaar en hebben nu ook goed kontakt met elkaar, al wonen ze ieder als volwassene dadelijk 100 km bij mij vandaan, in alle richtingen van het land.
Voor mij heeft het belang van het kind altijd voorop gestaan, hoe pijnlijk het soms ook was als ze eenmal weg waren.
Ander voorbeeld: een gescheiden paar wisselde de twee tieners die niet zo goed met elkaar konden opschieten, zodat ze ieder tijd voor één kind hadden en toch ook samen. Dus: ene week twee kinderen bij moeder, volgende week een kind bij moeder, tweede kind bij vader, volgende week twee kinderen bij vader etc. Groot voordeel voor de kinderen: veel minder verplaatsingen. En eigen tijd met een ouder.
Je zoon heeft er blijkbaar al goed over nagedacht. Ga daarvan uit en waardeer hem daarin.
Het kan best zijn dat school het grootste probleem is. Bespreek dat met hem en kijk of hij zicht heeft op een school die beter zou zijn. En of het een goed moment is om over te stappen. Blijft hij wellicht zitten? Dan zou een andere school hem een frisse start geven. Heeft hij al examens gedaan? Dan moet je even goed kijken, want de programma's van scholen lopen niet parallel.
Het is een stap in meer zelfstandig worden, onafhankelijker, ander ervaringen opdoen. Het kan best zijn dat het hem tegen gaat vallen, dat vader te weinig tijd heeft, dat hij meer zelf moet doen (koken bijvoorbeeld), maar ook tegenvallende ervaringen kunnen waardevol zijn.
Ik neem aan dat de kinderen nu wel kontakt hebben met hun vader, dus dat broertjes en zusjes elkaar wel nog zien. Omgekeerd kun je afspreken dat hij ook regelmatig bij jou komt. Maar 16 jaar en verplichte omgangsregelingen vind ik niet zo'n goede combinatie. Het is vooral creatief aanpakken en momenten creëren.
Naar je eigen kinderen toe kun je de school als belangrijkste argument gebruiken en vooral uitstralen dat je het goed vindt als kinderen zelf hun eigen weg zoeken. Want dat moeten ze toch.
Tsjor
het allerbeste voor alle kinderen
Dankjewel voor je reactie Tjor.
Naar mijn zoon heb ik nog geen enkel gevoel geuit zoals ik mij nu voel. Heb hem vooral aangehoord en nu moeten ex en ik om tafel om te bedenken wat we met deze signalen moeten.
Zoon wordt ook gepest op school en dat is natuurlijk niet fijn voor hem. En maakt hem in veel gevallen ook onzeker. Maar school denkt heel erg mee in mogelijkheden, in oplossingen en zoonlief krijgt ook veel begeleiding vanuit school, een coachingstraject en een psycholoog. De psycholoog heeft hij al vanaf het begin van de scheiding om dat ook te kunnen verwerken en mee om te gaan. Want dat vond hij wel het zwaarste van alle 4 de kinderen.
Als volwassenen zo ver uit elkaar wonen vind ik persoonlijk wel heel wat anders dan wanneer je nog kind bent en niet meer bij je gezin (broers/zussen) woont.
Mijn zoon is wel een beetje een zorgenkindje en heeft veel aandacht en een stevige thuisbasis nodig. Zowel mijn ex als ik weten dat mijn ex dat niet kan bieden, anders waren we wel voor co-ouderschap gegaan 4 jaar geleden. Ik vind dat misschien nog wel de grootste zorg.
Natuurlijk willen wij als ouders naar onze kinderen luisteren en hun behoeftes, maar tot op zekere hoogte blijf je als ouder wel verantwoordelijk voor de sturing die je meegeeft in mogelijke keuzes. Ik denk dat ouders daar wel een beter overzicht in kunnen hebben van alle consequenties ook voor alle kinderen samen.
Die grens trekken vind ik wel het lastigste. Waar ligt die grens namelijk. Je kind wil je niet teleurstellen. En hij hoeft nog maar 1,5 jaar....voordat hij mag studeren.
Focussen
Ik zou me focussen op het doorkomen van de komende anderhalf jaar.
De band met broers en zussen is er al, daar zou ik me nu geen zorgen over maken en me niet mee bezig houden. Het is nu van belang dat hij niet verder wegzakt als hij bij zijn vader zou gaan wonen en die kans is er omdat problemen meestal niet vanzelf weggaan bij een verhuizing en omdat je aangaf dat de vader mogelijk niet de zorg en aandacht kan bieden die nodig is.
