Kind wordt geslagen door stiefvader

Update

Ps ik lees dat ik her en der wat taalfouten heb gemaakt of scheven zinnen maar zoals jullie aan het tijdstip zien houdt het me letterlijk wakker 's nachts...

Jeetje

Wat een lastige situatie zeg! Ik ga er eens even over nadenken, kom er later nog op terug. Maar wil je wel alvast even complimenten geven voor de zorgvuldige manier waarop je bezig bent met het belang van je zoon!

Xander; heel goed dat je opkomt voor je kind en dit bespreekt met je ex.
Alleen erg jammer dat ze het zo vervelend oppakt ne hem de schuld geeft.
Nu durft hij het mischien helemaal niet meer te vertellen.
Ik heb altijd dat soort dingen opgeschreven op papier in een schrift.

Mijn dochter woonde met haar vader bij vriendin in huis met een zoon met ernstig gedaagd problemen door een beperking.
Dat vond ik verschrikkelijk moeilijk. Ook ik kreeg vaak van mijn dochter te horen dat hij haar sloeg.. Dan wel niet stiefmoeder of vader maar stief broer.
Dat was idd zo maar hij kreeg direct straf zei mijn ex dan...
Waarop mijn reactie ook was slaan hoort niet en ik wil niet dat mijn dochter straks met tegenzin gaat.
Uiteindelijk hoorde ik er niet veel meer over...
Waarop ik het na een tijdje aan mijn dochter had gevraagd, dan zei zodat hij erg boos was altijd en haar duwde.
Uiteindelijk heeft mijn ex besloten ivm met haar zoon zijn gedragsproblemen en beperking om met onze dochter bij zijn ouders te gaan wonen. Omdat dit ten koste ging van dochterlief.

Sterkte en houd het goed bij neem zijn gevoel serieus.
Ik heb ook contact gehad met jeugd en gezin.
Zodat hun ook een logboek hadden met informatie.

Advocaat

Ik denk dat je naar een advocaat moet gaan om dit en de verdere mogelijkheden te bespreken. Je hart zal ingeven dat je hem niet meer terug laat gaan en dat kan ook wel, dat je hem gewoon bij je houdt om zo een procedure uit te lokken om een goed vervolg af te dwingen, maar dan moet je wel een advocaat hebben die jou steunt. Verder aangifte doen tegen de stief, de pedagogische tik bestaat juridische gezien nl niet meer. Voor mij zou duidelijk zijn, mijn kind wordt niet geslagen, zeker niet door een stief. Als zoiets al nodig is omdat een kind echt nergens naar luistert dan is dat aan de eigen ouder, vind ik. Ik heb hier het idee van een moeder die het niet voor kind opneemt, ook niet als dat echt nodig is.

Werk van maken

Het is verstandig hier meteen werk van te maken. Win juridisch advies in, doe inderdaad aangifte en laat je zoon niet naar de stief toe gaan. Het mag niet, ook niet soms of één keer, ook niet als hij een beetje stout is geweest.Zijn moeder heeft heel wat uit te leggen aan hem. Zorg dat je juridische bijstand hebt, uit zichzelf doet ze het niet.

