Kinderen en nieuwe partner
Ik ben een vrouw van 41 en sinds 5 jaar gescheiden.
Geen vechtscheiding gehad en daarna alles goed op orde, eigen huisje en gelukkig met mijn 2 kinderen.
Nu bijna een jaar heb ik een nieuwe relatie en heel graag zou ik daar nu mijn kinderen meer in betrekken.
Echter mijn zoon van 10 reageert heel heftig en na een paar pogingen om elkaar te onmoeten gaat dit nog steeds niet soepel. Uiteraard neem ik mijn zoon zeer serieus en praat met hem erover maar hij accepteert totaal mijn nieuwe partner niet en het is bij elke poging voorafgaand drama. Hij wordt heel boos en wil niet mee, hem niet zien.
Ik begrijp uiteraard dat hij het lastig vind dat ik als zijn moeder een nieuwe relatie ben begonnen. Ik probeer er met hem over te praten maar hij is dan totaal niet benaderbaar en wordt alleen maar heel boos en ik krijg de ergste verwijten naar mijn hoofd.
Hoe kan ik dit toch doorbreken en zorgen dat er uiteindelijk toch een fijnere situatie ontstaat? Voor iedereen. Ik zou heel graag mijn vriend meer willen zien maar merk dat ik nu ontwijk om elkaar te zien met mijn kinderen erbij. Ik sta echt vaak in tweestrijd. Tips zijn heel erg welkom.
Lanza #59
Ik ben benieuwd, wil je nog even antwoord geven ajb?
Dat lijkt me
niet relevant voor de discussie. Daarbij reageer ik op Annemarie en gaat het hier dus niet over mijn situatie.
huis is geen thuis
dat heb je ook al kunnen lezen Lanza of er uit kunnen halen:
De kinderen hebben destijds toen hij en zijn ex vrouw uit elkaar gingen aangeven dat ze het niet zagen zitten elke week te moeten verhuizen, zij wilden 1 woning als thuis basis, daar is door de ouders naar geluisterd (lees goed de kinderen zijn gehoord en erkent in hun wensen) Tevens vonden ze het appartement van papa destijds niet prettig om te blijven slapen. (wederom is er naar de kinderen geluisterd, want papa heeft niks afgedwongen ....) wel zijn de kinderen altijd meerdere malen per week bij papa toen en nu, dan blijven ze tot ze geen zin meer hebben en/of dat het bedtijd is(was inmiddels want 19&17 bepalen al een hoop zelf tot op zekere hoogte)Toen ze klein waren bracht papa ze weer naar mama en gingen ze daar op bed. Nu fietsen ze zelf naar huis als ze denken dat het bedtijd is. Soms moet mijn vriend ze zelfs aanmanen, omdat wij toch echt om 6h er weer uit moeten zijn en we niet tot midden in de nacht willen opblijven. Nu wij recentelijk een eigen huis hebben gekocht willen ze zelfs af en toe blijven slapen (blijkbaar is een woning prettiger dan een appartement) ofwel er wordt wel degelijk naar de dames geluisterd en eigenlijk hebben zij destijds alle omgang met vader zelf vorm kunnen en mogen geven.
Dus nog steeds geen rekening gehouden met de kinderen?
Lanza, lezen, vooral post #45
daar heeft Annemarie namelijk al duidelijk uitgelegd wat de situatie is.
Annemarie, je hoeft je niet te verdedigen
dat zou Lanza wel moeten doen. Mén wat een veroordelende toon weer in #61. Je hebt framen bijna tot kunst verheven Lanza... 
Lanza
Dat lijkt me nou juist ontzettend relevant voor de discussie. Je hebt volgens mij gewoon geen flauw idee waaar je het over hebt. Heb ik het juist?
Je veroordeelt vlijmscherp, zonder enige kennis van zaken en zelfs zonder alle info goed te lezen. Het is al eerder gezed: de beste stuurlui staan aan wal. Hou je asjeblieft bij de onderwerpen waar je persoonlijk ervaring mee hebt.
Waarom zijn jullie
in een appartement gaan wonen waar zijn dochters zich niet prettig voelen? Is er wel ruimte voor slaapkamers voor hun beide?
Lanza #68
Dat gaat je gewoon helemaal niets aan, ze zullen er goede redenen voor hebben gehad.
lees dan
Ze zijn net van een appartement naar een groter huis verhuisd 🙄
pfff, vermoeiend hoor dit draadje.