Al met al lijkt het me geen geweldig plan en dat heeft dan niets te maken met wel of niet bij de vader mogen wonen maar puur met de huidige situatie en volgend jaar examenjaar. Ik begrijp dat je niet botweg nee kan zeggen maar de voorwaarden moeten wel heel goed zijn wil hij beter in zijn vel komen te zitten en dat moet hij begrijpen. Ik zou eerst met de vader overleggen en als dat positief is een school kiezen en daar uitgebreid informatie opvragen en mocht die niet goed zijn dan heb je goede argumenten om hem in te laten zien dat het nu geen goed idee is.
En als ik jou was zou ik ook willen weten of je zoon dan na school altijd alleen thuis is en tot hoe laat. Lijkt me dan best eenzaam voor een jongen die uit een gezin met 3 broers en zussen komt. Zijn er ook andere oplossingen mogelijk, bijvoorbeeld vaker naar zijn vader?
Nog 1,5 jaar
Als het nog maar zo kort duurt voor hij gaat studeren, en behoefte heeft aan een stabiele basis, kan dit juist wel een manier zijn om de overgang naar het studeren (en op kamers gaan?), meer zelfstandigheid, wat geleidelijker te laten lopen. Je kunt zorgen dat de kinderen in de weekenden op dezelfde plek zijn, zodat ze elkaar dan toch nog zien. Het kan hem veel zelfvertrouwen geven als jullie zijn keuze steunen. En mocht het niet lukken kan hij vast wel terug komen bij jou. (Dat hoef je hem niet van te voren te vertellen, maar als het niet goed uitpakt betekent dat natuurlijk niet dat er geen oplossingen meer mogelijk zijn)
Narcis
Ja daar zat ik ook over na te denken, vaker naar vader. Alleen is dat vaker naar vader alleen maar mogelijk met vakanties of een extra weekend hier en daar. Dat komt omdat vader op ruim een uur rijden woont van de kinderen. Oa door zijn werk. Verhuizen is daarin voor vader ook geen optie.
Vader werkt onregelmatig. Geen enkele week is hetzelfde en op de dag zelf kunnen er ook een hoop veranderingen plaatsvinden. Dat ritme en die structuur werd in ons huwelijk altijd door mij opgevangen want ik zorgde dat ik thuis was en een goed thuis ritme was.
@Tijgeroog. Helaas is zomaar terug niet zo makkelijk. Vader woont te ver weg dus alles zou dan over gezet moeten worden. nieuwe school nieuwe sportclubs nieuwe omgeving. Alles is nieuw. En dan na 1,5 jaar wrs weer veranderingen ivm studeren in wrs weer een andere stad.
Ik wil dat mijn zoon gelukkig is, dat staat voorop. En het pesten op deze school helpt daar niet bij natuurlijk. Maar is weglopen uit een vertrouwde omgeving hiervoor beter? Of kun je beter de omgeving in stand houden en kijken naar een andere school?
Hij heeft vriendjes, ook op deze school. Hij heeft plezier als er geen pesters zijn. Maar hij trekt de pesterijen zo enorm aan waardoor hij erg verdrietig is en wordt.
Andere school?
Is er geen simpelere oplossing? Kan hij niet naar een andere school in de buurt van jouw woonplaats? Ik kan me voorstellen dat je in een kleinere stad/dorp woont waar de scholen nogal dun gezaaid zijn, maar er is vast wel ergens iets te regelen zonder dat hij meteen een uur verderop moet gaan wonen.
Iets om te onderzoeken
Niki73. Ik hoop dat dat een optie is die zowel zoon, ex en ik vinden passen....
Lois
Dat begrijp ik niet: 'Als volwassenen zo ver uit elkaar wonen vind ik persoonlijk wel heel wat anders dan wanneer je nog kind bent en niet meer bij je gezin (broers/zussen) woont.' Dus zonder ouders vind je niet zo'n probleem als bij één ouder? In mijn situatie ging het om een jongen van 10 jaar, niet van 16. Ik heb er wel door geleerd om los te laten en dat kinderen veel meer kunnen als ze maar de kans krijgen (of de noodzaak voelen) om het te leren.
Ga bovendien niet vastzetten dat een eventuele verhuizing definitief is. Natuurlijk moet er veel geregeld worden, maar dat is mogelijk en niet onoverbrugbaar.
Tsjor