Mug en olifant

Ik heb teveel met geweldssituaties te maken gehad om er zo simpel over te denken als hier gebeurt: het mag niet (zie Donner) dus doe je aangifte. En dan? Komt de grote sterke man, die zegt: meneer dat mag niet. En meneer doet het niet meer. Of wil je dat hij de gevangenis in gaat |(zal niet gebeuren) of een huisverbod krijgt (zal ook niet gebeuren).
Je hebt veilig thuis al gebeld en zij vonden het te licht. Ervaring leert dat als je zwaardere middelen inzet, dat het tij zich dan tegen je kan keren. Dan wordt het een problematische scheiding waar het kind de dupe van is en dan wordt het kind beschermd tegen de vechtende ouders.
Hoe verleidelijk en strelend voor je ego het ook is als je kind aangeeft liever bij jou te zijn, het is toch van belang dat je boven dat soort emoties gaat staan en even goed kijkt naar waar je kind nu bij gebaat is. Het klinkt naar, maar al te hysterisch doen over het geweld werkt voor het kind averechts: iets naars en vervelends wordt dan een groot en onoverkomelijk probleem, waar heel de rechtsstaat zich mee zou moeten bemoeien, maar niemand iets doet en niemand zijn vader kan helpen.
Het is nu een keer aangegeven en besproken. Maak afspraken met hem over hoe hij zich kan handhaven in die situatie, bijvoorbeeld dat hij opschrijft of je een berichtje stuurt als het weer gebeurt. Kan hij zelf hier met zijn moeder over praten? Eventueel kun je dan moeder inseinen: zoon wil met je praten. Leer hem hoe hij dit zelf op kan vangen, wat hij zelf kan doen, in het kontakt met zijn moeder. (ligt ook aan de leeftijd natuurlijk, maar als hij iets tegen jou vertelt kan hij het ook duidelijk maken aan zijn moeder) En laat hem merken dat hij altijd zo'n verhaal bij jou kan vertellen, dat je niet meteen de politie dan erop af stuurt, waardoor de zaak nog erger wordt. Werk de-escalerend in plaats van escalerend.
Daarvoor is het ook belangrijk dat jij de kritiek op de nieuwe partner van je ex loslaat. Je mag alert blijven, maar zorg dat de relatie met je ex daardoor niet stroef loopt. Je verliest communicatiemogelijkheden en vertrouwen, waarna elke kritiek niet meer serieus genomen wordt.
Je hebt blijkbaar zelf nogal gemakkelijk ermee ingestemd dat je zoon naar je vrouw toe zou gaan na haar verhuizing. Misschien was je zoon toen nog jong, geen school etc. waar hij aan gehecht was. Je hebt hem in elk geval laten gaan. Na de scheiding heb je ook geen invloed meer op de partnerkeuze van je ex, evenmin als zij dat heeft. Bovendien is je aanbod nu erg zwak: je wil hem overplaatsen naar je nieuwe partner en haar kinderen.
Mijn advies zou dus anders zijn:
- werk de-escalerend;
- bespreek met je zoon serieus hoe hij hiermee om kan gaan, wat hij kan doen, zowel alledaagse vormen van hiermee omgaan (naar je kamer gaan, mij bellen, met moeder praten) als hele zware vormen (kindertelefoon bellen, naar de politie lopen);
- zorg ervoor dat de hele kwestie op het bordje van zoon en moeder blijft liggen;
- zorg voor een luchtige, open toon waarop je zoon erover kan praten met jou;
- zorg dat de irritatie over vriend uit je relatie met je ex verdwijnt, zodat je weer oprecht en eerlijk met haar kunt spreken over wat het beste is voor je zoon. Misschien zijn er wel logische momenten waarop je kunt overwegen om de regeling andersom te doen: zoon bij jou (niet bij je nieuwe liefde) en weekendregeling met haar; bijvoorbeeld als zoon naar middelbare school gaat; of tussendoor vaker bij jou, of dat jij in zijn buurt gaat wonen etc. - Wees creatief en inventief in verschillende mogelijke oplossingen, maar bedenk ook dat je eigen keuzes (voor nieuwe liefde, voor werk) gevolgen hebben;
- zorg dat je de huidige sociale omgeving van je zoon kent en wellicht iemand vindt waaraan jij jouw zorgen kunt toevertrouwen, die ook een oogje in het zeil kan houden, zonder direkt hysterisch te worden.
- Blijf ondertussen wel alert. Let goed op eventuele lichamelijke aanwijzingen of emotionele aanwijzingen, dat er toch sprake is van waar jij bang voor bent, namelijk mishandeling. Bereid voor dat je eventueel dan grote stappen gaat zetten. Inderdaad: dan kind niet meer terugbrengen (maar je krijgt de politie op je dak), aangifte doen (met het risico dat je in een de hoek van een vechtscheiding wordt gezet), veilig thuis blijven waarschuwen, met het risico dat zij aan de haal gaan met je kind. Eventueel kun je kijken of er andere mensen zijn die iets kunnen doen.
Helaas, juist omdat je de ex bent en problemen hebt met de nieuwe relatie van je ex-vrouw sta jij eigenlijk zwak in het hele verhaal. Zorg dat je sterk bent voor je zoon door boven de situatie te gaan staan en je niet mee te laten slepen in kinderlijke emoties.

