Kinderen willen geen contact meer
Mijn ex en ik zijn nu ruim 1,5 jaar gescheiden na een relatie van 22,5 jaar waarvan 12,5 jaar getrouwd. Voor zowel mijn meiden (nu 10 en 12 jaar oud) als bij mij kwam deze eenzijdige beslissing als donderslag bij heldere hemel. Nooit ruzie en relatie met de kinderen prima. Geen ander in het spel maar de koek was gewoon op. Ik had in het begin nog hoop dat alles goed zou komen, daarom heb ik behoorlijk over me heen laten lopen qua ouderschapsplan en boedelverdeling.
Uiteindelijk heb ik mij, met professionele hulp en veel support van familie en vrienden, eroverheen gezet. Ik kan er redelijk mee leven behalve één lastig probleem. Mijn meiden vinden het vervelend om bij mij te zijn.
Wat oorspronkelijk in het ouderschapsplan stond: om het gehele weekend de kinderen bij de vader is gereduceerd naar om het weekend een zaterdag en zondag, dus niet slapen, en nu zelfs alleen een zaterdag middag/avond eten. Waarom? Omdat ik geen andere uitweg zie dan loslaten met de hoop dat als ze ouder en wijzer zijn terugkomen.
Ik houd nog wel contact ook al is het minimaal. Vooral van m'n jongste krijg ik steevast een grote mond. Als ik dan doorvraag waarom, volgt er geen logisch antwoord. Heel frustrerend.
Ik houd het bij de feiten; Ik heb helaas maar 44m2 woonruimte en twee kamers, dus een eigen kamer voor de meiden ontbreekt.
Ex is welwillend (ook uit eigenbelang) en zal mij niet zwartmaken. Volgens mij laat zij te veel ruimte over voor discussie met de meiden. Hierdoor kunnen ze zelf bepalen of ze wel of geen zin hebben om mij te zien. Ze kiezen momenteel voor de makkelijke weg en die is waar hun bed staat. Loyaal aan hun moeder.
Hard voor mij en ik houd me voor dat ze het niet persoonlijk bedoelen maar last hebben van de situatie. Ik laat mij zo nu en dan toch iets ontvallen waar de meiden bij zijn. Niet handig. Zijn we weer terug bij af. Ex en ik zijn gelukkig wel "on speaking terms", of ze kan heel goed toneel spelen.
Wie heeft een soortgelijke ervaring en wil tips met me delen om dit gemis enigszins dragelijk te maken. Een kind heeft toch ook een vader nodig?
rot
Jeetje dat is rot voor je zeg. Een vraag. Je schrijft "Als ik dan doorvraag waarom, volgt er geen logisch antwoord." Maar wat voor antwoorden komen er dan wel?
Ik zou toch blijven volharden in het feit dat ze altijd welkom zijn. En misschien andere vormen zoeken: een uitje naar bioscoop, museum of iets waar ze zich voor intersseren. En dat jij je ook interesseert voor hen natuurlijk. Of eens gaan lunchen, dat soort dingen. Ga je wel met ze op vakantie? Wat zegt moeder erover? Sterkte
ja lastig
om het twee meiden van 10 en 12 een beetje naar de zin te maken. heb je ze iets van vermaak te bieden? Wat doe je met ze?
Het is namelijk wel zo dat ze zeker omdat ze ook niet komen slapen, geen spullen bij zich hebben en het ook een beetje unheimisch voelt om bij jou te zijn, dat snap ik wel. Ik denk dat het al scheelt als je een duidelijk plan hebt om iets te gaan doen.
verder zijn mijn tips dat je zult moeten volhouden in het aangeven dat je contact wil houden, kaarten sturen enz. Laat zien dat je van ze houdt!
En leef je in, want het is ook gewoon lastig dat ze bij jou geen eigen ruimte hebben, geen dingen om te doen of iets.
Ik zou zeker in jouw positie, eigenlijk sowieso niet, afgeven op de moeder. Zo maak je je zelf wel heel kwetsbaar en bovendien verspeel je je goodwill van de moeder en die heb je toch echt nodig.
En je laatste vraag: een kind heeft een vader nodig.... Tja. Een kind heeft iemand nodig die voor ze zorgt. En daarnaast is het heel fijn en belangrijk als de biologische vader contact met ze heeft. Maar nodig....?
Ja, of
Denk goed na over andere contactmogelijkheden. Natuurlijk lastiger als je ver weg woont, maar nagaan wat haalbaar is.
