Kind wil niet naar papa
Hallo allemaal,
ik zou jullie graag de volgende situatie willen voorleggen, wil graag weten of er mensen zijn die in dezelfde situatie hebben gezeten en hoe jullie ermee zijn omgegaan.
Situatieschets: Mijn ex en ik zijn nu een jaar uit elkaar. Wij hebben twee kinderen van 5 en 2 jaar. Ik woon dus al een jaar niet meer bij mijn ex-vrouw en twee kinderen in huis. De kinderen komen eens in de twee weken een weekend naar mij, het contact tussen mij en mijn ex is redelijk tot goed. Voor beiden is er sinds enkele maanden een nieuwe partner in het leven. De omgang met mijn kinderen is altijd erg goed geweest.
Mijn oudste heeft sinds een tijdje steeds minder zin om naar mij toe te komen. Er komen momenten voor in het weekend dat hij zegt het niet leuk te vinden bij papa, en zit wel eens te huilen als mijn ex ze naar mij toe brengt. Mijn jongste heeft er geen enkel probleem mee, accepteert de situatie als normaal en vindt het juist leuk om mij te zien. Het komt nu op een punt dat mijn oudste echt niet meer naar papa toe wil, en zijn moeder het heel moeilijk vindt om hem te dwingen, wat heel goed te begrijpen is. Dit heeft als resultaat dat mijn kinderen inmiddels enkele weken niet bij mij zijn geweest in de gebruikelijke weekenden. Ik kom regelmatig bij mijn ex en de kinderen over de vloer, eet wel eens mee, maar de oudste reageert vaak afwijzend, al is hij in eerste instantie vaak blij me te zien.
In gesprekken die mijn ex met mijn oudste heeft gevoerd, heeft ze er achter geprobeerd te komen wat er aan de hand is. De uitkomst hiervan varieert van 'het is niet leuk bij papa' tot 'bij papa is alles stom'. Ook heeft hij wel eens gezegd dat ik hem sla. Dit laatste is echter nooit gebeurd, op een sporadische tik op zijn billen na (meestal is een moment op de strafplek genoeg). Nu zit mijn ex eraan te denken dat er iets mis is, en speelt met de gedachte een psycholoog in te schakelen. Ik vind mijn oudste daarvoor te jong, maar ben wel bezorgd om wat hier aan de hand is.
Ik wil mijn kinderen niet 'omkopen' met pretparken, cadeautjes en dergelijke om er op die manier voor te zorgen dat de oudste wel naar me toe wil. Ik wil deze situatie niet laten voortduren, het is niet goed voor de band die ik met mijn kinderen heb. Ik weet alleen niet of 'dwingen' de oplossing is.
Mochten hier vragen over zijn, stel ze gerust. Ik wil graag verduidelijking geven, maar om meteen vijf A4-tjes hier neer te zetten is ook weer zo over the top.
Herkent iemand deze situatie, en zo ja, wat is wijsheid?
Alvast bedankt, groeten,
Baghera.
Te jong voor al te veel inspraak
die van mij is ruim vier en brult graag dat ze naar haar vader wil, dat ze bij haar zusje wil zijn. Om vervolgens als ze daar is heel stellig te beweren dat ze bij mij wil zijn.
Wij gaan daar geen van beiden in mee, en zeggen gewoon dat dit de afspraak is en dat ze moet. Het hoort er bij. Ze zouden het ook doen als je bij elkaar bent, maar dan bv met naar bed gaan: alleen door papa of mama.
Meer dan dat zoeken we er ook niet achter. Een jaar is nog best kort en een kind van 5 ziet zijn klasgenootjes die papa en mama bij elkaar hebben. Dat is best verwarrend, zeker als je dan ook nog daar over de vloer komt en mee-eet.
Wij hebben wel een strikte scheiding tussen beide ouders. Pas nu na drie jaar gaan we dingen samen doen. Hoe goed we ook door 1 deur kunnen, voor onze dochter wilden we duidelijkheid.
Is het misschien mogelijk dat je de kinderen ook een door de weekse nacht bij je krijgt, dan zien ze je vaker en is het makkelijker de band te behouden.
Proberen
Mijn ex heeft het probleem ook gehad met mijn oudste( zie was toen 6)
Wat ik ook bij jou lees is: ïk vind het niet leuk, het is stom" Eigenlijk is dat heel vaag....
Mijn ex is een gesprek aangegaan door actief te luisteren.
Je vraagt bijvoorbeeld: Dus je vind het niet leuk hier? Ik zie dat je boos bent? Ik vind dat heel vervelend voor je.
Vaak komt er dan vanzelf meer uit, het daadwerkelijke probleem en dat kan heel klein zijn voor een kind van 5.Wat van belang is is dat je niet je eigen mening geeft of de oplossing wil geven.
Wanneer dat er uit is kun je samen een oplossing zoeken, ook die kan heel simpel zijn. bijv: mama blijft nog even als ze de kids brengt of je gaat even bij hem liggen als hij naar bed moet enz.
Op deze manier voelt je zoon zich serieus genomen.Je zult zien wat een openbaring dat is ook voor jezelf.
Mijn dochter is daarna nooit meer met tegenzin naar haar vader gegaan. Het valt te proberen lijkt me
succes
Bedankt
Bedankt voor je reactie!
Dit is inderdaad een punt wat ik vaak aanhaal, dat het gewoon moet, maar mijn ex wil niets forceren bij de oudste, en ik wil er geen ruzie over maken, dus kan ik vaak niets anders dan het accepteren.