Tsjor

tsjor

Ik begrijp iets niet. Vader vindt nieuwe vriend van ex autoritair omdat hij slaat. Ex erkent dat haar man met platte hand op achterhoofd slaat maar vindt dat geen slaan. En nu vind jij dat vader zwak staat omdat hij kritiek heeft op opvoedstijl van nieuwe relatie van ex?
Dus in jouw optiek is een kind een tik geven geen vorm van autoritair opvoeden? Ik ben het volkomen eens dat je niks te zeggen hebt over de nieuwe relatiekeuze van je ex. Maar dat je dan ook niks meer te zeggen hebt over de manier waarop die nieuwe relatie jouw kind opvoedt, zonder dat je direct in zwakke positie komt te staan, vind ik vreemd.

Nuance / update

Dank je wel Tsjor voor de nuance die je aanbrengt. Ik moet bekennen dat in mijn verhaal ook veel meer nuance thuishoort dan in het stukje lijkt te zitten, maar als je midden in de nacht, op een klein telefoonschermpje zoiets zit te tikken vanuit de emotie dan laat je wel eens iets weg (en als ik 10 uur achter een toetsenbord zou zitten laat ik nog steeds veel weg)

- Ondertussen zijn huisarts en schoolmaatschappelijk op de hoogte en is er een familielid uit hun omgeving dat dicht bij hem staat op de hoogte (mijn zoon weet ook dat hij haar kan bellen als er iets is en mij bellen lukt niet)

- Mijn zoon heeft mijn telefoonnummer uit zijn hoofd geleerd en kan mij, als dat thuis al niet zou kunnen, desnoods vanaf school of een vriendje bellen (dat was al zo, maar nu hebben we het weer even opgefrist)

Wel zorg ik ervoor dat alle instanties weten wat er speelt, hebben zij info en heb ik op schrift dat het is gebeurd, en haar antwoord waarop ze niets ontkent. Als het opnieuw gebeurt sla ik inderdaad keihard terug. Bovendien weet zij echt dat ik die stap dan ook zal maken.

- Ik heb hem uit den treuren uitgelegd hoe mama en ik praten en beiden snappen dat dit niet goed was (wil zijn angst om terug te gaan niet voeden)

- Ik ga het aantal belmomenten verruimen (is nu vast de woensdagavond, dat wordt 3 keer in de week)

Ik twijfel nog of ik actief zaken als kindertelefoon wil benoemen, aangezien hij niet echt de mogelijkheid heeft om zelfstandig te bellen (hij moet vragen of hij mag bellen, en als hij mag bellen moet hij vooraf aangeven met wie en blijft hij in de kamer). Maar hij weet al wel dat hij hierover mag praten met leraren, opa en oma en zelfs met elke papa en mama van vriendjes als hij wil. Maar natuurlijk altijd met mij. In het kader van bovenstaande hebben we ook een codewoord dat als hij dat zegt dat ik weet dat er iets is dat hij wil zeggen maar niet mag zeggen, of aanvoelt dat hij dat niet durft te zeggen)

Mijn doel is absoluut niet om hem kost wat kost naar mij te halen. Ik zou niets liever willen dan dat hij naar hij naar mij zou komen, maar denk dat als dat gebeurt dat dan de overgang naar een andere school een veel rustiger situatie oplevert voor hem. Maar mijn gezinssituatie is wel zo, dat als het zo loopt ik vanaf minuut 1 alles al er voor heb ingeregeld.