Mijn exman ging structureel met een kind naar sport en een keer naar muziek. Of naar paardrijden. Daarnaast haalde hij ze 1x per week samen uit school om bij hem te gaan eten. Na het eten bracht hij ze dan weer naar huis.
Samen doen
Ook nu ze ouder zijn gaat ex met een zekere regelmaat met ze winkelen voor kleding en schoenen of wat ze voor school nodig hebben. Dan blijven ze ook eten. Na het eten komen ze dan weer naar huis.
bedankt voor jullie reacties
Bedankt allen voor jullie reactie. Ik zal eerst wat antwoorden geven op een aantal vragen van jullie. Op de vraag "Maar wat voor antwoorden komen er dan wel" "Ik wil gewoon niet" of "jij hebt gezegd dat wij niet meer hoeven te komen". Klopt dat ik dat een keer in mijn boosheid heb geroepen maar naar mijn uitleg wordt genegeerd.
Ga je wel met ze op vakantie?
Nee want dan moeten ze blijven slapen en dat vinden ze niet leuk. Ze zijn liever bij hun moeder zeggen ze.
Wat zegt moeder erover
Zij zegt dat ze niet weet hoe ze dit positief moet ombuigen en dat ze het wel probeert. Oh ja, en dat zij het ook heel vervelend vindt.
heb je ze iets van vermaak te bieden?
Knutselspullen, tekenen, schilderen, Spelletjes, Netflix, Wifi, speelveld in de straat. Noem het maar op. En als m'n financiële middelen het toelaat kan ik met ze lunchen of dineren. Het hoeft allemaal niet duur te zijn.
Wat doe je met ze?
Nou, te veel om op te noemen, dagjes weg in de vakantie, strand, boswandeling, zwemmen, familiebezoek, spelletjes, Netflix, praten over hun leven op school en over hun hobby's. Ze betrekken bij hoe het leuker en anders kan. Ze laten kiezen wat ze willen eten, Gezelligheid creëren met thee en iets lekkers erbij. Maar voor alles geldt kwaliteit boven kwantiteit.
En ik blijf volharden in het aangeven dat ik contact wil houden al krijg ik tot nu toe steeds nul op het rekest. Als ze wat ouder zijn wordt het wellicht weer anders. Ik geef NOOIT op!
Puberteit
Toen mijn dochter 12 was vond ik het al een echt puber, wilde vooral haar eigen gang gaan. Ouders zijn stom etc.
Als jouw oudste ook al zo ver is kan ikme er iets bij voorstellen, zeker als ze meer op bezoek zijn dan echt bij je wonen die dagen. De jongste kopieert wellicht. Geen idee hoor of het zo is, maar verplaats je in een puber. Kunnen ze wel hun vrienden zien bij als ze bij jou zijn ?
vragen
Kan je je dochters vragen hoe ze het fijner bij jou kunnen hebben? Misschien meer invloed op de inrichting van hun slaapkamer (naar ik begrijp samen op 1 kamer)?
Je schreef: "jij hebt gezegd dat wij niet meer hoeven te komen". Klopt dat ik dat een keer in mijn boosheid heb geroepen maar naar mijn uitleg wordt genegeerd."
Ben je vaker boos of geïrriteerd? In de zin van regelmatig?
Of heb je het gevoel dat je kinderen zich op zich altijd wel op hun gemak bij jou voelden en voelen?
Oftewel - voor zover je het kunt vaststellen - ligt het misschien aan jou of meer aan je kleine woonruimte?
Ik vraag het om dat ik een man ken die na de scheiding continu sachrijnig was (nb ook over zijn ex), ook waar het kind bij was. Echt vreselijk.
Ik zou in elk geval proberen ergernis zoveel mogelijk bij de kinderen weg te houden en zorgen dat je oprechte belangstelling in hen en hun leventje toont. En hen dus vragen wat het fijner maakt om bij jou te zijn.
Je schreef dat ze aanvankelijk wel een weekend kwamen.
Is er wat voorgevallen tussen de periode (hoe lang?) dat ze wel bij jou sliepen en het moment dat ze niet meer kwamen slapen?
Gaan de kinderen ook gelijk op in hun wens niet bij jou te slapen?
Overigens, ik vind het wel echt naar voor je om de kinderen zo weinig te zien en zelfs niet met ze op vakantie te kunnen. Groot gemis voor jou.
Ik bedenk net, dat het dan dus misschien niet met de ruimte te maken heeft (niet ieder een eigen kamer), want dat hebben ze als ze met hun moeder op vakantie gaan vast ook niet.