Goed lezen is essentieel
de vriend van Annemarie is in een appartement gaan wonen na de scheiding. In zijn eentje. Dus op die keuze kun je Annemarie niet aanspreken.
Niet dat het iemand wat aangaat, waarom de vriend van Annemarie een bepaalde keuze maakte, maar ik kan me zo voorstellen dat *woonruimte* na een scheiding gewoon een noodzaak is, en dat je er dan niet zo hele hoge eisen aan stelt. Dat de kinderen dat dan geen fijne woonplek vinden kan ik me ook voorstellen. En blijkbaar hebben de vriend van Annemarie, zijn ex en zijn kinderen daar toch een leefbare weg in gevonden. Dus ik vind dat hier problemen gemaakt worden die er niet waren, en bovendien geen zaken waar Annemarie invloed op had. Zullen we het hier dus maar verder niet meer over hebben??
Omdat
Ik heb heel veel ervaringen op dit gebied en kan TS veel tips daaromtrend geven. Maar door die *piep* Lanza reageer ik liever niet. Ik ben eigenlijk helemaal afgehaakt doordat zij elk draadje ver*piep*t. Zo jammer....
Als ouder
wil je in de eerste plaats zorgen voor een plek waar je kinderen zich op hun gemak voelen en thuis kunnen zijn. Kennelijk is dat voor hem al die jaren geen prioriteit geweest.
Doenja alsjeblieft en Annemarie
Reageer gewoon op de vraag van TS. Je hoeft niet op alle reacties in te gaan.
En Annemarie ook, je hoeft jezelf en je nieuwe liefde niet te verdedigen. Wie goed leest weet al genoeg.
uiteraard lastig voor een kind, maar zo ook voor de ouder
Wij hebben het ook langzaam moeten opbouwen met de kinderen.
Zijn kinderen waren toegankelijker in contact, doordat de ex zich ook normaal opstelde. Bij mijn kinderen heeft dat even geduurd, vanwege de wijze waarop mijn ex zich continue uitte over mij, danwel mijn huidige partner.
Na vijf jaar is daar rust in gekomen.
In het derde jaar van onze relatie zijn wij gaan samenwonen. Tuurlijk houd je rekening met de gevoelens van je kinderen, maar je bent er zelf ook nog met je gevoel. En ik vind niet dat dat iets met egoïsme te maken heeft. Wanneer er weer echte liefde op je pad is, wil je die persoon het liefst onder zo min mogelijk moeilijke situaties ontmoeten.
Bij ons is het gelukkig goed gegaan. Tuurlijk is mijn dochter in het begin (en nog voor het samenwonen) een keer uit haar plaat gegaan, toen ik wat zei van het gedrag wat ze vertoonde aan de eettafel. Het hoeft niet te gaan zoals de puber altijd wilt.. met een 10-jarige is dat natuurlijk net weer even anders..
Heb geduld... ik hoorde laatst van de ex van mijn huidige partner dat mijn dochter aan haar had geuit, hoe fijn ze het vond dat ik nu een fijner leven heb dan destijds met haar vader en ze de kinderen van mijn partner ook als broers ziet.
Dat gaf me werkelijk een brok in de keel.
Ik weet dat het ook anders kan gaan, maar dit is even een voorbeeld, hoe het bij ons gegaan is. En tuurlijk zullen we nog wel eens tegen dingen aanlopen, maar dat heb je ook in 'gewone' gezinnen.
Het is wel degelijk
egoïstisch te noemen, aangezien het vooral een beslissing is in het belang van je eigen behoeften. De kans is zo groot dat de kinderen opnieuw te maken krijgen met een scheiding, weer hun veilige thuisbasis kwijtraken. Een dergelijke stap is dus zeer risicovol voor de kinderen.
Dat je egoïstisch bent is niet zo gek, de meeste verliefde mensen denken enkel nog aan zichzelf. Alleen het ontkennen vind ik wel wat cru naar de kinderen. Geef het dan tenminste toe en wees eerlijk tegen hen. Dat is het minste dat je gezien de omstandigheden nog voor hen kunt doen.