Door de weeks brengen is lastig, aangezien ze en niet opgesplitst mogen worden van mijn ex, en het ivm de afstand (in mindere mate) maar vooral ivm de tijdstippen heel erg onpraktisch zou zijn. Ik woon zelf in Rotterdam, werk er ook, en mijn ex woont in een klein dorpje er net onder. Het savonds ophalen zou nog gaan, maar dan op tijd naar bed krijgen (incl eten geven, wassen en nog wat leuke tijd hebebn met ze etc) wordt allastig, laat staan het sochtends voor half negen weer op de basisschool afdroppen... Op zich verder wel een bruikbare tip, mocht ik ooit weer meer in de buurt gaan wonen, zou zoiets heel goed mogelijk zijn.
Tip
Hoi,
Ik herken dit enorm. Ikzelf heb 3 kindjes(3,5 en 6) en gelukkig een uitgebreide omgangsregeling. Eerst wilde de middelste niet naar mij komen. Ik heb duidelijk gemaakt dat het nu eenmaal een regeling is en ik me eraan hou. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk eenzelfde dagpatroon aan te houden als bij mijn ex. Om het weekend echt iets speciaals(zwemmen, dierentuin, speeltuin) en zo nu en dan een middagje of ochtendje alleen met de middelste. Na een paar maandjes had ik geen dol meer met hem.
Nu begint de jongste. Als er wisseling is, dan begint ze te huilen, maar als moeders uit zicht is, dan is het na 2 a 3 minuutjes over.
Ik houd de wisselingen ook altijd zo kort mogelijk. Een dikke knuffel en kus en even zwaaien en dan uit het zicht. Dat is veel duidelijker voor de kleintjes en dan kunnen ze weer verder met spelen en andere dingen doen.
Ik heb echt het gevoel dat wij als ouders er soms meer problemen mee hebben dan de kleintjes zelf(ik heb nu alleen even over het missen van je kleintjes en niet over het hele scheidingsproces)
En...
'van mijn vrouw mogen ze niet opgesplitst worden' vind ik raar. Bepaalt zij dat alleen? Waarom vind ze dat? En vind jij dat ook? Of accepteer je dat gewoon?
Ik denk dat het heel goed is dat de ander in ieder geval wel gaat. maar eigenlijk moeten ze gewoon allebei. Ik zou snel hulp zoeken want deze sitruatie moet niet te lang duren...
Praten en proberen
Om even te reageren op het moeten. Ik denk dat je inderdaad moet blijven proberen.
Accepteer niet zomaar dat je kind niet wil. Ze zijn gewoon nog veel te jong om die beslissing zelf te nemen.
Zoals ik al eerder aangaf, gewoon en middag alleen met je kind. "Verwen" hem/haar met aandacht of een extraatje. Laat ze weten dat ze niet hoeven te kiezen tussen de vader of moeder. Geef aan dat je het niet erg vind als ze zeggen dat ze hun vader of moeder missen. Stimuleer ze om aan te geven wat ze wel en niet leuk vinden.
Maar jij blijft de ouder en blijft de beslissingen nemen.
Middenweg
Ach, hier wilde dochter toen ze 5 was (en nu nog, nu ze zes is) vaak niet naar oma. Terwijl oma lief is en het daar leuk is! Geen scheiding hier overigens, maar juist om aan te geven dat het mi heel normaal is en misschien los vd scheiding staat.
Oma past vaak op als we werken. In die zin moet ze dan ook. In periodes dat ze vaak moest gaan en klaagde probeerde ik soms wel eens iets anders te regelen. En buiten de oppasmomenten omdat het moet, gaan ze zo ook nog. Omdat we moeten klussen bijv, maar dan hoeft het niet perse op dat moment. Soms vraagt dochter er zelf om, soms reageert ze enthousiast als oma het vraagt. Maar vaak laat ik haar bij deze momenten zelf kiezen, en dat werkt heel goed. Soms wil ze niet, soms wel. En dat mag van mij. Meestal geef ik wel aan aan oma als ze niet wil, (heel neutraal) want soms speelt er toch wel iets. (kleins altijd, maar voor kleine meisjes kan dat groot zijn) Ik weet dan niet wat, maar hoop dat oma zelf te rade gaat als ik de boodschap geef dat dochter niet wil. Aangezien dochter meestal daarna wel weer wil, neem ik aan dat oma het met haar oplost. (en dat kan vanalles zijn, gewoon wat meer aandacht kan wonderen doen iid)
Bij andere oma wilde dochter niet meer logeren, maar ook weer wel. Bij doorvragen bleek dat oma op haar gemopperd had omdat ze niet ging slapen. Ik mopper ook wel eens op haar maar als mama dat doet is dat anders! Haar eigen oplossing was dat ik oma liet beloven dat ze niet zou mopperen. Dat gedaan (dochter gaf het zelf ook aan aan oma) en uitleg gegeven over dat dochter gewoon moeilijk inslaapt. En zo kon ze toch logeren.
Ik denk dat als je je kinderen minder vaak ziet, je toch ook een andere rol hebt, vanzelf. Dan word je vanzelf een beetje ´verwenpapa`, en minder opvoedpapa. Opvoeden doe je veel meer structureel. Ik zie dat bij mijn broer, ook de kinderen in het we. Hij verbaast zich erover dat zijn kinderen bij hem nooit lastig zijn. Dat is zijn gemis, de kinderen voelen zich gewoon niet veilig genoeg. Maar ook zijn luxe, waar hij, maar ook de kinderen van kunnen genieten.
Meer quality time
Mee eens , meer leuke dingen doen, want ze zijn er al zo weinig en 2 dagen om echt op te voeden dat werkt toch niet echt. Ze moeten er zin in krijgen om te komen, zo van, leuk we gaan vast weer iets doen met papa.Al is het samen spelletjes doen of zoekspelletjes in de bossen verzinnen of naar een pannenkoekhuis. Betrek hun erbij, vraag wat ze leuk vinden.