Ik wil niet de stap maken om hem nu juridisch naar me te toe te trekken, omdat ik denk (en weet) dat als je die stap te vroeg maakt het tegen je keert. mijn doel is er voor hem te zijn en hem de beste oplossing te bieden. Bovendien, als dit mislukt dan ben ik bang dat de woede die daarover ontstaat toch onbewust aan hem gelinkt zal worden en dat wil ik niet. Liever even wachten (bovendien, ik blijf me altijd afvragen, stel dat hij er niet de waarheid over verteld zou hebben, al is dat vertrouwen er echt wel)

Tegenover wie

Verkeerde conclusie: 'En nu vind jij dat vader zwak staat omdat hij kritiek heeft op opvoedstijl van nieuwe relatie van ex?
Dus in jouw optiek is een kind een tik geven geen vorm van autoritair opvoeden?'
Je redenering klopt helemaal niet. ik heb bijvoorbeeld helemaal geen uitspraak gedaan over de vraag of het wel of niet autoritair opvoeden is.
Mijn verhaal ging over de vraag of het verstandig/mogelijk/goed is om de situatie juridisch aan te pakken (politie, advocaat, rechter). Als je voor de rechter staat en zegt dat de nieuwe vriend je kind te autoritair opvoedt, dan zal geen rechter zich daarover buigen. Als je bovendien de ex bent, dan sta je 1-0 achter, omdat kritiek van exen op elkaar of op nieuwe liefdes nogal eens voorkomt, maar meer gebaseerd is op andere emoties, zoals jaloezie, niet kunnen accepteren dat het leven anders wordt, oude ruzies herhalen etc. etc.
Met de vlakke hand achter op het hoofd slaan is fout, het is de verkeerde straf. Of het onmacht is of autoritair optreden weet ik niet, kan ik zo niet beoordelen. Maar het is te weinig om daar het hele juridische circus voor tevoorschijn te halen; en mocht dat juridische circus wel in werking treden, dan kan het ook nog zijn dat je zelf aan het kortste eind trekt, omdat de situatie door rechters/politie/jeugdzorg anders wordt bekeken en ingeschat dan je zelf denkt.
Dat wil niet zeggen dat je niets moet doen of dat je niet alert moet blijven. Ik heb heel wat dingen opgenoemd waarvan ik denk dat je daarmee aan de slag kunt gaan en ook dat je daarmee de belangen van je kind beter dien.

Tsjor

Nuance

Ik ben het met Tsjor eens. Als Veilig thuis al aangeeft dat ze het 'te licht' vinden dan zul je het over een andere boeg moeten gaan gooien: je kind handvatten aandragen die hij kan gebruiken indien de situatie zich nogmaals voordoet.

Daarnaast ben ik van mening dat de soep niet zo heet wordt gegeten als deze wordt opgediend. Een goede vriend van mij is beschuldigd van het slaan van mijn dochter door haar grootmoeder, omdat hij een speels tikje gaf op haar billen bij het de trap oplopen. Is het slaan? Technisch gezien wel, maar is het een probleem? In mijn ogen niet, zeker niet gezien de relatie die er tussen hen is.

Zelf ben ik beschuldigd door moeder van mijn stief van kindermishandeling. Ik zou stief aan de arm hebben meegesleurd. In werkelijkheid heb ik stief aan de hand gepakt en zachtjes meegenomen om iets te laten zien.

Ik zeg niet dat een klap tegen het achterhoofd niets is, of dat het onbelangrijk is. Wat ik wel wil aangegeven is dat jij niet de volledige context kent en zeer waarschijnlijk nooit zult kennen. Leer je kind er dus mee om te gaan, daar heeft je kind het meeste aan. Blijf daarbij alert op fysieke signalen. Blijf daarbij op een open manier in contact met je ex-partner. Wellicht als jij jouw zorgen op een neutrale manier kunt uiten dat zij het met jou eens is en dat weer kan ventileren naar de stiefvader. Het hoeft geen teken te zijn van autoriteit, het kan ook zijn dat de stiefvader daar zelf mee is opgegroeid en zich van geen kwaad bewust is.