Egoisme
Weet je, alles wat ouders beslissen gaat uit van hun eigen behoefte en de kinderen veren mee. Natuurlijk houd je rekening met ze. Maar een verhuizing, andere werktijden of baan (en daardoor meer/minder thuis) of een scheiding wordt door de ouders bepaald. Soms vrijwillig, soms door omstandigheden gedwongen. De kinderen worden daarin meegenomen, of ze willen of niet. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Gelukkig zijn kinderen veerkrachtig en kunnen ze heus wel een verandering aan. Je moet daar ook weer niet al te spastisch over doen.
Je mag er van uit gaan dat ouders die rationeel nadenken over hun beslissing, de voors en tegens afwegen, en al lang genoeg samen zijn om de eerste roze wolk te boven te zijn, weten wat ze doen. En ja natuurlijk loop je risico dat het niet goed gaat. Maar dat risico loop je in elke relatie, van welk soort ook. Ja ook bij jou Lanza. Dit forum staat vol verhalen van vrouwen -en mannen- die werden overvallen door een relatiebreuk die ze niet zagen aankomen.
Ik volg
dit topic al een tijdje en ik ben het volledig met Paasei eens. Dat je met een vorige partner kinderen hebt gekregen wil niet zeggen dat je na de scheiding dan maar alleen aan je kinderen mag denken en nooit meer met een nieuwe partner mag gaan samenwonen omdat dat egoïstisch is. Zolang je het welzijn van de kinderen maar in de gaten houdt moet je als ouder ook opnieuw een volwaardige (=voor mij persoonlijk inclusief samenwonen) kunnen beginnen vind ik.
egoïstisch
er is werkelijk niets egoïstischer dan het krijgen van kinderen. Dat doe je niet voor die kinderen, dat doe je puur en alleen omdat je dat zelf zo graag wilt.
Is het daarmee fout? Nee, natuurlijk niet. Maar je kinderen hebben niet om dit leven gevraagd, en ook niet om alles wat je na hun geboorte aan keuzes maakt. Wat dat dan ook is.
Wil je absoluut niet egoïstisch zijn, dan moet je überhaupt dus al nooit aan kinderen beginnen.
Lanza, is het hiermee verder duidelijk?
Nou
Toch heeft Lanza wel een punt, vind ik,
Annemarie
Zo schrijf je dat je de dames moet aansporen om naar huis te gaan, omdat jullie naar bed willen.
Dat klinkt wel heel erg als 'bezoek'.
Waarom kunnen ze niet gewoon blijven, en dan al dan niet naar huis gaan, als jullie slapen?
Kan best zijn dat de insteek nooit 'thuis' is geweest, toch vind ik het ook wel wat pijnlijk te lezen dat daar ook niet naar gestreefd wordt.
Ze mogen blijven
Ze mogen blijven alleen is de afspraak met mama dat dat voor 22h gecommuniceerd wordt en anders uiterlijk 23:30h thuis op doordeweekse avonden. Lijkt me niet heel raar dat hun mama ook regels heeft.
En wie zegt dat er nooit naar gestreefd is of wordt? En als ze het zo vreselijk vonden bij papa zouden ze echt niet blijven hangen op de bank . Bovendien blijven ze af en toe tegenwoordig ook slapen. Anyway ik ben niet verantwoordelijk voor de keuzes van de ouders&kinderen ivm hun keuzes samen met de meiden mbt tot de afgesproken omgangsregelingen en wanneer ze wel /niet bij papa slapen daar bemoei ik me niet mee.
Het kwam wat ongastvrij over allemaal, maar misschien is dat niet zo.
Gezien hun leeftijd lijkt me niet dat jullie nog iets van doen hebben met hun afspraken met hun moeder. De oudste is gewoon volwassen?
Ik bedoelde trouwens echt niet dat ze zich niet fijn bij jullie voelen, maar 'thuis voelen' is wat anders.
Jippox
Altijd zo extreem in jouw standpunten ?
Ik kan het ook omgekeerd stellen: bewust kinderloze vrouwen zijn egocentrisch, houden alleen van zichzelf, en willen hun leven niet delen met kinderen.
William
Wat is er dan niet egoïstisch aan het krijgen van kinderen? Dat doe je toch niet voor de wereld, of voor die kinderen of voor wat dan ook. Dat doe je toch echt voor jezelf, omdat JIJ graag een kind wil.