Dus misschien heeft het toch meer met jouzelf (of henzelf in relatie tot jouzelf) te maken. Geeft niet meteen een oplossing, maar misschien wel iets meer aan in welke richting (jullie relatie en niet zozeer de woonruimte) je het misschien moet zoeken.
klap
Je schreef dat het een hele grote klap voor je was en dat je er met professionele hulp en familie er bovenop bent gekomen. Kan het zijn dat het toen voor je dochters (extra) moeilijk was, niet alleen de scheiding, maar om jouw worsteling te zien? Misschien voelden zij zich toen erg bezorgd om jou, (papa blijkt ineens toch niet zo'n superheld) of ze voelden zichzelf niet gezien, al met al heeft het dan tijd nodig om de band te herstellen. Dat lijkt me eerder een reden dan de mindere m2.
Blijf geinteresseerd in hun wel en wee en praat met ze over jullie moeilijke tijd.
Blijf aan jezelf werken en ik hoop dat ze toch contact blijven houden.
Wel belangrijk
Ja, het is jammer dat je maar 1 slaapkamer voor de twee meiden hebt. Op deze leeftijd zullen ze een eigen kamer willen. Maar het is niet onoverkomelijk.
Er is onlangs een onderzoek geweest, waaruit blijkt dat kinderen die kontakt hebben met moeder en vader het beter doen. Het kontakt is dus wel noodzakelijk.
Nu ben je in een vervelende modus terecht gekomen: het lijkt erop alsof jij het aantrekkelijk moet gaan maken voor de meiden. Dat is een verkeerde insteek, omdat het niet gaat om 'aantrekkelijk' of 'leuk', maar om het simpele gegeven, dat jij de vader bent. En dat vader ook wel eens boos kan zijn, of verdrietig. Je doet genoeg voor de leuke dingen, dus daar zit het hem niet in. Kinderen moeten leren dat al die dingen bij elkaar horen en dat ze daarmee om moeten gaan.
Ik denk dat het goed is als je ex een keer ervoor zorgt dat ze een weekend weg is, zodat de kinderen wel bij jou moeten blijven slapen. Ondanks alles wat ze dan uit de kast halen.
Wonen jullie dicht bij elkaar, of moeten de kinderen gebracht en gehaald worden? Kun je actiever bij ze betrokken zijn op andere momenten in hun leven (school, sport). Kunnen ze ook door de week een keer komen om bijvoorbeeld samen te eten.
Met andere woorden: zowel je ex als jij zullen ervan doordrongen moeten zijn dat de huidige modus voor de kinderen (echt voor hen) niet goed is. Ze kunnen zich nu te gemakkelijk ontworstelen aan dingen die ze niet leuk vinden en de situatie naar hun hand zetten, terwijl sommige dingen niet acceptabel zijn, zoals een grote mond.
Het meest eenvoudige zou dus zijn als de moeder in het weekend weg is, of in elk geval haar kinderen niet bij haar laat slapen. Moeder kan dat recht zetten en ze zou dat ook moeten doen voor de kinderen.
Het zal niet gemakkelijk worden voor je en ik verwacht niet dat de kinderen binnen nu en 10 jaar enige vorm van dankbaarheid zullen vertonen. Maar ze leven nog langer en wellicht dat ze later beter begrijpen dat het om het leven gaat over omgaan met leuke, maar ook met moeilijkere dingen.
Tsjor
Dank!
Bedankt weer voor alle nieuwe reacties. Ik voel me er zeer door gesterkt.
Natuurlijk kunnen en mogen ze hun vrienden zien als ze bij mij zijn. Dat maakt onderdeel uit van hun leven. Voorbeeld; laats nog met z'n allen naar het strand geweest incl. lunch. Hilarisch, met vier pubers in de auto.
Ben je vaker boos of geïrriteerd? In de zin van regelmatig?
Nee niet vaak maar vooral de jongste doet erg haar best om het slechtste in me naar boven te halen. Het is meer dat ik mijn regels in huis handhaaf en grenzen stel. Voorbeeld; laatst stond tot twee keer aan toe m'n jongste met haar zanderige laarzen op de bank. De eerste keer negeerde ik haar nog maar de tweede keer zag ik modder en zei ik er wat van. Vriendelijk vroeg ik of zij haar laarzen uit wilde trekken waarop haar antwoord was; "Nee" Ik heb al wel een oplossing voor de volgende keer. Dan gaan we met z'n allen gewoon naar buiten. Ze heeft toch haar laarzen al aan! 
Of heb je het gevoel dat je kinderen zich op zich altijd wel op hun gemak bij jou voelden en voelen?
Oftewel - voor zover je het kunt vaststellen - ligt het misschien aan jou of meer aan je kleine woonruimte?