En nogmaals: ik zeg niet dat dat fout of erg is hè. Ik vind egoïsme een heel natuurlijk uitgangspunt. Tenslotte heb je altijd en ten eerste met jezelf te maken 
Het Lanza-syndroom
Volgens mij lijden we hier allemaal een beetje aan het Lanza-syndroom: soms zegt ze echt zinnige dingen, maar omdat het Lanza is die het zegt, zijn we het er al bij voorbaat niet mee eens. Dat zie ik in dit draadje, maar ook elders gebeuren. En ja, ook ik vind Lanza soms strontirritant, maar dat neemt niet weg dat ze soms gewoon wel een punt heeft.
Ik vind overigens niet dat het krijgen van een nieuwe partner niet kan. Maar het gemak waarmee sommige mensen gaan samenwonen met een nieuwe partner, om vervolgens te zien dat dat allemaal zo soepel niet loopt en dat de kinderen het er maar knap lastig mee hebben, daar verbaas ik me soms ook weleens over.
zwart/wit
Dus feitelijk had ik moeten wachten, totdat mijn jongste dochter besluit op zichzelf te gaan wonen (en ik hoop dat dat nog even duurt) en daarna moeten wachten totdat de jongste van mijn partner (nu twaalf en waarvan ik hoop dat dat ook nog heel lang gaat duren) ook op zichzelf gaat wonen. En je het gevoel van graag bij elkaar willen zijn dan nog 15 jaar voor je uit moet schuiven.
Tuurlijk, per geval is het anders, maar in ons geval gaat het nog steeds goed.
Mijn kinderen waren zelfs onrustiger toen ik alleen woonde met ze, zeggen nu meer regelmaat en rust te hebben. Jongste is 17, dus kan zich wat dat betreft goed verwoorden. Bij anderen gaat het wellicht wat lastiger. Maar tot nu toe mogen we niet klagen. Dit is mijn ervaring tot dusverre.
Hoogstwaarschijnlijk gaat een volgende relatie ook weer in een scheiding eindigen. Hoezo dat? Je gaat een relatie aan met iemand, zonder die rare gedachte. Zo ben ik ook de relatie in gegaan met de vader van mijn kinderen. Nogmaals, je kiest niet voor een scheiding... en ik ben blij dat die relatie is beëindigd, omdat (die verhalen hoor je uiteraard later pas) ik 20 jaar besodemieterd ben door mijn ex.
Had ik moeten blijven... want tussen de regels door lees ik dat ik in dit geval dan ook egoïstisch ben geweest naar mijn kinderen door weg te gaan.
Sommige dingen vind ik heel zwart/wit bekeken qua reacties. En tja, Lanza… ik probeer je teksten wat luchtiger te lezen; kom immers veel reacties van je tegen. ik krijg soms het idee dat je hier bent, om continue maar reacties neer te zetten, om voor jezelf bevestigd te zien hoe goed je eigen relatie al dan niet is.
7 jaar
Wij hebben overigens bijna zeven jaar een relatie en wonen nu 2 jaar samen. De verstandhoudingen gaan goed onderling hier in huis met iedereen. En ja, ik mag hiermee mijn handen dicht knijpen. Dat besef ik me heel goed, want ik lees idd ook wel eens anders op het forum.
Persephone
Tweemaal hear hear
Tja
Als je een discussie wil voeren op grond van uiterste vind je nooit de gezamenlijkheid. Natuurlijk betrekken sommige soms te vroeg een nieuwe partner in een relatie. Maar om op grond daarvan te vinden dat een nieuw partner parallel aan het leven met de kinderen moet lopen en dus geen onderdeel kan zijn is wellicht ook wat overtrokken.
Dan zou je bijvoorbeeld ook kunnen concluderen dat je rijk wordt van gokken, door enkel naar de winnaars te hebben gekeken.
Qua mening van lanza en andere mensen die zelf niet gescheiden zijn: Ik begrijp best dat je er een mening over hebt. Maar je bent geen eigenaar van de ervaring. Wat maakt dat je bepaalde zaken en gevoeligheden niet zult begrijpen. Deel uitmaken van de conversatie kan natuurlijk altijd. Al is het alleen maar om iets beter te begrijpen en er van te leren. Dan is het stellen van open vragen trouwens meer gepast dan met een gestrekt been je mening poneren. Maar dat is mijn mening
Swaen
Hear hear.