Voor de scheiding was mijn relatie met de kinderen goed. Ondanks mijn drukke baan, onregelmatige werktijden, soms meer dan 40 uur per week. Ik zag ik er de voordelen voor de kinderen van in. Kanttekening is wel dat ik vaak moe was, wat werd uitgelegd door mijn ex als onttrekking aan het gezinsleven waar de kinderen bij waren. Zij werkt 16 uur... Even terug naar de vraag. Ik denk dat het meer ligt aan de ruimte waar ze niets mee hebben. En voor een deel hebben ze wellicht ook moeite met mijn gedrag. Soms klap ik uit de school en dat is niet handig. Sorry, ik ben nou eenmaal niet perfect...
Is er wat voorgevallen tussen de periode (hoe lang?) dat ze wel bij jou sliepen en het moment dat ze niet meer kwamen slapen?
Ze hebben in het begin wel geteld één keer bij me geslapen. En geloof me dat ik er alles aan had gedaan om ze het naar hun zin te maken. Slaapbank uit, chips op bed, leuke film op, enz. Het was toen mijn oudste die niet in slaap kwam omdat ze paniekaanvallen had. Mijn jongste sliep als en roosje. Gek genoeg heb ik nu juist last van het gedrag van m'n jongste, terwijl m'n oudste nu rustiger is. Zo kan alles nog veranderen. Ze zijn tot nu toe wel stellig en eensgezind in het niet willen slapen.
Stapelbed
Je jongste tergt je tot het uiterste en dat is voor jou lastig. Maar helaas voor jou, ze heeft iemand nodig waar ze dat op kan uitoefenen, die haar niet laat vallen, maar wel corrigeert. Voor jou de lastige taak om die boksbal te zijn en dan toch nog netjes te blijven.
De uitleg van je ex over je vroegere werkzaamheden in relatie tot je gezin is irritant en dom.
een slaapbank is echter ook geen prettige overnachtingsplaats. Kun je een stapelbed plaatsen? Of zelf in de woonkamer op een slaapbank gaan slapen? Of toch maar een ander huis? Kunnen de meiden met je mee gaan kijken naar andere slaapopties? Dagje shoppen?
Tsjor
Dank Tjor
Nog even een korte reactie op jouw post. Was het maar zo eenvoudig op te lossen. Iets wat jij niet kon weten omdat ik het nog niet had vermeld in mijn vorige berichten.
We wonen op fietsafstand van elkaar. Ik kan actiever bij ze betrokken worden op andere momenten in hun leven (school, sport). Ook kunnen ze door de week een keer komen om bijvoorbeeld samen te eten. Dit wordt tegengehouden door mijn ex omdat ze vind dat het nu al niet goed gaat, laat staan als ik ze nog meer zie. Daar moet ik het dan mee doen.
Als mijn ex aan het daten is, of een weekend weg, of zoals nu een week op vakantie is in het buitenland, gaan de kinderen liever naar oma, de moeder van m'n ex. Ook al ben ik vrij en beschikbaar. Deze oma is ziekelijk aanwezig, al zolang ik mijn ex ken. Mijn kinderen en ex zijn dol op haar. Zoals je zult begrijpen heb ik daar tijdens het huwelijk meerdere keren wat van gezegd. Met de hoop dat mijn ex hierover ging praten met haar moeder. Ook ik heb natuurlijk ooit wel eens aangeven dat ik dit geen gezonde relatie vind. Helaas zonder positief resultaat. Begrijp me niet verkeerd, oma doet ook een hoop goed. Ze past op onze meiden, staat altijd klaar als het nodig is. Alleen kan ze helaas geen maat houden.
De oplossing werkt alleen als ex en ex-schoonmoeder ook inzien dat de huidige modus voor de kinderen niet goed is. Ik denk dat ik in gesprek moet gaan met m'n ex hierover als ik dit wil veranderen.
Dank Tjor
Dank voor de tips Tjor. Als ik slapers krijg, slaap inderdaad op de slaapbank in de woonkamer. Geen straf hoor, hij ligt heerlijk! De meiden zouden in mijn tweepersoonsbed kunnen slapen. Ik heb hiervoor in het begin met ze hun eigen beddengoed gekocht. Ik kijk altijd uit naar andere woonruimte. Niet te betalen hier! Maar ik zit voorlopig goed hoor.
Verder blijf ik het proberen, de boksbal te zijn, vader, incasseren, inleveren en op m'n lip bijten. Het blijven mijn meiden, lieve gevoelige meiden, wat ze ook van mij vinden en over mij zeggen...